Από: capital.gr - Stirlitz
Το 1974 ηττηθήκαμε στην Κύπρο χωρίς να υποστούμε τεχνικό αιφνιδιασμό από τους Τούρκους διότι επιχείρησαν εναντίον μας με όπλα γνωστά μας, και με παλιές τακτικές. Το 1996 ηττηθήκαμε στα Ίμια χωρίς και πάλι να υποστούμε τεχνικό αιφνιδιασμό αφού τόσο από άποψη πολεμικών μέσων όσο και από άποψη τακτικών οι Τούρκοι δεν παρουσίασαν τίποτα καινούργιο που να μας εκπλήξει. Αν λοιπόν δύο φορές τα τελευταία 48 χρόνια ηττηθήκαμε από τους Τούρκους χωρίς καν να υποστούμε τεχνικό αιφνιδιασμό, τι θα συμβεί άραγε αν όντως αποφασίσουν να «έρθουν νύχτα» και να μας αιφνιδιάσουν με drones και με τακτικές δοκιμασμένες στα πεδία της μάχης τις οποίες ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε αντιμετωπίσει;
Ακούμε συχνά αναλυτές να λένε ότι επείγει να εμπλακούν ελληνικές εταιρείες και πανεπιστήμια στη σχεδίαση και κατασκευή εγχώριων drones ώστε να αντισταθμίσουμε την απειλή που γιγαντώνεται στα ανατολικά μας σύνορα. Στην πραγματικότητα όμως όλοι αυτοί «βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο». Το πρόβλημα δεν είναι αν έχουμε εταιρείες ή πανεπιστήμια ικανά να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν drones. Το πρόβλημα είναι αν έχουμε φωτεινά και ανοιχτά στρατιωτικά μυαλά να αντιληφθούν το πώς έχει αλλάξει ο χαρακτήρας των σύγχρονων επιχειρήσεων, να αναζητήσουν καινοτόμες τεχνολογικές λύσεις και να θέσουν σαφείς προδιαγραφές για τα όπλα και τα μέσα που χρειάζονται. Δεν μπορεί μία εταιρεία ή ένα πολυτεχνείο να ξεκινήσουν να σχεδιάζουν ένα drone αν δεν έχουν σωστή καθοδήγηση από τον τελικό χρήστη (δηλαδή τις ένοπλες δυνάμεις) ως προς τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει αυτό. Η σχεδίαση των drones (όπως και όλων των όπλων) δεν ξεκινάει από τα γραφεία των εταιρειών, αλλά από τα γραφεία των στρατιωτικών. Οι εταιρείες απλώς προσπαθούν να καλύψουν τις απαιτήσεις που θέτουν οι στρατιωτικοί, και αν μπορούν να προσφέρουν το κάτι παραπάνω, το κάνουν και αμείβονται γι’ αυτό.
Επομένως στη χώρα μας δεν έχουμε σοβαρές ελπίδες να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τα τεχνολογικά άλματα που κάνουν οι Τούρκοι, διότι πολύ απλά τα μυαλά των στρατιωτικών μας έχουν μείνει στο 1940. Αντί να προβληματίζονται για το πώς θα κυριαρχήσουν στο μελλοντικό πεδίο μάχης, συγκροτούν πάλι ίλη ιππικού (!) για να κάνουν εφέ στις παρελάσεις. Μας έχουν φάει το βλαχομεγαλείο και η παλιατζούρα. Σαφώς και υπάρχουν κάποιοι στρατιωτικοί που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους και ποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν, αλλά δυστυχώς είναι χαμηλόβαθμοι και δεν μπορούν να επιφέρουν τις δραστικές αλλαγές που έχουν ανάγκη οι σημερινές ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία απαρτίζεται από ανθρώπους που μοναδική έγνοια έχουν το πώς θα προωθήσουν τις καριέρες τους καλλιεργώντας στενές σχέσεις με την πολιτική εξουσία. Το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι να καθίσουν να στίψουν το μυαλό τους για το πώς πρέπει να μετεξελιχθούν οι ένοπλες δυνάμεις τα επόμενα 5, 10 ή 20 χρόνια εν όψει των νέων απειλών. Αλλά ακόμη κι αν ήθελαν να το κάνουν, δεν έχουν το γνωστικό υπόβαθρο για κάτι τέτοιο, διότι δυστυχώς το στρατιωτικό επάγγελμα στη χώρα μας δεν είναι πεδίο διαρκούς πρόκλησης για αριστεία (όπως θα έπρεπε) αλλά μία ακόμη δημοσιοϋπαλληλία και μάλιστα του χειρίστου είδους.
Πριν λίγες μέρες σε άρθρο του στο liberal ο Σάκης Μουμτζής (που είναι μητσοτακικότερος και από τον ίδιο τον Μητσοτάκη) έγραψε τα εξής με αφορμή τις εξελίξεις στο ουκρανικό πολεμικό μέτωπο:
«Στην Ουκρανία πολύ σημαντική ήταν η βοήθεια των Αμερικάνων και των Βρετανών. Το καθοριστικό σημείο όμως ήταν η διάθεση των Ουκρανών να πολεμήσουν. Αν συνθηκολογούσαν από τις πρώτες ημέρες για να αποφύγουν τις ανθρώπινες απώλειες και τις υλικές καταστροφές, δεν θα υπήρχε χρόνος και προθυμία για καμιά έξωθεν βοήθεια. Όσοι δορυφόροι και να ήταν στην υπηρεσία του ουκρανικού στρατού, οι πληροφορίες τους ουδεμία αξία θα είχαν αν δεν υπήρχαν μαχητές για να τις αξιοποιήσουν στις γραμμές των μετώπων. Σημαντικός παράγοντας στην καλλιέργεια του φρονήματος είναι η συμπεριφορά των ηγετών. Οι ψοφοδεείς ηγέτες που συμβιβάζονται, που βάζουν την οικονομία πάνω από όλα στις κρίσιμες για το έθνος τους στιγμές, είναι φυσιολογικό να μην εμπνέουν και να διαπαιδαγωγούν αναλόγως τους πολίτες».
Αυτή η περιγραφή για τους «ψοφοδεείς ηγέτες» ταιριάζει γάντι στον ανεκδιήγητο πρωθυπουργό μας που άφησε το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Ορούτς Ρέις» να κάνει ανενόχλητο εργασίες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα επί 3,5 μήνες και έβαζε τα κυβερνητικά παπαγαλάκια να λένε ότι το παρέσυρε ο άνεμος, και ότι η «κόκκινη γραμμή» της Ελλάδας είναι τα 6 ναυτικά μίλια - άρα δεν σκοπεύει να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Απορώ πραγματικά που υπάρχουν Έλληνες τόσο αφελείς ή τόσο κομματικά τυφλωμένοι που πιστεύουν ότι είναι δυνατόν ποτέ ο Μητσοτάκης να διατάξει δυναμική στρατιωτική αντίδραση κατά της Τουρκίας χωρίς να πάρει την έγκριση των Αμερικανών - που είναι 200% σίγουρο ότι δεν πρόκειται να του τη δώσουν ποτέ. Απορώ με εκείνους που πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης βλέπει σοβαρή απειλή εκ μέρους της Τουρκίας, όταν τη σιγοντάρει με κάθε δυνατό τρόπο, την προστατεύει από την επιβολή κυρώσεων εκ μέρους της ΕΕ, και δηλώνει «ανοιχτά» πως «δεν έχει καμία δυσκολία να αναγνωρίσει» ότι οι Τούρκοι έχουν «κάποια εύλογα δίκαια» στο να θεωρούν τους Κούρδους ως τρομοκράτες! (Γι' αυτό, άλλωστε, δεν υπήρξε από την ελληνική κυβέρνηση η παραμικρή καταδίκη της Τουρκίας για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που κάνει στη βόρεια Συρία σε βάρος των Κούρδων). Απορώ επίσης με εκείνους που νομίζουν ότι τον πρωθυπουργό μας τον απασχολεί έστω και ελάχιστα η τουρκική επιθετικότητα όταν αντί να βάζει την ΕΥΠ να παρακολουθεί τις κινήσεις και τις προθέσεις του εχθρού εξ ανατολών, τη βάζει να παρακολουθεί τα τηλέφωνα κυβερνητικών στελεχών, φίλων της οικογένειάς του, επιχειρηματιών, και της ηγεσίας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.