 |
| pixabay / hosnysalah |
Από το Διευθυντή Προγράμματος Valdai Club Timofey Bordachev - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Εμάς στη Ρωσία μας αρέσει πολύ να προσελκύουμε μια τέτοια έννοια όπως η" παγκόσμια πλειοψηφία " – αυτές είναι χώρες του κόσμου που συνδέουν την ανάπτυξή τους με τις κύριες τάσεις της παγκοσμιοποίησης, αλλά είναι σε θέση να εκφράσουν τις δικές τους απόψεις για δίκαιες μορφές διεθνούς τάξης. Μέχρι τώρα, αυτή η έννοια έχει εκφραστεί μάλλον διακριτικά, γεγονός που εξηγείται από την κοινή συμμετοχή μας σε ένα σύστημα σχέσεων στο οποίο οι δυτικές χώρες όχι μόνο έπαιξαν ηγετικό ρόλο, αλλά ήταν επίσης σε θέση, μέχρι ένα σημείο, να βρουν σχετικά βέλτιστες λύσεις για όλους. Ωστόσο, τα πρόσφατα γεγονότα-ειδικά η κρίση στη Μέση Ανατολή – μπορεί να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην αντίληψη των αμερικανικών και δυτικοευρωπαϊκών πολιτικών από τις περισσότερες χώρες του κόσμου και να δημιουργήσουν νέες συνθήκες που θα καταστήσουν αδύνατη την επιστροφή στην προηγούμενη παγκόσμια τάξη.
Η συγκρουσιακή πολιτική του Ισραήλ δεν απειλεί άμεσα τη Ρωσία, τις ΗΠΑ ή την Κίνα – τις μεγάλες δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου – και δε θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους για το μέλλον της περιοχής της Μέσης Ανατολής μετά τα γεγονότα αυτού του φθινοπώρου. Αλλά θα ήταν κοντόφθαλμο να υποτιμήσουμε τον επιζήμιο αντίκτυπο ορισμένων χαρακτηριστικών της επιλεγμένης θέσης της Δύσης στην αξιοπιστία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας. Αυτό σημαίνει ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες θα προκύψει η διεθνής τάξη του μέλλοντος γίνονται όλο και πιο περίπλοκες. Ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε πώς οι χώρες της παγκόσμιας πλειοψηφίας, ειδικά το Ισλαμικό τμήμα της, θα μπορούσαν να αξιολογήσουν τις ενέργειες των Αμερικανών αντιπάλων μας, των συμμάχων τους στην Ευρώπη και, το πιο σημαντικό, τις συνέπειες όλων αυτών για τη διεθνή πολιτική.
Ως αποτέλεσμα πρόσφατων συζητήσεων με συναδέλφους από τις περισσότερες χώρες, μπορεί να ειπωθεί ότι ο πιο σύντομος χαρακτηρισμός της συμπεριφοράς των ΗΠΑ είναι μια απλή δήλωση: η Δύση καταστρέφει τα προηγούμενα επιτεύγματά της. Τα επιχειρήματα για αυτήν την εκτίμηση πηγαίνουν κάπως έτσι: τις τελευταίες ημέρες, ένα κύμα διαδηλώσεων υπέρ των Παλαιστινίων που πολιορκούνται στη Γάζα έχει σαρώσει τον κόσμο. Ενώ οι δυτικοί ηγέτες έχουν επαναλάβει, σαν μάντρα, δηλώσεις πλήρους υποστήριξης και προθυμίας να προχωρήσουν σε οποιοδήποτε μήκος για το Ισραήλ, οι ίδιοι οι πολίτες τους, για να μην αναφέρουμε τους πληθυσμούς των μουσουλμανικών χωρών, διαμαρτυρήθηκαν ενάντια σε μια μονομερή βίαιη λύση στη σύγκρουση. Αυτές οι ειρηνικές και μέχρι στιγμής λίγες ενέργειες μπορούν εύλογα να θεωρηθούν ως προάγγελοι πιο περίπλοκων διαδικασιών που αναδύονται μπροστά στις κοντόφθαλμες πολιτικές του Λευκού Οίκου και των υποστηρικτών του στην Ευρώπη.
Το πιο σημαντικό πράγμα που ανησυχεί τους συναδέλφους μας στις περισσότερες χώρες του κόσμου είναι ότι αρκετές αφηγήσεις που είχαν σχεδόν εξαφανιστεί τα προηγούμενα χρόνια επανέρχονται στην ημερήσια διάταξη: οι ΗΠΑ και οι χριστιανικές χώρες του Παλαιού Κόσμου είναι πρωτίστως υπεύθυνες για τα δεινά των μουσουλμάνων και την καταστροφή τους σε πολέμους και συγκρούσεις.προκαλούν επίσης αντιπαραθέσεις που οδηγούν σε οικονομικές κρίσεις, πείνα και ανεργία στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Η εμφάνιση μιας τέτοιας αντίληψης για τη Δύση είναι μια πλήρης αντιστροφή των τεράστιων διπλωματικών προσπαθειών που έγιναν τα τελευταία χρόνια για την ενίσχυση της ηθικής της εξουσίας. Χώρια τα σχόλια από τους ομοίους του επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Josep Borrell για "κήπους" και " ζούγκλες.”
Κανείς δεν αρνείται πως οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη έχουν κάνει πολλά για την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας της αγοράς. Αλλά τώρα, όπως μπορούμε να δούμε από τις εκτιμήσεις που ακούσαμε, οι ίδιοι καταστρέφουν τα δικά τους επιτεύγματα. Ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού έχει πειστεί για τον απεριόριστο κυνισμό και την διπροσωπία των πολιτικών ελίτ που το περίφημο φιλελεύθερο δημοκρατικό σύστημα έχει τοποθετήσει στην κορυφή της εξουσίας. Ανησυχώντας για την τρέχουσα εκλογική κατάσταση και πώς θα επηρεάσει τις δικές τους φιλοδοξίες σταδιοδρομίας, οι σημερινοί κύριοι της μοίρας δε διστάζουν να πετάξουν τα τεράστια επιτεύγματα των τελευταίων ετών στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης στις διεθνείς σχέσεις και την εξισορρόπηση συμφερόντων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Λίγοι άνθρωποι θυμούνται τώρα πόση δουλειά έχουν επενδύσει Αμερικανοί και δυτικοευρωπαίοι διπλωμάτες, κυβερνήσεις και δημόσιοι οργανισμοί για την υποστήριξη διαφόρων προγραμμάτων κοινωνικής ανάπτυξης σε μουσουλμανικές χώρες, την καθιέρωση διαθρησκευτικής ανοχής, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την προώθηση άλλων αξιών του πολιτισμένου κόσμου. Το αποτέλεσμα των απλών πολιτικών ελιγμών των τελευταίων εβδομάδων ήταν, τουλάχιστον, η αύξηση των τρομοκρατικών απειλών, όπως επιβεβαιώνεται από τις πολυάριθμες προειδοποιήσεις που εξέδωσαν οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων χωρών στους πολίτες τους. Μια κατάσταση ακραίας πόλωσης και διαρκούς ριζοσπαστικοποίησης των απόψεων των πολιτών για θρησκευτικούς λόγους υπόσχεται να γίνει η τάξη της ημέρας.
Στο μέλλον, υπάρχει επίσης η πιθανότητα άμεσης Δυτικής εμπλοκής σε στρατιωτική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, η οποία κινδυνεύει να γίνει πολύ αιματηρή για όλους τους συμμετέχοντες. Πρέπει να σημειώσω ότι εμείς στη Ρωσία γνωρίζουμε πολύ λιγότερο τους κινδύνους μιας πιθανής νέας διαίρεσης από εκείνους τους συναδέλφους που ζουν και εργάζονται σε ισλαμικές χώρες, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στις προκλήσεις του θρησκευτικού ριζοσπαστισμού και του εξτρεμισμού.
Ως εκ τούτου, η πολιτική ισχυρής υποστήριξης του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και, στη συνέχεια, από την ΕΕ, δεν αποτελεί μόνο απειλή για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, αλλά και πιθανή πηγή έντασης σε μεγάλο αριθμό κρατών.
Μια άλλη ανησυχία της παγκόσμιας πλειοψηφίας είναι ότι η τρέχουσα τεταμένη κατάσταση στον κόσμο δεν θα επιτρέψει πλέον σε κανέναν να προβάλλει στρατιωτική δύναμη με την ίδια ατιμωρησία όπως στο πρόσφατο παρελθόν, όταν οι παγκόσμιες δυνάμεις αναγνώρισαν τις "κόκκινες γραμμές" του άλλου και σεβάστηκαν τους αντιπάλους τους. Η ανάπτυξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία, συνοδευόμενη από την ανεξέλεγκτη και ανοιχτή άντληση όπλων, τερμάτισε ένα από τα πιο επιτυχημένα κεφάλαια στην ανθρώπινη ιστορία όσον αφορά την οικοδόμηση ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ πρώην αντιπάλων. Τα επιτεύγματα δεκάδων ετών ανάπτυξης μηχανισμών μη διάδοσης όπλων και εφαρμογής κοινών ελέγχων και μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης όχι μόνο χάθηκαν, αλλά ζημιώθηκαν ανεπανόρθωτα. Οι περισσότερες χώρες συνέδεσαν την υλοποίηση των βασικών αναπτυξιακών τους στόχων με τη διεθνή πραγματικότητα που προέκυψε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Τώρα φαίνεται ουτοπικό. Και με αυτή τη συνειδητοποίηση αυτή η χαμένη εμπειρία θα αξιολογηθεί στην εκπαίδευση νέων γενεών διπλωματών και στρατιωτικών αξιωματικών.
Με μεγάλη σύγχυση τα κορυφαία δυτικά μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο αναφέρουν με τρόπο αυτο-λογοκρισίας, με περιεχόμενο αυστηρά ελεγχόμενο σε ιστότοπους κοινωνικών μέσων. Οι χώρες που έχουν υποστεί σοβαρές δυσκολίες και εξωτερική κριτική για την ελευθερία της έκφρασης μερικές φορές δυσκολεύονται να βρουν αξιοπρεπείς λέξεις για να μιλήσουν για τα πρότυπα στην αναφορά των συγκρούσεων στην Ουκρανία και το Ισραήλ. Η τρέχουσα συλλογική πολιτική της Δύσης στη διεθνή σκηνή υπονομεύει όλο και περισσότερο τις κάποτε φαινομενικές επιτυχίες της ήπιας ισχύος της. Ο κόσμος της Δυτικής μόδας και της κινηματογραφικής βιομηχανίας, που προωθεί επιθετικά τις μη παραδοσιακές αξίες, προσελκύει όλο και λιγότερο ενδιαφέρον στις περισσότερες χώρες. Το Αμερικανικό Όνειρο και το Χόλιγουντ, αντί να εμπνέουν ενθουσιασμό, τώρα συχνά προκαλούν απόρριψη και παρεξήγηση. Το" mainstream " στη Δυτική Ευρώπη, που οδηγείται από την Ουάσιγκτον, χάνει επίσης έδαφος.
Ο κόσμος βλέπει pvw, στην ίδια τη Δύση, όλο και περισσότεροι απλοί πολίτες ρωτούν πόσο οι αξιωματούχοι πέρα από τον ωκεανό και στις χώρες τους ενδιαφέρονται για την ευημερία τους. Η άνοδος των δεξιών και αριστερών δυνάμεων και η απόλυτη αποτυχία των Κεντρώων κομμάτων μιλούν πολλά για την αυξανόμενη διαφωνία ενάντια στην τρέχουσα κατάσταση.
Η επιτυχία του 20ου αιώνα, που αποκτήθηκε μέσω τεράστιων θυσιών, εξαντλητικού ανταγωνισμού και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, ξεχάστηκε στις δύο δεκαετίες των αρχών του 21ου αιώνα.
Μια τέτοια σπατάλη των επιτευγμάτων της στη διεθνή πολιτική οδηγεί στην ταχεία χρεοκοπία της Δύσης, η οποία έλαβε εύκολα τα περισσότερα πλεονεκτήματα από το προηγούμενο σύστημα.
Μια τέτοια σπατάλη σταθερότητας και των οφελών της είναι σίγουρα απρόσιτη και δεν αρέσει στις χώρες της παγκόσμιας πλειοψηφίας. Είναι επίσης απίθανο μια κατάσταση - στην οποία η Δύση αντιμετωπίζει ταυτόχρονα την απειλή της τρομοκρατίας, τη συμμετοχή σε μια θερμή σύγκρουση στη Μέση Ανατολή και τη γεωπολιτική και γεωοικονομική αντιπαράθεση με μια ομάδα ισχυρών παγκόσμιων δυνάμεων-να ενθουσιάσει τις μάζες στις δυτικές χώρες.
Είναι καιρός να σκεφτούμε την κατεύθυνση προς την οποία κινείται η οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης: αυτή είναι η ανησυχία της πλειοψηφίας των χωρών του κόσμου, οι οποίες δεν επιδιώκουν να καταστρέψουν τους υπάρχοντες κανόνες, αλλά θέλουν να τους σέβονται ως βάση της διεθνούς σταθερότητας. Και εμείς στη Ρωσία πρέπει να λάβουμε υπόψη αυτές τις προσεγγίσεις ακόμη περισσότερο κι από τους αντιπάλους μας στη Δύση.
* Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Valdai Discussion Club, μεταφράστηκε και επεξεργάστηκε από την ομάδα RT