Αν αντικρύσουμε έναν χιμπατζή, θα διαπιστώσουμε πως είναι ένα ζώο με πολύ περισσότερες ανησυχίες και περισσότερη αιδημοσύνη, με συστολή ενίοτε, σε σύγκριση με μερικούς τουλάχιστον "γυμνούς πιθήκους" της εγχώριας πολιτικής.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και αυτοί οι πολιτικοί μπορεί να θεωρηθούν ως ένα σημείο και αντικείμενο ζωολογικής περιγραφής. Αξίζουν κατά βάση να υποβληθούν στο ίδιο ατάραχο, ψυχρό αντίκρυσμα, στην ίδια λογική προσέγγισης με τον " ερυθρόκωλο γυμνό πίθηκο", με την όποια προκλητική και αναίσχυτη συμπεριφορά του...
Τα όσα βλέπεις να συμβαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο, ιδιαίτερα τούτη την προεκλογική περίοδο, σε βάζει στον πειρασμό να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν πράγματι λόγια να περιγράψουν το πολύ κοινό και χυδαίο, που προσλαμβάνει διαστάσεις κωμικοτραγικές με ισάριθμες οπτικές γωνίες, από τις οποίες μπορείς να κάνει κανείς τον διαγνωστικό του κύκλο γύρω από την πολιτική αισχημοσύνη και αναισχυντία.
Από τη μια οι "λίστες" των υποψηφίων βουλευτών να συμπληρώνονται με κριτήρια είτε υποψηφίων "δοσμένων" από συγκεκριμένα συμφέροντα, είτε με Life-style λογική, κι όχι πάντως με αξιολογικά κριτήρια. Από την άλλη η έρπουσα θρασύτητα κυβερνώντων και μη να "τακτοποιήσουν" τις εκκρεμότητες με τους οικείους και τους κομματόδουλους, ώστε να μην μείνουν άστεγα τα όνειρά τους!..
Ακόμη και ο πρώην δήμαρχος της Αθήνας, η πέτρα του "σκανδάλου" για την απομάκρυνση του Ευάγγελου Βενιζέλου από το ΚΙΝΑΛ, αποκαλύφθηκε ότι ήταν επιστημονικός συνεργάτης της Βουλής με σύμβαση αορίστου χρόνου, θέση από την οποία παραιτήθηκε στις 8 Μαίου, για να είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής και τώρα υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας.
Ο κατά τα άλλα ανύπαρκτος ως δήμαρχος Γιώργος Καμίνης, όχι απλώς έγινε το μήλον της έριδος σ' ένα κόμμα με παραπαίουσα ηθική υπόσταση, αλλά και απέδειξε πως οι "γυμνοί πίθηκοι" της πολιτικής ξέρουν να κάνουν το "κουμάντο" τους ως διπλοθεσίτες και ταυτόχρονα να έρπουν μεταξύ σοβαροφάνειας και γελοιότητας.
Αν το κρίνει κανένας στο επίπεδο της επιτυχίας ως εξέλιξη, Ο Καμίνης πέτυχε πέρα για πέρα, προσδιορίζοντας ταυτόχρονα και το φαινόμενο της εποχής μας, την πολιτική αναίδεια, ως καρπό κάποιας εύκολα εξακριβώσιμης εξελικτικής διαδικασίας, όπου όλοι μας εν τέλει παίζουμε τον κρυφό μας ρόλο ως αποδέκτες και ενίοτε χειροκροτητές του φαινομένου.
Και τι έγινε, θα μου πείτε. Ο Καμίνης είναι ο μόνος στη συμπεριφορά του απέναντι στους ομοίους του ή στα μέσα που μεταχειρίστηκε για να προσαρμοστεί και να επιζήσει στις συνθήκες των ερυθρόκωλων πιθήκων της πολιτικής;
Και βέβαια όχι. Και δεν χρειάζεται καμία συνθετική φαντασία ή οξεία παραταηρητικότητα, για να αναγνωρίσουμε πολλούς ή μάλλον τους περισσότερους στο χώρο της πολιτικής, όχι απλώς να παριστάνουν, αλλά να είναι "γυμνοί πίθηκοι", και μάλιστα του είδους των ερυθρόκωλων πιθήκων.
Ωστόσο, η "καθαρή" αναίδεια και ανασχυντία εγχώριων πολιτικών μπορεί να συναρπάζουν ή να διασκεδάζουν λιγότερους ή περισσότερους θεατές με τις αντιδράσεις τους, δεν αγκαλιάζονται όμως με πάθος. Στο βάθος του ανθρώπου, και στις πιο "ρεαλιστικές" του ακόμα , στις πιο επιπόλαιες εποχές, καραδοκεί άγρυπνη μια ηθική έγνοια.
Αυτή είναι που αρπάζει, κάνει τροφή της τα πολιτικά δρώμενα, για να τα αφομοιώσει με μιαν επεξεργασία λαίμαργη...