Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε αυτό που του αμφισβητούσαν οι διάφορες "φατρίες" και οι "βαρώνοι" της ΝΔ, έστω και μετά την άνετη την επικράτησή του στην εσωκομματική εκλογική διαδικασία το 2016.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πέτυχε να δρασκελίσει το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου και να "ξεπροβοδίσει" τον Αλέξη Τσίπρα, μετά από μια διακυβέρνηση αντιφάσεων, ψεμάτων, κυβιστίσεων και επικίνδυνων ακροβατισμών του ΣΥΡΙΖΑ και του ανεκδιήγητου Πάνου Καμμένου.
Πως το "πέτυχε" και πόσοι συγκυριακοί παράγοντες συνήργησαν να το πετύχει, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πλέον. Το πέτυχε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι το "παιδί του λαού". Είναι γόνος μιας ισχυρής πολιτικής οικογένειας, γιός ενός πολιτικού, το πρόσωπο του οποίου αυλακωμένο από το άροτρο του μη αργυρώνητου χρόνου, μέχρι την τελευταία του πνοή, φωτιζόταν σχεδόν επτά δεκαετίες από το φως της πολιτικής ράμπας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας πολιτικός με φιλελεύθερο προσανατολισμό, γαλουχημένος με την αστική αισθητική. Και ως πρωθυπουργός πλέον, καλείται να αποδείξει πως δεν είναι "ζυμωμένος" με το πνέυμα της ανάπηρης πολιτικής υπεροψίας, που για χρόνια χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή του τόπου. Με τους πολιτικούς να λησμονούν σχεδόν πάντα ότι η δόξα συνοδεύεται από το ψέμα της φύσης της. Καλείται να αποδείξει, επίσης, ότι είναι ένας πολιτικός που μπορεί να διαχειριστεί την επιθυμία του πολιτικού υπερχορτασμού.
Αν ο νεοκλεγείς πρωθυπουργός δεν συνειδητοποιήσει εγκαίρως πως κάθε δόξα φαίνεται σαν μια μεταθετή ματαιότητα, όπως όλα τα ανθρώπινα, τότε η αποφατική αυτή άρνηση θα γίνει καταφατική επιδίωξη και θα μεταμορφωθεί σε μια ακαταμάχητη δοξοφαγία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να αντιμετωπίσει και το σύμπλεγμα του επιγόνου, να κόψει το λώρο που τον δένει με ό,τι σαν πολιτική επιφάνεια έχει οικοδομήσει το όνομα της οικογένειάς του. Αυτό δεν σημαίνει άρνηση των "ριζών" του. Σημαίνει έκφαση ρεαλισμού και ευθύνης συνάμα. Και ταυτόχρονα να "βγάλει τη γλώσσα" του στην ηγεμονική λογική και να αποφύγει την προώθηση σε θέσεις ευθύνης όλες εκείνες τις "καρικατούρες", που διεκδικούν πολιτικό φωτοστέφανο.
Δεν το απέφυγε με τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου. Προσπάθησε ωστόσο να κρατήσει κάποια ισορροπία. θα δείξει η συνέχεια αν τούτη η ισορροπία θα διαταραχθεί...
Ο,τι είπε προεκλογικά, όπως του είπαν να το πει, θα τεθούν οσονούπω στην κρίση του πετροκαταλύτη χρόνου και στο αμόνι της συνέπειας και της αλήθειας των προθέσών του. Κι όσες "θαματουργικές" ιδιότητες κι αν έχει, αν και κανείς στο εγχώριο πολιτικό στερέωμα δεν έχει, δεν θα μπορέσει μόνος του να αντιμετωπίσει αυτό το λεφούσι της πολιτικής ανικανότητας, που στο πέρασμά του ανατρέπει ό,τι βρει.
Δεν φτάνουν οι προθέσεις και τα επιχρυσωμένα λόγια, ούτε οι επικοινωνιακοί ελιγμοί, για να αντιπαραταθούν στους πεφυσημένους ασκούς του κόμματος, με αποφύσεις και προσφύσεις λαικισμού. Παρατηρήθηκαν ήδη τέτοιες συμπεριφορές...
Οταν για χρόνια ο άρτος ο επιούσιος των πολλών Ρωμιών γίνεται άρτος πλούσιος που μουχλιάζει στις ψωμιέρες των ολίγων της εξουσίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μια μόνο επιλογή διαθέτει: να μην αποζητά το μέγιστο, αγνοώντας το ελάχιστο που τιμά και μεγαλύνει τους άρχοντες.
Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, ακόμη και οι λέξεις έπαψαν να έχουν ευχαριστιακό και αντιυπεροπτικό χαρακτήρα. Ολοι ξέρουν ότι ο ήχος είναι το πρώτο λεξιλόγιο της γης κι ότι η γλώσσα είναι η προφητεία για την ενανθρώπιση. Κι ενώ δεν υπάρχουν θεμιτά και αθέμιτα μεγέθη στις λέξεις που εκφράζουν πρώτιστα πολιτικές αισθητικές αντιλήψεις και ποτέ δεν υπογράφεται η ληξιαρχική πράξη θανάτου τους από κανέναν, δυστυχώς συχνά βιάζονται βάναυσα και εκθέτουν αυτούς που τις βιάζουν...
Να μια πρακτική που υποχρεούται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να την αποφύγει μετά βδελυγμίας, συνειδητοποιώντας πως οι βαρύγδουποι βερμπαλισμοί δεν προσδίδουν πολιτικό κύρος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ούτε πολύπλαγκτος, ούτε πολύπειρος από τα τσακίσματα των καιρών και την αγωνία της επιβίωσης.
Αν, ωστόσο, στα μάτια του η εξουσία δεν λειτουργήσει ως ήλιος εκτυφλωτικός, που δεν θα του επιτρέπει να δει την μακροβιότητα ενός συστήματος χωρίς σύστημα, αν επιτρέψει να γίνει "εντολοδόχος" της συνέχειας της πολιτικής ασυνέπειας και της πολιτικής ανικανότητας, αν μέσα από τα ιδεολογικά θρύψαλα της ΝΔ και "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος" εξακολουθήσει να τραγουδά τους "καημούς" της ολιγαρχίας, γραμμένους στο πεντάγραμμο της απληστίας τους, τότε θα μεταμορφωθεί σε μια ακόμη "μούμια" της πολιτικής. Σε μουσειακό αρχέτυπο, αντικείμενο σπουδής των μυομένων στην αγαλματολογία της πολιτικής ασυνέπειας ή ακόμη και της απάτης...
Αν...Τόσα "αν" συνοδεύουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη καθώς ήδη δρασκέλισε το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου. Αν, λοιπόν, δεν αυτοπροδοθεί ως χαρακτηρας που απλώς κυνηγάει την εντύπωση και το εφήμερον της εξουσίας, άμεσα πρέπει να αντιπαραταθεί με την κοινωνική πραγματικότητα, που ως ηχηρή μαρτυρία δεν αντιμετωπίζεται απλώς με δόκιμους ή αδόκιμους πολιτικούς ακροβολισμούς και με διάθεση εντυπωσιασμού...