Μόνο 3+1 μέρες απομείνανε για να αποκτήσει τούτη η κοινωνία, η ολισθαίνουσα στην κομματική υποκρισία και κατακερματισμένη από το ασύστολο πολιτικό ψέμα, τον νέο αγελαδάρη της!
Του Στέλιου Συρμόγλου
Εγκαταλείπει το Μέγαρο Μαξίμου κατά πάσα πιθανότητα ο Μυνχάουζεν της πολιτικής, ο ανερμάτιστος και απαίδευτος Αλέξης Τσίπρας, για να δρασκελίσει το κατώφλι του πρωθυπουργικού μεγάρου, ο πολλά υποσχόμενος "αυτοδύναμος" Κυριάκος Μητσοτάκης, ο κατά την πρόσφατη κατηγορηματική δήλωση της μητέρας του Ντόρας Μπακογιάννη, απόφοιτος του Χάρβαρντ, άρα κατά την εκτίμησή της, ικανότατος σε ηλικία μόλις 34 ετών να είχε διατελέσει κατά τη θητεία της στο υπουργείο των Εξωτερικών, σύμβουλός της επί εξωτερικών θεμάτων...
Και ναι μεν με την αναμενόμενη έξοδο του Τσίπρα από το Μέγαρο Μαξίμου, θα "απόδράσει" κι ένας εσμός συμβούλων και παρασυμβούλων και μη εξαιρετέων στελεχών, αλλά ετοιμάζονται να εισέλθουν ομοειδούς "φυσιογνωμίας" συγκυριακοί ελπιδοπώλες και κομματικοί "εργάτες", για να αποκαταστήσουν με τη σειρά τους την "κανονικότητα" και τη "σταθερότητα" σε τούτο το ρημαγμένο τόπο.
Και ποιος πρωτοστατεί στην αλλαγή των ενοίκων στο Μέγαρο Μαξίμου και μάλιστα, όπως τουλάχιστον καταδείχνουν τα δημοσκοπικά ευρήματα, με αυτοδύναμη την ΝΔ και ενισχυμένη την πρωθυπουργική ισχύ; Ο πάντα εύπιστος και υποκείμενος στην κομματική κοροϊδία λαός, για τον οποίον η λήθη είναι πιο ανθρώπινη από την ανάμνηση. Για τούτη την κοινωνία η λήθη είναι ο παγερός νόμος της βιολογίας. Η ανάμνηση είναι η εκτροπή του.
Βοηθός της λήθης είναι η πανθολογούμενη γενική χαλάρωση των θελήσεων του πλήθους, που μετατρέπονται σε κοπάδια οπαδών ενώπιον και της πλέον "σκελετωμένης" προσδοκίας, επιλέγοντας κάθε φορά των αγελαδάρη τους με μύριες δικαιολογίες και προφάσεις, με την ατομική συνείδηση και την ατομική αξιοπρέπεια να παραχωρούν το δικαίωμα στον όποιον απίθανο αγελαδάρη όχι απλώς να τους οδηγεί, αλλά και να τους μαστιγώνει!
Τι κι αν διέτρεξαν δεινά; Τι κι αν ακόμη και οι λέξεις και οι έννοιες, έχουν αληθινά φθαρεί; Τι κι αν με την εγχώρια πολιτική ανικανότητα, οι έννοιες της προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης, έχουν χάσει τη στιλπνότητα και την ακεραιότητα τους, και δεν είναι πια έννοιες αδελφές;
Ανάμεσά τους υπάρχει κάποιο πρόδηλο χάσμα που βαθαίνει περισσότερο όσο προχωρεί η πολιτική θρασύτητα, διογκώνεται το κράτος και μηχανοποιείται ο πολίτης.
Κάθε υποσχόμενη "αλλαγή" σε τούτη την κοινωνία από τους απερχόμενους ή επερχόμενους μεταπράτες των ελπίδων του λαού, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Μεσαίωνα, όσο κι αν ηχεί υπερβολικό για τους συνοδοιπόρους του κάθε αγελαδάρη. Για να μην θεωρήσουν υπερβολική την εκτίμηση τούτη, θα πρέπει να είναι σε θέση να ακούσουν τη φωνή από τα έγκατα μιας συνείδησης, που προσπαθεί να τους λυτρώσει από τις βασανιστικές αντιφάσεις της ζωής τους.
Η αυτεπίγνωση, άλλωστε, προυποθέτει τη θαρραλέα αποδοχή της πολυμορφίας του ανθρώπου και των ψυχικών του ασυνεπειών.
Η ευθύνη, πάλι...Αλλά ποια ευθύνη; Αυτή που καλλιέργησε το σαπρόφυτο ενός νοσηρού κομματικού υποκειμενισμού, όταν οι αγέλες ανθρώπων, διδάσκονται πως να λησμονούν την έννοια: άνθρωπος και πως να απαλλοτριώνουν την πιο στοιχειώδη κοινωνική ευθύνη στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστατου μορίου μιας απαθούς μάζας που κινείται κάτω από τη βέργα του κάθε αγελαδάρη;
Ας μην χαίρονται κι ας μην προσδοκούν τα κοπάδια ότι με την αλλαγή του αγελαδάρη, θα αλλάξουν και οι συνθήκες της σύντομης, ούτως ή αλλέως, ζωής τους. Ο προορισμός είναι δεδομένος: η σφαγή τους. Μπορεί να αλλάξει η διαδικασία της σφαγής, να γίνει ίσως λίγο πιο ανώδυνη, αλλά κι αυτό εξαρτάται από το budget του νέου αγελαδάρη!