 |
| Image source: |
Ryan McMaken - mises.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Αλλά η επιρροή του δεν περιορίστηκε σίγουρα στα χρόνια του Νίξον, υπηρέτησε με επίσημη ιδιότητα στην κυβέρνηση Φορντ και σε πιο άτυπους ρόλους και κατά τη διάρκεια των ετών Ρίγκαν και Μπους. Καθ' όλη τη διάρκεια όλων αυτών ο Κίσινγκερ ήταν ένας αδίστακτος υπηρέτης του αμερικανικού κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής. Ως πολιτικός επιστήμονας με σπουδές στο Χάρβαρντ, ο Κίσινγκερ προσλήφθηκε για να δώσει βαρύτητα και νομιμότητα σε μια σειρά από πολέμους και επεμβάσεις των ΗΠΑ, οι περισσότερες από τις οποίες κατέληξαν σε λουτρά αίματος για τους απλούς ανθρώπους των χωρών που ο Κίσινγκερ ισχυριζόταν ότι βελτιώνει.
Ο Κίσινγκερ είχε πιθανότατα τη μεγαλύτερη ελευθερία να προκαλέσει ζημιά υπό τον Νίξον, και έτσι τα μεγαλύτερα εγκλήματά του διαπράχθηκαν στο περιβάλλον του Βιετνάμ. Ο Spencer Ackerman αυτή την εβδομάδα συνοψίζει αποτελεσματικά μεγάλο μέρος των χειρότερων πράξεων του Κίσινγκερ:
Ο ιστορικός του Πανεπιστημίου Γέιλ Γκρεγκ Γκράντιν, συγγραφέας της βιογραφίας "Η σκιά του Κίσινγκερ", εκτιμά ότι οι ενέργειες του Κίσινγκερ από το 1969 έως το 1976, μια περίοδος οκτώ σύντομων ετών κατά την οποία ο Κίσινγκερ διαμόρφωσε την εξωτερική πολιτική του Ρίτσαρντ Νίξον και στη συνέχεια του Τζέραλντ Φορντ ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και υπουργός Εξωτερικών, σήμαιναν το τέλος τριών έως τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων. ...
Καμία ατιμία δεν θα βρει τον Κίσινγκερ μια μέρα σαν τη σημερινή. Αντίθετα, σε μια επίδειξη του γιατί μπόρεσε να σκοτώσει τόσους πολλούς ανθρώπους και να τη γλιτώσει, η ημέρα της αποχώρησής του θα είναι μια πανηγυρική μέρα στο Κογκρέσο και - ντροπιαστικά, αφού ο Κίσινγκερ είχε βάλει δημοσιογράφους όπως ο Μάρβιν Καλμπ του CBS και ο Χέντρικ Σμιθ των New York Times να παρακολουθούνται - στις αίθουσες σύνταξης. Ο Κίσινγκερ ... ήταν ένας επαγγελματίας του αμερικανικού μεγαλείου, και έτσι ο Τύπος τον λιβάνισε ως την ψυχρή ιδιοφυΐα που αποκατέστησε το κύρος της Αμερικής από την αγωνία του Βιετνάμ.
Ούτε μια φορά στον μισό αιώνα που ακολούθησε την αποχώρηση του Κίσινγκερ από την εξουσία δεν είχαν σημασία για τη φήμη του τα εκατομμύρια που σκότωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρά μόνο για να επιβεβαιώσουν μια αδίστακτη συμπεριφορά που οι ειδήμονες βρίσκουν ενίοτε συναρπαστική. Η Αμερική, όπως κάθε αυτοκρατορία, υπερασπίζεται τους κρατικούς δολοφόνους της....
Ο Κίσινγκερ διαδραμάτισε βασικό ρόλο σε διάφορα πραξικοπήματα, δολοφονίες και βομβαρδισμούς σε όλο τον κόσμο και συχνά υποστήριζε με ενθουσιασμό πράξεις καθεστώτων που γνώριζε ότι θα στόχευαν αθώους πολίτες. Το εγκληματικό μυαλό του Κίσινγκερ χρησιμοποιήθηκε συχνά για να προωθήσει τον Πόλεμο του Κόλπου και αργότερα τον αποκαλούμενο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας. Το τέχνασμα του Κίσινγκερ ήταν να παρουσιάζεται ως η "φωνή της λογικής", τοποθετώντας τον εαυτό του ως "ρεαλιστή" -αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν ρεαλιστής- και ως αμερόληπτος επικριτής άλλων συμβούλων εξωτερικής πολιτικής.
Ωστόσο, ο Κίσινγκερ δεν τάχθηκε ποτέ με την πλευρά της πραγματικής αυτοσυγκράτησης της εξωτερικής πολιτικής και ήταν αξιόπιστα γερακίσιος όποτε ετίθετο το ζήτημα ενός νέου πολέμου. Είχε περίπου τόσο μεγάλο σεβασμό για την κυριαρχία των ξένων κρατών όσο ο Βλαντ Πούτιν στις πιο μαχητικές μέρες του. Ωστόσο, όπως έδειξε ο Rothbard, ο Κίσινγκερ ήταν σε θέση να μεταμορφώνεται μεταξύ των ρόλων του γερακιού και του υπερ-γερακιού ανάλογα με τις πολιτικές πραγματικότητες.
Για παράδειγμα, κατά τα χρόνια του Ρίγκαν, ο Κίσινγκερ έπαιξε τον ρόλο του μετριοπαθούς εντός της κυβέρνησης. Όπως το περιγράφει ο Ρόθμπαρντ:
Ένα πρόβλημα είναι πως οι Ρεπουμπλικάνοι "πραγματιστές" δεν είναι πολύ φιλήσυχοι. Όχι μόνο οι παλιοί μεγάλοι Ρεπουμπλικάνοι απομονωτιστές της προ του 1955 εποχής είναι νεκροί σαν τον τάφο, αλλά δεν υπάρχουν ούτε καν ρεαλιστές του κατεστημένου που να είναι ήσυχοι, όπως ο Σάιρους Βανς ή ο Τζορτζ Μπολ, πόσο μάλλον οι Μεγάλοι Γέροι όπως ο Τζορτζ Κένναν. Η μάχη είναι μεταξύ των γερακιών και των υπερ-γερακιών. Στην πλευρά των απλώς γερακιών βρίσκονται ο εγκληματίας πολέμου του Βιετνάμ Χένρι Κίσινγκερ και οι πολλοί οπαδοί του, πολεμοκάπηλοι που θέλουν όμως να σταματήσουν στα πρόθυρα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Αυτός ο μοχθηρός "πραγματισμός" περιφρονείται από τους υπερήλικες, τους Kirkpatricks, τους Van Cleaves, τους Aliens, τους Pipeses, όλους αυτούς που θέλουν να κάψουν το σύμπαν μέχρι το πιο μακρινό αστέρι.
Μέχρι την προετοιμασία του Πολέμου του Κόλπου το 1990, ωστόσο, ο Κίσινγκερ είχε αφήσει πίσω του αυτή τη "μετριοπάθεια", τουλάχιστον όσον αφορά το Ιράκ. Ο Ρόθμπαρντ αναρωτιέται αν οι "υπερατλαντικές απόψεις" του Κίσινγκερ σχετίζονταν ίσως με την επικερδή εργασία του Κίσινγκερ ως "συμβούλου", στην οποία το πελατολόγιό του περιελάμβανε την κυβέρνηση (δηλαδή τη δικτατορία) του Κουβέιτ. Ανεξάρτητα από τα κίνητρά του, ο Κίσινγκερ συνέχισε να υπηρετεί σημαντικό ρόλο στην προώθηση της ομοσπονδιακής πολεμικής προπαγάνδας μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες του.
Υπηρέτησε αυτόν τον ρόλο τόσο ως σύμβουλος πίσω από κλειστές πόρτες όσο και ως δημόσιος διανοούμενος που εμφανιζόταν σε εφημερίδες και στην τηλεόραση. Οι Αμερικανοί των περασμένων δεκαετιών δεν ήταν λιγότερο επιρρεπείς στο να αποδέχονται τυφλά τις δηλώσεις των κυβερνητικών "εμπειρογνωμόνων", όπως είναι τώρα. Πράγματι, οι Αμερικανοί των μέσων του εικοστού αιώνα είχαν ίσως μεγαλύτερη τάση να κάνουν ό,τι τους έλεγαν. Εξάλλου, πού θα μπορούσαν να βρουν μια αντίθετη γνώμη εκτός από τα φυσικά ενημερωτικά δελτία που έστελνε η μικρή μειοψηφία εκείνων που διαφωνούσαν με τις κυρίαρχες αφηγήσεις;
Μέχρι και τη δεκαετία του 1990, ο Κίσινγκερ εξακολουθούσε να προβάλλεται συχνά ως η "φωνή της λογικής" για την εξωτερική πολιτική. Ή, όπως το έθεσε ο Rothbard:
Ο Κίσινγκερ είναι τόσο αγαπητός, στην πραγματικότητα, που όποτε εμφανίζεται στο Nightline ή στο Crossfire εμφανίζεται μόνος του, αφού φαίνεται να είναι lese majest (ή ακόμη και βλασφημία) για οποιονδήποτε να αντιταχθεί στις μπανάλ και βαρύγδουπες τευτονικές δηλώσεις του Μεγάλου. Μόνο μια χούφτα γκρινιάρηδων και δυσαρεστημένων στην άκρα δεξιά και την άκρα αριστερά διαταράσσουν αυτή τη φιλόξενη συναίνεση.
Οι απόψεις του Κίσινγκερ συχνά στηρίζονταν -τουλάχιστον δημοσίως- σε διαψευσμένες θεωρίες όπως η "θεωρία του ντόμινο". Βοήθησε στην ανάπτυξη της ακόμα χρησιμοποιούμενης ιδέας πως οι ΗΠΑ πρέπει να πηγαίνουν σε πόλεμο παντού στη γη όπου απειλείται κάποιος σύμμαχος - ή αλλιώς. Όπως το έθεσε ο Κίσινγκερ: "Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ειρήνη είναι αδιαίρετη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να ακολουθήσουν μια πολιτική επιλεκτικής αξιοπιστίας. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τους φίλους μας σε ένα μέρος του κόσμου χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο την ασφάλεια των φίλων μας παντού.
Ο Κίσινγκερ έκανε αποδεδειγμένα λάθος σε αυτό το θέμα στο Βιετνάμ. Η ήττα των ΗΠΑ στη χώρα αυτή δεν οδήγησε στην εξάπλωση ενός μεγάλου κομμουνιστικού συνασπισμού πέρα από τη χώρα αυτή. Στην πραγματικότητα, το Βιετνάμ και η Κίνα βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους μόλις λίγα χρόνια αφότου το καθεστώς του Ανόι έδιωξε τους Αμερικανούς από τη χώρα. Σήμερα, το κομμουνιστικό καθεστώς του Βιετνάμ βρίσκεται σε ειρήνη με τις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και δεκαετίες. Επιπλέον, όπως αναφέρει ο Άκερμαν, ο Κίσινγκερ ήρθε σε ευθεία αντίθεση με τις δικές του δηλωμένες "αρχές" για το θέμα αυτό, καθώς υπήρξε αρχιτέκτονας "της εγκαινίασης μιας αμερικανικής παράδοσης της χρήσης και στη συνέχεια της εγκατάλειψης των Κούρδων". Για τον Κίσινγκερ, οι "φίλοι" είχαν σημασία μόνο όταν μπορούσαν να βοηθήσουν την Ουάσινγκτον να παρασύρει την Ουάσινγκτον σε έναν ακόμη πόλεμο.
Η θεωρία αυτή χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα και προωθείται με τη μορφή νέων τρελών επιχειρημάτων σχετικά με το πώς ο καλύτερος τρόπος για να αποτραπεί μια κινεζική εισβολή στην Ταϊβάν είναι να "κερδίσει" το ΝΑΤΟ -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- στην Ουκρανία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε πως οι απόψεις του Πεκίνου για την Ταϊβάν έχουν μεγάλη σχέση με την Ουκρανία, αλλά χάρη εν μέρει στον Κίσινγκερ, ο κόσμος πιστεύει την ιδέα ότι οι ΗΠΑ πρέπει να επεμβαίνουν παντού για την "ασφάλεια των φίλων".
Για σχεδόν εβδομήντα χρόνια, ο Κίσινγκερ κατάφερε να προωθήσει τον ψεύτικο "ρεαλισμό" του, ο οποίος έτυχε να ευθυγραμμιστεί επανειλημμένα με τους στόχους των στρατευμένων ηθικολόγων που επιδιώκουν μονίμως να εισβάλλουν και να βομβαρδίζουν ξένους λαούς για να τους σώσουν από τον εαυτό τους. Επειδή ο Κίσινγκερ υπηρέτησε τόσο καλά το καθεστώς, πρέπει τώρα να υπομείνουμε αμέτρητους ύμνους στα μέσα ενημέρωσης και από τις αξιοσέβαστες τάξεις της Ουάσιγκτον. Ετοιμαστείτε να δείτε τον Τζορτζ Μπους, τη Μισέλ Ομπάμα, τον Μιτς Μακόνελ και τη Χίλαρι Κλίντον να θρηνούν όλοι μαζί στην κηδεία του, καθώς χαιρετίζουν έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου της ιστορίας.