Η ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων το δείχνει με αρκετή πειστικότητα. Με τον "στρατευμένο ενθουσιασμό" μπορείς εύκολα να περάσεις στην απέναντι όχθη, στην όχθη της πλάνης. Και το "νικηφόρο" αποτέλεσμα μπορεί να αποδειχθεί πανηγυρικά ως "ναυάγιο" του ορθού λόγου.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και ανεξάρτητα από την εντυπωσιακή σε πρώτη ανάγνωση νίκη της ΝΔ, το πιο επείγον χρέος της, αλλά και του πολιτικού συστήματος γενικότερα, είναι να αναλύσουν το τεράστιο εύρος της αποχής. Χωρίς ωστόσο να αυτοπαγιδευτούν σε επιφανειακές και συγκυριακές δικαιολογίες, αποδίδοντάς το στην επιπολαιότητα της "ξαπλώστρας" σε κάποια παραλία ή στην ευκαιριακή αδιαφορία των ψηφοφόρων, προσπερνώντας την πραγματικότητα, που τείνει να διαμορφώσει το "ρυθμιστικό ένστικτο" της κοινωνίας.
Συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό των "νικητών" των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, αλλά, μολονότι είναι απολύτως φιλελεύθερες οι καταβολές μου, συλλογίζομαι πως η ΝΔ δεν έχει μεσοπρόθεσμα την ευχέρεια των παρωπίδων. Είναι περιττό να τρέφονται με μύθους και χρειάζεται το εκλογικό αποτέλεσμα να ιδωθεί κάτω από ένα νέο φως.
Γιατί πρόκειται για έναν άλλο πρόσκαιρο "μύθο" ότι οι ψηφοφόροι "αξιολόγησαν" και καταπείστηκαν από το πρόγραμμα της ΝΔ. Και μιλάμε με το 60% εκλογικού σώματος να απέχει επιδεικτικά.
Με το να εγκλωβίζεται η ΝΔ στον ενθουσιασμό και στη ψευδαίσθηση ότι οι ψηφοφόροι αποτίμησαν το έργο της και εμπιστεύτηκαν το πρόγραμμά της ή να καλλιεργεί την "εικόνα" του χιλιοειπωμένου "όλοι μαζί", εκτιμώντας ότι παραχωρεί πιστώσεις στο μέλλον, δεν εξυπηρετεί τίποτα. Κι όσοι ολισθήσουν σε τούτη τη λογική, τον εαυτό τους κοροιδεύουν, επιτείνοντας την ουτοπία.
Και μπορεί το θέμα της αποχής να περνά ξώφαλτσα απ' όλους για λόγους ευεξήγητους, μπορεί να "κουκουλώνεται" εν πολλοίς από τη συντριπτική πλειοψηφία πολιτικών και δημοσιογράφων, εντούτοις η απειλή της αποχής παίρνει διαστάσεις τόσο πιο επικίνδυνες όσο είναι λιγότερο αισθητή, παρουσιάζεται λιγότερο θεαματική, καθαυτό όμως ύπουλη όσο και σταθερά προιούσα.
Και η ΝΔ θα συνειδητοποιήσει πιο άρτια τον κίνδυνο αν καταλάβει πως δεν είναι πουθενά γραμμένο πως δεν θα έχει την τύχη του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Καλή είναι η αισιοδοξία και ο ενθουσιασμός. Ομως, μια αισιοδοξία μηχανική, υποβοηθημένη από διάφορους παρατρεχάμενους και κομματικούς διαδρομιστές, που δημιουργούν την αίσθηση ότι το μέλλον του κόμματος είναι εξασφαλισμένο, θα αποδειχθεί καθόλου συναρπαστική.
Η απειλή έγκειται στο αλληλένδετο σοβαρότητας και εκτροχιασμού στην υπερβολή, όταν μάλιστα λείπει η υποδομή. Κινδυνεύει τώρα περισσότερο από ποτέ. Κινδυνεύει να "εξαερωθεί", ακριβώς επειδή βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Και μπορεί να φαίνεται αδιανόητο, αλλά τούτο το "αδιανόητο" είναι συνυφασμένο με την εσωτερική φύση του πολιτικού συστήματος των τελευταίων χρόνων.
Και αλλοίμονο! Οι κομματικοί μηχανισμοί δεν έχουν πια στη διάθεσή τους ούτε καν τους μεταφυσικούς εκείνους μύθους που διασφάλιζαν άλλοτε μια διέξοδο, έστω και προσωρινή, έστω και φανταστική...