 |
| pixabay / Ylanite |
Οι ελίτ και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης της Δύσης είναι τόσο εθισμένα στα διπλά μέτρα και σταθμά που το να εντοπίσουν ένα ακόμη από αυτά δεν αποτελεί είδηση. Πρόκειται για τους ανθρώπους που μόλις μας έδωσαν γενοκτονία που επαναπροσδιορίστηκε ως «αυτοάμυνα», που απεχθάνονται τις σφαίρες επιρροής εκτός αν είναι παγκόσμιες και ανήκουν στην Ουάσινγκτον (με ρόλο βοηθού για τις Βρυξέλλες) και που επιμένουν στο κράτος δικαίου ενώ απειλούν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο αν τολμήσει έστω και να κοιτάξει προς το μέρος τους.
Του Tarik Cyril Amar, ιστορικού από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με αντικείμενο τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Στις ΗΠΑ, φοιτητές, καθηγητές και άλλοι διαμαρτύρονται κατά της συνεχιζόμενης ισραηλινής γενοκτονίας των Παλαιστινίων και κατά της αμερικανικής συμμετοχής σε αυτό το έγκλημα. Στη Γεωργία, το ζήτημα που διακυβεύεται είναι ένας προτεινόμενος νόμος για την επιβολή διαφάνειας στον εκτεταμένο και ασυνήθιστα ισχυρό τομέα των ΜΚΟ. Οι επικριτές του καταγγέλλουν αυτόν τον νόμο ως κυβερνητική αρπαγή εξουσίας και ως κατά κάποιο τρόπο «ρωσικό» (που, spoiler alert, δεν είναι).
Οι πολύ διαφορετικές αντιδράσεις σε αυτές τις δύο περιπτώσεις έντονης δημόσιας αντιπαράθεσης από τις πολιτικές ελίτ και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης της Δύσης δείχνουν ότι, γι' αυτούς, υπάρχουν πραγματικά δύο είδη κοινωνίας των πολιτών: Υπάρχει η «ζωντανή» ποικιλία, με τη λέξη «ζωντανή» να αποτελεί ένα σχεδόν κωμικά οστεοποιημένο κλισέ, που χρησιμοποιείται από τη συντακτική επιτροπή της Washington Post, σε δηλώσεις της ΕΕ και από τον εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου Τζον Κίρμπι, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς. Είναι σχεδόν σαν κάποιος να έχει στείλει ένα υπόμνημα σχετικά με τη σωστή ορολογία. Αυτό το ζωντανό, καλό είδος κοινωνίας των πολιτών πρέπει να γιορτάζεται και να υποστηρίζεται.
Και μετά υπάρχει το λάθος είδος κοινωνίας των πολιτών, το οποίο πρέπει να κλείσει. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden μόλις εξέφρασε την ουσία αυτής της στάσης: «Είμαστε μια κοινωνία των πολιτών και η τάξη πρέπει να επικρατήσει». Αυτό είναι, φυσικά, μια παράξενη παρερμηνεία της ιδέας της κοινωνίας των πολιτών. Ιδανικά, τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι η αυτονομία από το κράτος και η ικανότητα να δημιουργήσει ένα αποτελεσματικό αντίβαρο, και ακόμη, αν χρειαστεί, να προσφέρει αντίσταση σε αυτό. Το να δίνεται έμφαση στην «τάξη» αντ' αυτού είναι αδαές ή ανέντιμο. Στην πραγματικότητα, η κοινωνία των πολιτών δεν έχει κανένα νόημα, ακόμη και ως ιδανικό, αν δεν της παραχωρείται ένας σημαντικός βαθμός ελευθερίας να είναι άτακτη. Μια κοινωνία των πολιτών που είναι τόσο τακτική ώστε να μην ενοχλεί κανέναν είναι ένα φύλλο συκής για τον επιβεβλημένο κομφορμισμό και - τουλάχιστον - τον αρχόμενο αυταρχισμό.
Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη το τετριμμένο γεγονός ότι ο Τζο Μπάιντεν λέει πράγματα που φανερώνουν άγνοια ή διπροσωπία. Αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι ότι η «τάξη», στη δική του χρήση, είναι ένας διαφανής ευφημισμός: Σύμφωνα με τους New York Times, τις τελευταίες δύο εβδομάδες, πάνω από 2.300 διαδηλωτές έχουν συλληφθεί σε σχεδόν 50 αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις. Συχνά, οι συλλήψεις έγιναν με επιδεικτική βιαιότητα. Η αστυνομία έχει χρησιμοποιήσει εξοπλισμό ταραχών, χειροβομβίδες αναισθητοποίησης και σφαίρες από καουτσούκ. Έχουν επιτεθεί σε φοιτητές καθώς και σε ορισμένους καθηγητές με μαζική επιθετικότητα.
Η πιο γνωστή μεμονωμένη περίπτωση αυτή τη στιγμή είναι αυτή της Annelise Orleck, καθηγήτριας στο Dartmouth College. Η Orleck είναι 65 ετών και προσπάθησε να προστατεύσει τους φοιτητές από την αστυνομική βία. Σε απάντηση, την χτύπησαν στο έδαφος με το χειρότερο στυλ ΜΜΑ, την γονάτισαν σωματώδεις αστυνομικοί, οι οποίοι σαφώς στερούνται στοιχειώδους αξιοπρέπειας, και την έσυραν μακριά με τραύμα από μαστίγιο, σαν να είχε πάθει σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Κατά ειρωνικό τρόπο (αν είναι αυτή η λέξη), η Orleck είναι Εβραία και, κάποτε, ήταν επικεφαλής του προγράμματος εβραϊκών σπουδών του πανεπιστημίου της.
Σε μια άλλη, εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (UCLA), μιας βίαιης αστυνομικής καταστολής -συμπεριλαμβανομένης της χρήσης σφαιρών από καουτσούκ- προηγήθηκε μια άγρια επίθεση από τους λεγόμενους φιλοϊσραηλινούς «αντιδιαδηλωτές». Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για έναν όχλο που ήθελε να προκαλέσει τη μέγιστη δυνατή ζημιά στους διαδηλωτές κατά της γενοκτονίας, οι οποίοι, όπως διαπίστωσε έρευνα των New York Times, κράτησαν σχεδόν αποκλειστικά αμυντική στάση. Οι δυνάμεις ασφαλείας του πανεπιστημίου και η αστυνομία απέτυχαν να επέμβουν επί ώρες, αφήνοντας τους «αντιδιαδηλωτές» να αλωνίζουν. Αυτό είναι ένα μοτίβο που θα αναγνωρίσει κάθε ιστορικός της ανόδου του φασισμού στη Γερμανία της Βαϊμάρης: Πρώτα οι όχλοι των SA του ανερχόμενου ναζιστικού κόμματος είχαν ελεύθερο χέρι να επιτεθούν στην Αριστερά, μετά η αστυνομία θα κυνηγούσε και την ίδια την Αριστερά.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της «τάξης πραγμάτων» που υποστηρίζει ο πρόεδρος Μπάιντεν και πάρα πολλοί στα κατεστημένα της Δύσης. Αλλά μόνο στο εσωτερικό. Όταν πρόκειται για τις ταραχές στη Γεωργία, ο τόνος τους είναι εντελώς διαφορετικός. Μην κάνετε κανένα λάθος, υπήρξε σημαντική βία - και αυτό που ο Μπάιντεν θα κατήγγειλε ως «χάος» αν συνέβαινε στην Αμερική - στη Γεωργία. Πράγματι, ενώ οι Αμερικανοί διαδηλωτές κατά της γενοκτονίας δεν υπήρξαν βίαιοι αλλά άτακτοι (ναι, αυτά είναι πολύ διαφορετικά πράγματα), οι διαδηλωτές στη Γεωργία χρησιμοποίησαν πραγματική βία, για παράδειγμα, όταν προσπάθησαν να εισβάλουν στο κοινοβούλιο.
Τίποτα έστω και ελάχιστα συγκρίσιμο δεν έχουν κάνει οι διαδηλωτές των ΗΠΑ κατά της γενοκτονίας. Όσον αφορά την καταπάτηση και την πρόκληση δημόσιας ενόχλησης που τόσο ταράζει τον Αμερικανό πρόεδρο, αυτά έχουν γίνει κατά κόρον στην πρωτεύουσα της Γεωργίας, την Τιφλίδα. Σύμφωνα με τη λογική του Μπάιντεν, μια διαμαρτυρία δεν πρέπει καν να διαταράσσει ή να καθυστερεί μια τελετή αποφοίτησης στην πανεπιστημιούπολη. Τι θα σήμαινε αυτό για τον αποκλεισμό ενός κεντρικού κυκλοφοριακού κόμβου στην πρωτεύουσα;
Μην με παρεξηγήσετε: Οι διαδηλωτές της Γεωργίας αναφέρουν βίαιες αστυνομικές τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον τους, και, γενικότερα, τα δικαιώματα ή τα λάθη του σκοπού τους ή το σχέδιο νόμου που απορρίπτουν είναι πέρα από το πεδίο εφαρμογής αυτού του άρθρου. Πιστεύω ότι χρησιμοποιούνται από τη Δύση για ένα γεωπολιτικό παιχνίδι τύπου Έγχρωμης Επανάστασης, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Το σχετικό σημείο εδώ είναι, για άλλη μια φορά, η συγκλονιστική υποκρισία της Δύσης: Μια Δύση που πιστεύει ότι η προσπάθεια εισβολής στο κοινοβούλιο είναι μέρος της ύπαρξης μιας «ζωντανής» κοινωνίας των πολιτών στη Γεωργία, δεν μπορεί να συλλάβει μαζικά και να κακοποιήσει διαδηλωτές κατά της γενοκτονίας στις δικές της πανεπιστημιουπόλεις. Αυτό είναι, φυσικά, και το μήνυμα του Γεωργιανού πρωθυπουργού Irakli Kobakhidze, ο οποίος σαφώς έχει βαρεθεί τον παραλογισμό.
Σε μια ηχηρή ανάρτηση στο Χ, ο Kobakhidze διαμαρτυρήθηκε έντονα για τις αμερικανικές «ψευδείς δηλώσεις» σχετικά με το αμφιλεγόμενο σχέδιο νόμου, καθώς και, κυρίως, για την αμερικανική ανάμειξη στη γεωργιανή πολιτική γενικότερα. Ο πρωθυπουργός, επί της ουσίας και πολύ εύλογα για τους μη μυημένους, κατονόμασε και ντρόπιασε τη συνήθεια της Ουάσινγκτον να δοκιμάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα μια «έγχρωμη επανάσταση». Τέλος, υπενθύμισε στους Αμερικανούς συνομιλητές του «τη βίαιη καταστολή της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας των φοιτητών στη Νέα Υόρκη». Με τη φράση αυτή να αντιπροσωπεύει ξεκάθαρα το σύνολο της αστυνομικής καταστολής κατά των νεαρών Αμερικανών που αντιτίθενται στη γενοκτονία, ο Kobakhidze ανέτρεψε τα δεδομένα.
Και αυτό είναι, ίσως, το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα από αυτό το φρέσκο, αλλά όχι πρωτοφανές επεισόδιο του μακροχρόνιου έπους των δυτικών διπλών προτύπων. Η καταδίκη και η καταστολή των σχεδόν εξ ολοκλήρου ειρηνικών διαδηλώσεων κατά της γενοκτονίας, ενώ οι πιο βίαιες διαδηλώσεις κατά ενός νόμου για τη ρύθμιση των ΜΚΟ πανηγυρίζονται - αυτό είναι ντροπιαστικό αλλά όχι καινούργιο. Όπως και πριν, η γεωπολιτική υπερισχύει των «αξιών».
Αλλά η «κοινωνία των πολιτών» ήταν μια έννοια-κλειδί για την προβολή της δυτικής ήπιας ισχύος μέσω, στην ουσία, της υπονόμευσης και της χειραγώγησης. Ήταν τόσο χρήσιμη επειδή η ιδεολογική της φόρτιση ήταν τόσο ισχυρή που και μόνο η επίκλησή της κατέπνιγε την αντίσταση. Τώρα, επιδεικνύοντας τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τη δική της κοινωνία των πολιτών στο εσωτερικό της, η Δύση καταστρέφει μια ακόμη χρήσιμη ψευδαίσθηση.