Το αυστηρό βλέμμα του ανθυπολοχαγού Αγγελου Μητρετώδη κατά τη χθεσινή επιχείρηση της μεταφοράς του με το Δημήτρη Κούκλατζη στο δικαστήριο της Αδριανούπολης διανύει τα εκατοντάδες χιλιόμετρα και μας χτυπάει κατευθείαν βαθιά μέσα στην ψυχή μας.
Του Στρατή Μαζίδη
Όποτε βλέπω αυτά τα παιδιά, ταυτόχρονα τα θαυμάζω για την υπομονή τους (κι ας μην έχουν άλλη επιλογή) και προσπαθώ να τα συμπονέσω, διότι κακά τα ψέματα, ο Αγγελος κι ο Δημήτρης είναι αυτοί που ζουν τη δοκιμασία δίχως να υπάρχει ένας χρονικός ορίζοντας τερματισμού του εφιάλτη τους. Σιδηροδέσμιοι, βασταζόμενοι από δύο τζανταρμάδες αλλά με το κεφάλι ψηλά. Γιατί κι έτσι ακόμη, τους προκαλούν το φόβο.
Κοντά στις 120 ημέρες φυλάκισης και τα παιδιά ακόμη μας περιμένουν να κάνουμε κάτι εμείς για αυτά, όπως η πατρίδα περίμενε καθημερινά από αυτά να την υπερασπίζονται.
Περισσότερο με θλίβει ότι αυτοί που έπρεπε να τους προστατεύσουν, δεν το έπραξαν. Δεν ανέλαβαν καν μια ευθύνη. Συνεχίζουν τη ζωή και την καριέρα τους, κοιμούνται το βράδυ ήσυχοι, ενώ δύο στελέχη τους βλέπουν το χρόνο να κυλάει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Κι αν τα δύο αυτά παιδιά δεν προστατεύθηκαν, άραγε θα προστατεύονται οι οπλίτες;
Σε κάθε περίπτωση κουράστηκα να ακούω για Ερντογάν, για πολιτική των ομήρων, για πάγιες τακτικές της Τουρκίας κτλ. Θέλω να ακούσω από τα υπεύθυνα τι θα κάνουν για να λάβει ένα τέλος η περιπέτεια του Αγγελου και του Δημήτρη που θα μπορούσαν να είναι (ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ) τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, οι κολλητοί μας, οι παιδικοί μας φίλοι, οι γαμπροί μας, οι άνθρωποί μας.
Βλέπετε πως μας κοιτάζει ο Αγγελος και πως μας θωρεί ο Δημήτρης;