 |
| pixabay / padrinan |
moonofalabama.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Brzezinski είναι ο συγγραφέας του The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives, ένα βιβλίο του 1997 για τη γεωπολιτική που βασίστηκε στη Θεωρία της Καρδιάς του Mackinder. Ο Brzezinski υποστήριξε ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να διατηρήσουν την παγκόσμια υπεροχή μόνο εάν εμπόδιζαν την εμφάνιση μιας ενιαίας δύναμης στο Παγκόσμιο Νησί.
Το Δόγμα Brzezinski παραμένει επιρροή στο κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οι προστατευόμενοι του, μεταξύ των οποίων η Ουκρανή μετανάστης Victoria Nuland, υφυπουργός Εξωτερικών για πολιτικές υποθέσεις, είναι μια ισχυρή φωνή στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Ο Brzezinski είχε υποστηρίξει ότι χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία δε θα ήταν σε θέση να κυβερνήσει την ασιατική ενδοχώρα και δε θα μπορούσε να αμφισβητήσει την ισχύ των ΗΠΑ.
Αλλά μόλις έμαθα μέσω ενός δοκιμίου του Pepe Esobar για την επίσκεψη του Henry Kissinger και έναν πιθανό πόλεμο μεγάλων δυνάμεων με την Κίνα, ότι ο Brezezinski είχε αλλάξει γνώμη τα επόμενα χρόνια:
Η «Μεγάλη Σκακιέρα», που δημοσιεύτηκε το 1997, πριν από την εποχή της 11ης Σεπτεμβρίου, υποστήριξε πως οι ΗΠΑ πρέπει να κυριαρχούν σε οποιονδήποτε συναγωνιστή που ανεβαίνει στην Ευρασία. Ο Μπρεζίνσκι δεν έζησε για να δει τη ζωντανή ενσάρκωση του απόλυτου εφιάλτη του: μια στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Κίνας. Αλλά ήδη πριν από επτά χρόνια – δύο χρόνια μετά το Μαϊντάν στο Κίεβο – τουλάχιστον κατάλαβε ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να «ευθυγραμμιστεί εκ νέου η αρχιτεκτονική της παγκόσμιας εξουσίας».
Σε ένα μεγαλύτερο άρθρο που δημοσιεύτηκε το 2016 στο American Interest, ο Brzezinski υποστήριξε πράγματι τη συνεργασία μεγάλων δυνάμεων:
Μια εποικοδομητική πολιτική των ΗΠΑ πρέπει να καθοδηγείται υπομονετικά από ένα μακροπρόθεσμο όραμα. Πρέπει να αναζητήσει αποτελέσματα που να προωθούν την σταδιακή συνειδητοποίηση στη Ρωσία (πιθανώς μετά τον Πούτιν) ότι η μόνη της θέση ως παγκόσμια δύναμη με επιρροή είναι τελικά εντός της Ευρώπης. Ο αυξανόμενος ρόλος της Κίνας στη Μέση Ανατολή θα πρέπει να αντανακλά την αμοιβαία συνειδητοποίηση Αμερικανών και Κινέζων πως μια αυξανόμενη εταιρική σχέση ΗΠΑ-ΛΔΚ για την αντιμετώπιση της κρίσης στη Μέση Ανατολή είναι μια ιστορικά σημαντική δοκιμασία της ικανότητάς τους να διαμορφώνουν και να βελτιώνουν μαζί την ευρύτερη παγκόσμια σταθερότητα.Η εναλλακτική λύση σε ένα εποικοδομητικό όραμα, και ειδικά η αναζήτηση για ένα μονόπλευρο στρατιωτικά και ιδεολογικά επιβεβλημένο αποτέλεσμα, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε παρατεταμένη και αυτοκαταστροφική ματαιότητα. Για την Αμερική, αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται διαρκή σύγκρουση, κούραση και πιθανώς ακόμη και μια αποθαρρυντική απόσυρση από τον απομονωτισμό της πριν από τον 20ό αιώνα.
Οι ΗΠΑ δεν ακολούθησαν τη συμβουλή του Μπρεζίνσκι. Αποξένωσαν την Κίνα εξαπολύοντας έναν οικονομικό πόλεμο εναντίον της και ώθησαν την Ουκρανία σε έναν πόλεμο αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας που υποτίθεται ότι θα καταστρέψει τις δυνατότητες της Ρωσίας. Κατά συνέπεια, η Ρωσία και η Κίνα ένωσαν τις δυνατότητές τους ενάντια στον κοινό νέο εχθρό τους, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Θα δούμε τα επόμενα χρόνια εάν οι συνέπειες που προέβλεψε ο Μπρεζίνσκι για τις ΗΠΑ υπό αυτές τις συνθήκες θα έρθουν στο φως.
Είναι ενδιαφέρον ότι οι παλιοί αντίπαλοι και πολιτικοί αντίπαλοι Κίσινγκερ και Μπρεζίνσκι έχουν καταλήξει αργά στη ζωή τους στα ίδια συμπεράσματα.
Όπως αναφέρει ο Stephen Roach στην αποτύπωσή του για την επίσκεψη του Kissinger στην Κίνα:
Για αρκετά χρόνια, ο Κίσινγκερ έχει εκφράσει μεγάλη ανησυχία για την ανησυχητική κατάσταση των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας. Ήδη από τα τέλη του 2019, προειδοποίησε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα βρίσκονται ήδη στους «πρόποδες ενός νέου ψυχρού πολέμου». Δεδομένης της τροχιάς της κλιμάκωσης της σύγκρουσης τα επόμενα τέσσερα χρόνια, υπάρχει μια νέα επείγουσα ανάγκη για τις ανησυχίες του. Στην κινεζική ανάγνωση της συνάντησης αυτής της εβδομάδας με τον [υπουργό Άμυνας] Λι Σανγκφού, φέρεται να είπε ο Κίσινγκερ. «Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε η Κίνα έχουν την πολυτέλεια να αντιμετωπίζουν η μία την άλλη ως αντίπαλο. Εάν οι δύο χώρες πάνε σε πόλεμο, αυτό δε θα οδηγήσει σε ουσιαστικά αποτελέσματα για τους δύο λαούς».
Η αντίθεση στη δικομματική πολιτική των ΗΠΑ οικονομικού πολέμου κατά της Κίνας έρχεται τώρα και από τους μεγάλους της αμερικανικής οικονομίας:
Οι ηγέτες των μεγαλύτερων κατασκευαστών τσιπ των ΗΠΑ είπαν σε αξιωματούχους του Μπάιντεν αυτή την εβδομάδα πως η κυβέρνηση πρέπει να μελετήσει τον αντίκτυπο των περιορισμών στις εξαγωγές στην Κίνα και να σταματήσει πριν εφαρμόσει νέους, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν τις συζητήσεις τους.Κατά τη διάρκεια συναντήσεων στην Ουάσιγκτον τη Δευτέρα, ο Pat Gelsinger της Intel Corp., ο Jensen Huang της Nvidia Corp. και ο Cristiano Amon της Qualcomm Inc. προειδοποίησαν ότι οι έλεγχοι των εξαγωγών κινδυνεύουν να βλάψουν την ηγεσία των ΗΠΑ στον κλάδο. Οι αξιωματούχοι Μπάιντεν άκουσαν τις παρουσιάσεις αλλά δεν ανέλαβαν καμία δέσμευση, είπαν οι άνθρωποι, οι οποίοι ζήτησαν να μην κατονομαστούν επειδή οι συνομιλίες ήταν ιδιωτικές.
Η οικονομική λογική προβλέπει πως η οικονομία των ΗΠΑ (και η ευρωπαϊκή) θα ήταν σε καλύτερη θέση αποφεύγοντας μια σύγκρουση με τη Ρωσία και την Κίνα. Αλλά, όπως εξηγεί ο Micheal Hudson, αυτό τώρα αντικαθίσταται από τις προτιμήσεις εθνικής ασφάλειας που έχουν αξιοσημείωτες συνέπειες:
Αντί να απομονώσει τη Ρωσία και την Κίνα και να τις εξαρτήσει από τον οικονομικό έλεγχο των ΗΠΑ, η μονοπολική διπλωματία των ΗΠΑ έχει απομονώσει τον εαυτό της και τους δορυφόρους του ΝΑΤΟ από τον υπόλοιπο κόσμο – την Παγκόσμια Πλειοψηφία που αυξάνεται ενώ οι οικονομίες του ΝΑΤΟ προχωρούν βιαστικά στο δρόμο τους προς την αποβιομηχάνιση. Το αξιοσημείωτο είναι πως ενώ το ΝΑΤΟ προειδοποιεί για τον «κίνδυνο» του εμπορίου με τη Ρωσία και την Κίνα, δε βλέπει την απώλεια της βιομηχανικής βιωσιμότητας και της οικονομικής κυριαρχίας του για τις Ηνωμένες Πολιτείες ως κίνδυνο.
Αυτό δε θα το είχε προβλέψει η «οικονομική ερμηνεία της ιστορίας». Οι κυβερνήσεις αναμένεται να στηρίξουν τα κορυφαία επιχειρηματικά συμφέροντα της οικονομίας τους. Επιστρέφουμε λοιπόν στο ερώτημα εάν οικονομικοί παράγοντες θα καθορίσουν τη μορφή του παγκόσμιου εμπορίου, των επενδύσεων και της διπλωματίας. Είναι πραγματικά δυνατό να δημιουργηθεί ένα σύνολο μετα-οικονομικών οικονομιών του ΝΑΤΟ, τα μέλη των οποίων θα μοιάζουν πολύ με τα ραγδαία ερημωμένα και αποβιομηχανοποιημένα κράτη της Βαλτικής και τη μετασοβιετική Ουκρανία;
Αυτό θα ήταν πράγματι ένα περίεργο είδος «εθνικής ασφάλειας». Σε οικονομικούς όρους φαίνεται ότι η αμερικανική και ευρωπαϊκή στρατηγική αυτοαπομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο είναι τόσο τεράστιο και εκτεταμένο λάθος που τα αποτελέσματά της ισοδυναμούν με παγκόσμιο πόλεμο.
Το ερώτημα είναι πραγματικά γιατί οι ΗΠΑ κάνουν αυτό το κακό στον εαυτό τους αντί να ακολουθούν τις συμβουλές του Μπρεζίνσκι και του Κίσινγκερ. Όπως λέει η Yves Smith στον πρόλογό της για το άρθρο του Hudson, είναι ένα αρκετά παράξενο θέαμα:
Ένα από τα υποθέματα της τελευταίας προσφοράς του Μάικλ Χάντσον για το παράξενο θέαμα της κλιμάκωσης των ΗΠΑ εναντίον της Κίνας είναι η αμηχανία ότι η Δύση δε λειτουργεί προς το συμφέρον της.Ίσως είναι ότι πραγματικά πιστεύουν στην προπαγάνδα τους και εξακολουθούν να μην αναγνωρίζουν πως η στρατιωτική και οικονομική επιρροή του μπλοκ ΗΠΑ/ΕΕ σε σχετική βάση δεν είναι αρκετά σημαντική για να σπρώξουν τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά νομίζετε ότι η αυταπάτη τους θα είχε αρχίσει να ραγίζει με την αποτυχία στις προσπάθειές τους να πιέσουν πολλές χώρες, όπως η Ινδία και η Νότια Αφρική, να συνταχθούν με τις ΗΠΑ και να καταδικάσουν τις ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία, και τώρα με την υποτιθέμενη ανώτερη πολεμική μηχανή ΗΠΑ/ΝΑΤΟ να μην αποδίδει πολύ καλά.
Μια άλλη πιθανότητα είναι ο λεγόμενος Iron Law of Institutions, ότι τα άτομα και τα συμφέροντα λειτουργούν για να μεγιστοποιήσουν τη θέση τους, με ελάχιστη/καμία ανησυχία για τον αντίκτυπο στο σύστημα.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι κύριοι ηθοποιοί σε αυτό το παιχνίδι, οι Bindens, οι Blinkens, οι Sullivans και οι δικομματικοί υποστηρικτές τους, οδηγούνται από μια τυφλή ιδεολογία που έχει απορρίψει ή έχει αντικαταστήσει την παγκόσμια πραγματικότητα με ευσεβείς πόθους.
Η αποτυχία των κυρώσεων κατά της Ρωσίας θα έπρεπε να τους είχε δείξει ότι ο πραγματικός κόσμος δεν είναι κατά πολύ αυτός στον οποίο πιστεύουν πως ζουν. Ωστόσο, τώρα επαναλαμβάνουν τα λάθη τους διεξάγοντας έναν παρόμοιο πόλεμο εναντίον της Κίνας.
Δε θα τελειώσει καλά για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι θα ηγηθούν.