 |
| Photo: Public domain |
Alastair Crooke - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Η διπλή αποχαιρετιστήρια αγκαλιά του προέδρου Σι προς τον πρόεδρο Πούτιν μετά τη σύνοδο κορυφής τους στις 16-17 Μαΐου επισφράγισε ωστόσο τη γέννηση - ακόμη και οι New York Times, με τη συνήθη αυτοαπορρόφηση, χαρακτήρισαν τη θερμή αγκαλιά του Σι ως «πρόκληση προς τη Δύση».
Η ρίζα της επερχόμενης διάλυσης πηγάζει ακριβώς από την ανεπάρκεια που συμπυκνώνει ο τίτλος των NY Times με τον περιφρονητικό χαρακτηρισμό της σεισμικής μετατόπισης ως βασικού αντιδυτικισμού.
Αντικατοπτρίζει τη μυωπία του να μη θέλεις να δεις ή να ακούσεις αυτό που στέκεται τόσο ξεκάθαρα μπροστά σου: Αν ήταν απλώς «αντιδυτική» - τίποτα περισσότερο από την άρνηση της άρνησης - τότε η κριτική θα είχε κάποια δικαιολογία. Ωστόσο, δεν είναι απλή αντίθεση.
Αντίθετα, η σχεδόν 8.000 λέξεων κοινή δήλωση Κίνας-Ρωσίας επικαλείται τους στοιχειώδεις νόμους της ίδιας της φύσης σκιαγραφώντας τον σφετερισμό από τη Δύση των θεμελιωδών αρχών της ανθρωπότητας, της πραγματικότητας και της τάξης - μια κριτική που εξοργίζει τη συλλογική Δύση.
Ο Ντέιβιντ Μπρουκς, ο Αμερικανός συγγραφέας που επινόησε τον όρο BoBos (Bohemian Bourgeoisie, δηλαδή οι metro-élites) για να καταγράψει την άνοδο του wokeism, υποστηρίζει τώρα πως ο «φιλελευθερισμός» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σήμερα) «νοσεί» και υποχωρεί. Το κλασικό «φιλελεύθερο» zeitgeist στηριζόταν σε ένα θεμέλιο δεσμεύσεων και ηθικών υποχρεώσεων που προηγούνται της επιλογής - οι υποχρεώσεις μας απέναντι στις οικογένειές μας, στις κοινότητες και τα έθνη μας, στους προγόνους και τους απογόνους μας, στον Θεό ή σε κάποιο σύνολο υπερβατικών αληθειών.
Τείνει προς το χλιαρό και ανέμπνευστο, λέει ο Brooks: «Αποφεύγει τα μεγάλα ερωτήματα όπως: Γιατί είμαστε εδώ; Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Καλλιεργεί μάλλον τις ευγενικές αστικές αρετές, όπως η καλοσύνη και η αξιοπρέπεια - αλλά όχι, όπως επιτρέπει ο Lefebvre, κάποιες από τις πιο υψηλές αρετές, όπως η γενναιότητα, η πίστη, η ευσέβεια και η αυτοθυσιαστική αγάπη».
Για να είμαστε σαφείς, ο Brooks, σε ένα ξεχωριστό κομμάτι, υποστηρίζει ότι δίνοντας τόση έμφαση στην ατομική επιλογή, ο καθαρός φιλελευθερισμός αμβλύνει τους κοινωνικούς δεσμούς: Σε ένα αμιγώς φιλελεύθερο ήθος, ένα αόρατο ερώτημα παραμονεύει πίσω από κάθε σχέση: Είναι αυτό το άτομο καλό για μένα; Κάθε κοινωνική σχέση γίνεται προσωρινή και ενδεχόμενη. Όταν οι κοινωνίες γίνονται φιλελεύθερες μέχρι τέλους, παραμελούν (όπως αναφέρει ο Brooks) την κεντρική αλήθεια του Victor Frankl πως «η αναζήτηση του ανθρώπου για νόημα είναι το πρωταρχικό κίνητρο στη ζωή του».
Επομένως, η κοινή δήλωση Σι-Πούτιν δεν είναι απλώς ένα λεπτομερές σχέδιο εργασίας για το μέλλον των BRICS (αν και είναι πράγματι ένα πολύ ολοκληρωμένο σχέδιο εργασίας για τη σύνοδο κορυφής των BRICS τον Οκτώβριο). Η Ρωσία και η Κίνα έχουν μάλλον παρουσιάσει ένα δυναμικό όραμα συγκεκριμένων αρχών ως πυλώνες για μια νέα κοινωνία στο μεταδυτικό μέλλον.
Πατώντας κατευθείαν στις αρχέγονες πηγές νοήματος που είναι βαθύτερες από τις ατομικές προτιμήσεις - πίστη, οικογένεια, έδαφος και σημαία - η Ρωσία και η Κίνα μάζεψαν τα κομμάτια και γέννησαν τον μανδύα του Κινήματος των Αδεσμεύτων του Μπαντούνγκ προωθώντας το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης και το τέλος των συστημάτων εκμετάλλευσης αιώνων.
Ωστόσο, πώς και γιατί μπορεί να ειπωθεί ότι η Δύση επιταχύνει τη δική της διάλυση;
Οι NY Times δίνουν το στοιχείο για το «γιατί»: Η παλιά «αγγλική» εμμονή με την προκλητική Ρωσία, την οποία η Δύση δεν μπόρεσε ποτέ να υποτάξει στη θέλησή της. Και τώρα, η Ρωσία και η Κίνα υπέγραψαν μια κοινή δήλωση που μοιάζει κάπως με τη φιλία «χωρίς όρια» που διακηρύχθηκε τον Φεβρουάριο του 2022, αλλά φτάνει πιο μακριά.
Παρουσιάζει τη σχέση τους ως «ανώτερη από τις πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Η φιλία μεταξύ των δύο κρατών δεν έχει όρια, δεν υπάρχουν «απαγορευμένοι» τομείς συνεργασίας ...».
Για να το θέσουμε ωμά, αυτό παραβιάζει το μακροχρόνιο δυτικό κανόνα της τριγωνοποίησης: οι ΗΠΑ πρέπει να συμπαραταχθούν είτε με τον ένα, τη Ρωσία ή την Κίνα, εναντίον του άλλου- αλλά ποτέ δεν πρέπει να επιτραπεί στην Κίνα και τη Ρωσία να συμμαχήσουν εναντίον των ΗΠΑ! - ένα δόγμα που καθαγιάστηκε στο δυτικό «κανονικό δίκαιο» από την εποχή του Mackinder τον 19ο αιώνα.
Ωστόσο, αυτό το «δύο εναντίον ενός» είναι ακριβώς αυτό που η ομάδα Μπάιντεν κατά λάθος «έκανε».
Ποιο είναι, λοιπόν, το «πώς»;
Το πρόβλημα με τις δυτικές λύσεις σε οποιοδήποτε γεωπολιτικό πρόβλημα είναι ότι πάντα περιλαμβάνουν περισσότερα από τα ίδια.
Ο συνδυασμός αυτής της βαθιάς περιφρόνησης για τη Ρωσία -που υποβόσκει στον υποβόσκοντα φόβο για τη Ρωσία ως υποτιθέμενο γεωστρατηγικό ανταγωνιστή- προσκαλεί τη Δύση να επαναλάβει την ίδια τριγωνική προσέγγιση, χωρίς να αναλογιστεί αν οι συνθήκες έχουν αλλάξει ή όχι. Αυτό συμβαίνει εδώ και τώρα - γεγονός που καθιστά «σαφή και παρόντα» τον κίνδυνο ακούσιας και επιζήμιας κλιμάκωσης: Μια προοπτική που θα μπορούσε να επιφέρει αυτό ακριβώς που η Δύση φοβάται περισσότερο - την απώλεια του ελέγχου, που θα οδηγούσε το σύστημα σε ελεύθερη πτώση.
Το λάθος:
Μπάιντεν ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2021, οι σύμβουλοί του τον διαβεβαίωσαν ότι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τον φόβο της Ρωσίας για την Κίνα και να δημιουργήσει σφήνα μεταξύ τους. Αυτό αποτελεί τη «μητέρα όλων των λαθών» της κρίσης, διότι επιφέρει τις συνθήκες υπό τις οποίες η δυτική «Τάξη» μπορεί να διαλυθεί».
«Αυτό [η παραδοχή της ρωσικής αδυναμίας] έγινε ενοχλητικά σαφές όταν ο Μπάιντεν είπε στον Πούτιν κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής τους στη Γενεύη ... επιτρέψτε μου να κάνω μια ρητορική ερώτηση: »Έχετε σύνορα πολλών χιλιάδων μιλίων με την Κίνα. Η Κίνα επιδιώκει να γίνει η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο και ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος στρατός στον κόσμο'».
Ο McGovern παρατηρεί πως η συνάντηση αυτή έδωσε στον Πούτιν σαφή επιβεβαίωση ότι ο Μπάιντεν και οι σύμβουλοί του είχαν κολλήσει σε μια θλιβερά ξεπερασμένη εκτίμηση των σχέσεων Ρωσίας-Κίνας.
Ακολουθεί ο παράξενος τρόπος με τον οποίο ο Μπάιντεν περιέγραψε την προσέγγισή του στον Πούτιν για την Κίνα: Στο αεροδρόμιο μετά τη σύνοδο κορυφής, οι βοηθοί του Μπάιντεν έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον ανεβάσουν στο αεροπλάνο, αλλά δεν κατάφεραν να τον εμποδίσουν να μοιραστεί περισσότερη «σοφία» για την Κίνα: «Η Ρωσία βρίσκεται σε μια πολύ, πολύ δύσκολη θέση αυτή τη στιγμή. Πιέζεται από την Κίνα».
«Ναι»: Περισσότερα από τα ίδια! Ο Μπάιντεν προσπαθούσε, με τη συμβουλή των ειδικών του, να βάλει την πανταχού παρούσα δυτική «σφήνα» ανάμεσα στη Ρωσία και μια «ΜΕΓΑΛΗ» Κίνα.
Μετά από αυτές τις παρατηρήσεις, ο Πούτιν και ο Σι πέρασαν το υπόλοιπο του 2021 προσπαθώντας να διαψεύσουν τον Μπάιντεν από το μνημόνιο της «συμπίεσης της Κίνας»: Αυτή η αμοιβαία προσπάθεια κορυφώθηκε στη σύνοδο κορυφής φιλίας «χωρίς όρια» Σι-Πούτιν εκείνης της χρονιάς. Αν οι σύμβουλοι είχαν προσέξει, ωστόσο, θα είχαν διατρέξει μια μακρά ιστορία ρωσοκινεζικής προσέγγισης. Αλλά όχι, είχαν παγώσει ιδεολογικά στην άποψη ότι οι δύο ήταν προορισμένοι να είναι αιώνιοι εχθροί.
Διπλασιάζοντας το λάθος. Τα πράγματα χειροτερεύουν:
Στη συνέχεια, σε μια τηλεφωνική συνομιλία στις 30 Δεκεμβρίου 2021, ο Μπάιντεν διαβεβαίωσε τον Πούτιν πως «η Ουάσινγκτον δεν είχε καμία πρόθεση να αναπτύξει επιθετικά όπλα κρούσης στην Ουκρανία». Ωστόσο, ο υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ αποκάλυψε ότι όταν συναντήθηκε με τον Μπλίντεν στη Γενεύη τον Ιανουάριο του 2022, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ προσποιήθηκε πως δεν είχε ακούσει για τη δέσμευση του Μπάιντεν προς τον Πούτιν στις 30 Δεκεμβρίου 2021. Αντίθετα, ο Μπλίνκεν επέμεινε ότι οι αμερικανικοί πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς θα μπορούσαν να αναπτυχθούν στην Ουκρανία και πως οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να είναι πρόθυμες να εξετάσουν το ενδεχόμενο περιορισμού του αριθμού τους.
Κάνοντας ένα εξοργιστικό λάθος χειρότερο
Τον Αύγουστο του 2019, όταν οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν από τη συνθήκη που απαγόρευε τους πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ είχαν ήδη αναπτύξει πυραύλους στη Ρουμανία και την Πολωνία (λέγοντας ότι ο σκοπός τους ήταν δήθεν «η άμυνα κατά του Ιράν»). Ωστόσο, οι σωλήνες που έχουν εγκατασταθεί είναι σκόπιμα διαμορφωμένοι ώστε να φιλοξενούν εξοπλισμένους με πυρηνικές κεφαλές, πυραύλους κρουζ και βαλλιστικούς πυραύλους- αλλά εδώ είναι το πρόβλημα: δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί ποιος πύραυλος είναι φορτωμένος, καθώς οι σωλήνες έχουν καπάκια. Ο χρόνος για να φτάσουν αυτοί οι πύραυλοι στη Μόσχα θα ήταν 9 λεπτά από την Πολωνία και 10 λεπτά από τη Ρουμανία.
Αν όμως, όπως απειλούσε ο Μπλίνκεν, οι πύραυλοι θα μπορούσαν να εγκατασταθούν στην Ουκρανία, ο χρόνος θα μειωνόταν σε μόλις 7 λεπτά (και αν επρόκειτο για υπερηχητικό πύραυλο, τον οποίο οι ΗΠΑ δε διαθέτουν ακόμη, θα ήταν μόλις 2-3 λεπτά)
Απλά για λόγους σαφήνειας, αυτός (δηλαδή η Ουκρανία) είναι ο υπαρξιακός πόλεμος της Ρωσίας, τον οποίο θα πολεμήσει, ό,τι κι αν χρειαστεί. Το Πεκίνο έχει πλήρη επίγνωση του υψηλού διακυβεύματος που διακυβεύεται για τη Ρωσία (και τελικά και για την Κίνα)
Οι συνέπειες της στήριξης στην «ίδια τακτική ξανά και ξανά» Απειλές και πιέσεις).
Στις 18 Μαΐου στη Μόσχα, στον απόηχο της τελευταίας συνόδου κορυφής Σι-Πούτιν - όπως σημειώνει ο MK Bhadrakumar - ο Λαβρόφ προέβλεψε κλιμάκωση των δυτικών προμηθειών όπλων στην Ουκρανία, αντανακλώντας όχι μόνο την εκλογική ανάγκη του Μπάιντεν να φανεί ότι «αντιμετωπίζει τη Ρωσία», αλλά και την πραγματικότητα πως «η οξεία φάση της στρατιωτικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τη Δύση» θα συνεχιστεί, σε «πλήρη εξέλιξη».
Οι δυτικές διεργασίες σκέψης, είπε ο Λαβρόφ, στρέφονται επικίνδυνα προς «το περίγραμμα του σχηματισμού μιας ευρωπαϊκής στρατιωτικής συμμαχίας - με πυρηνική συνιστώσα». Ο Λαβρόφ παραπονέθηκε ότι «έχουν κάνει μια επιλογή υπέρ μιας αναμέτρησης στο πεδίο της μάχης: Είμαστε έτοιμοι για αυτό». «Η ατζέντα για την πρόκληση μιας στρατηγικής ήττας στη Ρωσία στρατιωτικά και μη - είναι καθαρή φαντασίωση και θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά».
Η ευρωπαϊκή στρατιωτική ανεπάρκεια εξηγεί, προφανώς, την συζητούμενη ιδέα να προστεθεί μια πυρηνική συνιστώσα.
Με απλά λόγια, με τις ΗΠΑ να μην μπορούν να αποχωρήσουν ή να μετριάσουν την αποφασιστικότητά τους να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, ο Λαβρόφ βλέπει την προοπτική για αυξημένη παροχή δυτικών όπλων στην Ουκρανία. Ο λόγος περί στρατιωτικής κλιμάκωσης είναι στη μόδα στην Ευρώπη (γι' αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία)- αλλά τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στην Ουκρανία, η δυτική πολιτική βρίσκεται σε βαθύ πρόβλημα. Πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες για το αν η Δύση έχει είτε την πολιτική βούληση, είτε την εσωτερική ενότητα, για να ακολουθήσει αυτή την επιθετική πορεία. Οι πόλεμοι που σέρνονται δε θεωρούνται παραδοσιακά «φιλικοί προς τους ψηφοφόρους» όταν η προεκλογική εκστρατεία φτάνει στο αποκορύφωμά της.