του Στρατή Μαζίδη
"Γιατί βγάλατε στη Freepen αυτό το φωτορεπορτάζ με τις εκτρώσεις", "Ντροπή! Τέτοιες εικόνες" και άλλα παρόμοια από αρκετούς φίλους.
Δε θα τους απαντήσω ιδιωτικά αλλά δημόσια. Συνέβη να πέσει στην αντίληψή μου αυτό το φοβερό ρεπορτάζ. Δε θα πω ανατριχιαστικό διότι υπάρχουν πολύ σκληρότερα. Το είδα, το διάβασα, έκανα τη μετάφραση του ελάχιστου κειμένου που είχε και ζήτησα να μπει. Και όσο περνά ο λόγος μου στη Freepen θα το κάνω και θα το ξανακάνω. Όπως θα δημοσιεύσω εν καιρώ παλαιότερα κείμενά μου, μιας δεκαετίας πίσω με συγκλονιστικές φωτογραφίες που αφορούν αυτή τη βιομηχανία εκατομμυρίων πάνω στο αίμα ανυπεράσπιστων παιδιών. Όποιος θέλει λάιτ μπούρδες ας παρακολουθεί τον κύριο πτωχευμένο που επιβιώνει με κρατικό χρήμα και κυκλοφορεί ελεύθερος.
Οι πράξεις των ανθρώπων έχουν και συνέπειες. Δεν ευθύνεται μια ψυχή επειδή κάποιος δεν το είχε στο...πρόγραμμα ή γιατί δε θέλει άλλο λες και είναι μπιφτέκια.
Ας πει ο καθένας ότι θέλει για μένα, τα χειρότερα. Αν όμως έστω ένα ζευγάρι, μια μάνα που μπορεί να έλεγε ή να το έπαιζε ότι δεν ήξερε και τώρα ξέρει και άλλαξε γνώμη, αυτό από μόνο του είναι αρκετό.
Δε μας ενοχλεί να γίνει ο φρικτός φόνος, αρκεί να μην το δούμε. Όχι δεν είναι έτσι. Ή μήπως αυτές οι εικόνες θυμίζουν ένοχες στιγμές του παρελθόντος από αποφάσεις που ελήφθησαν με ελαφρά τη καρδία;
Μα για αυτό ακριβώς έφτασε στον πάτο κι η πατρίδα μας. Γιατί δεν ενοχλούσαν τα εγκλήματα που γίνονταν καθημερινά σε βάρος της.
Ο Θεός δίνει τη ζωή, Αυτός και θα την αφαιρέσει όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Εμείς από μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, ούτε δακτυλάκι να κουνήσουμε. Δε γίνεται η ζωή να τερματίζεται μόλις στο ξεκίνημά της. Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Αλλά και όσον αφορά την πατρίδα μας, δεν είναι δυνατό να σφάζεται στα 2α και 3α υπόγεια μιας κλινικής για € 500,00. Δε γίνεται μια μελλοντική Πάτρα να "χάνεται" κάθε χρόνο.
Και για εκείνη τη μειοψηφία των παιδιών που διαπιστώνεται πως έχουν πρόβλημα, ναι είναι σταυρός βαρύς κι ασήκωτος, που σε κανένα να μην τύχει. Μα όσους γνώρισα σαν άλλους Κυρηναίους να τον κουβαλούν, είδα πως τα παιδιά αυτά τα λάτρεψαν πιο πολύ από οτιδήποτε και σκοτείνιασε η ζωή τους σαν ο Θεός τα φώναξε κοντά Του. Κι όσοι αξιωθήκαμε από το Θεό να γίνουμε γονείς, εκτός του ότι με τίποτε στον κόσμο δε θα αλλάζαμε ότι ζούμε με τα παιδιά μας, την ώρα της απολογίας μας σε Αυτόν, μόνο ίσως για την οικογένειά μας θα μπορούσαμε να μιλήσουμε. Μόνο για αυτή θα μπορούσαμε να Του μιλήσουμε με μια κάποια καλώς εννοούμενη υπερηφάνεια.
Κάπως έτσι, ο Samuel Armas θα έπρεπε να έχει καταλήξει διαμελισμένος σε μια σακούλα σκουπιδιών αν η μητέρα του ακολουθούσε την εύκολη λύση να τον ξεφορτωθεί όπως της συνιστούσαν διάφοροι γιατροί, αντί για τη δύσκολη. Κι εκείνο το μικρό χεράκι που έκανε τότε το γύρο του κόσμου επειδή αγκάλιασε το χέρι του χειρουργού που το έσωσε από κινητικά προβλήματα, σήμερα είναι ένα πανέμορφο αγόρι. Γιατί και θαύματα γίνονται, και όλα αλλάζουν αλλά πρέπει να το πιστεύεις!
Άξιζε ή δεν άξιζε ο Σάμουελ να ζήσει;
