Ενώ η πολιτική κοινότητα αποσυντίθεται και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας επαναπαύεται στην πολυθρόνα της οκνηρίας της και των συνηθειών της, με την εθνική αξιοπρέπεια να έχει αποδεκατιστεί, υπάρχουν ακόμη μαζικοί σχηματισμοί που ξεδιψούν στα κανάλια της δημαγωγίας.
Και υπό το προσωπείον της "εξόδου" από την κρίση και των "μεταρρυθμίσεων", που προχείρως αποφασίζονται και αποσκοπούν απλώς στην περαιτέρω οικονομική αφαίμαξη των πολιτών, όσων ακόμη έχουν την "πολυτέλεια" να έχουν κάποιο εισόδημα, με το "μίσος" εναντίον του πολίτη να παρουσιάζεται ως επαγγελία "κοινωνικής δικαιοσύνης", διαμορφώνεται μια "έρημη χώρα".
Κι ενώ ο κοινωνικός οργανισμός σαρακώνεται από την αμφισβήτηση των αξιών, από την πολιτική ανικανότητα και την ανεπάρκεια των διανοουμένων, με τις λέξεις να χάνουν πλέον το νόημά τους και τα πράγματα να αλλάζουν όνομα, η αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο είναι προνόμιο των ολίγων, με τους πολλούς να έχουν περιέλθει σε μια κατάσταση "απολιθωμένης απάθειας", που πατρονάρονται από την εκπεφρασμένη ανάγκη των ολίγιστων, για ακόμη "αποδοτικότερη" εκμετάλλευση της υφιστάμενης κρίσης...
Με επίκαιρο και επιτακτικό το πρόβλημα του προσφυγικού, όπου καταδείχθηκε η δυσλειτουργία του κρατικού μηχανισμού και αναδείχθηκαν οι "αγκυλώσεις" της ψευτοαριστεράς δια της αυθεντολογίας, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα τη ρήση του Αριστοτέλη "...μοναρχία εστί προς το συμφέρον του μοναρχούντος", οι "φίλοι" γείτονες μας Σκοπιανοί και Τούρκοι εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις...
Και μαζί με τους επίμονους στις...μεταρρυθμίσεις δανειστές μας, παρακολουθούν με την ακινησία του πύθωνα το ελληνικό δράμα, το οποίο ακόμη δεν έχει κορυφωθεί. Με την πλειοψηφία της Βουλής, ως "γνήσια" απόγονος του σοφιστικού δόγματος "αδικούντα μη διδόναι δίκην", να υπερψηφίζει νομοσχέδια και τροπολογίες νόμων, που μετασχηματίζουν την κοινωνία σε "εργοτάξιο" εξυπηρέτησης συμφερόντων, εν ονόματι της "σωτηρίας" της και φυσικά της δημοκρατίας...
Σήμερα αντεστράφησαν, κατά πάντα, οι όροι "κοινωνική δικαιοσύνη", "ειλικρίνεια", "δημιουργία", "ενημέρωση", "πατριωτισμός", "ομοψυχία". Διότι, ενώ σκοπός και προσπάθεια του Κράτους ήταν ο κολασμός των εναντίον του πολιτεύματος, της δικαιοσύνης και του νόμου δρώντων και επεδιώκετο η βελτίωση της ζωής των πολιτών, με τρόπο ώστε να μην κυριαρχεί η μηχανική ισότης, αλλά η αναλογική ισότης,η οποία δίδει στον καθένα αυτό που του ανήκει, τώρα όλα ανετράπησαν.
Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι σήμερα έχουμε δημοκρατία και κράτους δικαίου στην Ελλάδα; Κι όσοι το πιστεύουν, μάλλον πρόκειται περί ψευδαισθήσεων και εκφυλιστικών αποφύσεων της δημοκρατίας, αφού το κράτος πάσχει από βαριάς μορφής διαστροφή. Και η διαστροφή στη σκέψη και στο συναίσθημα και στη βούληση εκφράζεται από την παραποίηση της εθνικής μας Ιστορίας μέχρι τις λεπτές αποχρώσεις της καθημερινότητας των πολιτών.
Και μέσον του διεστραμμένου κράτους, δια του οποίου διαστρέφεται ο λαός, είναι η διεστραμμένη παιδεία. Σ' αυτή και με αυτή σμιλεύεται και λαξεύεται ο τύπος του νεοέλληνα στο χαλκείον της αναγκαιότητας, στο καμίνι της διεφθαρμένης εν πολλοίς εξουσίας και της μεταξίωσης, τη διαστροφή του νοήματος της "λαικής κυριαρχίας", με καλπάζουσα διολίσθηση του κοινοβουλευτικού ήθους και τη μετατροπή του κυρίαρχου λαού σε ευνούχο...
Ακόμη και το οχυρό της δημοκρατίας, η Δικαιοσύνη, αυτή "η αρετή της ψυχής διανεμητική κατ' αξίαν", κατέστη "υπηρέτρια" της πολιτικής εξουσίας και...ακούσιος προστάτης της "παρανομίας", όπως το απέδειξε για μια ακόμη φορά η σχετικά πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή.
Και τι παρακολουθούν φίλοι και "εχθροί" μας με την ακινησία του πύθωνα; Τη διάλυση μιας χώρας, την πονηρία των κομμάτων, που εναλλάσσονται στη θέση του κατηγόρου και του κατηγορουμένου, με αποτέλεσμα το διχασμό και τη σύγχυση της κοινωνίας, έστω κι αν οι κίνδυνοι είναι ορατοί στον ορίζοντα και δια γυμνού οφθαλμού, με την πολιτική και πνευματική σήψη να καθίσταται όλο και πιο επικίνδυνη, χωρίς να συνυπολογιστούν οι συνέπειες της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης...