Ο διοικητής του Δ' Σώματος Στρατού επισκέφτηκε μονάδα στο Πετροχώρι Ξάνθης, στο πλαίσιο της εορτής του Αγίου Γεωργίου. Γιόρταζε κιόλας ο χριστιανός, τον κέρασαν κι ένα ποτήρι κρασί. Όλα καλά μέχρι εδώ, γερός και δυνατός να είναι.
Του Στρατή Μαζίδη
Το παράδοξο όμως είναι ότι το κρασί έφτασε στον στρατηγό με στρατιωτική μεγαλοπρέπεια αφού το ποτήρι ήταν τοποθετημένο πάνω στο πυροβόλο άρματος μάχης, του οποίου την αγορά και τη συντήρηση έχουμε πληρώσει (και πληρώνουμε) όλοι εμείς.
Την ίδια στιγμή που οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας σε κατάσταση ύψιστης ετοιμότητας σέρβιραν το κρασί, οι δύο Ελληνες στρατιωτικοί, του Δ' ΣΣ κι αυτοί, εξακολουθούσαν να παραμένουν αιχμάλωτοι σε τουρκικές φυλακές. Και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει πότε και αν θα ξαναβγούν.
Επιπλέον κανείς δε λέει τι έχει συμβεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η ηγεσία ενώ είχε τα σημεία της τουρκικής προκλητικότητας που από τα περιστατικά στα Ιμια γύρευε αιχμαλώτους, δεν ελήφθησαν τα κατάλληλα μέτρα για την ασφάλεια όσων υπηρετούν τη χώρα μας στον Εβρο. Δεν έλαβαν τις αποφάσεις εκείνες ώστε σήμερα να μην είναι δύο παιδιά αιχμάλωτα.
Άλλος μπορεί να πονοκεφάλιαζε κάθε μέρα στη θέση του στρατηγού, άλλος μπορεί να μάσαγε σίδερα για να τους απελευθερώσει, άλλος ίσως είχε παραιτηθεί από το βάρος της ευθύνης, άλλος μπορεί να έβραζε που σε μια χρεοκοπημένη χώρα γίνονται τέτοια πανηγύρια άλλος μπορεί να έκανε το οτιδήποτε, νομίζω όμως ότι κανένας δε θα έπινε το κρασί του από το στόμιο του πυροβόλου ενός άρματος μάχης.