 |
| Independence-variant littoral combat ship USS Augusta (LCS 34) arrived at the installation last night following the ship's commissioning ceremony last weekend in Eastport, ME. The arrival of USS Augusta represents the first time the installation has hosted a ship of the Independence-variant design, which are built by Austal USA in Mobile, AL. USS Augusta will be homeported in San Diego and joined Littoral Combat Ship Squadron One. Photo: Bruce Katz via dvidshub.net |
Το Πολεμικό Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών παρέτεινε πρόσφατα την ανάπτυξη του αεροπλανοφόρου USS Dwight D. Eisenhower, ενώ περιπολεί στις θαλάσσιες διαδρομές της Ερυθράς Θάλασσας και του Κόλπου του Άντεν προστατεύοντας την εμπορική ναυτιλία από τις επιθέσεις των ανταρτών Χούθι. Το Αϊζενχάουερ αναχώρησε από το μητρικό του λιμάνι στο Νόρφολκ στις 14 Οκτωβρίου, πριν από 200 και πλέον ημέρες.
Dan Grazier - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι ναύτες του Ike δεν είναι οι μόνοι που αναγκάζονται να περνούν περισσότερο χρόνο μακριά από την πατρίδα τους. Πολλά από τα πλοία συνοδείας του αεροπλανοφόρου έχουν επίσης δει τις αποστολές τους να παρατείνονται.
Το Πολεμικό Ναυτικό δυσκολεύεται να ανταποκριθεί σε ορισμένες από τις επιχειρησιακές του απαιτήσεις εν μέρει επειδή απλώς δε διαθέτει όλα τα πλοία που αναμενόταν. Η τρέχουσα απειλή για τη ναυσιπλοΐα στην Ερυθρά Θάλασσα είναι ακριβώς το σενάριο για το οποίο το Ναυτικό επένδυσε τόσο πολύ χρόνο και πόρους για την κατασκευή των πλοίων παράκτιας μάχης. Το πρόγραμμα LCS πουλήθηκε στον αμερικανικό λαό ως ένα "δικτυωμένο, ευέλικτο, αόρατο μαχητικό επιφανείας ικανό να νικήσει τις απειλές κατά της πρόσβασης και τις ασύμμετρες απειλές στα παράκτια ύδατα".
Οι αντάρτες Χούτι που εκτοξεύουν πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη από την ακτή και καταλαμβάνουν εμπορικά πλοία στα περιορισμένα ύδατα της Ερυθράς Θάλασσας πληρούν τον ορισμό του εγχειριδίου μιας ασύμμετρης απειλής σε μια παράκτια περιοχή. Ωστόσο, τα "μικρά σκαφάτα πλοία", όπως έχουν γίνει γνωστά, δεν φαίνονται πουθενά μέσα στην Ερυθρά Θάλασσα. Αντίθετα, το Ναυτικό πρέπει να κρατήσει μια ομάδα κρούσης αεροπλανοφόρου αποτελούμενη από καταδρομικά κατευθυνόμενων πυραύλων κλάσης Ticonderoga και αντιτορπιλικά κλάσης Arleigh Burke σε θέση περισσότερο από το προβλεπόμενο, σε μια προσπάθεια να κρατήσει ένα σημαντικό θαλάσσιο σημείο ασφυξίας ανοιχτό.
Το Littoral Combat Ship είναι μία από τις δύο μεγάλες ναυπηγικές αποτυχίες των τελευταίων 20 ετών. Η άλλη είναι το αντιτορπιλικό κλάσης Zumwalt. Και τα δύο προγράμματα ξεκίνησαν σοβαρά τα χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου και σχεδόν αμέσως αντιμετώπισαν προβλήματα. Στο πρόγραμμα Zumwalt παρατηρήθηκε τεράστια αύξηση του κόστους, η οποία ανάγκασε τους ηγέτες του Ναυτικού να μειώσουν το προγραμματισμένο μέγεθος του στόλου από τα αρχικά προγραμματισμένα 32 σε 7 και τελικά στα τρία που πραγματικά ναυπηγήθηκαν. Αυτά τα τρία πλοία κόστισαν σχεδόν 8 δισεκατομμύρια δολάρια το καθένα, ενώ απέτυχαν να προσφέρουν τις υποσχόμενες πολεμικές δυνατότητες.
Το πρόγραμμα Littoral Combat Ship κόστισε 28 δισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή ενός στόλου 35 πλοίων. Σύμφωνα με το Government Accountability Office, το Πολεμικό Ναυτικό αναμένει να πληρώσει περισσότερα από 60 δισεκατομμύρια δολάρια για τη λειτουργία του στόλου για την αναμενόμενη 25ετή διάρκεια ζωής του. Όπως και το Zumwalt, η μαχητική λειτουργικότητα του προγράμματος LCS είναι πολύ μικρότερη από την αναμενόμενη. Τα πλοία σχεδιάστηκαν για να είναι αρθρωτά, με τα πληρώματα να αλλάζουν τα συστήματα αποστολής στο λιμάνι για διαφορετικές αποστολές. Οι μηχανικοί δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν τις μονάδες αποστολής να λειτουργήσουν σωστά, οπότε το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Το πρόγραμμα LCS διακρίνεται για τις θεαματικές βλάβες. Το USS Milwaukee χάλασε ως γνωστόν λίγο μετά την παραλαβή του και χρειάστηκε να ρυμουλκηθεί σε λιμάνι της Βιρτζίνια, ενώ το πλήρωμά του προσπαθούσε να οδηγήσει το πλοίο για πρώτη φορά στην προβλεπόμενη πατρίδα του στο Σαν Ντιέγκο. Άλλα πλοία υπέφεραν από τη διάβρωση του θαλασσινού νερού, ραγισμένα κύτη και χαλασμένους jets νερού. Η παραλλαγή LCS της κλάσης Freedom είχε πρόβλημα με τον μηχανισμό συνδυασμού που συνέδεε τον πετρελαιοκινητήρα του με τις τουρμπίνες του πλοίου. Τα προβλήματα έγιναν τόσο σοβαρά που οι ηγέτες του Ναυτικού ουσιαστικά σήκωσαν τα χέρια ψηλά και άρχισαν να αποσύρουν τα πλοία δεκαετίες πριν να μυρίσουν ναφθαλίνη. Το Πολεμικό Ναυτικό απέσυρε το USS Sioux City μετά από μία μόνο αποστολή και λιγότερο από πέντε χρόνια μετά την είσοδο του πλοίου σε υπηρεσία.
Οι ηγέτες του Ναυτικού προσπαθούν τώρα να αναπτύξουν τη φρεγάτα κλάσης Constellation για να καλύψουν το κενό δυνατοτήτων που θα έπρεπε να είχε καλυφθεί από το πλοίο παράκτιας μάχης. Αποφάσισαν μια ασφαλέστερη στρατηγική απόκτησης με το νέο πρόγραμμα, επιλέγοντας την ευρωπαϊκή φρεγάτα πολλαπλών χρήσεων, ένα δοκιμασμένο σχέδιο που βρίσκεται ήδη σε υπηρεσία με το γαλλικό και το ιταλικό ναυτικό, αντί να ξεκινήσουν από το σχεδιαστήριο. Το Πολεμικό Ναυτικό ανέθεσε στην Fincantieri Marinette Marine την ανάθεση λεπτομερούς σχεδιασμού και κατασκευής του πρώτου πλοίου τον Απρίλιο του 2020.
Φυσικά, το Πολεμικό Ναυτικό δεν αγοράζει απλώς ένα πλήρως ανεπτυγμένο πλοίο. Οι μηχανικοί ξεκίνησαν με το υπάρχον σχέδιο και πέρασαν τα τελευταία χρόνια «ωριμάζοντάς» το. Όπως σε πολλές τέτοιες προσπάθειες, οι αλλαγές σε ένα σύστημα του πλοίου επέβαλαν τροποποιήσεις σε άλλα και η όλη διαδικασία πήρε σπειροειδή μορφή. Οι ηγέτες του Ναυτικού ανέμεναν ότι το πρώτο πλοίο θα παραδιδόταν το 2026, αλλά πρόσφατα ανακοίνωσαν πως εξαιτίας σχεδιαστικών προβλημάτων, ζητημάτων της εφοδιαστικής αλυσίδας και έλλειψης εξειδικευμένων εργαζομένων θα καθυστερήσει το πρώτο πλοίο κατά τρία επιπλέον χρόνια.
Το τελευταίο επιτυχημένο συγκρίσιμο πρόγραμμα ναυπήγησης πλοίων επιφανείας του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ ήταν η φρεγάτα κλάσης Oliver Hazard Perry. Το τελευταίο πλοίο αυτής της κλάσης, το USS Ingraham, τέθηκε σε υπηρεσία το 1989.
Εδώ έγκειται ο κίνδυνος που ελλοχεύει στα μη ρεαλιστικά προγράμματα απόκτησης. Όταν οι ηγέτες των υπηρεσιών πείθονται ότι ένας ριζοσπαστικός σχεδιασμός θα λειτουργήσει προτού η ιδέα αποδειχθεί στον πραγματικό κόσμο, δεσμεύονται, ενδεχομένως για δεκαετίες, σε ένα πρόγραμμα που μπορεί να αποτύχει. Ξοδεύοντας τόσο πολύ χρόνο και χρήμα για το πρόγραμμα Littoral Combat Ship, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ σπατάλησε 40 χρόνια ναυπηγικής περιόδου. Αυτό είναι ένα τεράστιο κόστος χαμένης ευκαιρίας και τώρα οι σκληρά δοκιμαζόμενοι ναύτες μας που υπομένουν παρατεταμένες αποστολές πληρώνουν το τίμημα.
Οι ηγέτες των υπηρεσιών, οι πολιτικοί που τους ηγούνται και τα μέλη του Κογκρέσου πρέπει να θυμούνται αυτή την υπόθεση την επόμενη φορά που ένας αμυντικός εργολάβος θα τους παρουσιάσει ένα μάτσο γλαφυρά εννοιολογικά σχέδια και στη συνέχεια θα τους γεμίσει τα αυτιά με υποσχέσεις για μετασχηματιστικές δυνατότητες που μπορούν να παραδώσουν σε χαμηλές τιμές. Όπως καταλαβαίνουν καλά τώρα οι νοσταλγοί της πατρίδας τους ναύτες στο Ike, αν ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, σίγουρα είναι.