Διαβάσαμε στις ειδήσεις τις προηγούμενες ημέρες για τη Λάρκο, οτι κάθε μέρα που περνάει μπαίνει μέσα κατα 223.598 ευρώ. Η Λάρκο για όσους δεν γνωρίζουν ειναι μια εταιρεία, παραγωγής σιδηρονικελίου που ιδρύθηκε το 1963 απο τον Πρόδρομο Μποδοσάκη και το 1989 ως ζημιογόνα, με εκκαθάριση περνάει στην Εθνική Τράπεζα, τη ΔΕΗ και τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων.
Πως γίνεται ακριβώς μια επιχείρηση απο κερδοφόρα να γίνεται ξαφνικά ζημιογόνα; Είναι απλό. Ο νόμος της προσφοράς-ζήτησης παγκοσμίως καθορίζει τις τιμές και όταν υπάρχει μεγάλο πλεόνασμα σε χαμηλές τιμές ή θα πρέπει να κλείσεις ή να προσαρμοσεις αν μπορείς το κόστος παραγωγής σου. Αν τα κόστη σου είναι ανελαστικά κλείνεις.
Υπάρχει και η άλλη άποψη, η ελληνική, που λέει οτι ο ιδιώτης έχει την εταιρεία όσο είναι κερδοφόρα και μετά την αφήνει καταχρεωμένη στο δημόσιο, που για να μην απολυθούν χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτήν, υποχρεώνεται να την κρατικοποιήσει ή να την εξυγιάνει.
Σύμφωνα πάλι με την ίδια ελληνική λογική των κυβερνήσεων η εξυγίανση ερχόταν με έναν αποτυχημένο πολιτευτή ως πρόεδρο και με δεκάδες διορισμούς ημετέρων απο το παράθυρο.
Κάποτε, άλλαζουν τα δεδομένα και η εταιρεία, εξαιτίας της παγκόσμιας συγκυρίας γίνεται κερδοφόρα, τότε πάει ξανά σε ιδιώτη, ενώ οι ημέτεροι που είναι άχρηστοι πλέον, με εθελουσία έξοδο, με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ή με απολύσεις απομακρύνονται απο την ιδιωτικη πλέον εταιρεία φορτώνοντας επιπλέον χρέος το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή όλους μας. Πολύ γνωστό τέτοιο παράδειγμα η Ολυμπιακή.
Πάμε όμως ξανά στη Λάρκο. Τα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα που αποτελούν τροφοδοσία του πυρομεταλλουργικού εργοστασίου της Λάρκο, όπως διαβάζουμε στην wikipedia, είναι από τα πλέον φτωχά διεθνώς χωρίς παράλληλα να είναι μεγάλα κι ανεξάντλητα. Για τη βιώσιμη και το δυνατόν μακροχρόνια λειτουργία ενός εργοστασίου με την υφιστάμενη πυρομεταλλουργική μέθοδο απαιτούνται μεταλλεύματα με υψηλή περιεκτικότητα σε νικέλιο, τα οποία δε διατίθενται στον ελλαδικό χώρο. Επιπλέον προαπαιτείται μια φτηνή πηγή ενέργειας ακριβώς επειδή η χρησιμοποιούμενη μεταλλουργική μέθοδος είναι εξαιρετικά ενεργοβόρος (δουλεύει σε θερμοκρασίες 900°C-1.500°C) επιμερίζοντας το μισό και πλέον του συνολικού κόστους παραγωγής για ενέργεια.
Απο την άλλη οι τιμές του νικελίου στη διεθνή αγορά είναι καθηλωμένες τα τελευταία χρόνια και κινούνται κάτω απο τις 10.000 ευρώ με τις Φιλιππίνες και την Ινδονησία να φροντίζουν με τις εξαγωγές τους για αυτό.
Έτσι με κόστος παραγωγής 13.788 ο τόνος, για κάθε τόνο νικέλιου που παράγει η εταιρεία, μπαίνει μέσα πάνω απο 3.800 ευρώ. Προφανώς με αυτά τα δεδομένα, αγοραστής δε βρίσκεται με αποτέλεσμα, η Λάρκο να μένει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Το εύλογο ερώτημα είναι: Αν υποτίθεται οτι γίνονται ιδιωτικοποιήσεις και πουλάμε αεροδρόμια, ΟΠΑΠ, ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΔΑΘ, ΕΛΒΟ και πλήθος άλλων επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που είτε ήταν κερδοφόρες, είτε πολύ εύκολα γινόταν κερδοφόρες, γιατί δεν πουλάμε ή να κλείσουμε τις ζημιογόνες επιχειρήσεις που κανείς δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει;
Η μοναδική απάντηση που βγάζει νόημα, είναι οτι οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία της χώρας ή για τη βιωσιμότητά της, αλλά τους ενδιαφέρει να είναι μια χώρα με οικονομία ζόμπι, μέχρι να ξεπουλήσουν όλα τα φιλέτα του δημοσίου και να βαλουν στο χέρι την ιδιωτική περιουσία, είτε επιχειρήσεις, είτε ακίνητα.
Γιατί αν πουλάς αυτό που μπορεί να σου αποφέρει κέρδος και κρατάς αυτό που σε ζημιώνει τότε είτε δεν ξέρεις τι σου γίνεται, και πρέπει να σκίσεις τα πτυχία σου αντί να ψελλίζεις, εκ των υστέρων, αστείες δικαιολογίες ή το κάνεις επίτηδες για κάποιον άλλο σκοπό.