«Είσαι περήφανος; Είσαι περήφανος που κατάφερες να αναγκάσεις ένα παιδί να νιώσει ότι η μόνη λύση είναι η αυτοκτονία;
Είσαι περήφανος που εξαιτίας του κόμπλεξ σου χάθηκε μια ζωή; Είσαι περήφανος που στέρησες ένα μέλος μιας οικογένειας, έναν αδελφό και έναν φίλο;
Είσαι περήφανος που σκότωσες έναν 15χρονο με όνειρα και στόχους, όπως όλοι μας;
Είσαι περήφανος που του στέρησες το μέλλον και στέρησες ένα κομμάτι της ζωής όλων μας; Ορίστε, τώρα πια πάει.. Πως νιώθεις… Για πες… Έφυγε το κόμπλεξ σου ή ακόμα.
Για πες τώρα μεγάλε αν έχει την μπέσα και τα α.. που τον κορόιδευες, είσαι ευχαριστημένος. Τον κατέστρεψες και μας κατέστρεψες. Του στέρησες την ζωή, τους στόχους, το μέλλον και πολλά άλλα.
Και εμάς μας στέρησες έναν φίλο που ήταν πάντα εκεί για εμάς και νοιαζόταν για τους φίλους του και την οικογένειά του. Κατάφερες λοιπόν να τον κάνεις να νομίζει ότι η μόνη λύση και ο μόνος τρόπος είναι η αυτοκτονία. Γιατί να το κάνετε αυτό; Δώστε μου έναν γ… λόγο. Άξιζε εξαιτίας του κόμπλεξ και της ανωριμότητάς σου να πεθάνει. Όμως σωστά τώρα ξαφνικά θυμήθηκες ότι αυτό το άτομο έχει καρδιά. Ξέχασες ακόμα ότι εκτός από ψυχή, έχει και γ… αισθήματα. Και πονούσε.
Πονούσε πολύ… Όμως εσύ ως μ… και ως μ… τον έγραψες και τον άφησες να καταστραφεί. Έπρεπε να τον οδηγήσεις σε αυτό το σημείο πια για να καταλάβεις ότι ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΝΑΝΕ».