Διασύνδεση ταμειακών με το taxis, λοταρίες, ράμπο, κομάντο, πόλεμος κατά της φοροδιαφυγής και άλλα τέτοια όμορφα που ακούμε εδώ και πολλά χρόνια.
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Τι είναι αυτό που κάνει κάτι αναποτελεσματικό; Η φιλοσοφία του. Η αδικία του. Η πολυπλοκότητά του.
Το εκάστοτε φορολογικό σύστημα χαρακτηρίζεται από τρεις βασικές αρχές. Η πρώτη είναι οι υψηλότατοι συντελεστές του, η δεύτερη ο φασιστικός - δημευτικός χαρακτήρας του και η τρίτη η ανάγκη έκδοσης (άρα και σπατάλη) ολόκληρων βιβλίων για να εξηγηθούν τα εκατοντάδες κουτάκια του Ε1.
Πόσο δίκαιο είναι να φορολογείσαι ακόμη και για ποσά που έχεις αποδώσει στο κράτος ως φόρο για κάποια πράξη που έκανες ή ΦΠΑ μέσα από τις συναλλαγές σου;
Επιπλέον υπάρχει και η διπλοφορολόγηση. Όταν κανείς φορολογείται για το σύνολο του εισοδήματός του, τότε ποσά τα οποία θα δαπανήσει θα διπλοφορολογηθούν και από αυτόν στον οποίο θα καταλήξουν.
Άρα λοιπόν θα πρέπει να κινηθούμε σε έναν τριπλό άξονα με δόγμα Δικαιοσύνη - Απλούστευση - Ηπιότητα.
Αν εσείς κερδίσατε πχ 15.000 και δαπανήσατε τα 11.000, γιατί να φορολογηθείτε για χρήματα που δε σας έμειναν αλλά διατέθηκαν σε διάφορους σκοπούς;
Η λύση λοιπόν πρέπει να είναι ΕΣΟΔΑ - ΕΞΟΔΑ και σε αυτό που μένει να υπάρχει ένας απλός χαμηλός συντελεστής, πχ 10% ο οποίος από ένα όριο και πάνω θα μπορούσε να κλιμακώνεται.
Έτσι το κάθε έξοδο θα αποκτήσει σημαντική αξία. Με τον τρόπο αυτό θα έχει κίνητρο ο πελάτης να ζητά την απόδειξη, όταν αυτό που θα γλυτώσει μη λαμβάνοντας το επίσημο στοιχείο της συναλλαγής θα είναι ισοδύναμο του να ζητήσει.
Επίσης το σύστημα θα πρέπει να απλουστευθεί. Τι εξυπηρετεί ένα τεράστιο έντυπο δομημένο με σκοπό να κάνεις λάθος και όχι να αποδώσεις ένα δίκαιο φόρο;
Δυστυχώς αυτά δεν τα ακούμε από καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα. Ζητήματα απλής κοινής λογικής. Με τον τρόπο όμως αυτό θα στραγγίζονται διαρκώς οι συνεπείς / αντέχοντες και το κράτος θα συνεχίσει να εγγράφει ληξιπρόθεσμα που δεν πρόκειται (μάλλον) να εισπράξει.