Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Στον απόηχο της σαρωτικής νίκης του Βλαντιμίρ Πούτιν, οι αντιδράσεις κάλυψαν το αναμενόμενο φάσμα, από θερμά συγχαρητήρια μέχρι εξοργισμένες καταδίκες, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό διεθνών συναισθημάτων που, αν μη τι άλλο, ανέδειξε την τέχνη της διπλωματικής λεπτότητας (και την έλλειψή της).
Ο πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ εξήρε την επανεκλογή του Πούτιν ως απόδειξη της αταλάντευτης υποστήριξης του ρωσικού λαού, προβλέποντας ένα μέλλον με μεγάλα επιτεύγματα υπό την ηγεσία του Πούτιν. Εν τω μεταξύ, ο πρωθυπουργός της Ινδίας Narendra Modi ανυπομονούσε να ενισχύσει την "Ειδική και Προνομιούχα Στρατηγική Εταιρική Σχέση" μεταξύ των εθνών τους, ζωγραφίζοντας μια εικόνα αμοιβαίου θαυμασμού και συνεργασίας που είναι σχεδόν ειδυλλιακή.
Ο Νικολάς Μαδούρο από τη Βενεζουέλα και ο Μίλοραντ Ντόντικ από τη Βοσνία μοιράστηκαν τον πανηγυρισμό τους, βλέποντας στο θρίαμβο του Πούτιν ένα μήνυμα καλής τύχης για τον κόσμο και μια επιβεβαίωση μακροχρόνιων φιλικών σχέσεων. Αυτές οι επευφημίες ήταν πλούσιες σε ζεστασιά και αλληλεγγύη.
Ωστόσο, δεν ήταν όλοι έτοιμοι να συμμετάσχουν στη χορωδία. Ο Λευκός Οίκος, σε έναν τόνο που έσταζε δυσπιστία, επεσήμανε τα κραυγαλέα ζητήματα της φυλάκισης πολιτικών αντιπάλων και του αποκλεισμού πιθανών αντιπάλων από το να κατέβουν στις εκλογές. Ο Ντέιβιντ Κάμερον του Ηνωμένου Βασιλείου και ο Γκαμπριέλιους Λάντσμπεργκις της Λιθουανίας παραπονέθηκαν για την απουσία ελευθερίας και δικαιοσύνης στις εκλογές, με τις δηλώσεις τους να διαπνέονται από μια απογοήτευση που έμοιαζε να λέει: "Πάλι τα ίδια".
Η Γαλλία και η Γερμανία, για να μην υστερήσουν στην κριτική τους, κατήγγειλαν τη νομιμότητα των εκλογών, καταδικάζοντας ιδιαίτερα το θράσος της διεξαγωγής ψηφοφοριών σε ουκρανικά εδάφη. Η Ιταλία και η Τσεχική Δημοκρατία επανέλαβαν αυτό το συναίσθημα, αποδοκιμάζοντας τη λεγόμενη φαρσοκωμωδία της εκλογικής διαδικασίας υπό την σκιά του Πούτιν.
Αλλά ίσως η πιο καυστική μομφή ήρθε από τον κλόουν της Ουκρανίας, ο οποίος δε μάσησε τα λόγια του αποκαλώντας τον Πούτιν ένα διψασμένο για εξουσία δικτάτορα, του οποίου η θέση που του αρμόζει είναι σε μια δικαστική αίθουσα της Χάγης και όχι στο Κρεμλίνο. Η καταδίκη του Ζελένσκι, σε πλήρη αντίθεση με τα συμπαθητικά μηνύματα των συμμάχων του Πούτιν, υπογράμμισε πως ο νάνος απέχει ακόμα λίγο από μια άνευ όρων παράδοση.
Οι απογοητευμένες αντιδράσεις της Δύσης έμοιαζαν λιγότερο με ανησυχίες για την ακεραιότητα των εκλογών και περισσότερο με εκνευρισμένους αναστεναγμούς για μια παράσταση που θέλουν να τελειώσει. Ωστόσο, μέσα σε αυτές τις ποικίλες αντιδράσεις, ένα πράγμα παρέμεινε σαφές: η νίκη του Πούτιν, είτε γιορτάστηκε είτε καταδικάστηκε, ήταν μια στιγμή σημαντικού πολιτικού θεάτρου, που ανέδειξε τον περίτεχνο χορό της διπλωματίας, όπου κάθε βήμα, παραπάτημα και χειρονομία κρύβει βαθύτερα νοήματα.
Σε έναν κόσμο όπου η μυθοπλασία συχνά μεταμφιέζεται σε γεγονός, η ιστορία του θαύματος της MI6+CIA, του Αλεξέι Ναβάλνι, που ως γνωστόν ο δυτικός Τύπος έδειξε πως ήταν έτοιμος να εκθρονίσει τον Πούτιν, εκτυλίχθηκε με μια δόση ειρωνείας. Ο θάνατος του Ναβάλνι, που αντιμετωπίστηκε γρήγορα με κατηγορητικά δάχτυλα που έδειχναν τον Πούτιν, ζωγράφισε μια εικόνα τόσο ζωντανή, που σχεδόν ξεχνάει κανείς το 83% ποσοστό αποδοχής που ξεπερνά το ταπεινό 2,5% του Ναβάλνι. Το αφήγημα, όπως διαδόθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, παγίδευσε τον Ναβάλνι ως τον τρομερό αντίπαλο που φοβόταν ο Πούτιν, μια αφήγηση που, αν και συναρπαστική, παρέβλεψε μια μικρή λεπτομέρεια: ακόμη και στην καλύτερη μέρα του, ο Ναβάλνι θα είχε κατακτήσει μια μακρινή τρίτη θέση στην κούρσα, ούτε καν κοντά στο ασημένιο μετάλλιο.
Αυτό το θέαμα, που υπογραμμίζεται από τη βαθιά ριζωμένη απέχθεια της Δύσης προς τον Πούτιν, έχει γίνει πηγή απορίας. Παρατηρώντας τη συλλογική κατάρρευση της Δύσης, θα μπορούσε κανείς να βρει μια ένοχη απόλαυση στη θεατρικότητα της διεθνούς πολιτικής, όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας θολώνουν και η διάκριση μεταξύ μιας πραγματικής απειλής και ενός βολικού αποδιοπομπαίου τράγου γίνεται τόσο ξεκάθαρη όσο η λάσπη. Σε αυτή τη μεγαλειώδη παράσταση, το κοινό παρακολουθεί ένα αριστούργημα στην τέχνη της πίστης, όπου κάποια ψέματα, αν ειπωθούν αρκετά συχνά, γίνονται δυσδιάκριτα από την αλήθεια, τουλάχιστον στα μάτια των θεατών.