Η θετική σκέψη απορροφημένη από τον εξωτερικό κόσμο ξέχασε να κοιτάξει τις τομές των επαφών με τον άλλο κόσμο, που τον αποτελούν κατ' εξοχήν ο ίδιος ο άνθρωπος, που όλες μαζί οι σχέσεις οικοδομούν την ανθρώπινη υπόσταση. Εχει οδηγηθεί στο αδιέξοσο και κινδυνεύει από την κατάρρευση του ίδιου του οικοδομήματος. Κι αυτό, γιατί η εξέλιξη δεν υπήρξε αδικαιολόγητη.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η θέληση του ανθρώπου να κατανικήσει την αδυναμία του μπροστά στο Σύμπαν, του χάρισε κατά κάποιο τρόπο την νίκη εναντίον των τυφλών δυνάμεων του φυσικού κόσμου, αλλά τείνει τώρα να τον καταστήσει δούλο, όχι βέβαια των φεουδαρχών, αλλά των υλικών του επιδιώξεων.
Ο θετικισμός δεν είναι πλέον ανεκτός σαν ηγετική σκέψη, γιατί η λογική που τον κατευθύνει δεν διαφέρει από εκείνη που κατήυθυνε τον άνθρωπο του Μεσαίωνα με τη σχολαστική αντίληψη και προπαντός με την ισχύ που αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των μεσαιωνικών νοοτροπιών και αντιλήψεων.
Η θετική σκέψη υπηρέτησε και υπηρετεί το Νιτσεικό δόγμα, γιατί συνθλίβει την ανθρώπινη υπόσταση με επιδράσεις ανεξέλεγκτων δυνάμεων και εξωφρενικών επηρειών, που δεν φωτίζουν ούτε την αλήθεια, αλλά κυρίως δεν απηχούν τη γνήσια και ειλικρινή έκφραση της ανθρώπινης υπόστασης.
Η πιο εύγλωττη αντινομία μεταξύ θετικής σκέψης και ανθρώπινης υπόστασης είναι έννοια της αγάπης, που ενώ αποτελεί παράγοντα και υπόστρωμα κοσμικής διάστασης, από τη θετικη σκέψη κρίθηκε σαν σπατάλη και αγνοήθηκε εάν δεν καταπολεμήθηκε σαν περιττή και βλαβερή έννοια.
Να και μια άλλη διαφορά που ξεχωρίζει τη θετική σκέψη από τη φιλοσοφία της ανθρώπινης υπόστασης. Με την καταστροφή ενός αντικειμένου ή με την άμεση αχρήστευση ενός ανθρώπου μπορεί να προσεγγίσει κανείς άμεσα το σκοπό. Η ψυχή όμως ακολουθεί την τεθλασμένη ατίθετα προς τη λογική της φυσικής και των μαθηματικών...