Είναι καιρός τώρα, που ήθελα να καταγράψω αυτές τις σκέψεις - βιώματα μου, έτσι για να υπάρχουν «πρωτοκολλημένες» στο χρονοντούλαπο και να υπενθυμίζουν σε μένα και σε όσους τυχόν οραματίζονται, ότι: «άλλοι ακολουθούν τα χνάρια και άλλοι τα δημιουργούν». Μακάρι μάλιστα, να τα είχα γράψει νωρίτερα και δυο φορές μακάρι, να τα διάβαζαν και ΕΚΕΙΝΟΙ που πρέπει.
Για όσους θα βαρεθούν να το διαβάσουν όλο (και δικαιολογημένα), τους λέω προκαταβολικά το ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ μου:
«Το να είσαι πρωτοπόρος, είναι χάρισμα ψυχής και δύναμης και δυστυχώς, η όποια αναγνώριση σου, γίνεται αφού πρώτα σε κάψουν στην πυρά. Αν όμως δεν έχεις το χάρισμα, να είσαι πρωτοπόρος, τότε για να μη χαθείς, ακολούθησε τα χνάρια, που αποδεδειγμένα έχουν προορισμό».
«Οι λαϊκές μάζες που θα καθοδηγήσεις, είναι σαν τις κάμπιες, που μόλις εκκολαφθούν την Άνοιξη, αρχίζουν το οδοιπορικό τους, προχωρώντας κολλημένες η μια πίσω στην άλλη, ακολουθώντας ενστικτωδώς, τον οδηγό τους και το δικό του πεπρωμένο, σύμφωνα με τα χαρίσματα και τις αδυναμίες του».
Έτσι λοιπόν: «Στυγνή Εξουσία αμείλικτος Νόμος», είναι απλά η αμείλικτη πραγματικότητα, από αρχαιοτάτων χρόνων. Αν ο Ηγέτης δείξει έλεος, συναίσθημα, ευαισθησία και δισταγμό, τότε ο αντίπαλος του και οι λαϊκές μάζες, αυτό το αντιλαμβάνονται σαν «αδυναμία». Πάρτε όποιον Ηγέτη θέλετε, πάρτε όποια δυναστεία, αυτοκρατορία ή και καθεστώς εξουσίας θέλετε, πάρτε όποια περίοδο της Ιστορίας θέλετε, δείτε μέχρι και σήμερα (σήμερα λέω) τι συμβαίνει και μετά πείτε μου, αν αυτό το «Δόγμα Εξουσίας», ισχύει ή όχι.
Και προσέξτε: Μη κόπτεστε τι «ένδυμα» φορά ο κάθε επίδοξος Ηγέτης, αν δηλαδή φέρει ένδυμα Δικτάτορα ή Δημοκρατικού Ηγέτη, Συντηρητικού ή Φιλελεύθερου, Δεξιού ή Αριστερού πολιτικού. Δείτε και αξιολογείστε τη συμπεριφορά και τις μεθοδεύσεις τους, τις ομοιότητες και τις διαφορές τους και μετά βγάλτε το συμπέρασμα σας.
(Εδώ βέβαια, δεν εξετάζουμε αν μας αρέσει ή όχι, αν συμφωνούμε ή όχι με τις πρακτικές και τις μεθοδεύσεις τους, αλλά πως σφυρηλατείται, ένα συγκεκριμένο Ηγετικό προφίλ και τι αποτελέσματα έχει)
Για παράδειγμα, σήμερα κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι, ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, είναι ένας πραγματικός και σημαντικός Ηγέτης και μάλιστα, με τα πιο «παραδοσιακά» χαρακτηριστικά Ηγέτη, παγκοσμίως. Επειδή, είχα την τύχη και την ευκαιρία να υπηρετήσω κάποια χρόνια στη Μόσχα, σε θέση που όφειλε να βλέπει και να αξιολογεί και τέτοιες καταστάσεις, θα πρέπει να πω ότι: «πράγματι είναι Ηγέτης και μάλιστα αδιαμφισβήτητος, μέσα και έξω από τη Χώρα του». Πολλοί μπορεί να είναι αντίπαλοι του, να διαφωνούν με χίλια-δυο μαζί του και να τον εχθρεύονται, αλλά κανένας δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει και να τον απειλήσει πλέον.
Ο Πούτιν στηρίζει την ισχύ του, στον ΛΑΟ του και από κει αντλεί την εξουσία του. Άρα, μόνο αυτός (ο λαό), μπορεί και να του τη στερήσει και κανένας άλλος. Όσο κι αν φωνάζουν και τον κατηγορούν, οι απ’ έξω και οι από μέσα αντίπαλοι του, τόσο πιο ΙΣΧΥΡΟ τον κάνουν, διότι αυτός, ακόμα και την τυχόν εύλογη αντίθεση τους, την αναδεικνύει και την επικοινωνεί ως ΑΠΕΙΛΗ για τη Χώρα και κίνδυνο για τον Λαό του. Ο Πούτιν, είναι πλέον ο σύγχρονος «πατερούλης» του Ρωσικού λαού, που διαδέχθηκε και ενσαρκώνει και τον Τσάρο και τον Γ.Γ. του Κουμμουνιστικού Κόμματος, όχι μόνο στον θρόνο τους, αλλά και στις πρακτικές, στις μεθοδεύσεις και στις συμπεριφορές τους: «επίδειξη δύναμης, αίγλης, αποφασιστικότητας και σκληράδας».
Όμως, όλη η ουσία του θέματος, βρίσκεται στο να θυμηθούμε το πως εμφανίστηκε στο προσκήνιο, πως αναδείχθηκε και πως καθιερώθηκε ο Πούτιν, στο καθεστώς που δημιούργησε, διότι, από κει αντλούνται τα συμπεράσματα.
Ο Πούτιν, ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος των Μυστικών Υπηρεσιών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και αργότερα, της Ρωσικής Ομοσπονδίας των Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν και άρα γνώριζε τα πάντα, για τους πάντες.
Την «Περεστρόικα» (αναδιοργάνωση) και την «Γκλάσνοστ» (διαφάνεια) του Γκορμπατσόφ και τις ελπίδες των Ρώσων για «Αλλαγή», ακολούθησαν η πλήρης αποσύνθεση της Ρωσικής κρατικής δομής και της αποδιοργάνωσης των Υπηρεσιών. Οι Ρώσοι απλά, ήταν αμάθητοι, ΔΕΝ ήταν έτοιμοι και προετοιμασμένοι, να δεχθούν τόσο πολύ και τόσο απότομα, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την άρση των περιορισμών στην έκφραση, στην κίνηση και στη δημιουργία. Η γενικευμένη αυτή διάλυση και η ασυντόνιστη και «αγχώδης» προσπάθεια προσέγγισης του Αμερικανικού παράγοντα και του Δυτικού τρόπου ζωής, είχαν ως αποτέλεσμα, να καταρρεύσει και η γεωστρατηγική ισχύ της Ρωσίας και από ισότιμος γεωπολιτικός συνομιλητής, να γίνει μια ξεπεσμένη «Διεθνή Εταίρα» πολυτελείας.
Οι Ρώσοι, είναι υπερήφανος λαός, που έχουν μάθε να ζουν και να υπομένουν στα δύσκολα, αλλά δεν αντέχουν την ντροπή και τον εξευτελισμό, του Εθνικού τους γοήτρου, την προσβολή της ιστορίας τους και των αγώνων τους. Είναι βαθιά Σοβινιστές και Εθνικιστές. Έτσι, γρήγορα ξέχασαν τα πανηγύρια για την Περεστρόικα και τις αλλαγές της και ζητούσαν επίμονα, να ξαναγίνουν μια Χώρα με διεθνή αξιοπρέπεια, με σεβασμό και μια κοινωνία με ισονομία, ισότητα και δικαιοσύνη, μια Χώρα δημοκρατική με ίσες ευκαιρίες για όλους.
Και εκεί ήρθε το «Γελαστό Παιδί», ο Γέλτσιν, που τους υποσχέθηκε «τα πάντα όλα», γιατί έτσι τα ονειρεύτηκε. Ο λαός ενθουσιάστηκε, η ΕΛΠΙΔΑ αναπτερώθηκε σε ΟΛΑ τα στρώματα της κοινωνίας, στις Υπηρεσίες, στις επιχειρήσεις, στα σχολεία, στην εκκλησία, ακόμα και στο απαξιωμένο, αποστεωμένο και ντροπιασμένο Ρωσικό Στράτευμα, σε φτωχούς και σε πλούσιους, παντού. Ο καλοκάγαθος και πάντα χαμογελαστός Γέλτσιν, υπόσχονταν σε ΟΛΟΥΣ, αυτά ακριβώς που ΗΘΕΛΑΝ να ακούσουν. Έτσι, η νέα «Λαϊκή Επανάσταση» του Ρωσικού λαού, ήταν δεδομένη και ο νέος «Πατερούλης» έτοιμος.
Ο ενθουσιώδης και παρορμητικός Γέλτσιν, εκμεταλλεύτηκε, τη διάλυση που επικρατούσε, την αναρχία και τις ταραχές που τη συνόδευαν, αναρριχήθηκε στην εξουσία και μετά το παιδαριώδες «Πραξικόπημα του 1990» από τον Μπακλάνοφ (επικεφαλής της στρατοβιομηχανίας), ουσιαστικά ανέλαβε την Ηγεσία. Όλοι τον θυμόμαστε, πάνω στο τανκ, απέναντι από τον βομβαρδισμένο белый дом (Λευκό Οίκο) της Μόσχας, να κάνει δηλώσεις νίκης.
(Σημειωτέον ότι, η ιστορική αυτή φωτογραφία, λέγεται ότι τραβήχτηκε, από το συγκεκριμένο διαμέρισμα, που πολύ αργότερα, ενοικίασα και έμενα στη Μόσχα, στη Kutuzovsky Ave, δίπλα στον ποταμό Μόσχοβα).
Ο νέος Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν, ήταν αυτός που κατέστρεψε και διέλυσε τη Ρωσία. Την οδήγησε σε ολοσχερή χρεοκοπία, πλήρη απαξίωση διεθνώς και ο ίδιος, έγινε η «μαϊμού μασκότ» των ξένων Ηγετών και κυρίως των Αμερικάνων. Όχι μόνο, δεν εκπλήρωσε καμιά από τις υποσχέσεις του (αργότερα μάλιστα, αποχωρώντας ζήτησε και συγνώμη), αλλά οδήγησε τον Ρωσικό λαό, σε μια κατάσταση ανείπωτης απελπισίας και πλήρους ανέχειας, χειρότερη ακόμα και από την εποχή του Κομμουνισμού.
Αν ρωτήσεις σήμερα τους Ρώσους, ΟΛΟΙ θα σου πουν ότι:
«ο Γέλτσιν ήταν ο Ηγέτης, που αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος και αυτός που μισήθηκε όσο κανένας άλλος».
Στις δύο θητείες του, τη Χώρα κυβερνούσε κυριολεκτικά η ΜΑΦΙΑ και αυτός, μοίρασε / εκχώρησε τα πάντα, ότι είχε αξία στη Ρωσική Επικράτεια, σε ημέτερους και μαφιόζους, που από τότε λέγονται χαρακτηριστικά «Ολιγάρχες» και που είναι απίστευτα πλούσιοι και πανίσχυροι, ακόμα και σήμερα. Αυτοί ουσιαστικά κυβερνούσαν και πλούτιζαν και ο Ρωσικός λαός, έτρωγε από τα σκουπίδια και πέθαινε στους δρόμους αβοήθητος. Το χάσμα των ολίγων πλουσίων και των πολλών φτωχών, ήταν τεράστιο, ήταν συγκλονιστικό. Ο Γέλτσιν, είναι πλέον μονίμως μεθυσμένος και βαριά άρρωστος και η κατάσταση είναι έκρυθμη και βαίνει εκτός ελέγχου.
Και ΤΟΤΕ επεμβαίνει ο Πούτιν (1999). Το μήνυμα του στον Γέλτσιν (και ειδικά στην κόρη του, που ουσιαστικά κυβερνά μαζί με τους Ολιγάρχες) είναι απλό και σαφέστατο:
«ή παραδίδεις ομαλά την εξουσία και σου εξασφαλίζω ασυλία μαζί με την οικογένεια σου ή σε ανατρέπω και σας οδηγώ, όλους μαζί, στη φυλακή».
Έτσι ο Γέλτσιν, παρέδωσε την εξουσία, ομαλά και όρισε επισήμως διάδοχο του τον Πούτιν. Όμως, ο Πούτιν ήξερε ότι, ΕΠΡΕΠΕ να τα βρει και με τους Ολιγάρχες επίσης ομαλά και ήρεμα. Το μήνυμα του και σ’ αυτούς ήταν εξ ίσου σαφές και αποφασιστικό:
«ή είστε μαζί μου με τα προνόμια σας ή είστε εχθροί του Ρωσικού λαού και θα σας κυνηγήσω παντού».
Όποιος πήγε μαζί του, διατήρησε μεν τα «κεκτημένα» (επί Γέλτσιν), αλλά συνεισφέροντας αδρά στη Ρωσική Οικονομία, με ένα «άδηλο» και εκάστοτε συμφωνημένο τρόπο, που θεωρείτε νόμιμος, μόνο και μόνο, διότι έχει την ΑΝΟΧΗ του Προέδρου. Όποιος ΔΕΝ πήγε μαζί του (και δεν συμφώνησε στα προηγούμενα) απλά «τον έφαγε το σκοτάδι», είτε πτώχευσε, είτε φυλακίστηκε, είτε διέφυγε στο εξωτερικό και είναι έκτοτε κυνηγημένος και στοχοποιημένος ως «καταχραστής» της Ρωσικής περιουσίας.
Απλά πράγματα και σκληρές μεθοδεύσεις, ενός πραγματικού, ενός γεννημένου πράκτορα των Ρωσικών Μυστικών Υπηρεσιών.
Αποτέλεσμα αυτού του «σκοτεινού» διακανονισμού ήταν, η Ρωσία υπό τη στιβαρή Ηγεσία του Πούτιν, να ΑΝΑΚΑΜΨΕΙ δραστικά, ο Ρωσικός λαός να δει φως και ελπίδα, βελτιώνοντας σιγά-σιγά το βιοτικό του επίπεδο και κυρίως, η Χώρα να οργανωθεί και να ξαναβρούν τη Στρατηγική θέση τους, στο Παγκόσμιο γίγνεσθαι, ικανοποιώντας έτσι το Ρωσικό γόητρο και εξοργίζοντας τους ξένους διεθνείς αντιπάλους του, που ήλπιζαν ότι με λαϊκιστές και ανώριμους Ρώσους Προέδρους «τύπου» Γέλτσιν, θα είχαν τη Ρωσία υποχείριο τους.
ΑΞΙΖΕΙ όμως, ακόμα και σήμερα, να δει κανείς ΠΩΣ λειτουργεί το «καθεστώς Πούτιν». Πόσο δηλαδή, εμφατικά ισχυροί εμφανίζονται και επιδεικνύουν τον πλούτο τους, οι Ολιγάρχες και η Ηγετική Νομενκλατούρα, στον λαό και παράλληλα, ΠΟΣΟ «χάρτινοι», ανασφαλείς και υποχείρια του Πούτιν, είναι αυτοί ΑΠΑΝΤΕΣ. Έτυχε να υπηρετώ στη Μόσχα, όταν εν μία νυχτί, συνέλαβε και διαπόμπευσε δύο (2) πανίσχυρους ολιγάρχες, με την κατηγορία της «φοροδιαφυγής». Θα ήταν ενδιαφέρον και εντυπωσιακό, μιαν άλλη φορά, να περιγράψω καρέ-καρέ, πόσο εμφατικά και πρωτόγονα, τους καθάρισε, τους εκθρόνισε και τους ισοπέδωσε έτσι για παραδειγματισμό.
Δηλαδή, το παραδοσιακό και αλάνθαστο Colpo Grosso (βρώμικο τέχνασμα) του, είναι ότι: Τους επιτρέπει να ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΝ εμφανώς και να πλουτίζουν προκλητικά, για να τους «έχει στο χέρι» και μόλις λίγο τον στεναχωρήσουν, τους στριμώχνει, τους αποδίδει την ανάλογη ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ παρανομίας και τους εξαϋλώνει. Το ίδιο κάνει και με τα Κανάλια και με τις Εφημερίδες και με οποιονδήποτε, μπορεί να του σταθεί εμπόδιο στο δρόμο του.
Μ’ αυτά και με τούτα όμως, η Ρωσία είναι ξανά Υπερδύναμη, η οικονομία ανακάμπτει και η κοινωνία, ξαναβρίσκει βηματισμό προόδου, ευημερίας και ελπίδας. Κοντά δύο (2) δεκαετίες, ο Πούτιν κυβερνά, με την πλήρη στήριξη του Ρωσικού λαού, αφού εκλέγεται δημοκρατικά και με συντριπτικά ποσοστά και διατηρεί συνεχώς, τα αδιανόητα ποσοστά λαϊκής αποδοχής και συμπάθειας, της τάξης άνω του 60%. Έτσι λοιπόν «ελέω Λαού», ο Πούτιν είναι ο Καίσαρα της Ρωσίας.
Και τώρα, ας κοιτάξουμε μπροστά μας, γύρω μας, κοντά μας, να δούμε αν έχουμε ΚΑΠΟΥ αλλού, τέτοια σημάδια «Ηγεσίας Πούτιν», να δούμε δηλαδή, αν κάποιοι ακολουθούν τα χνάρια του και τι συγκλίσεις και αποκλίσεις «ιχνηλατούμε».
Για να μην εμπλακούμε με «τα δικά μας» (και παρεξηγηθούμε), ας εστιάσουμε στο «Καθεστώς Ερντογάν», που εγκαθίσταται μεθοδικά στη γείτονα Τουρκία. Ας δούμε, πως συμπεριφέρεται ο Ερντογάν, πως εδραιώνει την κυριαρχία του και πως αντιμετωπίζει τους αντιπάλους του και κυρίως, ΠΩΣ και από πού αντλεί την ισχύ της εξουσίας του. Σήμερα ο Ερντογάν, διαθέτει εξίσου μεγάλα ποσοστά δημοφιλίας και σε γενικές γραμμές ακολουθεί τα χνάρια του Πούτιν.
Τόσο η Ρωσική, όσο και η Τουρκική κοινωνία, είναι δεκτικές σε τέτοιες καταστάσεις «απολυταρχικής» διακυβέρνησης και μάλλον, ιστορικά αναζητούν έναν «πατερούλη» Τσάρο ή Σουλτάνο. Όσο λοιπόν αμφότεροι, έχουν το λαό με το μέρος τους (με συντριπτικά ποσοστά), τόσο θα νομιμοποιούνται για τα ΠΑΝΤΑ και δεν θα κινδυνεύουν από τίποτα, παρά μόνο από τον ΕΑΥΤΟ τους.
Δηλαδή, τόσο ο Πούτιν, όσο και ο Ερτογάν, κυβερνούν πλέον, υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς «Λαϊκού Δικτάτορα», που τους επιτρέπει να κάνουν, τις δύο ολοσχερώς κατεστραμμένες – διαλυμένες και τεράστιες Χώρες τους, «Παγκόσμιους Παίκτες» (παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν και την κριτική που δέχονται).
Εσείς, ποιον τίτλο θα τους δίνατε;
Βέβαια, σε μια Ευρωπαϊκή κοινωνία, ένα τέτοιο ενδεχόμενο Ηγέτη «Λαϊκού Δικτάτορα», σήμερα θα ήταν σκέτη τραγωδία. Η σύγχρονη Ευρώπη μας, είναι δέσμια στον «καθωσπρεπισμό» των αδιεξόδων της, διότι αρέσκεται να κυβερνάται με πολυφωνία (οχλαγωγία), από Ηγέτες μιας «οικτρής μειοψηφίας» και γενικευμένων αμφισβητήσεων.
Και κατά συνέπεια, εδώ γεννάται ο προβληματισμός: «Μια Δημοκρατία Δυτικού τύπου, στην οποία ΔΕΝ κυβερνά ο λαός, τι αξία έχει»;
Και το ερώτημα είναι: «η Ελληνική κοινωνία, στη θέση που βρίσκεται, γέρνει προς τη μπάντα της Ευρώπης ή της Ανατολής»;
«Τα χνάρια μας, δείχνουν πως βαδίσαμε και προς τα που πάμε».