Μπορεί να οδεύουμε προς την εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου, μπορεί οι πολλοί Ελληνες να μην τραγουδάνε πια ξέγνοιαστα, αλλά το διονυσιακό στοιχείο διατρέχει την ελληνική ψυχοσύνθεση, ίσως σε άλλη συχνότητα. Οι φθόγγοι ηχούνε παράτονα, βγαλμένοι από λαρύγγια σακατεμένα και από πνευμόνια χτικιασμένα από τις κραυγές της προσωπικής αγωνίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το αίσθημα ωστόσο του έρωτα για τη ζωή δεν "μαντρώνεται" από πολιτικές πρακτικές, ούτε μαραίνεται από του χάρου τις χαλυφιές, που ταυτίζεται με την ανάλλαγη πολιτική γη του Σωκράτη, του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Αλκιβιάδη. Στη γη όπου έσερνε το χορό βρεφοκρατούσα η Παναγιά κι από κοντά της ο λαός, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος και ο Λέων ο Σοφός...
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι η "ποίηση" της αλήθειας που αρνείται να τρυγήσει το σάπιο καρπό. Και δημιουργεί το υπόστρωμα της ιδανικής ανταρσίας του έρωτα για τη ζωή. Και έχει παλμό και γλωσσική λύσσα και αρμονία θανατικών τυμπάνων και σμιλεμένες φωνές υπόκωφης αντίστασης ενάντια στις επίπεδες πολιτικές "μαγείες" και στις ξοδεμένες εξουσιαστικές παθολατρείες.
Το αίσθημα του έρωτα για την ζωή είναι ανυπότακτο. Είναι ταυτόχρονα τυπικό υπόδειγμα της κοινωνικής ανυποταξίας. Ασυμβίβαστο με το μίγμα της παθητικής προσαρμογής και της ασκητικής αναμονής ενός καλύτερου αύριο.
Αυτό το "μίγμα" ταιριάζει σε αφελείς όλων των τόπων και των εποχών με σύμπλεγμα εθνικής μειονεξίας, των οποίων η στάση στην "άλωση" της ζωής τους έχει τη δική τους υπαρξιακή νομοτέλεια, την περιχαρακωμένη στο "γενηθήτω φψς και εγένετο σκότος" των περιπλανώμενων μελωδών της απελπισίας.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την πρωταρχική ψυχική βάση του Ελληνα. Με τη συνειδησιακή του ολοκλήρωση, για το άλμα προς μια πραγματικότηγτα υπερσυνειδησιακή. Για να δικαιωθεί η Ελλάδα δια του μείζονος Ελληνισμού και να δικαιωθεί ο μείζων Ελληνισμός δια της Ελλάδας.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την απολλώνια ιδιοσυγκρασία του Ελληνα, με την ανάκαμψη της μεσογειακής του φύσης, με την ενίοτε βάρβαρη χωρική του ρώμη, την κυκλώπια και ταυρική. Με την αναζήτηση σχημάτων και τρόπων δραπέτευσης που δεν έχουν ακόμη ίσως αποκρυσταλλωθεί. Μιας "σωστικής φυγής" προς την ελευθερία ενός υπερχρονικού πολιτισμού.
Είναι η έξοδος στην αντιφύση της εσωτερικής ερήμου.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή του Ελληνα, ναι του Ελληνα της δοκιμασμένης κοινωνικής συνείδησης, της απογοήτευσης, υπαγορεύεται από το μεσογειακό αισθησιασμό, που πέρασε μέσα από την "Αιολική φλυση" του, για να προσυλητισθεί στον ελληνικό θρησκευτικό ερωτισμό. Και να προσεγγίσει με επιγραμματικότητα ιδεολογικής αποκρυστάλλωσης την οργισμένη λαική διαμαρτυρία.
Ο καθένας μας αποτελεί ένα άτομο αυτόνομο, όχι ισοπεδωμένο. Εχουμε γνήσια, από γεννησημιού μας την προσωπικότητα που ασύνειδα μεν, αλλά απεγνωσμένα αντιπαλεύει να σωθεί από τη μαζοποίηση, την πολτοποίηση. Είναι κάτι σπάνιο, σε μια εποχή που όλα εξισώνονται προς τα κάτω, που επιστρατεύονται όλα τα μέσα για να αποχρωματιστεί το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή...
Ιδανικά αμέτοχοι και ανέκφραστοι σ' αυτή την αλήθεια, στην αρχέγονη θέληση μας για οντότητα και αυθυπαρξία, δεν δικαιούμαστε να είμαστε.