Από τη στιγμή που, εδώ και χρόνια, οι Τούρκοι άρχισαν να μιλούν για την «Οθωμανική αυτοκρατορία», οι εξελίξεις στις σχέσεις μας μπήκαν σε μια τροχιά σύγκρουσης, που μόνο ο κατευνασμός εκ μέρους μας έχει σταθεί δυνατό να αναβάλλει ως τώρα. Όμως ο κατευνασμός και η παθητικότητα δεν μπορούν να κρατήσουν μακριά μας επ΄αόριστον την τουρκική βουλιμία.
Γεράσιμος Γερολυμάτος
Μια έννοια γίνεται καλύτερα αντιληπτή, όταν εξετάζονται τόσο οι συνέπειες όσο και οι προϋποθέσεις της ύπαρξης της. Για παράδειγμα, η έννοια της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» που έχουν όνειρο και «εθνικό όρκο» να επανασυστήσουν οι Τούρκοι διαχρονικά και όχι μόνο επί Ερντογάν. Μας διαφεύγει, ότι ο θεμελιώδης όρος που προϋποθέτει την ύπαρξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι η εξαφάνιση του ελληνισμού ως έθνος και ως κρατική οντότητα. Δεν μπορεί να υπάρχει Οθωμανική Αυτοκρατορία, εφόσον υπάρχει δυναμικός Ελληνισμός. Είναι έννοιες ασύμβατες και το ένα αποκλείει το άλλο. Φυσικά, η συνέπεια από την επανίδρυση της Αυτοκρατορίας αυτής, αν γινόταν, θα σήμαινε την ολοκληρωτική εκμηδένιση του Ελληνισμού, καθώς πεθαίνει δημογραφικά και εποικίζεται από μωαμεθανούς αλλοφύλους. Η light αυτοκρατορία του Ερντογάν αρκείται προς το παρόν με την δορυφοροποίηση της Ελλάδας, τη συρρίκνωση του ελληνισμού, την εθνολογική αλλοίωση του πληθυσμού και το μισό Αιγαίο. Οι μελλοντικοί σουλτάνοι, θα θερίσουν απλώς, ό,σα σπέρνει ο Ερντογάν.
Εμείς τώρα, επί Ερντογάν, ζούμε την τελευταία πράξη μιας ψεύτικης ελληνοτουρκικής «φιλίας», που κράτησε αρκετές δεκαετίες και μόνο για όσο βόλευε τα ετερόκλητα συμφέροντα των δύο πλευρών. Η υποκριτική αυτή φιλία, μοιάζει να φτάνει στο τέλος της, καθώς η εύρεση των υδρογονανθράκων λειτουργεί ως καταλύτης επιτάχυνσης και επισπεύδει τον χρόνο της σύγκρουσης. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι της μοιρασιάς ή του πολέμου. Αλλά και χωρίς τους υδρογονάνθρακες η Τουρκία αργά ή γρήγορα, θα επιχειρούσε εναντίον της Ελλάδας, που είναι ίσως το σπουδαιότερο εμπόδιο για την ανασύσταση του Οθωμανισμού. Ακόμα και αν μοιραστούμε (με το οποίο διαφωνώ) τους υδρογονάνθρακες σε Κύπρο και σε Αιγαίο, έχω τη γνώμη πως ούτε τότε η Τουρκία θα εγκαταλείψει τις ηγεμονικές της βλέψεις, αλλά θα ζητήσει ακόμα περισσότερα. Δεν θα χορτάσει παρά μόνο αν μας καταπιεί ολόκληρους.
Άλλωστε η Τουρκία δε συμβιβάστηκε ποτέ με την Ελληνική Επανάσταση του 1821, που αποτέλεσε την αρχή της πτώσης του Οθωμανισμού. Αν δέχθηκε την ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους το έκανε από ανάγκη και κάτω από πίεση. Ποτέ δεν χώνεψε την απώλεια των εδαφών το 1912-13 και πάντα είχε και έχει κατά νου την τιμωρία των άπιστων γκιαούρηδων, όταν θα γινόταν ξανά δυνατή. Ο εορτασμός των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση δε συμπίπτει τυχαία και με την όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας. Είναι καρφί στο μάτι τους και θα κάνουν τα πάντα για να ταπεινώσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες πριν φτάσει το 2021. Σε αντίθεση με εμάς, που είμαστε εκ του προχείρου, οι Τούρκοι είναι προσηλωμένοι στο παρελθόν και συνεχίζουν τις επιδιώξεις τους από εκεί που τις άφησαν.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι το «αν», θα υπάρξει μια σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, αλλά το «πότε».
Μια έννοια γίνεται καλύτερα αντιληπτή, όταν εξετάζονται τόσο οι συνέπειες όσο και οι προϋποθέσεις της ύπαρξης της. Για παράδειγμα, η έννοια της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» που έχουν όνειρο και «εθνικό όρκο» να επανασυστήσουν οι Τούρκοι διαχρονικά και όχι μόνο επί Ερντογάν. Μας διαφεύγει, ότι ο θεμελιώδης όρος που προϋποθέτει την ύπαρξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι η εξαφάνιση του ελληνισμού ως έθνος και ως κρατική οντότητα. Δεν μπορεί να υπάρχει Οθωμανική Αυτοκρατορία, εφόσον υπάρχει δυναμικός Ελληνισμός. Είναι έννοιες ασύμβατες και το ένα αποκλείει το άλλο. Φυσικά, η συνέπεια από την επανίδρυση της Αυτοκρατορίας αυτής, αν γινόταν, θα σήμαινε την ολοκληρωτική εκμηδένιση του Ελληνισμού, καθώς πεθαίνει δημογραφικά και εποικίζεται από μωαμεθανούς αλλοφύλους. Η light αυτοκρατορία του Ερντογάν αρκείται προς το παρόν με την δορυφοροποίηση της Ελλάδας, τη συρρίκνωση του ελληνισμού, την εθνολογική αλλοίωση του πληθυσμού και το μισό Αιγαίο. Οι μελλοντικοί σουλτάνοι, θα θερίσουν απλώς, ό,σα σπέρνει ο Ερντογάν.
Εμείς τώρα, επί Ερντογάν, ζούμε την τελευταία πράξη μιας ψεύτικης ελληνοτουρκικής «φιλίας», που κράτησε αρκετές δεκαετίες και μόνο για όσο βόλευε τα ετερόκλητα συμφέροντα των δύο πλευρών. Η υποκριτική αυτή φιλία, μοιάζει να φτάνει στο τέλος της, καθώς η εύρεση των υδρογονανθράκων λειτουργεί ως καταλύτης επιτάχυνσης και επισπεύδει τον χρόνο της σύγκρουσης. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι της μοιρασιάς ή του πολέμου. Αλλά και χωρίς τους υδρογονάνθρακες η Τουρκία αργά ή γρήγορα, θα επιχειρούσε εναντίον της Ελλάδας, που είναι ίσως το σπουδαιότερο εμπόδιο για την ανασύσταση του Οθωμανισμού. Ακόμα και αν μοιραστούμε (με το οποίο διαφωνώ) τους υδρογονάνθρακες σε Κύπρο και σε Αιγαίο, έχω τη γνώμη πως ούτε τότε η Τουρκία θα εγκαταλείψει τις ηγεμονικές της βλέψεις, αλλά θα ζητήσει ακόμα περισσότερα. Δεν θα χορτάσει παρά μόνο αν μας καταπιεί ολόκληρους.
Άλλωστε η Τουρκία δε συμβιβάστηκε ποτέ με την Ελληνική Επανάσταση του 1821, που αποτέλεσε την αρχή της πτώσης του Οθωμανισμού. Αν δέχθηκε την ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους το έκανε από ανάγκη και κάτω από πίεση. Ποτέ δεν χώνεψε την απώλεια των εδαφών το 1912-13 και πάντα είχε και έχει κατά νου την τιμωρία των άπιστων γκιαούρηδων, όταν θα γινόταν ξανά δυνατή. Ο εορτασμός των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση δε συμπίπτει τυχαία και με την όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας. Είναι καρφί στο μάτι τους και θα κάνουν τα πάντα για να ταπεινώσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες πριν φτάσει το 2021. Σε αντίθεση με εμάς, που είμαστε εκ του προχείρου, οι Τούρκοι είναι προσηλωμένοι στο παρελθόν και συνεχίζουν τις επιδιώξεις τους από εκεί που τις άφησαν.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι το «αν», θα υπάρξει μια σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, αλλά το «πότε».