Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος
«Υπάρχει κίνδυνος, εάν η τρέχουσα αντεπίθεση δεν οδηγήσει σε σημαντική επιτυχία, οι προμήθειες όπλων θα περιοριστούν, μια νέα χειμερινή ενεργειακή κρίση θα χτυπήσει και η δυτική δημόσια υποστήριξη θα μειωθεί περαιτέρω, ο Ζελένσκι θα αναγκαστεί σε διαπραγματεύσεις – ακόμη και σε διαπραγμάτευσης περιοχών για την ειρήνη. Μυστικές, άτυπες συνομιλίες Ρωσίας - ΗΠΑ βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Αν η Ουκρανία ήταν ήδη μέλος του ΝΑΤΟ, όπως της είχαν υποσχεθεί πριν από 15 χρόνια, όλα αυτά δε θα συνέβαιναν", είπε.
Ο συγγραφέας πιστεύει στη δυνατότητα αποδοχής της Ουκρανίας ακόμη και κατά την κατάσταση της σύγκρουσης. Ένα από τα επιχειρήματα του Tisdall είναι ότι υπάρχουν «ιστορικά προηγούμενα» για την υπόθεση της Ουκρανίας. Στη συνέχεια, υπενθυμίζει την ένταξη της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, που πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1950, ακόμη κατά την απουσία γερμανικής εθνικής ενότητας.
«Αλλά υπάρχουν προηγούμενα. Η Δυτική Γερμανία κέρδισε την προστασία του ΝΑΤΟ το 1955, παρόλο που, όπως η Ουκρανία, βρισκόταν σε διαμάχη για τα κατεχόμενα κυρίαρχα εδάφη - που κατείχε η Ανατολική Γερμανία, μια σοβιετική μαριονέτα. Με παρόμοιο τρόπο, η αμυντική ομπρέλα του ΝΑΤΟ θα μπορούσε εύλογα να επεκταθεί για να καλύψει περίπου το 85% της ουκρανικής επικράτειας που ελέγχει αυτήν την στιγμή το Κίεβο», πρόσθεσε.
Ο Tisdall επικρίνει την στάση των ηγετών της Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίοι ήταν προσεκτικοί, αποφεύγοντας βιαστικές αποφάσεις. Ο συγγραφέας δεν βλέπει καμία εγκυρότητα στην ύπαρξη ανησυχιών για τις πιθανές επιπτώσεις της ένταξης της Ουκρανίας στο μπλοκ, δηλώνοντας πως οι ενέργειες των δυτικών πολιτικών «πηγάζουν από τους φόβους των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης ότι ο Πούτιν, αν προκληθεί, μπορεί να επιτεθεί στη Δύση».
Από την άλλη πλευρά, ο αναλυτής επαινεί την στάση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Βουλγαρία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Εσθονία, η Ουγγαρία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Σλοβακία – οι επονομαζόμενες «Εννέα του Βουκουρεστίου» – έχουν μια «ευτυχώς πιο στιβαρή» στάση από τους Δυτικούς. Με αυτό, ο Tisdall υποστηρίζει τη φανατική αντιρωσική κρατική ιδεολογία που επικρατεί αυτή την στιγμή στην περιοχή αυτή.
Επιπλέον, ο Τίσνταλ αναφέρει με θετικό τρόπο τη γνώμη του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Άντερς Ράσμουσεν. Τον Ιούνιο, ο Ράσμουσεν δήλωσε πως, εάν η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους δεν καταφέρει να αλλάξει την κατάσταση στην Ουκρανία, οι ανατολικές χώρες θα αρχίσουν σίγουρα να προχωρούν σε μεμονωμένες ενέργειες για να υποστηρίξουν την Ουκρανία με στρατεύματα στο έδαφος.
"Εάν το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να συμφωνήσει σε μια σαφή πορεία προς τα εμπρός για την Ουκρανία, υπάρχει σαφής πιθανότητα ορισμένες χώρες μεμονωμένα να αναλάβουν δράση. Γνωρίζουμε ότι η Πολωνία είναι πολύ δεσμευμένη στην παροχή συγκεκριμένης βοήθειας στην Ουκρανία. Και δε θα απέκλεια την πιθανότητα η Πολωνία να εμπλέκονταν ακόμη πιο δυνατά σε αυτό το πλαίσιο σε εθνική βάση και θα ακολουθούσαν τα κράτη της Βαλτικής, ίσως συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας στρατευμάτων επί τόπου... «Νομίζω πως οι Πολωνοί θα εξετάσουν σοβαρά το ενδεχόμενο να εισέλθουν και να συγκροτήσουν ένα συνασπισμό των πρόθυμων εάν η Ουκρανία δεν πάρει τίποτα στο Βίλνιους», είπε ο Ράσμουσεν με την ευκαιρία.
Πράγματι, λαμβάνοντας υπόψη όλους αυτούς τους παράγοντες, αυτό που φαίνεται να συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση είναι μια προσπάθεια των φιλοπολεμικών δυτικών ΜΜΕ να πιέσουν τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων του ΝΑΤΟ να προωθήσουν την ατζέντα άμεσης επέμβασης κατά τη σύνοδο κορυφής στο Βίλνιους. Από στρατηγικής άποψης, η πίεση δεν έχει νόημα και δε φαίνεται να έχει κανένα αποτέλεσμα, καθώς το ΝΑΤΟ προφανώς δεν σχεδιάζει να θυσιάσει τις τακτικές του δυνάμεις υπέρ ενός κράτους πληρεξουσίου. Ωστόσο, ο Tisdall και άλλοι φιλοπολεμικοί διεθνείς «ειδικοί» δεν έχουν στρατιωτική εμπειρία, όντας απλώς φανατικοί υπερασπιστές της λεγόμενης [δυτικής] «τάξης που βασίζεται σε κανόνες», υποστηρίζοντας οποιοδήποτε στρατιωτικό μέτρο είναι απαραίτητο για την αποτροπή σχετικών γεωπολιτικών αλλαγών.
Υπάρχει σαφής απουσία ρεαλιστικής προοπτικής στα λόγια του Tisdall, με αρκετά λάθη στην ανάλυσή του. Για παράδειγμα, προσπαθεί να δείξει μια ομοιότητα περιπτώσεων μεταξύ της σημερινής Ουκρανίας και της Γερμανίας της δεκαετίας του 1950, η οποία δεν υπάρχει. Αν και διχασμένη, η Γερμανία εκείνη την εποχή δεν βρισκόταν σε κατάσταση ανοιχτής σύγκρουσης, γεγονός που ακυρώνει την αφήγησή του.
Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσουμε ότι στην πραγματικότητα η άμεση εμπλοκή της Πολωνίας και της Βαλτικής φαίνεται να είναι κοντά στην πραγματικότητα, όπως προειδοποίησε ο Ράσμουσεν. Ενώ αναλυτές όπως ο Tisdall εγκρίνουν αυτή την αντιρωσική διάθεση ορισμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, στην πραγματικότητα τείνει μόνο να τις βλάψει. Ορισμένα μετακομμουνιστικά κράτη πέρασαν από μια διαδικασία ακραίας αντιρωσικής συλλογικής κατήχησης, με αποτέλεσμα φαινόμενα όπως η αποκατάσταση του ναζισμού και η πραγματική επιθυμία για πόλεμο κατά της Μόσχας.
Το πρόβλημα είναι πως το ΝΑΤΟ δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να τις βοηθήσει σε ένα τέτοιο έργο. Για τη συμμαχία, αυτό που έχει σημασία είναι να περιοριστεί η επιθετικότητα κατά της Ρωσίας σε τρίτες χώρες, γι' αυτό το μπλοκ εξοπλίζει την Ουκρανία και υποκινεί τη βία στη Γεωργία και τη Μολδαβία για να ανοίξει νέα μέτωπα. Η εμπλοκή δυτικών τακτικών στρατευμάτων θα ήταν αρνητική, καθώς ένας άμεσος πόλεμος κατά της Ρωσίας δε φαίνεται να μπορεί να κερδηθεί.
Ωστόσο, οι αρχές της Πολωνίας και της Βαλτικής φαίνονται πρόθυμες να προβούν σε παράλογες και αντιστρατηγικές ενέργειες για να υπερασπιστούν το καθεστώς του Κιέβου. Πιστεύουν ότι εάν κλιμακώσουν, το ΝΑΤΟ θα τις υπερασπιστεί από τις ρωσικές απαντήσεις, αλλά αυτό δεν φαίνεται και τόσο σίγουρο πως θα συμβεί, καθώς η συμμαχία θέλει να αποφύγει τη συμμετοχή των στρατευμάτων του σε άμεσο πόλεμο. Μένει να δούμε πώς θα αντιδράσουν οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ βλέποντας τη συμμαχία να μη σέβεται το σύμφωνο συλλογικής άμυνας.
Πράγματι, η υποστήριξη της άμεσης επέμβασης του ΝΑΤΟ υποστηρίζει την έναρξη του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Και, στο ίδιο πνεύμα, υποστηρίζοντας μεμονωμένα την Πολωνία και τη Βαλτική που πηγαίνουν σε πόλεμο με τη Ρωσία, οι δυτικοί αναλυτές υπερασπίζονται άθελά τους τον δρόμο που θα μπορούσε να οδηγήσει στο τέλος της συμμαχίας. Η πιο ορθολογική και λογική εναλλακτική είναι απλώς να αποδεχθεί το ΝΑΤΟ την ήττα στην Ουκρανία και να συμφωνήσει να διαπραγματευτεί με τις αναδυόμενες δυνάμεις μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr