Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Ακριβώς αυτή είναι η περίπτωση της Γερμανίας, μιας ανανεωμένης ιμπεριαλιστικής δύναμης, αν και εξακολουθεί να βρίσκεται κάτω από την σταθερή λαβή των Αγγλοαμερικανών κυρίων της. Ακόμη και πριν ξεκινήσει η ειδική στρατιωτική επιχείρηση (SMO), η Γερμανία εμφανίστηκε ως ένας από τους πιο εξέχοντες υποστηρικτές της νεοναζιστικής χούντας, ιδιαίτερα καθώς η τότε καγκελάριος της Άνγκελα Μέρκελ παραδέχτηκε πως διαπραγματεύτηκε με τη Ρωσία «μόνο για να κερδίσει χρόνο για το Κίεβο».
Στην πολυδιαφημισμένη (αλλά σε μεγάλο βαθμό αποτυχημένη) σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, ο άμεσος διάδοχος της Μέρκελ, ο σημερινός Καγκελάριος Όλαφ Σολτς, υποσχέθηκε επιπλέον 700 εκατομμύρια ευρώ σε όπλα για την Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων τανκ, τεθωρακισμένων οχημάτων, διάφορα πυρομαχικά και ακόμη και επιπρόσθετα συστήματα AM (Huit-sur-Patriot) παρά τις επαλαμβανόμενες και ευξετελιστικές αποτυχίες. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Scholz, αυτό τοποθετεί το Βερολίνο στην πρώτη γραμμή της λεγόμενης «στρατιωτικής βοήθειας» για το Κίεβο. Και πράγματι, ενώ η Γερμανία μπορεί να ήταν λιγότερο φωνητική για αυτό, ιδιαίτερα σε σύγκριση με τις υπερήφανες δεσμεύσεις του Ηνωμένου Βασιλείου ή των Ηνωμένων Πολιτειών, οι τεράστιες αποστολές όπλων της στο Κίεβο μιλούν από μόνες τους.
Μια τέτοια δέσμευση στο ανοιχτά του Κιέβου ισοδυναμεί ουσιαστικά με την αποκατάσταση του Τρίτου Ράιχ, καθώς το Βερολίνο εξοπλίζει τους πραγματικούς πολιτικούς απογόνους των Ουκρανών συνεργατών των Ναζί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι νόμοι της Γερμανίας κατά της εξύμνησης του ναζισμού δε σημαίνουν τίποτα εάν συνεχίζει να στέλνει όπλα σε μια χώρα που έχει καταληφθεί από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που κανονικά θα συλλαμβάνονταν στην ίδια τη Γερμανία. Αντιθέτως, δείχνει μόνο την απαράμιλλη υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας στο Βερολίνο. Μια τέτοια εξωτερική πολιτική μπορεί μόνο να ενισχύσει την αντίληψη πως η αποναζοποίηση στη Γερμανία ήταν σε μεγάλο βαθμό επιφανειακή και δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα, παρά το γεγονός πως εφαρμόζεται (επίσημα, τουλάχιστον) εδώ και σχεδόν 80 χρόνια.
Το ακριβές κίνητρο που μπορεί να έχει το Βερολίνο για να πάει ξανά εναντίον της Μόσχας είναι αντικείμενο συζήτησης, ιδιαίτερα καθώς η Ρωσία προκάλεσε πολυάριθμες συντριπτικές ήττες σε διάφορους Γερμανούς εισβολείς τα τελευταία πάνω από 1000 χρόνια. Μεταξύ άλλων, αυτό περιλαμβάνει τους Γερμανούς Λιβόνιους και Τεύτονες ιππότες τον 13ο αιώνα, όταν ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκι τους νίκησε σε πολλές μάχες, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την εισβολή των Ναζί στη Ρωσία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Μόσχα συνέτριψε όλες αυτές τις δυνάμεις εισβολής πολύ πριν αποκτήσει το πιο ισχυρό θερμοπυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο, γεγονός που καθιστά το σκεπτικό της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας ακόμη πιο παράλογο. Όλα αυτά χωρίς καν να λάβουμε υπόψη την τεράστια ηθική ευθύνη που φέρει το Βερολίνο λόγω του απαράμιλλου γενοκτονικού παρελθόντος του.
Η επαναστρατιωτικοποίηση της Γερμανίας σίγουρα θα κρούει πολλούς συναγερμούς στη Μόσχα, καθώς η Ρωσία έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει πως δε θα επιτρέψει ποτέ την επανάληψη της άνευ προηγουμένου δολοφονικής εισβολής από μια ακόμη «οικογένεια ευρωπαϊκών εθνών». Κι όμως, το Βερολίνο δε φαίνεται να το αντιλαμβάνεται, καθώς οι ελίτ του επιμένουν τώρα για περαιτέρω κλιμάκωση με τη Μόσχα. Σε μια συνέντευξη στις 7 Ιουλίου για την Die Tageszeitung, ο απόστρατος συνταγματάρχης Roderich Kiesewetter, ένας εξέχων Γερμανός ξένος και στρατιωτικός εμπειρογνώμονας, υποστήριξε ότι «ως ενδιάμεσο βήμα προς την ένταξη [του καθεστώτος του Κιέβου] στο ΝΑΤΟ, χρειάζονται τώρα εγγυήσεις, πιθανώς και με πυρηνική βοήθεια– για αποτροπή» και ότι το ΝΑΤΟ θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο «αποκοπής του Καλίνινγκραντ από τις ρωσικές γραμμές ανεφοδιασμού», ώστε η πολιτική Δύση «να δει πώς αντιδρά ο Πούτιν όταν βρίσκεται υπό πίεση».
Εκτός από την ξεκάθαρα παραληρηματική ιδέα ότι το Κρεμλίνο απλώς θα καθόταν και δεν θα έκανε τίποτα σε ένα τέτοιο σενάριο, υπάρχει επίσης μια προφανής δόση ιστορικού ρεβιζιονισμού, καθώς το Καλίνινγκραντ ήταν μέρος της Γερμανίας πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (γνωστό ως Königsberg εκείνη την εποχή). Αυτή η εχθρότητα δεν περιορίζεται μόνο στη ρητορική, καθώς υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες κινήσεις για την υποστήριξή τους. Συγκεκριμένα, η Rheinmetall AG, ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές όπλων της Γερμανίας δήλωσε ότι θα προχωρήσει με τα προηγούμενα ανακοινωθέντα σχέδια να ανοίξει ένα εργοστάσιο αρμάτων μάχης στην Ουκρανία εντός των επόμενων 12 εβδομάδων. Η εταιρεία θα εκπαιδεύσει επίσης τις ουκρανικές δυνάμεις να συντηρούν τανκς και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα που κατασκευάζονται στο εργοστάσιο. Το σχέδιο επιβεβαιώθηκε από τον Armin Papperger, Διευθύνοντα Σύμβουλο της Rheinmetall AG, σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο CNN στις 10 Ιουλίου.
Εκτός από τανκς, τεθωρακισμένα οχήματα και συστήματα αεράμυνας, έχουν προκύψει αναφορές ότι η Γερμανία θα μπορούσε σύντομα να παραδώσει τον «Taurus» KEPD 350 , έναν σουηδικό-γερμανικό αεροεκτοξευόμενο υποηχητικό πύραυλο κρουζ με δηλωμένο βεληνεκές άνω των 500 km. Και ενώ τέτοιοι πύραυλοι δεν αλλάζουν ακριβώς το παιχνίδι, επειδή ο ρωσικός στρατός έχει ήδη καταρρίψει πολλούς αγγλογαλλικούς πυραύλους κρουζ "Storm Shadow/SCALP EG" που έχουν παρόμοιες δυνατότητες, σίγουρα θα συμβάλουν σε περαιτέρω αιματοχυσία.
Επιπλέον, περίπου 4000 Γερμανοί στρατιώτες έχουν επίσης αναπτυχθεί στο κατώφλι της Ρωσίας, όπου ήδη αποτελούν περίπου το 50% των δυνάμεων του ΝΑΤΟ που σταθμεύουν στη Λιθουανία. Ο προαναφερόμενος Γερμανός στρατιωτικός ειδικός Roderich Kiesewetter υποστήριξε επίσης τη δημιουργία μόνιμων γερμανικών βάσεων στη Βαλτική, χαρακτηρίζοντάς την ως «απόφαση λογικής και αξιοπιστίας». Φαίνεται ότι η Γερμανία έχει ακόμα μια αδυσώπητη, μαζοχιστική όρεξη να ζητά από τον ρωσικό στρατό να «εξηγήσει» πόσο «λογικές» είναι τέτοιες ενέργειες.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr