 |
| Engin_Akyurt /pixabay |
Μια άλλη ματιά στις αναρτήσεις στο facebook, με φωτογραφικά στιγμιότυπα από τις χαρούμενες προσωπικές μας στιγμές, ακόμη και των εδεσμάτων πάνω στο τραπέζι της ταβέρνας ή στα πολυτελή εστιατόρια της Μυκόνου, όπου καταφεύγουν οι κάθε είδους "επώνυμοι" του εύκολου πλουτισμού, συχνά διαγκωνιζόμενοι στις παρυφές της γελοιότητας, αλλά και οι πολλοί "περίεργοι" από το υστέρημά τους και "οφθαλμολάγνοι" της ζωής των περιφερόμενων επιδεικτικά "επωνύμων" στο νησί των ανέμων, δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία ότι είμαστε ένας ευτυχισμένος λαός...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Γιατί μειδιάτε ειρωνικά; Εχουμε την ευτυχία να ανήκουμε σ' ένα έθνος ευτυχισμένο! Θα μου πείτε ότι βρήκα την πρώτη ημέρα του Ιούλη, σε μια "ταραγμένη" περίοδο λόγω της προεκλογικής σκυταλοδρομίας των επίδοξων πολιτικών "σωτήρων" μας και σε απόσταση αναπνοής από την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής, να επισημάνω τη διονυσιακή διάθεση των νεοελλήνων.
Ακριβώς γι' αυτό το κάνω. Γιατί σε ήρεμες περιόδους ο καθένας θα το έβρισκε φυσική απόληξη της ζωής του. Ο νεοέλληνας είναι μακάριος. Βγάζουμε κάποια ταραχή πάντα στην επιφάνεια και από κάτω κρύβουμε την χαρούμενη ξενοιασιά μας. Αν κατά σύμπτωση, δεν έχουμε μια ταραχή προσωπική, αρπαζόμαστε από μια εθνική κρίση. Ετσι, για να μη μείνουμε χωρίς προσχήματα.
Και με τη φράση "...την υγειά μας να' χουμε" ισοπεδώνουμε την πραγματικότητα. Αν υπάρχει κάποια δυστυχία, αυτή είναι η διαφωνία για τους τρόπους και τους δρόμους προς την ευτυχία. Δηλαδή, η ανώδυνη δυστυχία. Ας αρχίσουμε αρνητικά. Από το τι δεν μας λείπει.
Μας λείπει το Κοινοβούλιο; Οχι. Εχουμε επομένως δημοκρατία ουσίας, κι ας ενίοτε προσλαμβάνει χαρακτήρα κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Εξάλλου, αν δεν είχαμε δημοκρατία, κάποιος πολιτικός θα το φώναζε.
Μας λείπει το ενδιαφέρον των κομμάτων; Δεν βλέπετε, ιδιαίτερα στην προεκλογική περίοδο που διατρέχουμε, διαγκωνίζονται ποιος θα μας "σώσει" καλύτερα. Αλλωστε, η αποστολή του λαού, για τους 'εργάτες" της πολιτικής αποτελεσματικότητας, ειναι ο λαός να περιπέσει σ' ένα είδος υστερικής αδιαφορίας ή ακόμη και ευφορίας, την περίφημη Belle Indifference, χωρίς να ασχολείται με τα...ανούσια και τα επώδυνα της πολιτικής, που απαιτούν εργώδη προσπάθεια από τους πολιτικούς που ξέρουν να διαπλέκονται, να συμβιβάζονται, να επιδίδονται σε κυβιστήσεις και κομπίνες, να εκμαυλίζουν συνειδήσεις και να περιχαρακώνουν το ήθος σ' ένα πλέγμα διαφθοράς...
Για τους πολλούς υπάρχει το facebook και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να ξεδίδουν και να ικανοποιούν τη συγκυριακή ή στιγμιαία ματαιοδοξία τους.
Mας λείπει η ελευθερία; Οχι βέβαια. Μπορούμε να διαψεύδουμε αύριο, όσα λέμε σήμερα. Πρωταθλητές σ' αυτό το "ευγενές" άθλημα οι ηγετίσκοι που διεκδικούν για μια ακόμη φορά την ψήφο μας, με τις ελκυστικές έως διαστροφικής σύλληψης υποσχέσεις τους, που ενίοτε διαχέουν και ποιητικό μελοδραματισμό, και μας δίνουν την ευκαρία να προβληματιστούμε ισορροπούντες μεταξύ γελοιότητας και φρενοπάθειας.
Δεν μας λείπει λοιπόν ούτε η διασκέδαση! Μερικοί υπερβολικοί, βέβαια, αποκαλούν ασυνέπεια και ανακολουθία αυτή την πρακτική των πολιτικών.Είναι γιατί παίρνουν την κακή πλευρά. Εχει η ελευθερία χιούμορ. Η ευτυχία πάλι θέλει ένα αίσθημα ανοχής. Με ό,τι συμβαίνει σημειώνεται μια απόκλιση από την ευτυχία μας. Είναι λάθος ματιά; Ας διορθώσουμε τα μάτια μας!
Τελικά τι μας σώζει; Το σύστημα των "μακαρίων" της πολιτικής δεν μας σώζει. Η πολιτικη πρακτική εξυπηρετεί απλώς τη μακαριότητά μας. Η Εκκλησία σώζει τις ψυχές μας, αν και οι ολίγιστοι ενδιαφερονται για τη σωτηρια της ψυχής τους. Αρα δεν μας σώζει τίποτα. Να γιατί είμαστε ένα ευτυχισμένο έθνος οι Ελληνες.
Με τόση πολιτική βλακεία, τόση πολιτική αναλγησία, τόσα αντιλαικά μέτρα, με τόση διάβρωση και εξαχρείωση των δημοκρατικών θεσμών, όχι απλώς έχουμε την πολυτέλεια των πλέον ακραίων δηλώσεων και εκδηλώσεων, αλλά θα προστρέξουμε να ψηφίσουμε γόνους, επιγόνους και ακροβάτες της πολιτικού ψέματος. Και νομίζουμε ότι έχουμε την "ελευθερία" να ψηφίζουμε ό,τι θέλουμε. Την έχουμε;
Μας επιτρέπεται με την ψήφο μας το δικαίωμα να γκρεμίζουμε ως αβδηρίτες. Δεν μας επιτρέπεται η δυνατότητα να κτίζουμε. Με ποιους να κτίσουμε; Ο,τι μας σερβίρουν, το καταναλώνουμε. Και είναι και η μόνιμη προσχηματική μας δικαιολογία. Ολα δεν μπορούμε να τα έχουμε, θα μου πείτε. Αν για όσα δεν έχουμε δεν είμαστε ευτυχισμένοι, τότε ας σταματήσουμε το γκρέμισμα κι ας κτίσουμε τη δυνατότητα.
Αλλιώς ή κάνουμε ως ηλίθιοι τον ευτυχισμένο ή πιστεύουμε πως στους ηλίθιους η ευτυχία δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε ηθικό δικαίωμα.