 |
| pixabay / Pexels |
Drieu Godefridi - gatestoneinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού στις Βρυξέλλες ήταν τόσο τεράστια όσο και μετέωρη. Τα τελευταία 50 χρόνια, ο αριθμός των μουσουλμάνων αυξάνεται σταθερά, και δεδομένης της διαγραφής των συνόρων της Ευρώπης, χάρη στη Συμφωνία Σένγκεν του 1985, φαίνεται να μην υπάρχει τέλος.
Οι αριθμοί
Καθώς πολλές χώρες στην Ευρώπη δεν προσδιορίζουν τους ανθρώπους με βάση τη φυλή ή την εθνικότητα, τα στοιχεία δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν. Αν θέλουμε να παραμείνουμε επιστημονικοί και πραγματικοί, δεν είναι σημειώνοντας τη δημοτικότητα του πρώτου ονόματος Μοχάμεντ. Η τελευταία αξιόπιστη μελέτη για τον αριθμό των μουσουλμάνων, δυστυχώς, έγινε από τον καθηγητή Jan Hertogen, χρονολογείται από το 2015/2016 και έχει υιοθετηθεί από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, το ποσοστό των μουσουλμάνων στις Βρυξέλλες το 2015 ήταν 24% του πληθυσμού. Πιο πρόσφατα στοιχεία έχουν δοθεί από το Pew Research Center, αλλά μόνο για το Βέλγιο συνολικά, χωρίς λεπτομέρειες ανά πόλη. Σε μια άλλη δημοσκόπηση, το 2016, το 29% των κατοίκων των Βρυξελλών ισχυρίστηκε πως ήταν μουσουλμάνοι. Εξετάζοντας την καμπύλη ανάπτυξης, μπορούμε να υπολογίσουμε ότι το ποσοστό των μουσουλμάνων τώρα στις Βρυξέλλες είναι πιθανό να ξεπερνά το 30%.
Αυτά τα στοιχεία προφανώς δεν αποτελούν απόδειξη της μουσουλμανικής πλειοψηφίας στις Βρυξέλλες –ή οτιδήποτε κοντά σε αυτήν– τουλάχιστον προς το παρόν– αν και τα ποσοστά γεννήσεων εξακολουθούν να παραμένουν υψηλότερα για τους μουσουλμάνους από ό,τι για τις «ιθαγενείς» Βελγίδες.
Μετανάστευση
Μέχρι στιγμής, στις Βρυξέλλες δεν είναι κατά κύριο λόγο μουσουλμάνοι. Η μετανάστευση δεν είναι, όπως η βαρύτητα, ένα αμετάβλητο γεγονός. Σε όλη την Ευρώπη, με εξαίρεση τη Βαλλονία, γινόμαστε μάρτυρες αφύπνισης του πληθυσμού και άνοδος στην εξουσία κομμάτων και προσωπικοτήτων που επιδιώκουν μηδενική μετανάστευση ή τουλάχιστον ένα μορατόριουμ στη μετανάστευση.
Παρά τους ισχυρισμούς πολλών ότι στην Ευρώπη, η μετανάστευση είναι αναπόφευκτη, μπορεί να μην υπάρχει τίποτα απαραιτήτως αναπόφευκτο. Αυτό που φαίνεται να έχει δημιουργήσει το σημερινό χάος είναι η καλοπροαίρετη αλλά καταστροφικά απρόβλεπτη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), σε συνδυασμό με το καταστροφικό «Wir schaffen das» («Μπορούμε να το διαχειριστούμε αυτό») της τότε Καγκελαρίου της Γερμανίας. Άνγκελα Μέρκελ. Η ακραία ερμηνεία της ΕΔΑΔ για τα «ανοιχτά σύνορα» εμποδίζει την ανάπτυξη μιας εφαρμόσιμης πολιτικής ασύλου.
Το 2012, το ΕΔΑΔ εισήγαγε την «απόφαση Hirsi», που πήρε το όνομά της από τη νομική υπόθεση Hirsi Jamaa and Others κατά Ιταλίας. Αυτή η απόφαση βεβαιώνει ότι τα ευρωπαϊκά κράτη είναι νομικά υποχρεωμένα να διασώσουν μετανάστες στη Μεσόγειο Θάλασσα, ακόμη κι αν βρίσκονται μόλις 200 μέτρα από τις ακτές της Λιβύης, και να τους μεταφέρουν σε ευρωπαϊκό λιμάνι, επιτρέποντας σε αυτά τα άτομα να διεκδικήσουν το καθεστώς του πρόσφυγα. Όταν το ιταλικό Πολεμικό Ναυτικό αναχαίτισε παράνομους μετανάστες στη Μεσόγειο και τους επέστρεψε στη Λιβύη, το ΕΔΑΔ όχι μόνο καταδίκασε την Ιταλία για αυτό που θεωρούσε «προφανή» παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά επίσης ζήτησε από τους Ιταλούς να πληρώσουν 15.000 ευρώ (17.000 δολάρια εκείνη την εποχή) σε καθένα από αυτούς τους παράνομους μετανάστες ως αποζημίωση για «ηθική βλάβη». Το ποσό αυτό ισοδυναμεί με περισσότερα από 10 χρόνια εισοδήματος στις χώρες καταγωγής του κ. Hirsi Jamaa και των συντρόφων του, τη Σομαλία και την Ερυθραία, και πιθανότατα ο λόγος που ήθελαν να έρθουν στην Ευρώπη αρχικά. (Το 2016, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Σομαλίας υπολογίστηκε σε $400 και της Ερυθραίας σε $1.300.)
Η απόφαση του Χίρσι έγινε ευρέως γνωστή, ιδιαίτερα στην Αφρική, κάνοντας πολλούς να καταλάβουν ότι αν μπορούσαν να φτάσουν στη Μεσόγειο, τα ευρωπαϊκά ναυτικά θα ήταν πλέον υποχρεωμένα να τα μεταφέρουν απευθείας στην Ευρώπη. Πριν από την απόφαση Χίρσι, άτομα που προσπαθούσαν να φτάσουν στις ευρωπαϊκές ακτές κάθε χρόνο αντιμετώπιζαν τραγικούς θανάτους στη θάλασσα – μερικές φορές σε εκατοντάδες. Μετά τον Χίρσι, ο στόχος πολλών μεταναστών μετατοπίστηκε στην αναχαίτιση και διάσωση. Κατά συνέπεια, κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν αυτό το ταξίδι, συχνά με τη βοήθεια μη κυβερνητικών οργανώσεων, όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (Γιατροί Χωρίς Σύνορα), των οποίων οι ακτιβιστές περιμένουν βάρκες κοντά στη λιβυκή ακτή.
Η μετανάστευση δεν είναι μια φυσική καταστροφή που πλήττει την Ευρώπη, όπως μια μάστιγα ακρίδων ή μια ξηρασία. Το μεταναστευτικό χάος που βιώνουμε στην Ευρώπη είναι μια καθαρά ανθρώπινη καταστροφή, που προκαλείται από ονειρεμένες πολιτικές και απρόσωπους δικαστές που δεν λογοδοτούν σε κανέναν.
Οι μετανάστες που είναι ήδη εδώ είναι εδώ, αλλά περαιτέρω μαζικές εισροές μεταναστών, όπως πολλές χώρες βιώνουν, μπορούν να σταματήσουν μεθαύριο εξουδετερώνοντας το ΕΔΑΔ -- απλώς αποχωρώντας από αυτό. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι φέρνει στην Ολλανδία ο Ολλανδός βουλευτής Geert Wilders. Μπορεί να έχει αποδυναμώσει τις πιο ακραίες απόψεις του, αλλά μπορεί να θέλει να τερματίσει τη ροή των μεταναστών στην όμορφη χώρα του. Σε κάθε περίπτωση, η έξοδος από το ΕΔΑΔ είναι τουλάχιστον μία επιλογή.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρεμπιπτόντως, και το Συμβούλιο της Ευρώπης -- από το οποίο εξαρτάται το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων -- είναι δύο διακριτοί διεθνείς οργανισμοί. Η Ολλανδία θα μπορούσε να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης, εάν το επιθυμούσε, παραμένοντας μέλος της Ε.Ε.
Ο πειρασμός της προκατάληψης
Η μαζική εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη -- 57 εκατομμύρια άνθρωποι μέχρι το 2050, όπως προβλέπεται από το Pew Research Center -- βιώνεται δραματικά από επιθέσεις εναντίον αμάχων, παρενόχληση αμάχων, απαγορευμένες ζώνες με κατοίκους που φαίνεται να μην επιθυμούν να αφομοιωθούν και προκαλεί ανησυχία πως ένα σημαντικό ποσοστό των νεοφερμένων ριζοσπαστικοποιούνται.
Αυτό το νέο συναίσθημα στην Ευρώπη μπορούσε να φανεί πολύ πριν από τον τρέχοντα πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς, με τον προσηλυτισμό αυτών των νέων Ευρωπαίων από προγράμματα από τη Μέση Ανατολή (όπως εδώ και εδώ). Στο Βέλγιο, η αντισημιτική προκατάληψη είναι πιο διαδεδομένη στους μουσουλμάνους. Οι πορείες υπέρ των Παλαιστινίων από τις 7 Οκτωβρίου είναι πολύ συχνά το πρόσχημα για ωμά αντισημιτικά συνθήματα που δεν έχουμε δει από τις ναζιστικές συγκεντρώσεις στις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Στη Γαλλία, δυστυχώς, η συντριπτική πλειονότητα των αντισημιτικών πράξεων και επιθέσεων έχουν προφανώς διαπραχθεί από μουσουλμάνους.
Στο Λονδίνο, ο Πρωθυπουργός Rishi Sunak, προς τιμήν του, καταδίκασε τους «συμπαθείς της Χαμάς» που συμμετείχαν σε αυτές τις διαδηλώσεις και «τραγούδησαν αντισημιτικά άσματα και κραδαίνοντας ταμπέλες και ρούχα υπέρ της Χαμάς».
Όλοι, ωστόσο, πρέπει να προφυλαχθούμε από τον πειρασμό της υπεραπλούστευσης και της προκατάληψης – μια τάση που φαίνεται ευρέως διαδεδομένη. Αν και το Ισλάμ είναι μια θρησκεία, με νόμους και ένα δόγμα όπως οι άλλες θρησκείες, δεν μπορεί κανείς, ωστόσο, να το αφήσει με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε να αφήσει τον σοσιαλισμό, τον περιβαλλοντισμό ή τον καθολικισμό. Στο ισλαμικό δίκαιο, η αποστασία μπορεί να τιμωρηθεί με θάνατο.
Επιπλέον, πολλοί μουσουλμάνοι στην Ευρώπη αισθάνονται μια ένταση για το Ισλάμ που εμείς δεν νιώθουμε για την ιουδαιοχριστιανική μας παράδοση. Συχνά, φαινόμαστε ακόμη και - επικίνδυνα - να το θεωρούμε δεδομένο και κινδυνεύουμε να το πετάξουμε. Πολλοί μουσουλμάνοι, αντίθετα, φαίνεται να θεωρούν δεδομένο ότι όπου κι αν βρίσκονται πρέπει να είναι ισλαμιστές. Για πολλούς μουσουλμάνους, το Ισλάμ φαίνεται να είναι «πολύ σημαντικό» στη ζωή τους. Για πολλούς στη Δύση, η θρησκεία δεν είναι απαραίτητα «πολύ σημαντική», αλλά συχνά κάπου στην περιφέρεια, εκτός ίσως από τις μεγάλες γιορτές. Πολλοί μουσουλμάνοι φαίνεται επίσης να έχουν την πεποίθηση πως ο κόσμος πρέπει να λυγίσει στο Ισλάμ και όχι το αντίστροφο.
Εάν, λοιπόν, υποθέσουμε ότι το Ισλάμ είναι μια αεικίνητη και διαχρονική έννοια που αγνοεί όλους τους άλλους παράγοντες και κυριαρχεί σε όλες τις εκτιμήσεις, απλώς επιβεβαιώνουμε τη νοοτροπία των ισλαμιστών. Ίσως είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως με την πάροδο του χρόνου, τίποτα δεν παραμένει αμετάβλητο.
Το να σκέφτεσαι τώρα ότι οι Βρυξέλλες, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, η Αμβέρσα θα γίνουν αναπόφευκτα ισλαμικές σημαίνει να υπόσχεσαι εκ των προτέρων νίκη. Είναι ηττοπαθής σκέψη, την οποία ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, στην εξάτομη σειρά του, Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, περιέγραψε ως πιο απειλητική από όλες τις ναζιστικές μεραρχίες μαζί.
Ανοχή στους εκπροσώπους της ισλαμιστικής τρομοκρατίας
Ένα από τα στοιχεία που προσδίδει αξιοπιστία στην ιδέα των "ισλαμιστικών Βρυξελλών" -- ή οπουδήποτε -- είναι η εκπληκτική ανοχή που δείχνουν οι βελγικές αρχές απέναντι σε εκπροσώπους και άτομα που συνδέονται με ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Για παράδειγμα, οι Times του Λονδίνου αποκάλυψαν πρόσφατα:
«Ένας Βρετανός κατηγορήθηκε από τις γερμανικές αρχές ότι είναι ο βασικός σύνδεσμος της Χαμάς στην Ευρώπη με πολυάριθμους φερόμενους δεσμούς με την τρομοκρατική οργάνωση... Το Der Spiegel, ένα γερμανικό ειδησεογραφικό περιοδικό, κατονομάζει τον Al-Zeer ως «υπεύθυνο για τη Χαμάς» στο Γερμανία και σε όλη την Ευρώπη».
Ο Al-Zeer έχει ένα γραφείο στις Βρυξέλλες που του δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθεί απευθείας τα γεγονότα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Σύμφωνα με έκθεση του 7sur7 του Δεκεμβρίου 2023, ο Al-Zeer είναι το «πραγματικό αφεντικό» μιας μη κερδοσκοπικής ένωσης που ονομάζεται EUPAC, η οποία αυτοχαρακτηρίζεται ως το «Ευρωπαϊκό Παλαιστινιακό Συμβούλιο για τις Πολιτικές Σχέσεις».
Σύμφωνα με το Laatste Nieuws, ο Al-Zeer, ηλικίας 61 ετών, είναι από τη Βηθλεέμ και κατέφυγε στο Κουβέιτ με την οικογένειά του σε ηλικία έξι ετών κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών του Ισραήλ. Στη δεκαετία του 1990, εγκαταστάθηκε στη Βρετανία, και έγινε ένας παλαιστίνιος ακτιβιστής με επιρροή, ήδη, εκείνη την εποχή, συνδεδεμένος με τη Χαμάς.
Σύμφωνα με τους Times , το 2009, σε συνέντευξή του στην Felesteen , μια εφημερίδα που συνδέεται με τη Χαμάς, μίλησε για έναν συγγενή που είχε ενταχθεί στην ένοπλη πτέρυγα της Χαμάς, τις Ταξιαρχίες Ezzedin Al-Qassam.
Στο Λονδίνο, ο Al-Zeer ήταν ένας από τους ιδρυτές του Palestinian Return Center (PRC), μιας ομάδας πίεσης που δημιουργήθηκε το 1996 για να υπερασπιστεί το «δικαίωμα επιστροφής» όλων των προσφύγων στην «Παλαιστίνη». Το 2018, η υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας της Γερμανίας, Bundesamt für Verfassungsschutz, περιέγραψε τη PRC ως μια οργάνωση μετώπου της Χαμάς και μια «κεντρική οργάνωση προπαγάνδας για τη Χαμάς στην Ευρώπη», που χρησιμοποιείται από τη Χαμάς και τους υποστηρικτές της στη Γερμανία και την Ευρώπη για τις δραστηριότητές τους. Μια φωτογραφία που χρονολογείται από το 2008 δείχνει τον Al-Zeer δίπλα στον ηγέτη της Hamas Khaled Mashaal και μια άλλη φωτογραφία από το 2015 τον δείχνει δίπλα στον ηγέτη της Hamas Ismail Haniyeh.
Σύμφωνα με την Daily Mail :
«Ένας φάκελος από το γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών, που αναφέρθηκε για πρώτη φορά από το περιοδικό Der Spiegel, κατονόμασε τον Al-Zeer ως «υπεύθυνο για τη Χαμάς» στη Γερμανία και σε ολόκληρη την Ευρώπη».
Η EUPAC έχει άλλα μέλη κοντά στη Χαμάς, συμπεριλαμβανομένου του δεύτερου και του τρίτου μέλους του οργανογράμματός της — Mazen Kahel και Omar Faris — που κατείχαν ανώτερες θέσεις στην PRC. Ένας από αυτούς ο Mazen Kahel ήταν επίσης συνιδρυτής του Συμβουλίου για τις Ευρωπαλαιστινιακές Σχέσεις, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού με έδρα τις Βρυξέλλες, που ιδρύθηκε το 2010 και διαλύθηκε το 2016, αλλά ήταν στον επίσημο κατάλογο ομάδων πίεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η EUPAC, η οποία φαίνεται επίσης να είναι αφιερωμένη στο λόμπι, έχει την επίσημη έδρα της στην Place Robert Schuman στις Βρυξέλλες, με θέα το κτίριο Berlaymont της Ευρωπαϊκής Επιτροπής -- ένα τέλειο σύμβολο της τρομερής χαλαρότητας των βελγικών αρχών.
Το Ισλάμ και ο Ισλαμισμός ως ολοκληρωτική ιδεολογία μπορούν να νικηθούν. Με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων, η Ευρώπη έχει πάρει τον δρόμο της υποταγής. Η ελευθερία κινήσεων του «βασικού συνδέσμου» της Χαμάς στην Ευρώπη είναι το απόλυτο σύμπτωμα αυτής της υποταγής. Ένα μορατόριουμ για τη μετανάστευση μπορεί να είναι ένα καλό μέρος για να ξεκινήσετε.
Ο Drieu Godefridi είναι νομικός (University Saint-Louis, University of Louvain), φιλόσοφος (University Saint-Louis, University of Louvain) και διδάκτωρ νομικής θεωρίας (Paris IV-Sorbonne). Είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος ευρωπαϊκού ομίλου ιδιωτικής εκπαίδευσης και διευθυντής του Ομίλου PAN Medias. Είναι ο συγγραφέας του The Green Reich (2020).