Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών αύριο και πόσες γυναίκες, ανεξαρτήτως κοινωνικού επιπέδου και ηλικιακού φάσματος, έχουν υποστεί και υφίστανται κακοποίηση σωματική, συναισθηματική ή λεκτική βία, ψυχολογική ή οικονομική βία, και ένιωσαν και νιώθουν σαν ένα παλιό χαρτονόμισμα που το τσαλάκωσαν χιλιάδες χέρια.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πόσες κακοποιημένες γυναίκες έχουν δει το τέλος του Θεού και συνάμα το τέλος του ανθρώπου και χίλιες πανσέληνες νύχτες κι αν περάσουν νιώθουν πως έχουν ένα μικρό παρελθόν, που είναι δίχως μέλλον και ζουν με την "καταδίκη" της θύμησης, μετρώντας της καρδιά τους τους χτύπους, με τα αφορισμένα ψυχολογικά τραύματα να είναι γεμάτα πόνο.
Πόσες γυναίκες που υπέστησαν τη βία ένιωσαν την αδιαφορία και τα ταμπού μιας κλειστής κοινωνίας, με το λόγο τους να είναι μονάχα το τελευταίο καταφύγιο των τρελών, ενώ μάζεψαν την ντροπή τους και το χαμόγελό τους για τη ζωή και τα κοίμησαν στο μαξιλάρι που μούσκεψαν τα δάκρυά τους.
Πόσων κακοποιημένων γυναικών η ψυχή είναι μια θλίψη που περπατάει στο σώμα τους, πρόσωπο ιλαρό μιας μαδημένης μαργαρίτας και πάνω στις πέτρες δίχως φόβο θεού πάγωσαν και πτώχευσαν τα όνειρά τους.
Πτώχευσαν τα όνειρά τους και ο χρόνος στάζει νεκρός πάνω ερείπια μιας ζωής. Πτώχευσαν τα όνειρά τους καθώς ήχοι φαιδροί της μοναξιάς γύρω της συντροφεύουν την ύπαρξή τους και στα χέρια τους στάζουν τα δάκρυά τους.
Πτώχευσαν τα όνειρά τους και χίλιες τρομάρες του νου σμίξανε, με τα δάκτυλά τους δειλιασμένα να ψάχνουνε τη ζωή τους μέσα σε τούτο τον ανάλγητο κόσμο, με τα λουλούδια ωστόσο να μυρίζουν ακόμα έρωτα!
Πτώχευσαν τα όνειρά τους μέσα σε μια κοινωνία, που πέραν των όποιων πρωτοβουλιών και οργανωμένων προσπαθειών αντιμετώπισης του στατιστικά ραγδαία αυξανόμενου προβλήματος της βίας κατά των γυναικών, οι παρωπίδες της κοινωνίας είναι στερεά προσαρμοσμένες προς την αποσπασματική θέα του προβλήματος.
Από εκεί αντλεί η βιαιότητα κατά των γυναικών τη δύναμή της. Μέσα στο πλαίσιο αυτό αναπτύσσει τη δράση της και μας εθίζει στη μονόχορδη μελωδία με τη πολύχορδη ευρύτητα της συμφωνίας της υποκρισίας.
Αν αφαιρέσουμε τις παρωπίδες, η ματιά μας θα απλωθεί στο αλγεινό θέαμα κι αυτού του κοινωνικού προβλήματος, ένα θέαμα που μας καλεί και διεκδικεί την εγρήγορση όλων των αισθήσεων μας. Γιατί, η βία κατά των γυναικών βάζει σε δοκιμασία όχι μόνο την αίσθηση μα και την νόηση, όχι μόνο την όραση μα και τη σκέψη.