Τι ήταν αυτό που… έλειπε από την δύσμοιρη ελληνική Παιδεία και η κυβέρνηση φρόντισε να «τακτοποιήσει» νωρίς – νωρίς, από το 2020 κιόλας;
Από: sportime.gr - Ελευθέριος Ανδρώνης
Μήπως το να ανανεωθούν οι εξαθλιωμένες εκπαιδευτικές δομές, έχοντας σήμερα σχολεία που πότε πλημμυρίζουν από βροχές και πότε καταρρέουν τα ταβάνια τους;
Μήπως το να προσληφθούν επιπλέον μόνιμοι εκπαιδευτικοί για να καλύψουν τα σχολεία της επαρχίας που ερημώνουν και ρημάζουν από την κρατική εγκατάλειψη;
Μήπως το να αυξηθούν οι πενιχρές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, για να καλυφθούν οι ανάγκες για κτήρια, εργαστήρια, βιβλία, λειτουργικά έξοδα και θέρμανση;
Τίποτε από αυτά. Αδιάφορη σημασία έχουν αυτά τα ζητήματα για την κυβέρνηση. Αυτό που έπρεπε να αλλάξει επειγόντως στην ελληνική Παιδεία σύμφωνα με τη Νίκη Κεραμέως, ήταν να… καταργηθεί η σχολική αργία των Τριών Ιεραρχών. Οι Τρεις Ιεράρχες «ενοχλούσαν» το εκλεκτό μέλος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Η Ορθοδοξία «ενοχλεί» γενικότερα και κάποιοι επιχειρούν να την αποσυνδέσουν πλήρως από τα σύγχρονα γράμματα.
«Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας», έλεγε ο αγιασμένος γέροντας Χριστόφορος Παπουλάκος, διάδοχος του Πατροκοσμά. Και πόσο προφητικοί βγαίνουν οι λόγοι του, ειδικά στην εποχή μας.
Όταν όλη η Ελλάδα μετρούσε κρούσματα, η Κεραμέως μετρούσε… αργίες
Έχει σημασία να σκεφτούμε πως το 2020 – εν μέσω πανδημίας – είχε προκύψει ένας τεράστιος όγκος ζητημάτων υγειονομικής σημασίας που εμπόδιζαν την ομαλή λειτουργία των σχολείων. Κι όμως η Νίκη Κεραμέως είχε την πρεμούρα να καταθέσει στην Βουλή διάταξη που προέβλεπε την κατάργηση της σχολικής αργίας για την εορτή των Τριών Ιεραρχών. Σε μια εποχή που ο εκπαιδευτικός κόσμος βρισκόταν σε χάος, η υπουργός Παιδείας είχε στο νου της να εξορίσει από το σχολικό ημερολόγιο τον Ιερό Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Και έχει την σημασία του πως αυτή η διάταξη κατατέθηκε σε μια χρονική συγκυρία που θα υπήρχαν λιγοστές αντιδράσεις, καθότι στα επόμενα δύο χρόνια τα σχολεία ανοιγόκλειναν συνεχώς, η προσοχή της κοινής γνώμης ήταν εξολοκλήρου στραμμένη στην εξέλιξη της πανδημίας και ελάχιστοι έδιναν σημασία στο τι άλλαξε με τις σχολικές αργίες.
Το ακόμα πιο τραγελαφικό της υπόθεσης; Στα φροντιστήρια και τα κέντρα ξένων γλωσσών ισχύει κανονικά η αργία, άλλα στα δημόσια σχολεία όχι! Η ελληνική παιδεία εξόρισε τους Αγίους – προστάτες της, άλλα οι ιδιωτικές επιχειρήσεις συνεχίζουν να ακολουθούν την αργία.
«Σβήνουν» τους τρεις Ιεράρχες
Για τα σχολεία – αντί για αργία – η νέα εγκύκλιος προέβλεψε μια δίωρη γιορτή στην οποία οι μαθητές υποτίθεται πως θα ενημερώνονταν για τους Τρεις Ιεράρχες και το έργο τους ή εναλλακτικά θα γινόταν εκκλησιασμός ή μια σύντομη γιορτή. Με λίγα λόγια η γιορτή των Τριών Ιεραρχών δεν είναι πια αργία, άλλα έβαλαν ολίγον από «γιορτή», γιατί μην ξεχνάμε πως έρχονται και εκλογές. Άρα λοιπόν οι Τρεις Ιεράρχες κρίνονται ως άξιοι μιας μικρής και αμελητέας αναφοράς, άλλα όχι και τόσο σημαντικοί ώστε να αξιώνουν και ημέρα αργίας από την… άριστη Παιδεία μας.
Πέρα από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις ηρωικών εκπαιδευτικών που θα φρόντισαν να μεταδώσουν στους μαθητές το πνεύμα αυτής της μεγάλης εορτής, καταλαβαίνει κανείς τι είδους… «ενημέρωση» έγινε στα σχολεία. Αισιόδοξο σημάδι το ότι κάποιοι δάσκαλοι, κάποιοι καθηγητές και κάποιοι άξιοι γονείς αντιστάθηκαν στα σχέδια αποχριστιανοποίησης των ελληνικών σχολείων και φρόντισαν ώστε κάποια παιδιά να λάβουν ουσιαστικές γνώσεις άλλα και ευλογία από την μνήμη των Αγίων.
Όμως μην κοροϊδευόμαστε σχετικά με την θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας. Πόσα παιδιά γνωρίζουν σήμερα έστω και ελάχιστα πράγματα από το έργο που παρέδωσαν αυτοί οι ουρανομήκεις φωστήρες του πνεύματος; Πόσα παιδιά γνωρίζουν – έστω – τα ονόματα τους; Δυστυχώς, οι Τρεις Ιεράρχες παραμένουν άγνωστοι ή ελάχιστα γνωστοί στην πλειοψηφία των μαθητών.
Η πραγματική διάσταση του θέματος είναι πως η μνήμη των Τριών Ιεραρχών «θάβεται» χρόνο με τον χρόνο, διότι επιβάλλεται ένα νοσηρό σχέδιο απονέκρωσης της Παιδείας, και αποσύνδεσης της από κάθε ηθικό και αξιακό οικοδόμημα που σχετίζεται με την Ορθόδοξη πίστη, την ιστορία και την παράδοση.
Ολόκληρο το τιτάνιο έργο και η διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών «βοά» την μαρτυρία ότι η παιδεία και η μόρφωση οφείλει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πνευματική προκοπή, με την απόκτηση της αρετής, με την ανάδειξη των ανθρώπων ως πνευματικές και θεοσεβείς προσωπικότητες.
Στις μέρες μας η παιδεία έχει καταντήσει ένα στείρο καταναλωτικό εμπόρευμα χωρίς κανένα ηθικό αντίκρισμα, που αγοράζεται και πωλείται ως συνάλλαγμα για τις προσωπικές επιδιώξεις και τις απαιτήσεις της καριέρας. Δεν υπάρχει χώρος για ηθική, για πίστη, για καλλιέργεια της ψυχής και θεολογική σκέψη. Στον κόσμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων τα σχολεία δεν χρησιμεύουν για τίποτα άλλο παρά ως επωαστήρια άχρωμων ανθρώπων που τροφοδοτούν την βιομηχανία του καπιταλισμού.
Πώς να μην «ενοχλούν» λοιπόν οι ρηξικέλευθες διδασκαλίες των Τριών Ιεραρχών, που επιζητούν να κάνουν τον άνθρωπο πρόσωπο και όχι προσωπείο, ελεύθερο και όχι ελευθεριάζων, φορέα αγιότητας και όχι αγριότητας;