 |
| REUTERS/Dado Ruvic |
Alastair Crooke - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ουάου! Λοιπόν, η αρχική αντίδραση μπορεί να είναι ένα ξόρκι πίσω στην Ακαδημία για την τέχνη του διπλωματικού λόγου, ως μια ιδέα. Παρόλα αυτά, ο τεράστιος αριθμός των non-sequiturs σε αυτή τη στάση είναι εκπληκτικός. Πρώτον, ο υπόλοιπος κόσμος δεν ενδιαφέρεται πολύ για τον ξύπνιο κώδικα σκέψης των ηγετών της ΕΕ (οι Κινέζοι απλώς ακύρωσαν την προτεινόμενη ομιλία του επικεφαλής της ΕΕ Μισέλ σε μια συγκέντρωση στο Πεκίνο). Η Ευρώπη έχασε τη Ρωσία. Πιθανότατα θα χάσει την Κίνα. Και πιθανότατα, θα βρεθεί αποκλεισμένη από τον κολοσσό, τη ζώνη ελεύθερων συναλλαγών που εκτυλίσσεται στην Ευρασία – καθώς τα μπλοκ διαφοροποιούνται σε χωριστές εμπορικές σφαίρες.
Πού αφήνει αυτό αυτή τη μανιασμένη φιλοδοξία της ΕΕ να γίνει παγκόσμιος παίκτης; … Ίσως η νοοτροπία του κώδικα σκέψης της ΕΕ να είναι το πρόβλημα των φιλοδοξιών της.
Εσείς (η ΕΕ) δεν το έχετε σκεφτεί αυτό: Είστε τώρα ένα εξαρτημένο τμημα της οικονομίας των ΗΠΑ – ένα στήριγμα για τη διατήρηση της εξέχουσας θέσης της Αμερικής στο παγκόσμιο σύστημα – σε μια εποχή που το ληστρικό οικονομικό μοντέλο της εκτύπωσης χρήματος με μηδενικό επιτόκιο τρυπήθηκε από ένα παγόβουνο (γνωστό ως επιταχυνόμενος πληθωρισμός). Η αμερικανική βιομηχανία χρειάζεται μια δέσμια αγορά σε έναν κόσμο που διαχωρίζεται γρήγορα σε δύο χωριστές σφαίρες. Έχετε «εκλέξει» να καλύψετε αυτόν το ρόλο.
Η συγκράτηση της Κίνας είναι ο ρητός στόχος της Αμερικής. Και αυτό σημαίνει πως εμποδίζουμε την ευρωπαϊκή ήπειρο να πλησιάσει την Ασία για να σχηματίσει τη μεγαλύτερη ζώνη ελεύθερων συναλλαγών στον κόσμο. Η Ουάσιγκτον έπρεπε να το σταματήσει αυτό (δηλαδή να σαμποτάρει το Nord Stream) προκειμένου να διατηρήσει την Ευρώπη ως μια δέσμια αγορά και ό,τι θα παραμείνει «προνόμιο» του δολαρίου.
Ως αμερικανική εξάρτηση, η Ευρώπη θεωρείται ότι έχει παραχωρήσει όχι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική δράση. Με απλά λόγια, η ΕΕ έχασε το επιχειρηματικό μοντέλο της φθηνής ενέργειας με τους κώδικες σκέψης και ομιλίας «Στέκομαι με την Ουκρανία» και τώρα διαπιστώνει πως είναι πολιτικά ανίκανη. Γιατί οι «άλλοι» να ασχολούνται με τους αυλικούς, όταν μπορούν να πάνε κατευθείαν στο «Διοικητικό» στην Ουάσιγκτον;
Επιπλέον, το πολιτιστικό μπλοκ που υιοθετεί η ΕΕ την εμποδίζει να φέρει τον πόλεμο στην Ουκρανία σε πολιτικό τέλος. Μάλλον, αυτό που κάνει είναι κλιμάκωση bake-in.
Εδώ είναι το πρόβλημα: Αντιμετώπισε την ιδέα της φιλελεύθερης Αμερικής για μια καταναγκαστική διαδικασία επαγόμενης κυβερνητικής δυσλειτουργίας – δηλαδή να παραμείνει, η κατάσταση μαζικής ψύχωσης που μπορεί να προκαλέσει οποιαδήποτε εργαλειοποιημένη δυσλειτουργική κατάσταση της κοινωνίας. Και ήταν επιτυχία (με τους δικούς του στενούς όρους).
Το μεγαλύτερο μήνυμα είναι ότι η «επαγόμενη δυσλειτουργικότητα» που βαδίζει σε κλειστό βήμα και χρησιμοποιεί τακτικές πολιτιστικού αποκλεισμού για την καταστολή οποιωνδήποτε διαφωνούντων απόψεων, μπορεί και δημιουργεί μια κοινωνία που μπορεί να κυριαρχηθεί (να συμμορφωθεί μέσω δυσάρεστων και εφαρμοσμένων πόνων) – χωρίς να χρειάζεται να κυβερνά (να κάνουν τα πράγματα να λειτουργούν πραγματικά).
Και η επαγόμενη συμμόρφωση έχει αποδείξει τη χρήση της για την εφαρμογή όλων των ειδών άλλων ιδεολογικών μεθόδων που διαφορετικά δε θα δεχόταν ποτέ το κοινό.
Η οπλοποιημένη δυσλειτουργία δοκιμάστηκε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης πανδημίας. Το κοινό πείστηκε να αποδεχθεί τη συστημική υποβάθμιση της οικονομίας. Οι δυτικοί ηγέτες έχουν εκφράσει τακτικά μια ευχάριστη έκπληξη για το βαθμό συμμόρφωσης του κοινού που επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια των lockdown. Φυσικά, κατέστη δυνατό μόνο από τους «ξυπνημένους όχλους» σε κοινωνικές πλατφόρμες που αμφισβητούν τα κίνητρα οποιουδήποτε αμφισβητεί την «Επιστήμη», την κλίμακα έκτακτης ανάγκης ή τις μακροχρόνιες τοξικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Επιβλήθηκε πολιτιστικό οδόφραγμα.
Η ίδια διαδικασία είναι εμφανής σήμερα: Η ΕΕ βρίσκεται σε (άλλη μία) «έκτακτη ανάγκη» επειδή έκανε μια στρατηγική εσφαλμένη εκτίμηση σχετικά με τις κυρώσεις της στη Ρωσία. Η πολιτική τάξη θεώρησε πως οι επιπτώσεις των κυρώσεων της ΕΕ στη Ρωσία προσέφεραν ένα αποτέλεσμα «slam dunk»: η Ρωσία θα αναδιπλωθεί σε εβδομάδες και όλα θα επέστρεφαν όπως ήταν πριν. Η ενέργεια θα ρέει ξανά ελεύθερα στην ΕΕ, τα πράγματα θα επέστρεφαν στο «κανονικό».
Αντίθετα, η Ευρώπη αντιμετωπίζει οικονομική κατάρρευση από το αστρονομικό κόστος των καυσίμων.
Ωστόσο, ορισμένοι ηγέτες στην Ευρώπη – ζηλωτές για την Πράσινη Μετάβαση – ενστερνίζονται αθόρυβα αυτή την «αποτυχία» των κυρώσεων και τον επακόλουθο οικονομικό χάος που προκαλείται από την απότομη αύξηση των τιμών της ενέργειας – εργαλειοποιώντας την ως στρατηγικό πλεονέκτημα για την επιτάχυνση της Πράσινης Μετάβασης. Οι ευρωπαϊκές αρχές ενθαρρύνουν ενεργά αυτήν την παθολογική προσέγγιση, πιστεύοντας ότι ο πόνος που θα προκληθεί θα αναγκάσει τις κοινωνίες τους να συμμορφωθούν με την αποβιομηχάνιση, να αποδεχτούν την παρακολούθηση του αποτυπώματος άνθρακα και την Πράσινη Μετάβαση και επίσης, να αντεπεξέλθουν σε μελλοντικά μνημειώδη έξοδα Μετάβασης.
Η Yellen γιόρτασε ρητά τον οικονομικό πόνο (δυσλειτουργικότητα) ακριβώς ως χρησίμο βήμα για την επιτάχυνση της «Μετάβασης» (αρέσει ή όχι) – ακόμη και για να ωθήσει τον πολίτη από την εργασία και στην κορυφή της κοινωνίας.
Εδώ, λοιπόν, είναι το πρόβλημα: Κάποιοι στην πολιτική τάξη της ΕΕ μπορεί να ελπίζουν σε μια εντατικοποίηση του πολέμου κατά της Ρωσίας, βλέποντας σε αυτόν κάθε είδους οφέλη – στην επέκταση του συγκεντρωτικού ελέγχου στα κράτη μέλη και στη διευκόλυνση νέων μέσων εκτύπωσης χρήματος (αμοιβαίο χρέος) φαινομενικά για τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας.
Σίγουρα – αλλά υπάρχουν φόβοι για κοινωνική κατάρρευση και στην Ευρώπη. Το πρόβλημα; Η ΕΕ δεν μπορεί να φέρει την Ουκρανία σε συμφωνία.
Το θέμα είναι ότι η ΕΕ έχει πλαισιώσει τη σύγκρουση στην Ουκρανία με απόλυτους όρους θύματος, σύμφωνα με τα ξύπνια πολιτιστικά τροπάρια: Ένας ρεβανσιστής Ρώσος ηγέτης, ονειρευόμενος την πρώην αυτοκρατορία, παράνομα και χωρίς πρόκληση, εισέβαλε και κατέλαβε εδάφη από το γείτονά του, διαπράττοντας ειδεχθή εγκλήματα πολέμου. Ο δράστης πρέπει να αντιμετωπίσει μια ταπεινωτική ήττα – διαφορετικά, αν πάρει μια ίντσα, θα πάρει ένα μίλι. Και η παγκόσμια τάξη θα είναι «τοστ».
Ο «διαδικτυακός όχλος» οδηγήθηκε, μέσω «influencers», να επιμείνει πως η υποστήριξη του ρεαλιστικού στρατοπέδου των ΗΠΑ για μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων ισοδυναμεί με το μέρος της Ρωσίας: βιάζεται να καταγγείλει όλες τις φωνές – από τον Μπιλ Μπερνς» (τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ και τώρα αρχηγός της CIA) που γιόρτασε το τηλεγράφημα του 2008 «Niet σημαίνει Niet» προειδοποιώντας ότι οποιαδήποτε κατάληψη της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ σημαίνει πόλεμο, στον καθηγητή Mearsheimer, τον Kissinger ή τον Elon Musk – ως επικίνδυνους «απολογητές του Πούτιν». Ο Μασκ αντιμετωπίζει τώρα έρευνα ασφαλείας.
Η λογική είναι σκοτεινή: Αυτό συρρικνώνει το παράθυρο του Overton μόνο σε εκείνους που υποστηρίζουν την ολοκληρωτική ήττα της Ρωσίας και το τέλος του «καθεστώτος» του Πούτιν – ακόμα κι αν κινδυνεύει ο κόσμος με το Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι η στάση «κόψτε και κάψτε», την οποία ευνοούν οι ΗΠΑ και οι συμμαχικοί νεοσυντηρητές της ΕΕ.
Έτσι, έχουμε την Ουάσιγκτον να λέει ότι δεν έχει συμφέροντα, αυτή καθαυτή, στην Ουκρανία – πέρα από την υποστήριξη του Κιέβου στην ανάκτηση της επικράτειάς του. Η κυβέρνηση Μπάιντεν λέει πως καθοδηγείται από τις επιθυμίες του ουκρανικού λαού.
Δε βλέπετε ακόμα το πρόβλημα στο οποίο μας οδηγεί αυτή η λογική; Είναι μια θέση στο χωριό Ποτέμκιν. Όλη η πρόσοψη και τίποτα «πίσω» ή γύρω από αυτήν. Η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν είναι από μόνη της «ένα μοναδικό πράγμα», αλλά ένα «πράγμα» δύο φύλλων. Σε ένα επίπεδο, η Ουκρανία είναι ένα «κράτος» μεταξύ των γύρω κρατών. και σε άλλο επίπεδο, είναι η ίδια ηθοποιός. Ένας «παίκτης στα γεγονότα» – ένας ιδιοκτήτης πράγματι, μιας συγκεκριμένης ιστορίας.
Αυτό που κάνει η «προσέγγιση» του Ποτέμκιν είναι να απελευθερώνει τεχνητά κάποιου είδους αφηρημένο «ξεκαθάρισμα στο ξύλο» ανάμεσα στην πυκνότητα των δέντρων, στο οποίο το ορατό πράγμα – η Ουκρανία – πρέπει να τοποθετηθεί και να τεθεί μπροστά στο δυτικό κοινό, απογυμνωμένη από το περιβάλλον, την ιστορία και από το γεγονός ότι είναι ένας συνείδητος παίκτης σε ένα εκτεταμένο δράμα.
Οι ρεαλιστές έχουν μπλοκαριστεί στον πολιτισμό. Τα κίνητρά τους αμφισβητήθηκαν.
Ο τίτλος αυτού του θεατρικού έργου – «Η Αμερική δεν έχει θεμελιώδη συμφέροντα στην Ουκρανία, και είναι απλώς μια αθώα, που καλείται στην σκηνή από μια πράξη βίαιης κακίας» – είναι μια προφανής απάτη. Όπως είναι το συμπέρασμα ότι η ΕΕ πρέπει επομένως να υποστηρίξει τον «πόλεμο», καθώς η Ουκρανία είναι θύμα.
Λέγεται ξεκάθαρα, οι ΗΠΑ επιδιώκουν μια δικομματική γεωπολιτική στρατηγική για να ανακόψουν τη μετεωρική άνοδο της Κίνας και να διατηρήσουν τον κυρίαρχο ρόλο της Αμερικής στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Μπορεί να υπάρχει αμφιβολία για αυτό; Όχι, καμία. Εδώ και δύο δεκαετίες η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ επικεντρώνεται γύρω από την «στροφή της στην Ασία».
Επομένως, τα πραγματικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον στην Ουκρανία δεν πρέπει να γίνουν αντιληπτά ως πόλεμος αξιών –όπως τον έχει η ΕΕ– αλλά μάλλον ως πύραυλος κρουζ που εκτοξεύεται στην Κίνα και όχι στη Ρωσία. Στην ουσία, ο «υψηλός δρόμος» για την κατάρρευση του Πεκίνου γίνεται αντιληπτός στο DC ότι περνά μέσα από μια εξασθενημένη Μόσχα. Η απάντηση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία προορίζεται ως «μια επιστολή» προς την Κίνα, σχετικά με την Ταϊβάν. Και οι συνολικές κυρώσεις στη Ρωσία είναι ένα μήνυμα για τον υπόλοιπο κόσμο να μην αμελεί την απόλυτη πρωτοκαθεδρία της Αμερικής.
Αλλά αν αυτό το τελευταίο πλαίσιο είναι απολύτως «εκτός από το τραπέζι», μέσω του πολιτιστικού μπλοκ και το μόνο θέμα της ημερήσιας διάταξης είναι η ψευδής κατασκευή του Χωριού Ποτέμκιν, τότε τι υπάρχει να μιλήσουμε;
Το θέμα τότε πρέπει αναπόφευκτα να διευθετηθεί με γεγονότα – όχι με κουβέντα. Ποιος έχει τη δυνατότητα κλιμακούμενης κυριαρχίας; Η Ρωσία έχει πολλές – και διάφορες – επιλογές. Η Ουκρανία έχει μόνο μία. Σπρώχνοντας περισσότερα στρατεύματα στη γραμμή επαφής και υφιστάμενη μεγάλες απώλειες. Τι έχει η Δύση: Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος;
Μπορείτε να δείτε τώρα γιατί οι προσπάθειές σας για ειρήνη έχουν αποτύχει; Στην πραγματικότητα, ο Πρόεδρος Xi εξήγησε την κατάσταση με ευγένεια, αλλά με έντονο τρόπο, στον Καγκελάριο Scholtz κατά τη διάρκεια της ημερήσιας εκδρομής του τελευταίου στο Πεκίνο: Έχοντας δώσει διάλεξη στον Scholz για την παροδική ποιότητα της εμπιστοσύνης σε οποιαδήποτε πολιτική σχέση (μια ιδιότητα που ο Xi είπε ότι πρέπει να καλλιεργηθεί), τόνισε την ανάγκη να αποφύγει η Ευρώπη μια ιδεολογική προσέγγιση στις σχέσεις.
Πρόχειρη μετάφραση: Εσείς (Σολτς) έχετε καταστρέψει τη σχέση σας με τη Ρωσία. Ακολουθήσατε μια ιδεολογική πολιτική προσανατολισμένη στο μπλοκ, και αυτό ήταν σε βάροσ σας. Μην νομίζετε ότι μπορείτε να κάνετε το ίδιο με την Κίνα.
(Ή με τον υπόλοιπο κόσμο, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε προσθέσει ο Xi).