Μιλώντας για το επίκεντρο των πολιτισμών δεν τίθεται εν αμφιβόλω ότι τούτο είναι η ιδέα του καλού. Ολα συγκλίνουν στη μείωση των συγκρούσεων, αλλά τα αίτια παρουσιάζονται με τη μορφή της λερναίας Υδρας. Αποκόπτεται η μια κεφαλή και την ίδια στιγμή στη θέση της ξεπετιέται μια άλλη.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η αδηφαγία για περισσότερο πλούτο είναι πιο ήπιο κακό μπροστά στο κακό που δημιουργεί η ίδια η φύση με την υπεροχή μιας ατομικότητας από την άλλη. Πως θα εξαλειφθεί αυτή η υπεροχή που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες ψυχές μέχρι θανάτου και γίνεται ανυπόφορη στις ανταγωνιζόμενες ατομικότητες;
Να, που δεν θα σταματήσει το καθεστώς των συγκρούσεων με την άρση των οικονομικών αιτιών και διαφορών, αν και δεν μπορούμε να αρνηθούμε την κοινωνική τους σημασία και επίδραση. Με τη διαφορά ότι πρέπει να θεωρούνται σαν αποτέλεσμα κι όχι σαν αίτιο.
Η πορεία του κόσμου δεν πραγματοποιείται με τη λογική, όπως υποστηρίζουν οι όψιμοι Μαρξιστές, αλλά επηρεάζεται από το θυμικόν κατά κύριο λόγο - χωρίς τον έλεγχο της συνείδησης - είτε αυτή είναι της καπιταλιστικής είτε της τότε προλεταριακής κοινωνίας.
Τη λογική δεν την αποκρούει κανείς. Αποκρούεται αντίθετα η δράση του θυμικού, σαν παράλογη και αντιπνευματική. Η απόκρουση αυτή θα διαρκέσει επί χιλιετηρίδες, γιατί ο εχθρός βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Είναι κομμάτι του ίδιου του ανθρώπου και η απάρνηση του εαυτού μας είναι πολύ δύσκολη.
Το μείγμα που το αποτελούν το θυμικό και η λογική συνείδηση είναι ο χαμαιλέων της ανθρώπινης ζωής, είναι αυτή η μαγική εικόνα που δημιουργεί τη σύγχυση και εκλαμβάνονται και προβάλλονται σαν επιδιώξεις της λογικής, περιεχόμενα του θυμικού και περιεχόμενα της λογικής σαν επιδιώξεις του θυμικού.