Για την Κύπρο έχουμε γράψει στο παρελθόν την άποψή μας. Ο...εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής άνοιξε την πόρτα της Κύπρου στην Τουρκία με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, μετά ήρθαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι της Χούντας για να αποσύρουν τη Μεραρχία (Παπαδόπουλος) και να κάνουν το πραξικόπημα (Ιωαννίδης) ώστε να μπει η Τουρκία και μετά ξανάρθε ο Καραμανλής που την άφησε καλά ανοικτή με την ανακωχή ώστε οι εισβολείς να πατήσουν καλά στα πόδια τους.
Του Στρατή Μαζίδη
Στα τέλη προς μέσα της δεκαετίας του 1980 ο πατέρας μου που ήταν οδοντίατρος άρχισε να συνεργαζέται και με ένα δεύτερο οδοντοτεχνίτη, το Ρένο. Ακόμη οι μνήμες ήταν νωπές. Τότε δε συζητούσαν κοινό γλωσσάρι. Τότε έκλαιγαν μανάδες τα χαμένα τους παιδιά και τους συζύγους. Τότε λέγαμε ακόμη πως δεν ξεχνάμε.
Ο Ρένος λοιπόν συζητούσε με τον πατέρα μου και ο ίδιος είχε πολεμήσει όταν έγινε η εισβολή. Σε μια από εκείνες τις συζητήσεις του είχε πει ότι δεν ήταν κάτι δύσκολο οι Τούρκοι αλλά εμείς δεν είχαμε όπλα. Περνούσαν, του έλεγε, τα αεροπλάνα από πάνω μας με τους αλεξιπτωτιστές αλλά δεν είχαμε τίποτε για να τους ρίξουμε και βαράγαμε με τα όπλα μας. Αν είχαμε όπλα δε θα είχε γίνει τίποτε.
Δεν είχαν όμως όπλα. Δεν είχαν τίποτε. Αφέθηκαν στην τύχη τους. Έναν εχθρό είχαν. Έναν. Αλλά δε θωρακίστηκαν. Όταν τους δόθηκε η ευκαιρία της ένωσης, ο Μακάριος είχε άλλα οράματα για τον εαυτό του. Ο Μακάριος ζει, έλεγε. Ναι αλλά η Κύπρος ακρωτηριάστηκε γιατί κάποιος Μακάριος δε φρόντισε οι όποιοι αμυνόμενοι να έχουν έστω τα στοιχειώδη. Ο Μακάριος έφυγε από τη ζωή τρία χρόνια αργότερα. Τις φιλοδοξίες τις δικές του και την ηλιθιότητα ορισμένων Ελλαδιτών τις πλήρωσε και πληρώνει πολύ ακριβά η Κύπρος.
Μετά από 44 χρόνια καταλαβαίνουμε όλοι πολύ καλά τι σχεδιάστηκε και ποιοι βοήθησαν, ο καθένας για δικούς του λόγους, ώστε να φτάσουμε στην εισβολή και το Ρένο να προσπαθεί με το όπλο του να καταρρίψει αεροπλάνα. Το λες και προδοσία.