Μπορεί η Ουάσιγκτον να σωθεί από τον εαυτό της στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ;

nato.int

Αρκετές κρίσιμες αποφάσεις πιθανότατα θα ληφθούν στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ αυτήν την εβδομάδα. Το πιο σημαντικό από όλα αφορά την αίτηση της Ουκρανίας για ένταξη στη Συμμαχία. Ο ζήλος για την Ουκρανία σε ορισμένες πρωτεύουσες του ΝΑΤΟ είναι τόσο ισχυρός που εξετάζεται η πορεία προς την ένταξη αυτής της χώρας ακόμη και εν μέσω ενός συνεχιζόμενου πολέμου και ανεπίλυτων εδαφικών διαφορών. Η πιο πιθανή κίνηση θα ήταν η έγκριση ενός Σχεδίου Δράσης Μέλους (MAP) για το Κίεβο, το οποίο κανονικά είναι το τελευταίο ουσιαστικό μέτρο που πρέπει να εκπληρώσει μια υποψήφια χώρα πριν γίνει δεκτή στη Συμμαχία. Οι συνήθεις υπέρ του ΝΑΤΟ και υπέρ της Ουκρανίας λομπίστες στη Δύση πιέζουν πολύ σκληρά για αυτό το βήμα.

Ted Galen Carpenter - antiwar.com / Παρουσίαση Freepen.gr

Είναι ένα λυπηρό σχόλιο για την κρίση και τη σύνεση των ηγετών του ΝΑΤΟ ότι σκέφτονται ακόμη και μια τέτοια κίνηση. Το Κρεμλίνο έχει καταστήσει σαφές σε πολλές περιπτώσεις από τότε που ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους πρότεινε για πρώτη φορά την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ το 2008 πως ένα τέτοιο βήμα θα ξεπερνούσε μια φωτεινή κόκκινη γραμμή όσον αφορά τα ζωτικά συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στις κυβερνήσεις Μπους, Ομπάμα, Τραμπ και Μπάιντεν παρέμειναν εντυπωσιακά κωφοί στις επαναλαμβανόμενες, ολοένα και πιο εμφατικές, προειδοποιήσεις της Μόσχας.

Η αρχική διπλωματική επίθεση του Μπους, η οποία υποστηρίχθηκε από τα περισσότερα μέλη της Συμμαχίας από την Ανατολική Ευρώπη, αμβλύνθηκε από την αντίθεση ορισμένων από τα παλαιότερα μέλη του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα τη Γαλλία και τη Γερμανία. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ήταν ιδιαίτερα απρόθυμη για να προσθέσουμε το Κίεβο, επικαλούμενη τόσο την ενδημική διαφθορά της Ουκρανίας όσο και τον κίνδυνο ανταγωνισμού με τη Ρωσία. Δυστυχώς, η γαλλο-γερμανική αντίσταση θα μπορούσε να οδηγήσει μόνο σε ένα συμβιβασμό που καθυστέρησε τις φιλοδοξίες της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Στην τελική δήλωση από τη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου το 2008 δεν έγινε ρητή πρόσκληση για ένταξη, αλλά δεσμεύτηκε πως η Ουκρανία θα μπορούσε να προσχωρήσει κάποια στιγμή στο μέλλον.

Η Μόσχα θεώρησε ακόμη και αυτή την κίνηση ως ύποπτη πρόκληση. Οι επακόλουθες ενέργειες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ βάθυναν το επίπεδο καχυποψίας και εχθρότητας. Η δυτική παρέμβαση στην Ουκρανία  για να βοηθήσει τους εθνικιστές να ανατρέψουν τον εκλεγμένο, φιλορώσο πρόεδρο της χώρας, Βίκτορ Γιανούκοβιτς, το 2014 προκάλεσε την πρώτη σημαντική εχθρική απάντηση από το Κρεμλίνο, καταλαμβάνοντας την Κριμαία της Ουκρανίας,  πατρίδα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Τα πράγματα χειροτέρευαν σταθερά μετά από αυτά τα γεγονότα.

Πράγματι, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και ορισμένες άλλες χώρες του ΝΑΤΟ εργάστηκαν για να καταστήσουν την Ουκρανία μέλος της Συμμαχίας. Οι αποστολές όπλων έρεαν στο Κίεβο, η Ουάσιγκτον εκπαίδευσε ουκρανικά στρατεύματα και δημιούργησε δεσμούς με το μηχανισμό πληροφοριών του Κιέβου και  πραγματοποιήθηκαν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις μεταξύ του ΝΑΤΟ και των ουκρανικών δυνάμεων. Οι απαιτήσεις της Ρωσίας για το 2021 για την απόσυρση των στρατευμάτων και του στρατιωτικού υλικού της Συμμαχίας από τα σύνορά της και η επιμονή στο ουδέτερο καθεστώς της Ουκρανίας κατέστησε σαφές ότι ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και οι συνάδελφοί του δεν ανησυχούσαν απλώς για μια κάρτα μέλους του ΝΑΤΟ για το Κίεβο. Εξίσου απαράδεκτη θεωρήθηκε η ολοένα και πιο ανεπαίσθητη προσπάθεια της Δύσης να κάνει την Ουκρανία άτυπο στρατιωτικό πλεονέκτημα του ΝΑΤΟ.

Η αποτυχία της Ουάσιγκτον και των εταίρων της στη συμμαχία να λάβουν υπόψη τις κλιμακούμενες προειδοποιήσεις που έρχονται από τη Μόσχα ήταν ο κύριος συντελεστής στη συνεχιζόμενη τραγωδία του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας. Αντί να υποχωρήσουν, ωστόσο, η κυβέρνηση Μπάιντεν και άλλοι σκληροπυρηνικοί του ΝΑΤΟ φαίνονται αποφασισμένοι να κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Όχι μόνο πολλές χώρες έχουν παράσχει στο Κίεβο όλο και πιο ισχυρά όπλα (σαν να είναι μέλος της Συμμαχίας που δικαιολογεί ενίσχυση βάσει του άρθρου 5 ), αλλά το ζήτημα της επίσημης ιδιότητας μέλους είναι και πάλι στο τραπέζι.

Η προσφορά να αφήσει την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (τώρα ή στο μέλλον) θα ήταν η τελευταία προσβολή και πρόκληση για τη Ρωσία. Η Γαλλία και η Γερμανία θα έπρεπε να είχαν μείνει στις θέσεις τους το 2008 και να ξεκαθαρίσουν ότι η Συμμαχία δε θα περιλάμβανε ποτέ την Ουκρανία. Μια μεγάλη περιττή τραγωδία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν το είχαν κάνει. Αντί να κλείσουν σταθερά την πόρτα, αποδέχθηκαν τον τελικό στόχο της ένταξης στο ΝΑΤΟ για το Κίεβο.

Το βασικό ερώτημα τώρα είναι εάν η Γαλλία, η Τουρκία, η Ουγγαρία και άλλες πιο συνετές χώρες του ΝΑΤΟ θα μείνουν σταθερές και θα αποτρέψουν μια ακόμη μεγαλύτερη ανοησία. Η Γερμανία, υπό την ηγεσία του καγκελαρίου Όλαφ Σολτς και της απεχθούς, φιλοπολεμικής υπουργού Εξωτερικών του Ανναλένα Μπάρμποκ, δεν μπορεί να υπολογίζεται πως θα ενεργήσει με σύνεση. Ωστόσο, επειδή οι αποφάσεις της Συμμαχίας υποτίθεται ότι πρέπει να ληφθούν με συναίνεση, η αντίθεση στην τελευταία απερίσκεπτη πρωτοβουλία της Ουάσιγκτον από αυτές τις τρεις χώρες θα πρέπει να είναι υπεραρκετή. Όλες αυτές οι κυβερνήσεις, ωστόσο, δέχονται τεράστια πίεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα μέλη να ακολουθήσουν την τελευταία απερίσκεπτη πορεία.

Αντί να υποχωρούν σε τέτοιου είδους εκφοβισμό, πρέπει να ωθήσουν την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, τη Βαρσοβία και άλλα κέντρα φιλοουκρανικού δογματισμού προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η μόνη ελπίδα για μια ειρηνική Ανατολική Ευρώπη είναι μια πλήρως ουδέτερη Ουκρανία. Η χώρα αυτή πρέπει να έχει το  ίδιο καθεστώς με την Αυστρία. Οτιδήποτε άλλο θα παραμείνει μια αφόρητη πρόκληση για τη Μόσχα, δημιουργώντας φόβους ότι το ΝΑΤΟ θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί το Κίεβο σε πολέμους αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας. Η τρέχουσα σύνοδος κορυφής δίνει στα πιο συνετά μέλη της Συμμαχίας την ευκαιρία (ίσως την τελευταία ευκαιρία) να σώσουν την Ευρώπη από τις συνέπειες των πολιτικών που πιέζουν οι φιλοπολεμικοί προστάτες της Ουκρανίας.