Οι πρόσφατες «αποκαλύψεις» τηλεγραφημάτων της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα του 2009 από τα αρχεία των Wikileaks (https://hellasjournal.com/…/ti-edine-stoys-skopianoys-kai-…/) δεν δείχνουν μόνο τον ρόλο του Γιώργου Παπανδρέου στην προώθηση της «λύσης» στο ζήτημα των Σκοπίων σύμφωνα με τη ίδια ακριβώς συνταγή που εμφανίστηκε δέκα χρόνια αργότερα ως «τελική συμφωνία» των Πρεσπών.
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Επιβεβαιώνει επίσης το γεγονός πως εθεωρείτο δεδομένη από το 1991 η έμμεση αλλά σαφής παράδοση από όλες τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες «μακεδονικής» εθνικής ταυτότητας και γλώσσας στους κατοίκους της πρώην Βαρντάρσκα.
Αυτή η διαχρονική και διακομματική εθνική Μειοδοσία καλύπτονταν κάτω από το φύλο συκής του «ονοματολογικού».
Το γεγονός πως όλοι διαχώριζαν αυτό το ζήτημα από το ...άρρητο πρόβλημα της «ταυτότητας» του γειτονικού εθνικού κράτους, σημαίνει πως δέν ήταν μεμονωμένο λάθος, παράλειψη ή ανεύθυνη επιλογή του ενός ή του άλλου «ηγέτη», αλλά «προσυμφωνημένο» Ταμπού ανάμεσα σε όλους τους πρωταγωνιστές του διπλωματικού σκηνικού: πολιτικό-μηντιακό κατεστημένο των Αθηνών, Σκόπια με τους διεθνείς «προστάτες» τους (Σόρος, Βερολίνο) και τον Διεθνή Παράγοντα.
Το πρόβλημα δηλαδή — όπως ανέκαθεν εμφανίζονταν στην ελληνική και διεθνή Κοινή Γνώμη — ΔΕΝ ήταν η παράνομη εγκαθίδρυση Μακεδονικού έθνους-κράτους στα βόρεια σύνορα της «ιστορικής» Ελληνικής Μακεδονίας ως μέρους της Ελληνικής Επικράτειας (Συνθήκη Βουκουρεστίου 1913), αλλά η «αναγνώριση ανεξαρτησίας» του τεχνητού κρατιδίου με «όνομα που δεν υποδηλώνει εδαφικές/αλυτρωτικές διεκδικήσεις».
Γι αυτό ήταν πολύ εύκολο, μετά τον Δεκέμβριο του 1991, η δήλωση των ευρωπαίων υπουργών εξωτερικών ΥΠΕΡ της αναγνώρισης των Σκοπίων «με όνομα που δεν υποδηλώνει εδαφικές διεκδικήσεις» να διολισθήσει από ελληνικής πλευράς (Μητσοτάκης-Σαμαράς) σε όνομα χωρίς «αλυτρωτικές βλέψεις».
Μήπως χρειάζεται να εξηγήσουμε πάλι τη διαφορά ανάμεσα στις «εδαφικές διεκδικήσεις» και τις «αλυτρωτικές βλέψεις»;
Απλούστατα, αποδοχή ονόματος που υποδηλώνει «εδαφικές διεκδικήσεις» συνιστά υποχώρηση σ’ αυτές τις διεκδικήσεις, δηλαδή παράδοση εθνικού «εδάφους» (που δεν μπορεί να αποκλειστεί από καμιά «αναθεώρηση Συντάγματος» της άλλης πλευράς).
Αντίθετα, οι «αλυτρωτικές βλέψεις» είναι ζήτημα εσωτερικής υποκειμενικής θέσπισης που θα μπορούσε να μετριαστεί με κάποιες «συνταγματικές» διευθετήσεις χωρίς όμως αντίκτυπο στην «ταυτότητα» του Έθνους.
Καταβλήθηκε μάλιστα ιδιαίτερη προσπάθεια ωστε η απόρριψη της πρότασης «σύνθετης ονομασίας με τον όρο Μακεδονία» να εμφανίζεται ως «δίκαιη ίσως», αλλά πάντως ανέφικτη και ακατανόητη διεθνώς εφόσον τα Σκόπια θα απαρνούνταν αλυτρωτικές βλέψεις και αλλαγές συνόρων στο Σύνταγμά τους.
Κανείς τότε — ούτε ο Αντώνης Σαμαράς — δεν επέμενε να υπενθυμίζει την «ακατανόητη» αλλαγή επίσημης ονομασίας της Μεγάλης Βρετανίας σε Ηνωμένο Βασίλειο ή της Εθνικιστικής Κίνας σε Ταιβάν, παρόλο που τα αντίστοιχα διπλωματικά «κωλύματα» ωχριούσαν μπροστά στο Έγκλημα του σφετερισμού και την διαστρέβλωσης μιας αδιάρρηκτης ιστορικής, πνευματικής, πολιτιστικής, γλωσσικής και εθνικής Παρακαταθήκης με οικουμενικές αξιώσεις.
Δεν χρειάζεται να δημοσιευτούν τα πρακτικά των δύο Συνόδων Πολιτικών Αρχηγών του Απριλίου και Ιουνίου 1992 για να αντιληφθούμε πως η εμμονή σε ονομασία «που δεν θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία ή τα παράγωγά του» ήταν προσχηματική, αλλά χρήσιμη ως στάχτη στα μάτια των Ελλήνων μέχρι να ωριμάσουν οι χειρότερες δυνατές συνθήκες «υπαναχώρησης».
Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση του μακαρίτη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το καλοκαίρι του 1992 στο ερώτημα δημοσιογράφου «γιατί συνέχιζε να ακολουθεί στο θέμα των Σκοπίων εξωτερική πολιτική την οποία δεν πιστεύει;»
«Δεν είπα ότι δεν τη πιστεύω, αλλά πως την θεωρώ ανέφικτη και ότι, παρόλα αυτά, θα κάνω ό,τι μπορώ για να επιτύχω την καλύτερη δυνατή λύση».
Ακολούθησε στα τέλη του 1992 το πραξικόπημα της αποδοχής εισόδου των Σκοπίων στον ΟΗΕ με «προσωρινή» ονομασία «Πρώην κλπ. Μακεδονία» για να μπλοκαριστεί η δέσμευση μή-αναγνώρισης ονόματος «Μακεδονία» που είχε αποσπάσει σπό τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο Μπίλ Κλίντον η ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ.
Η συνέχεια που έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1994-95 με το εμπάργκο και την Ενδιάμεση Συμφωνία (για εξεύρεση λύσης «κοινής αποδοχής»), δεν ήταν παρά η αναβολή που χρειάζονταν οι Μεγάλες Δυνάμεις για ολοκλήρωση του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας με την απόσχιση Μαυροβουνίου και Κοσόβου από τη Σερβία μετά τον βομβαρδισμό του 1999 και τους διασυνοριακούς εμφυλίους που επακολούθησαν προς όφελος της Αλβανίας.
Καλώς ή κακώς, ο πρώτος που επανέφερε το πρόβλημα της μακεδονικής «ταυτότητας» από τη συναινετική αφάνεια, ήταν ο Κώστας Καραμανλής στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ του 2008.
Αλλά το περιβόητο «erga omnes» σε σύνθετη ονομασία, το οποίο προσέφερε στους Συμμάχους ως οριστικό υποκατάστατο του «χωρίς τον όρο Μακεδονία ή παράγωγα», μπορεί να έσωσε προσωρινά την παρτίδα για τον πολιτικά ξωφλημένο «μεσαίο χώρο» της Ελλάδας, αλλά δεν ήταν αρκετό να του εξασφαλίσει πολιτική μακροημέρευση.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στις αποκαλύψεις των διπλωματικών εγγράφων του 2009 που δημοσίευσαν τα Wikileaks, ήταν η βιασύνη του Γιώργου Παπανδρέου για λύσεις «πακέτο» Ελληνοτουρκικών, Κυπριακού και Σκοπιανού «προτού οι πιθανές οικονομικές δοκιμασίες της Ελλάδας του δέσουν πολιτικά τα χέρια».
Χωρίς να υποτιμούμε το έλλειμμα νοημοσύνης του ΓΑΠ, η παραπάνω αποστροφή θα μπορούσε να διαβαστεί και ανάποδα από τους ευφυέστερους τότε άσπονδους φίλους της Ελλάδας όπως Ερντογάν, Γκρουέφσκι, Νίμιτς, Σόρος, Μέρκελ, Ομπάμα και Χίλαρυ Κλίντον:
Αφού πρώτα διαλύσουμε οικονομικά τη χώρα και δέσουμε τα χέρια ολόκληρου του πολιτικού της συστήματος πισθάγκωνα, θα είναι πολύ πιο εύκολο γι αυτούς να επικαλεστούν «αδυναμία» για να δικαιολογήσουν στο λαό τους την απεμπόληση κάθε ίχνους εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας που θα τους ζητήσουμε!
Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως η «εσωτερική κατοχή» του μεταπολεμικού πολιτικού συστήματος πάνω στην ελληνική κοινωνία (βλ. Γ. Κοντογιώργης) δεν λειτουργεί μόνο αποφατικά ή «κατασταλτικά» σε σχέση με τα εθνικά συμφέροντα, δίκαια, αξίες και ιδανικά του ελληνικού λαού.
Υπάρχει επιπλέον μία «καταφατική» ή «δημιουργική» παράμετρος συνεχούς ιδεολογικής-ψυχολογικής χειραγώγησης, διαφθοράς και εξαπάτησης που καθιστά την ντόπια κομματοκρατία σχεδόν αυτόνομο ενεργό και απολύτως «πρόθυμο» συντελεστή των πιο απάνθρωπων, εθνοκτόνων ή ανθελληνικών ξένων συμφερόντων, στη χειρότερη δυνατή κάθε φορά εκδοχή τους.
Αυτή η πρωτοφανής πανουργία του αρχέγονου «Εφιάλτη στην Εξουσία», είναι κάτι που υποτιμάται από πολλούς καλοπροαίρετους επικριτές μιας φαινομενικά παθητικής λαϊκής αντιμετώπισης ολέθριων επιλογών του πολιτικού κατεστημένου της χώρας.
Δεν είναι όμως ούτε «αποχαύνωση» ούτε αδιαφορία που παραλύει τη βούλησης τους, αλλά το δηλητήριο του ενός σκορπιού που είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε στον κόρφο τους, σε θέση που δε φτάνουν για να τον αποτινάξουν.
Όσο όμως διεισδύουμε βαθύτερα στα ύπουλα τεχνάσματα με τα οποία οι ολέθριες επιλογές ενεργοποιούνται από τους ντόπιους ελληνόφωνους εκτελεστές, τόσο οφείλουμε να υποκλιθούμε στην αντοχή και την πίστη που εκδηλώνουν οι πιο αγνοί Έλληνες πατριώτες.
Αυτοί καταλαβαίνουν το πεπρωμένο των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» που εξύμνησαν οι εθνικοί ποιητές:
«Χωρίς την Ιθάκη δεν θάβγαινες στον δρόμο...»
και στις Θερμοπύλες «παλ’ εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε, πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες... όταν προβλέπουν ...πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ’ οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.»