 |
| File:Finland and Ukraine flags 20220613.jpg - Wikipedia |
Η ρωσική κατάκτηση της Αβντίεβκα είναι απίθανο να αλλάξει τις βασικές πραγματικότητες του πολέμου. Αν και οι καθυστερήσεις στην παράδοση βοήθειας στην Ουκρανία έχουν αυξήσει τις ρωσικές ελπίδες, δεν πλησιάζουν ουσιαστικές αλλαγές στο πεδίο της μάχης. Οι Ρώσοι δεν μπορούν να κατευθυνθούν προς το Κίεβο- οι Ουκρανοί δεν μπορούν να εκδιώξουν τους εισβολείς.
Chris Fettweis - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η πρώτη φάση του πολέμου στην Ουκρανία πλησιάζει στο τέλος της. Και οι δύο πλευρές πλησιάζουν στο να αναγνωρίσουν αυτό που είναι σαφές στον υπόλοιπο κόσμο εδώ και αρκετό καιρό: το σημερινό αδιέξοδο είναι απίθανο να ξεπεραστεί με οποιονδήποτε σημαντικό τρόπο. Αυτός ο γύρος του πολέμου θα τελειώσει λίγο-πολύ κατά μήκος των σημερινών γραμμών του μετώπου.
Οι ενέργειες που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια θα καθορίσουν αν θα υπάρξει ή όχι δεύτερος γύρος.
Η κατάσταση λήξης του πολέμου είναι πλέον σαφής, ακόμη και αν χρειαστεί λίγος χρόνος ακόμη για να το αποδεχτούν οι μαχόμενοι. Η βάρβαρη εισβολή του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν απέτυχε, αλλά η Ουκρανία δεν μπορεί να επιστρέψει στο status quo ante. Τα μόνα ερωτήματα που απομένουν αφορούν τη μορφή της ειρήνης που θα έρθει και τον καλύτερο τρόπο για να αποφευχθεί μια δεύτερη πράξη σε αυτή την άσκοπη τραγωδία.
Ηχηρές φωνές στη Δύση υποστηρίζουν ήδη πως ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί ο δεύτερος γύρος είναι το ΝΑΤΟ να επεκταθεί ξανά και να εντάξει την Ουκρανία στη συμμαχία. Αν αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί η συμμαχία, οι μελλοντικές μάχες είναι σχεδόν σίγουρες. Η αποτροπή της μιας πλευράς είναι συχνά η πρόκληση της άλλης.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Δεν ήταν επαρκής, αφού ο Πούτιν έκανε μια καταστροφικά κακή επιλογή, αλλά ήταν αναγκαία. Όσοι στη Δύση κατηγορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες για τον πόλεμο είναι εξίσου μυωπικοί με εκείνους που ισχυρίζονται ότι οι δυτικές πολιτικές δεν είχαν καμία σχέση με αυτόν. Ο Πούτιν παραμένει κατά βάθος ψυχρός πολεμιστής και μιλούσε για το ΝΑΤΟ με εμμονή τα χρόνια που προηγήθηκαν της εισβολής.
Η περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ θα παρείχε και πάλι τις απαραίτητες συνθήκες για ένταση και σύγκρουση. Η Ρωσία δε θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια ενώ η Ουκρανία θα ενταχθεί στο στρατόπεδο του εχθρού. Μια δεύτερη εισβολή - ίσως πριν η Ουκρανία ενταχθεί επίσημα στη συμμαχία, ή ίσως μετά - θα ήταν εξαιρετικά πιθανή. Όσοι υποστηρίζουν πως η αποτροπή θα κρατούσε τους Ρώσους υπό έλεγχο, θα πρέπει να ακούσουν την αφηρημένη συνέντευξη που μόλις έδωσε ο Πούτιν στον Tucker Carlson. Η Ουκρανία απλά έχει μεγαλύτερη σημασία για τους Ρώσους απ' ό,τι για εμάς. Ο Πούτιν θα υπολόγιζε πως κανένας Αμερικανός πρόεδρος δε θα ήταν πρόθυμος να θυσιάσει τη Νέα Υόρκη για το Κίεβο.
Υπάρχει μια άλλη λύση, μια λύση που θα μπορούσε κάλλιστα να εξασφαλίσει την ασφάλεια του Κιέβου χωρίς να επιδεινώσει τη ρωσική παράνοια. Η Ουκρανία θα πρέπει να "φινλανδοποιηθεί".
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Φινλανδία ήταν ουσιαστικά ουδέτερη χώρα. Δεν πήρε επίσημες θέσεις για τα πιεστικά ζητήματα της εποχής και φρόντισε να μην επικρίνει τη Σοβιετική Ένωση. Οι ηγέτες στο Ελσίνκι κατέστησαν σαφές σε εκείνους στη Μόσχα ότι δεν επιθυμούσαν να ενταχθούν στη Δύση. Αντιστάθηκαν στην πίεση να ενταχθούν τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και αποθάρρυναν τους πολίτες τους από το να ασκούν ανοιχτή κριτική σε οποιαδήποτε από τις δύο πλευρές. Η Φινλανδία απέφυγε τη σοβιετική αγκαλιά κάνοντας σαφές πως θα απέφευγε και τη Δύση.
Η "Φινλανδοποίηση" ήταν μια αναγκαστική ουδετερότητα. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε συχνά με υποτιμητική έννοια κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ως προειδοποίηση για το τι θα μπορούσε να συμβεί στην υπόλοιπη Ευρώπη αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν προσεκτικές. Αυτό που συχνά παραβλεπόταν εκείνη την εποχή ήταν πόσο καλά λειτούργησε η Φινλανδοποίηση για τον λαό της Φινλανδίας, ο οποίος κατάφερε να παραμείνει ελεύθερος και έξω από τις διάφορες κρίσεις του Ψυχρού Πολέμου. Ίσως δεν είναι τυχαίο πως σήμερα οι Φινλανδοί κατατάσσονται σταθερά μεταξύ των πιο ευτυχισμένων ανθρώπων στον κόσμο.
Η Φινλανδοποίηση ήταν μια αναγνώριση της γεωπολιτικής πραγματικότητας και ήταν η καλύτερη επιλογή για ένα μικρό έθνος που είχε την ατυχία να βρίσκεται δίπλα σε μια υπερδύναμη. Η Ελβετία ακολούθησε μια παρόμοια πορεία κατά τη δεκαετία του 1930. Όπως και οι Φινλανδοί, οι Ελβετοί συνειδητοποίησαν πως η ανεξαρτησία και η ίδια η επιβίωσή τους εξαρτιόταν από την αποφυγή οποιασδήποτε αντίληψης φλερτ με τους εχθρούς του γείτονά τους.
Η Ουκρανία θα βρεθεί σύντομα σε παρόμοια κατάσταση, δίπλα σε μια επιθετική και απρόβλεπτη μεγάλη δύναμη. Θα πρέπει να κάνει την ίδια επιλογή και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να τη βοηθήσουν να το κάνει.
Μια φινλανδικοποιημένη Ουκρανία δε θα μπορούσε να ενταχθεί στη Δύση, αλλά ούτε και να βρεθεί κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας. Θα ήταν ουδέτερη, μια ζώνη απομόνωσης μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, ένα ανεξάρτητο κράτος που θα επέτρεπε στα γεράκια της Ρωσίας να φαντάζονται ότι εξακολουθεί να είναι μέρος της χώρας τους. Ο ουκρανικός λαός θα ήταν ουδέτερος και επομένως ασφαλής.
Αν η Ουάσινγκτον ηγηθεί μιας προσπάθειας να τονίσει τη διαρκή ουδετερότητα της Ουκρανίας, να τη φινλανδοποιήσει, η παράνοια της Ρωσίας θα μπορούσε να καθησυχαστεί αντί να προκληθεί. Η Φινλανδοποίηση της Ουκρανίας θα ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα για όλους τους εμπλεκόμενους, συμπεριλαμβανομένου του ουκρανικού λαού. Η απογοήτευση για τον αποκλεισμό από το ΝΑΤΟ θα μετριάζονταν από τη γνώση πως τους βάζει στον καλύτερο δρόμο προς την ειρήνη και την σταθερότητα. Και θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί ο δεύτερος ουκρανικός πόλεμος.