Από: Το Παρόν - Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Η απερχόμενη ελληνική κυβέρνηση έχει αποδεχθεί ως ειλικρινή τη μεταστροφή της τουρκικής κυβέρνησης (η οποία συστηματικά μετά τους σεισμούς για λόγους που είναι γνωστοί και αφορούν κυρίως τη δική της αδυναμία να συνεχίσει αυτό το διάστημα την επιθετική πολιτική), δεσμεύοντας ουσιαστικά με τον τρόπο αυτό και την επόμενη κυβέρνηση ή τον επόμενο υπουργό Εξωτερικών.
Με τις συνεχείς δηλώσεις κυρίως του ΥΠΕΞ Ν. Δένδια, ο οποίος έχει πάρει πάνω του αυτήν την προσέγγιση, είναι προφανές ότι ο αντίλογος σε πιέσεις, αμέσως μετά τις εκλογές, για έναρξη διαλόγου με την Τουρκία δεν θα πείθει κανέναν στη διεθνή κοινότητα, ενώ ουσιαστικά θα έχει εξουδετερώσει και όποια διπλωματικά όπλα είχε η Αθήνα στη φαρέτρα της. Διότι, όπως πολλές φορές έχουμε επαναλάβει, δεν αρκεί να διακοπούν για δύο ή τρεις μήνες οι παραβιάσεις και οι υπερπτήσεις και η επιθετική ρητορική, ώστε να διαμορφωθεί το πεδίο για έναρξη ουσιαστικού διαλόγου με την Τουρκία για την επίλυση της μοναδικής διαφοράς, της οριοθέτησης της ΑΟΖ. Έχει προκαλέσει πολλά ερωτηματικά η δήλωση του κ. Δένδια στον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ, καθώς τόνισε ότι έχει έτοιμες προτάσεις που θα θέσει αμέσως μετά τις εκλογές στον Κυρ. Μητσοτάκη (εφόσον η ΝΔ κερδίσει τις εκλογές), γιατί η μέχρι τώρα διαδικασία δεν μπορεί να προχωρήσει.
Από ό,τι γνωρίζουμε, η διαδικασία δεν μπορεί να προχωρήσει διότι η Τουρκία θέλει να συναποφασίσει με την Ελλάδα την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της (επέκταση των χωρικών υδάτων), δεν αναγνωρίζει επήρεια στα νησιά, θεωρεί ότι μεγάλος αριθμός ελληνικών νησίδων και βραχονησίδων είναι «γκρίζες ζώνες» και συγχρόνως θέλει ο διάλογος να γίνει υπό μορφή πακέτου, ώστε να συμπεριλάβει και τη δήθεν υποχρέωση αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, τον εναέριο χώρο και τις ζώνες αρμοδιότητας της Ελλάδας. Προφανώς, το αδιέξοδο στις διερευνητικές για πάνω από 20 χρόνια δεν προέρχεται από έλλειψη «έξυπνων» ιδεών και προτάσεων, αλλά από το ότι η Τουρκία δεν εγκαταλείπει τις μαξιμαλιστικές επιδιώξεις της και τις διεκδικήσεις της εις βάρος της Ελλάδας.
Όμως, όσες «έξυπνες» ιδέες και αν σκεφτεί η Αθήνα και όσες προσπάθειες καλοπιάσματος του Τ. Ερντογάν και αν καταβάλει, γνωρίζει ότι σε κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα βρίσκεται ως «ελέφαντας στο δωμάτιο» το Κυπριακό.
Δεν πρέπει να παραβλέπονται οι προσπάθειες που γίνονται τις τελευταίες εβδομάδες προκειμένου να σχηματισθεί μια εικόνα «ρήξης» μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας, λόγω της έντονης διαφωνίας της κυπριακής κυβέρνησης και του κύπριου Προέδρου Ν. Χριστοδουλίδη με την απόφαση του Ν. Δένδια να προσφέρει ως δώρο στην Τουρκία την ελληνική στήριξη του τούρκου υποψηφίου για τη θέση του ΓΓ του ΙΜΟ, ενός οργανισμού υπευθύνου για την παγκόσμια ναυτιλία αλλά και για τον καθορισμό των ζωνών έρευνας και διάσωσης (η Τουρκία διεκδικεί την αρμοδιότητα αυτή μέχρι το μέσο του Αιγαίου). Πολύ περισσότερο όταν η Άγκυρα διεύρυνε το εμπάργκο εναντίον των κυπριακών πλοίων, απαγορεύοντας ακόμη και σε πλοία που διαχειρίζονται εταιρείες εγκατεστημένες στην Κύπρο να προσεγγίζουν τα τουρκικά λιμάνια και τη Μαύρη Θάλασσα.
Η Λευκωσία βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, καθώς όσο ο κατευνασμός της Αθήνας προχωρεί και κορυφώνεται, με αποτέλεσμα να ξεπλένεται ο αναθεωρητισμός του Τ. Ερντογάν, τόσο θα είναι πιο δύσκολο και για την ίδια είτε να πείσει τους εταίρους στην ΕΕ για δυναμική ευρωπαϊκή απάντηση σε περίπτωση που οι κινήσεις ενσωμάτωσης των Κατεχομένων προχωρήσουν είτε να θέσει το πλαίσιο για μια πιθανή επανέναρξη των συνομιλιών.
Όσο Αθήνα και Άγκυρα περνούν έναν «μήνα του μέλιτος», η Λευκωσία θα δυσκολεύεται να πείσει ότι δεν μπορούν να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις από τη νέα βάση που επιδιώκει η Τουρκία, που οδηγεί στην καλύτερη των περιπτώσεων σε μια πολύ χαλαρή συνομοσπονδία και από κοινού ισότιμη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του νησιού.
Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης στο τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο παρουσίασε μια σειρά προτάσεων, βασισμένη στη λογική των ανταλλαγμάτων που θα μπορούσε να δώσει η ΕΕ στην Τουρκία προκειμένου να επιτρέψει την επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό στη βάση των αποφάσεων του ΣΑ του ΟΗΕ και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Όλοι γνωρίζουν ότι τα περιθώρια για κάτι τέτοιο είναι μικρά. Εάν επανεκλεγεί ο κ. Ερντογάν, δύσκολα θα θυσιάσει τη θέση των δύο κρατών στην Κύπρο με αντάλλαγμα την κατάργηση των θεωρήσεων για τους τούρκους πολίτες ή την επανέναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Όμως, θα υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δεν είναι η Λευκωσία που απορρίπτει τις συνομιλίες, αλλά η Τουρκία. Ωστόσο, ακόμα και αν εκλεγεί ο κ. Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος εκτιμάται ότι θα επιδιώξει μια στροφή προς τη Δύση, είναι δεδομένο ότι, ως απόγονος του Ετσεβίτ, δεν πρόκειται να αποστεί από τη σκληρή γραμμή στο Κυπριακό, υπό τον φόβο βεβαίως ότι θα κατηγορηθεί για το ότι «πούλησε» την εθνική υπόθεση.
Σε αυτό το κλίμα, η πίεση όχι μόνο από την ΕΕ και την Ουάσινγκτον, αλλά και από την Αθήνα, που θα πιστέψει ίσως ότι το Κυπριακό είναι το μόνο εμπόδιο για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών, θα στραφεί προς τη Λευκωσία για συμβιβασμούς με την κατοχική δύναμη.
Δυστυχώς, όπως και στην Αθήνα, οι λογικές κατευνασμού της Άγκυρας κυριαρχούν σε ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος της Κύπρου.
Στο Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου, το ΑΚΕΛ (που για λίγους ψήφους έχασε την εκλογή Προέδρου στις εκλογές του Φεβρουαρίου) επανάφερε τις ιδέες του Δ. Χριστόφια για παροχή ισχυρών κινήτρων στην Τουρκία προκειμένου να προσέλθει στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Και μάλιστα επέμεινε ότι αυτά τα δώρα θα πρέπει να είναι τα «ενεργειακά κίνητρα στην κυπριακή ΑΟΖ».
Δηλαδή, πριν ακόμη επιλυθεί το Κυπριακό, να αυτοκαταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να προσφέρει ισότιμο μερίδιο στο ψευδοκράτος από τον φυσικό πλούτο του νησιού και συγχρόνως να δεσμευθεί απέναντι στην Τουρκία ότι θα εγκαταλείψει τα υπάρχοντα σχέδια μεταφοράς ενέργειας από την Ανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη και να συναινέσει στη δημιουργία αγωγών προς την Τουρκία. Δεν είναι ίσως τυχαίο το ότι αντίστοιχα ζητήματα (αναστολή ερευνητικών προγραμμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ και αγωγό προς την Τουρκία) φέρεται να είχε θέσει στον Ν. Αναστασιάδη ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του κύπριου εκδότη Κ. Χατζηκωστή.
Για το πού οδηγεί αυτή η πολιτική κατευνασμού και προσφοράς «κινήτρων στην Τουρκία» αρκεί να δει κανείς ότι το Κυπριακό ξεκίνησε με την προοπτική επίλυσης στη βάση μιας ισχυρής ομοσπονδίας και έχει καταλήξει σε συζήτηση για αναγνώριση «κυριαρχικής ισότητας και ισότιμης διεθνούς προσωπικότητας» για το ψευδοκράτος, ενώ τα ελληνοτουρκικά, από μια διαφορά για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας των νησιών το 1976, έχουν καταλήξει σε πλήρη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά και των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων…