Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η ευρεία παλαιστινιακή υποστήριξη τέτοιων ενεργειών υπογραμμίζει μια βαθιά περιφρόνηση για τις εξαντλητικές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που θα απαιτούσαν συμβιβασμούς για τα κατακερματισμένα εδάφη. Αντ' αυτού, οι Παλαιστίνιοι φαίνεται να συσπειρώνονται γύρω από ένα πιο μεγαλεπήβολο όραμα - μια αυτοκρατορία. Αυτή η προοπτική ενισχύεται από τις παγκόσμιες πορείες σε μεγάλες δυτικές πόλεις και σε πανεπιστημιουπόλεις, υποστηρίζοντας όχι μόνο ένα κράτος, αλλά μια πιο σημαντική ιδεολογική στροφή ενάντια στους αντιληπτούς αντιπάλους τους.
Το κίνημα αυτό έφτασε στο αποκορύφωμά του με το περιστατικό της 7ης Οκτωβρίου, που πλέον θεωρείται ως το αποκορύφωμα της παρατεταμένης σύγκρουσής τους, προσελκύοντας τη διεθνή προσοχή και υποστήριξη.
Οι συνέπειες αυτής της υποστήριξης είναι ορατές στους δρόμους των πόλεων της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, όπου οι φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις έχουν αυξηθεί σε κλίμακα και ένταση. Τα γεγονότα αυτά συχνά διαταράσσουν την καθημερινή ζωή, όπως φαίνεται από ένα πρόσφατο περιστατικό στη Γλασκώβη και τις συνεχιζόμενες αναταραχές σε διάσημα πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ.
Το φαινόμενο αυτό έχει εξελιχθεί σε μια παγκόσμια ιντιφάντα, προσελκύοντας υποστήριξη από διάφορες γωνιές του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων απίθανων τόπων όπως η Σκανδιναβία και το νότιο ημισφαίριο. Ο χαρακτήρας αυτών των διαδηλώσεων, συχνά βίαιες και διασπαστικές, υποδηλώνει ότι ο στόχος είναι λιγότερο η επίτευξη μιας ειρηνικής λύσης δύο κρατών και περισσότερο η συνέχιση του αγώνα κατά του Ισραήλ με κάθε διαθέσιμο μέσο.
Η επικρατούσα υποστήριξη της Χαμάς και των δράσεών της μεταξύ των Παλαιστινίων αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για κάθε πιθανή ειρηνική λύση. Θέτει ερωτήματα σχετικά με τη βιωσιμότητα οποιωνδήποτε συμφωνιών ή ειρηνευτικών σχεδίων, ιδίως υπό το πρίσμα των μακροχρόνιων και βαθιά ριζωμένων εχθροτήτων και της πρόσφατης εντατικοποίησης αυτών των αισθημάτων.
Η αντίδραση της Ευρώπης στα γεγονότα που αφορούν τους Παλαιστίνιους, ιδίως σε αυτά που συνδέονται με πράξεις βίας, αποκαλύπτει βαθιές αντιφάσεις στις ηθικές και πολιτικές της θέσεις. Μετά τη σφαγή του Μονάχου, η οποία συνέβη λιγότερο από μια γενιά μετά το Ολοκαύτωμα, η αντίδραση -ή η έλλειψη αυτής- των Ευρωπαίων ηγετών υπογράμμισε μια ανησυχητική επιείκεια απέναντι στις τρομοκρατικές πράξεις όταν αυτές ευθυγραμμίζονται με ορισμένες πολιτικές αφηγήσεις. Το γεγονός αυτό κατέδειξε περίτρανα πως, παρά τις αρχές που έχουν υποστηριχθεί δημοσίως, μπορεί να υπάρξει μια εκπληκτική απουσία ηθικής συνέπειας στη διεθνή πολιτική.
Η ευρωπαϊκή υποστήριξη της παλαιστινιακής υπόθεσης έχει εξελιχθεί σε μια σύνθετη αλληλεπίδραση ενοχής, στρατηγικών συμφερόντων και πολιτικών ταυτότητας, που διαπλέκει τις δυτικές ελίτ με τις φιλοδοξίες του αποαποικιοκρατούμενου κόσμου. Αυτή η ευθυγράμμιση εκδηλώνεται συχνά ως υποστήριξη προς τους Παλαιστίνιους, που θεωρούνται αουτσάιντερ, απέναντι σε αυτό που θεωρείται ισραηλινή επιθετικότητα. Οι δυναμικές αυτές περιπλέκονται περαιτέρω από τους γεωπολιτικούς ελιγμούς παγκόσμιων δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ και η πρώην Σοβιετική Ένωση, οι οποίες ιστορικά χρησιμοποιούν τις περιφερειακές συγκρούσεις για να επηρεάσουν τις ευρύτερες διεθνείς ισορροπίες ισχύος.
Τα τραγικά γεγονότα στο Σουδάν, όπου δολοφονήθηκαν Αμερικανοί διπλωμάτες, αναδεικνύουν μια σκληρή πραγματικότητα: οι γεωπολιτικές στρατηγικές συχνά επισκιάζουν την επιδίωξη της δικαιοσύνης, ιδίως όταν διακυβεύονται ευρύτεροι διπλωματικοί στόχοι, όπως η μετατόπιση συμμαχιών από τη μία υπερδύναμη στην άλλη. Οι ΗΠΑ, υπό τη διοίκηση Νίξον, το ανέδειξαν αυτό όταν έδωσαν προτεραιότητα στα στρατηγικά οφέλη έναντι των άμεσων αντιδράσεων στις δολοφονίες, καταδεικνύοντας πώς τα εθνικά συμφέροντα μπορούν να υπερισχύσουν των ηθικών εκτιμήσεων.
Αυτό το πρότυπο συμπεριφοράς όχι μόνο διαιώνισε τη βία, αλλά και επέτρεψε ένα προβληματικό status quo, όπου οι τρομοκρατικές ενέργειες ενθαρρύνονται έμμεσα μέσω της έλλειψης λογοδοσίας. Η χρήση βίας από τους Παλαιστίνιους έχει επανειλημμένα παραβλεφθεί ή υποβαθμιστεί από διεθνείς οργανισμούς και κράτη, εν μέρει επειδή εξυπηρετεί ευρύτερες πολιτικές αφηγήσεις και εν μέρει λόγω ενός σύνθετου πλέγματος ενοχής και ιστορικής ευθύνης που απασχολεί πολλά δυτικά έθνη.
Η αναγνώριση της PLO από τον ΟΗΕ και ο επακόλουθος χαρακτηρισμός του σιωνισμού ως ρατσισμού είναι παραδείγματα του πώς ο διεθνής λόγος μπορεί να διαστρεβλωθεί από πολιτικά συμφέροντα και ιστορικές προκαταλήψεις. Οι αποφάσεις αυτές διαμορφώθηκαν από μια αφήγηση που δίνει προτεραιότητα σε ορισμένες πολιτικές ατζέντες έναντι μιας ισορροπημένης και συνεπούς εφαρμογής του διεθνούς δικαίου και των ηθικών προτύπων.
Τελικά, αυτή η πολύπλοκη αλληλεπίδραση της ιστορίας, της πολιτικής και της ηθικής έχει καλλιεργήσει ένα παγκόσμιο περιβάλλον όπου τα διπλά πρότυπα όσον αφορά την τρομοκρατία και την πολιτική βία είναι πολύ συνηθισμένα. Αυτό έχει βαθιές συνέπειες όχι μόνο για τις ισραηλινοπαλαιστινιακές σχέσεις αλλά και για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, διαιωνίζοντας κύκλους βίας και υπονομεύοντας τις προοπτικές για μια γνήσια και διαρκή ειρήνη.