Είχα τη χαρά να με δωρίσει σήμερα ένας φίλος έναν μικρό «θησαυρό», έναν παλιό σχολικό χάρτη του Νομού Σερρών των εκδόσεων Ρέκου. Θυμήθηκα με μιας που μαθητές του δημοτικού έπρεπε να γνωρίζουμε λεπτομερώς τα γεωγραφικά διαμερίσματα, τις πόλεις και τους νομούς της όμορφης πατρίδας μας, τους ισθμούς, τους κόλπους και τα βουνά της, τα οροπέδια, τις λίμνες, τα λιμάνια και τ’ ακρωτήριά της, τα νησιά, τον πληθυσμό και την παραγωγή της.
Αναπολώντας τις ατέλειωτες ώρες για το ξεπατίκωμα, το σχεδίασμα και το χρωμάτισμα των θαλασσών, των πεδιάδων και των οροσειρών με το βαμβάκι των ξυσμάτων της ξυλομπογιάς. Τις προσπάθειες να καταλάβουμε τη διαφορά πορθμού και ισθμού, και πως αποκτούσαμε σιγά-σιγά το ταυτοτικό συναίσθημα γι αυτό το χώρο που λέγεται Ελλάδα.
Σήμερα, αυτοί που (κρυφά ή φανερά, συνειδητά ή ασυνείδητα) απεχθάνονται οτιδήποτε το ελληνικό κατάφεραν να υποβαθμίσουν το μάθημα της γεωγραφίας, που εκλαμβάνεται πλέον από τους μαθητές σαν κάτι το άχρηστο και ανούσιο.
Σε συνδυασμό με την υποβάθμιση της ιστορίας και των θρησκευτικών, των αρχαίων ελληνικών και της γλώσσας είναι απολύτως σαφές γιατί ο εθνομηδενισμός των ελίτ και της χαβιαδοαριστεράς έχει κυριαρχήσει στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Οι αγεωγράφητοι πληθαίνουν επικίνδυνα και συναγωνίζονται σε αριθμό τους άγλωσσους και τους ανιστόρητους. Όπως άλλωστε και αυτοί που νοιώθουν πως δεν ζουν σε μια χώρα-πατρίδα αλλά σ’ έναν απροσδιόριστο χώρο.