Κάτι που αναγνωρίζουν αρκετοί στον Αντώνη Σαμαρά είναι ότι μετά την απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία, δεν εξαφανίστηκε. Δε σιώπησε. Έκανε τις παρεμβάσεις του ενώ με τις ομιλίες του φρόντιζε να επαναφέρει το κόμμα της ΝΔ σε πιο πατριωτική τροχιά. Η ομιλία του πριν την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών είναι από κάθε άποψη ιστορική.
Του Στρατή Μαζίδη
Ωστόσο δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Είτε αγνοείται ο Αντώνης Σαμαράς είτε ο γιατρός του συνέστησε αφωνία έως την προεδρική εκλογή. Άλαλος ο Αντώνης Σαμαράς για το Σκοπιανό. Κουβέντα για το βέτο που [δε] θα έβαζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τσιμουδιά για τα ελληνοτουρκικά που πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Και φυσικά πλήρης αφωνία για τις καθημερινές εκατοντάδες αφίξεις μεταναστών που βρίσκονται με το που αποβιβάζονται, παράνομα στην Ελλάδα και η κυβέρνηση επιθυμεί να διαμοιράσει σε όλη την επικράτεια αδιαφορώντας για το δημοκρατικό δικαίωμα των γηγενών να επιθυμούν τη διατήρηση της φυσιογνωμίας της κοινωνίας του.
Προφανώς ο κ. Σαμαράς σιωπά εν όψει της προεδρικής εκλογής. Στο sofokleousin.gr φιλοξενείται άρθρο που κάνει λόγο για κίνημα 15 βουλευτών, το οποίο πλέον προχωρά σε δημόσιες τοποθετήσεις, ωθώντας τον πρώην πρωθυπουργό στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο ψυχρός παρατηρητής θα συνιστούσε στον κ. Σαμαρά να μη φάει γιατί έχουμε γλάρο. Θα του υπενθύμιζε τη θέση του Επιτρόπου στην ΕΕ, την οποία τελικά δεν έλαβε.
Γιατί λοιπόν να λάβει την Προεδρία; Θα πει κανείς ότι ένας καλός λόγος για να τη λάβει, θα ήταν ότι θα ξεμπερδέψει οριστικά μαζί του το Μητσοτακέικο. Άλλωστε μετά τον Κυριάκο ακολουθεί και ο γιος της Ντόρας που πρέπει να αναλάβει το κόμμα των υιών, θυγατέρων, ανηψιών κτλ. Από την άλλη όμως ίσως αρχίσει να μιλά πολύ. Το ερώτημα όμως είναι ένα για τον κ. Σαμαρά. Πόσο τιμά έναν άνθρωπο να εκλεγεί πρόεδρος μιας χρεοκοπημένης αποθήκης-ουδέτερης ζώνης;