Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Δεν είναι προς το συμφέρον κανενός – κυρίως για τα ευρωπαϊκά κράτη κοντά στα σύνορα της Ρωσίας – να ενισχυθεί ο στρατός της Μόσχας και να γίνει πιο αποτελεσματική η συμβατική του ικανότητα. Επομένως, η Δύση πρέπει να αρχίσει να συλλογίζεται το αδιανόητο και να αξιολογεί τις συνέπειες για τη Δύση μιας ρωσικής στρατιωτικής νίκης. Η αντανακλαστική υποστήριξη της Ουκρανίας με στρατιωτικές προμήθειες «όσο χρειαστεί» μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστεί να βρεθεί σε δεύτερη μοίρα για την εξεύρεση μιας ανεκτής διπλωματικής λύσης. Τα μακροπρόθεσμα οικονομικά συμφέροντα και τα συμφέροντα ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ πρέπει να γίνουν προτεραιότητα.
Όσο πικρό θα ήταν να το καταπιεί κανείς, μια τέτοια σκέψη μπορεί να αποκαλύψει πως η επιδίωξη ενός τερματισμού του πολέμου μέσω διαπραγματεύσεων, με την καλύτερη δυνατή συμφωνία για το Κίεβο, θα μπορούσε να είναι ο δρόμος που διασφαλίζει καλύτερα τα αμερικανικά και τα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα. Το να συνεχίσουμε να αγνοούμε τυφλά τις αναδυόμενες πραγματικότητες του πεδίου μάχης για την επιδίωξη των προτιμώμενων αποτελεσμάτων μας –την ολοκληρωτική νίκη για την Ουκρανία και ήττα για τη Ρωσία– θα μπορούσε να δημιουργήσει στρεβλές συνθήκες που οδηγούν σε μια ρωσική νίκη και να θέσει την εθνική μας ασφάλεια σε αυξημένο κίνδυνο.
Πάνω απ 'όλα, πρέπει να χτίσουμε προστατευτικά κιγκλιδώματα στην πολιτική μας, ξεκινώντας αμέσως, για να αποτρέψουμε ακόμη και την πιθανότητα να τυφλωθεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ από την ξαφνική κατάρρευση του στρατού που υποστηρίζουμε, όπως συνέβη σε εμάς τον Αύγουστο του 2021 με τη διάλυση των Αφγανικών Δυνάμεων Εθνικής Ασφάλειας. Αυτό το πιθανό αποτέλεσμα δεν είναι τόσο τραβηγμένο όσο κάποιοι πιστεύουν.
Η Αμερική θέτει τον στόχο της αποδυνάμωσης της Ρωσίας στις αρχές του 2022 – και αρχικά, λειτουργεί
Η αναζήτηση ενός τέτοιου στόχου, ωστόσο, θα απαιτούσε μια αλλαγή νοοτροπίας μεταξύ των δυτικών ηγετών, καθώς οι τρέχουσες πεποιθήσεις τους παραμένουν σταθερά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τον Απρίλιο του 2022, μόλις δύο ολόκληρους μήνες μετά τον πόλεμο, ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken και ο υπουργός Άμυνας Lloyd Austin συναντήθηκαν με τους Πολωνούς ηγέτες για να διαμορφώσουν μια ενιαία προσέγγιση στον πόλεμο. Σε συνέντευξη Τύπου, ο Όστιν δήλωσε ότι ένας από τους βασικούς στόχους της Αμερικής ήταν «να δει τη Ρωσία αποδυναμωμένη σε βαθμό που να μην μπορεί να κάνει τα πράγματα που έκανε όταν εισέβαλε στην Ουκρανία».
Από εκείνο το σημείο και σε ολόκληρο το 2022, ο στόχος του Austin φαινόταν να επιτυγχάνεται διαρκώς και σταδιακά. Το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών προειδοποίησε στα τέλη Μαρτίου 2022 πως η Ρωσία είχε χάσει τόσο μεγάλο μέρος της αρχικής της δύναμης εισβολής, που πλησίαζε σε ένα «σημείο ανατροπής» όπου ο ρωσικός στρατός θα μπορούσε να σπάσει «από συνεχείς απώλειες, σωματική εξάντληση, μείωση των προμηθειών και πυρομαχικών, και καταποντισμένο ηθικό».
Η ρωσική αεροπορία, παρά την τεχνολογική και αριθμητική υπεροχή της έναντι της Ουκρανίας, είχε υποστεί απώλειες και δεν μπόρεσε να επιτύχει αεροπορική υπεροχή έναντι του εχθρού της. Οι χερσαίες δυνάμεις της Μόσχας συνέχισαν να κάνουν σοβαρές τακτικές γκάφες που αποκάλυψαν σημαντικές αδυναμίες στον ίδιο τον σχηματισμό του στρατού τους. Το σύστημα logistics της ήταν δυσλειτουργικό. Υπέστη δύο μεγάλες απώλειες στο πεδίο της μάχης στις περιοχές Χάρκοβο και Χερσώνα στα τέλη του 2022, αναγκάζοντας τον Πούτιν να διατάξει έκτακτη επιστράτευση 300.000 ανδρών – οι οποίοι αποδείχθηκαν πολύ χαμηλής ποιότητας.
Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού του 2023, η Ρωσία είχε αναφερθεί ότι έχασε τα μισά τανκς της και πως 300.000 στρατιώτες σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν. Με οποιοδήποτε αντικειμενικό μέτρο, ο στόχος του Ώστιν να αποδυναμώσει τη Ρωσία υλοποιούνταν γραφικά. Και αν ο πόλεμος τελείωνε σήμερα, η Ρωσία θα παρέμενε σε μια αποδυναμωμένη κατάσταση για τα επόμενα χρόνια, πιθανώς μετρημένη σε δεκαετίες. Ωστόσο, για πρακτικούς λόγους, όσο περισσότερο συνεχίζεται ο πόλεμος, αυτή η δυναμική μπορεί να αρχίσει να αλλάζει και αντί να αποδυναμώνει περαιτέρω τη Ρωσία, οι ένοπλες δυνάμεις του Πούτιν μπορεί να αρχίσουν να δυναμώνουν.
Στις αρχές του 2023, η παλίρροια αρχίζει να γυρίζει
Μόλις την περασμένη άνοιξη, ορισμένοι δυτικοί αναλυτές άρχισαν να παραδέχονται ότι τα στρατεύματα της Ρωσίας είχαν πάρει σκληρά μαθήματα από τις πικρές αποτυχίες και τις απώλειές τους και τώρα έγιναν «ένας πιο τρομερός εχθρός». Το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα της Μόσχας μεταπήδησε σε πλήρη κινητοποίηση από μόνο του εν καιρώ πολέμου και αρχίζει να παράγει αυξανόμενες ποσότητες πυρομαχικών, μη επανδρωμένων αεροσκαφών και νέων και ανακαινισμένων τεθωρακισμένων οχημάτων.
Όπως υποστήριξε περίφημα ο Βρετανός στρατιωτικός στρατηγός Sir Michael Howard, οι περισσότεροι στρατιώτες στον κόσμο κάνουν λάθος όταν προσπαθούν να προετοιμαστούν για τον επόμενο πόλεμο. Η Ρωσία μπορεί να έκανε ρεκόρ με το πόσα λάθη έκανε πριν από το Φεβρουάριο του 2022. Ωστόσο, οι Ρώσοι σημειώνουν ταχεία προσαρμογή εν καιρώ πολέμου από απόλυτη ανάγκη και φαίνεται να κάνουν ουσιαστικά βήματα.
Η Washington Post δημοσίευσε την Παρασκευή μια ανάλυση της επίθεσης της Ουκρανίας και διαπίστωσε ότι η Ρωσία είχε « μάθει από τα λάθη της » και αποδίδει με βελτιωμένο και επαγγελματικό τρόπο στο «καλά οργανωμένο αμυντικό» της σύστημα. Μια πρόσφατη έκθεση του CNBC διαπίστωσε ότι η «τακτική προσαρμογή της Ρωσίας» από την καταστροφική της αρχή, είχε ως αποτέλεσμα την έκτακτη ανάγκη μιας «συντονισμένης και αντιδραστικής ένοπλης δύναμης…και μιας ιδιαίτερα ισχυρής άμυνας».
Οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις (UAF) έστειλαν τις καλύτερες των ενόπλων δυνάμεών τους στα δόντια αυτής της άμυνας, και από τις 5 Ιουνίου, δεν μπόρεσαν να διεισδύσουν περισσότερα από 12-15 χιλιόμετρα μόνο σε δύο σημεία και έχουν ακόμη 25 χιλιόμετρα για να φτάσουν στον ενδιάμεσο στόχο τους το Tokmak και μια περαιτέρω οδική απόσταση 75 χλμ από τον στρατηγικό στόχο της Μελιτόπολης. Η UAF έχει υποστεί σημαντικές απώλειες στο θωρακισμένο στόλο και το προσωπικό της τους τελευταίους τρεις μήνες και φαίνεται απίθανο να έχει επαρκή δύναμη για να συνεχίσει πολύ περισσότερο.
Ενώ τα στρατεύματα του Πούτιν φέρεται να έχουν υποστεί ακόμη περισσότερες απώλειες από την Ουκρανία, υπάρχει ένα μαθηματικό πρόβλημα για το Κίεβο: η Ρωσία έχει εκατομμύρια περισσότερους άνδρες στρατιωτικής ηλικίας διαθέσιμους για επιστράτευση από την Ουκρανία. Εάν ο Ζελένσκι παραμείνει προσηλωμένος σε μια πολιτική που επιδιώκει την στρατιωτική νίκη επί του αντιπάλου του και συνεχίσει να μάχεται ό,τι κι αν γίνει, και αν ο Πούτιν παραμένει επίσης αμετακίνητος στην πρόθεσή του να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι να επιτύχει τους στόχους του, η μία πλευρά τελικά θα λυγίσει. Αναλυτικά, η Ρωσία έχει περισσότερο ανθρώπινο δυναμικό για να τροφοδοτήσει την κρεατομηχανή ενός αδιέξοδου πολέμου από ό,τι η Ουκρανία.
Τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια
Ο πόλεμος είναι ένα άστατο και απρόβλεπτο πράγμα, πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Μερικές φορές οι πόλεμοι που φαίνονται να πηγαίνουν σε μονόδρομο μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή και η νίκη μπορεί να συλληφθεί από τα σαγόνια της ήττας. Είναι επίσης αλήθεια ότι επί του παρόντος, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως είτε ο Πούτιν είτε ο Ζελένσκι δε θα λυγίσουν και δε θα χάσουν την πολιτική τους βούληση και θα μπορούσαν να υποκύψουν ο ένας στον άλλον. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, τα θεμελιώδη μεγέθη που καθόριζαν πάντα τους νικητές και τους ηττημένους στον πόλεμο κρατούν σταθερά (η πλευρά με το πλεονέκτημα των αναλογιών δύναμης και της επιμελητείας/προμηθειών υπερισχύει σχεδόν πάντα).
Έτσι, αυτή τη στιγμή που πλησιάζει το τέλος της καλοκαιρινής επίθεσης της UAF, μετά από ενάμιση χρόνο ασαφούς πολέμου, η έκβαση του πολέμου δεν μπορεί να προβλεφθεί με βεβαιότητα. Παραμένει τουλάχιστον κατανοητό ότι είτε η Ουκρανία είτε η Ρωσία θα μπορούσαν να επικρατήσουν. Εάν αποδειχθεί πως είναι το πρώτο, τότε η Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θα είναι σε καλή κατάσταση. Αλλά εάν η εναλλακτική είναι αποτελεσματική, εάν τα υπάρχοντα θεμελιώδη μεγέθη λειτουργήσουν όπως συμβαίνει συχνότερα στην ιστορία, η Ρωσία θα μπορούσε να επικρατήσει με την πάροδο του χρόνου. Θα ήταν ανεύθυνο για τους δυτικούς ηγέτες να υποθέσουν ότι η ουκρανική πλευρά θα κερδίσει και να μην προβλέπουν την εναλλακτική.
Το μέρος της εξίσωσης που λίγοι στη Δύση μπαίνουν στον κόπο να λάβουν υπόψη είναι τι κάνει η πίεση για νίκη – ή περισσότερο στο σημείο: τι κάνει ο φόβος της ήττας – στη ρωσική πλευρά. Όσο περισσότερο συνεχίζεται ο πόλεμος, τόσο περισσότερο το Κρεμλίνο θα συνεχίσει να εμπλέκεται σε ταχεία καινοτομία και Ρώσοι επιστήμονες και στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες σχεδιάζουν νέες τεχνολογίες και δόγματα.
Δεν πρέπει να είμαστε τόσο αλαζονικοί για να αναγνωρίσουμε ότι η επιτακτική ανάγκη ζωής και θανάτου που οδηγεί τις τρέχουσες ρωσικές προόδους απουσιάζει εντελώς στην Αμερική, και επομένως το κίνητρό μας και η προθυμία μας να δημιουργήσουμε, να δοκιμάσουμε και να εφαρμόσουμε γρήγορα επιτυχημένες νέες στρατιωτικές τεχνολογίες ή τακτικές μπορεί να μας οδηγήσει να υστερούμε από τη Ρωσία σε συμβατικό επίπεδο. Αντιμέτωπη με μια υπαρξιακή απειλή, η πυρηνικά οπλισμένη Ρωσία, με τους τεράστιους φυσικούς της πόρους, θα μπορούσε να συγκεντρώσει την απαραίτητη εστίαση για να βελτιώσει τον στρατό της σε σημείο που η Ουκρανία τελικά δεν θα μπορέσει να συμβαδίσει, και ως εκ τούτου δεν είναι εκτός του πεδίου των δυνατοτήτων η Ρωσία να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο.
Συνέπειες για αμερικανικές και δυτικές ενέργειες
Τουλάχιστον, η Ουάσιγκτον πρέπει να αρχίσει να αναπτύσσει ένα σύνολο κριτηρίων για την προσεκτική παρακολούθηση της ικανότητας κάθε πλευράς να συνεχίσει να προσφέρει αποτελεσματική αντίσταση σε αυτόν τον πόλεμο και να τον παρακολουθεί προσεκτικά. Εφόσον υπάρχει μια νόμιμη ευκαιρία για την Ουκρανία να επιτύχει έναν στρατιωτικά εφικτό στόχο, είναι λογικό να συνεχίσει να παρέχει στο Κίεβο τα μέσα για να αμυνθεί. Ωστόσο, η προϋπόθεση «για όσο χρόνο χρειάζεται» πρέπει να αντικατασταθεί με «όσο υπάρχει μια βιώσιμη πιθανότητα επιτυχίας».
Εάν η πολιτική μας παραμείνει η πρώτη, η οποία εφαρμόζεται ανεξάρτητα από την κατάσταση του πολέμου ή την ικανότητα εκάστοτε πλευράς να διεξάγει πόλεμο, είναι πιθανό να βρεθούμε απροετοίμαστοι για την κατάρρευση του ουκρανικού στρατού. Αν κάποιος πιστεύει ότι η κατάρρευση των Αφγανικών Δυνάμεων Εθνικής Ασφάλειας τον Αύγουστο του 2021 δε θα μπορούσε να συμβεί εδώ – μια κατάρρευση για την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν εντελώς απροετοίμαστες – κάνει λάθος. Είναι απολύτως εφικτό.
Ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας η Διοίκηση να θεσπίσει ένα σύνολο κριτηρίων βάσει των οποίων θα έχουμε ισχυρές ενδείξεις, πολύ πριν συμβεί μια κατάρρευση, πως έχει επιτευχθεί ένα αμετάκλητο σημείο. Εάν επιτευχθεί μια τέτοια στιγμή χωρίς επιστροφή, οι ΗΠΑ δε θα έχουν άλλη επιλογή από το να αλλάξουν πολιτικές και να αφιερώσουν όσο το δυνατόν περισσότερη ενέργεια πίσω από την εύρεση μιας διπλωματικής οδού προς ένα τέλος μέσω διαπραγματεύσεων.
Προφύλαξη ενάντια σε μια κατάρρευση που μοιάζει με αφγανικό πόλεμο
Πρέπει να είναι αυτονόητο ότι κανείς στη Δύση δε θέλει να επιδιώξει μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων με τη Μόσχα που θα έχει ως αποτέλεσμα η Ρωσία να διατηρήσει κάποια εδάφη που κατέλαβε παράνομα. Αλλά αν συνεχίσουμε στα τυφλά να επιδιώκουμε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, ακόμη και όταν καταστεί δυνατή μια στρατιωτική κατάρρευση αφγανικού τύπου, έχουμε τη δυνατότητα όπου η Ρωσία, όπως οι Ταλιμπάν, θα μπορούσε να κερδίσει μια απόλυτη στρατιωτική νίκη.
Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τα ευρωπαϊκά, το ΝΑΤΟ και τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα και πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.
Τελικά, η υπ' αριθμόν ένα υποχρέωση της αμερικανικής κυβέρνησης (όχι απλώς η ευθύνη) είναι προς το λαό των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επιδεινωθεί η κατάσταση στο σημείο να έχουμε επανάληψη της καταστροφής που παρακολουθούσαμε παθητικά να εκτυλίσσεται στο Αφγανιστάν για χρόνια. Η Διοίκηση πρέπει τουλάχιστον να προετοιμαστεί ενεργά και να εξετάσει την πιθανότητα να μην πραγματοποιηθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, και θα πρέπει να λάβει μέτρα για να προφυλαχθεί από μια επανάληψη του Αφγανιστάν. Μια επανάληψη της αποτυχίας μας το 2021 θα μπορούσε να είναι παιδικό παιχνίδι σε σύγκριση με το κόστος της αποτυχίας σε αυτόν τον πόλεμο.