Η παραδοχή της Πέμπτης από τον πρώην σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ και διαβόητο γεράκι κατά του Ιράν, Τζον Μπόλτον, ότι παρέχονται όπλα σε όσους πραγματοποιούν την τελευταία απόπειρα αλλαγής καθεστώτος κατά της Τεχεράνης, δεν πρέπει να εκπλήσσει.
southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ξεκινώντας στις 16 Σεπτεμβρίου, λιγότερο από 24 ώρες μετά την ένταξη του Ιράν στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης –μια συμμαχία που αποσκοπούσε στην προώθηση της πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής ανάπτυξης στην Ευρασία– διαδηλώσεις που ξεκίνησαν αρχικά ως απάντηση στο θάνατο της Mahsa Amini, μιας 22χρονης κοπέλας που πέθανε ξαφνικά μετά από ένα επεισόδιο με μια γυναίκα αστυνομικό στην Τεχεράνη, θα κλιμακωθεί γρήγορα σε βίαιες ταραχές που σάρωσαν γρήγορα την Ισλαμική Δημοκρατία.
Η ξαφνική, βίαιη φύση αυτών των ταραχών, και η συντονισμένη κάλυψή τους από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, έφεραν όλα τα εμπορικά σήματα μιας έγχρωμης επανάστασης ενορχηστρωμένης από τη CIA, η οποία αργότερα θα επιβεβαιωνόταν από τη συμμετοχή του Masih Alinejad , ενός πράκτορα των ΗΠΑ που είχε προηγουμένως συνάντηση με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο – όπως ο Τζον Μπόλτον, ένας άλλος επί μακρόν υποστηρικτής της αλλαγής καθεστώτος στο Ιράν.
Ξεκινώντας στις 16 Σεπτεμβρίου, λιγότερο από 24 ώρες μετά την ένταξη του Ιράν στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης –μια συμμαχία που αποσκοπούσε στην προώθηση της πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής ανάπτυξης στην Ευρασία– διαδηλώσεις που ξεκίνησαν αρχικά ως απάντηση στο θάνατο της Mahsa Amini, μιας 22χρονης κοπέλας που πέθανε ξαφνικά μετά από ένα επεισόδιο με μια γυναίκα αστυνομικό στην Τεχεράνη, θα κλιμακωθεί γρήγορα σε βίαιες ταραχές που σάρωσαν γρήγορα την Ισλαμική Δημοκρατία.
Η ξαφνική, βίαιη φύση αυτών των ταραχών, και η συντονισμένη κάλυψή τους από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, έφεραν όλα τα εμπορικά σήματα μιας έγχρωμης επανάστασης ενορχηστρωμένης από τη CIA, η οποία αργότερα θα επιβεβαιωνόταν από τη συμμετοχή του Masih Alinejad , ενός πράκτορα των ΗΠΑ που είχε προηγουμένως συνάντηση με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο – όπως ο Τζον Μπόλτον, ένας άλλος επί μακρόν υποστηρικτής της αλλαγής καθεστώτος στο Ιράν.
Πράγματι, η βίαιη ανατροπή των ιρανικών ηγεσιών έχει ιστορικό προηγούμενο. Το 1953, η MI6 και η ενορχηστρωμένη από τη CIA Επιχείρηση Ajax θα έβλεπε τον τότε πρωθυπουργό Mohammad Mossadegh να καθαιρείται μετά την απόφασή του να εθνικοποιήσει τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου του Ιράν. Ο αντικαταστάτης του, ο υποστηριζόμενος από τη Δύση Σάχη Παχλαβί, θα ανατραπεί ο ίδιος στην Ισλαμική Επανάσταση του 1979, που είδε τον αντιαμερικανό και αντισιωνιστή Αγιατολάχ Χομεϊνί να ανέρχεται στην εξουσία, με την Ισλαμική Δημοκρατία να παραμένει σταθερός εχθρός της Δύσης από τότε.
Ωστόσο, η παραδοχή του Μπόλτον πως παρέχονται όπλα στην «ιρανική αντιπολίτευση», έχει μια πολύ πιο πρόσφατη ιστορική χρήση.
Το Φεβρουάριο του 2011, οι διαδηλώσεις στη Λιβύη που ζητούσαν κυβερνητική μεταρρύθμιση θα κλιμακωθούν γρήγορα σε βίαιες ταραχές που σύντομα σάρωσαν το αφρικανικό κράτος.
Με όπλα που παρέχονται από τη CIA και την MI6 και την κάλυψη μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων που επιβλήθηκε από το ΝΑΤΟ, οι τρομοκράτες θα κατέκλυζαν τη χώρα σε διάστημα οκτώ μηνών, με τον Λίβυο ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι - του οποίου το σχεδιαζόμενο νόμισμα «Χρυσό Δηνάριο» είχε προκαλέσει την αλλαγή καθεστώτος επιχείρηση – να λυντσάρεται σε ένα δρόμο της Σύρτης τον Οκτώβριο εκείνου του έτους, το κάποτε ακμάζον έθνος του μετατράπηκε σε μια άνομη έρημο.
Ομοίως, το Μάρτιο του 2011, μια παρόμοια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος θα ξεσπούσε στη Συρία, όταν τρομοκράτες οπλισμένοι από τις ΗΠΑ , τη Βρετανία , το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία πήραν τον έλεγχο τεράστιων περιοχών της Αραβικής Δημοκρατίας, με το casus belli να είναι η άρνηση του Μπασάρ αλ Άσαντ το 2009 να επιτρέψει στο σύμμαχο των ΗΠΑ, Κατάρ να κατασκευάσει έναν αγωγό μέσω της χώρας του, μια εξέλιξη που θα είχε υπονομεύσει τη σχέση του με τη βασική σύμμαχο Ρωσία.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τη Λιβύη, η Δαμασκός μπόρεσε να αντέξει αυτήν την προσπάθεια αλλαγής καθεστώτος τα τελευταία 11 χρόνια, με τον Άσαντ να παραμένει στην εξουσία μέχρι σήμερα. Σε αυτό βοήθησε σε μεγάλο βαθμό η ιρανική επέμβαση τον Ιούνιο του 2013, με τη Δαμασκό και την Τεχεράνη να μοιράζονται μια κοινή αμυντική συμφωνία και η ρωσική αεροπορική εκστρατεία που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2015, πάλι κατόπιν αιτήματος της Δαμασκού, και η οποία επέτρεψε στο Συριακό Αραβικό Στρατό να ανακαταλάβει περιοχές που είχαν περιέλθει υπό τον έλεγχο των τρομοκρατών, όπως η πόλη-κλειδί του Χαλεπίου.
Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι ζοφερές πιθανότητες για τις ομοιότητες μεταξύ Λιβύης και Συρίας και αυτού που συμβαίνει αυτή την στιγμή στο Ιράν.
Ωστόσο, η παραδοχή του Μπόλτον πως παρέχονται όπλα στην «ιρανική αντιπολίτευση», έχει μια πολύ πιο πρόσφατη ιστορική χρήση.
Το Φεβρουάριο του 2011, οι διαδηλώσεις στη Λιβύη που ζητούσαν κυβερνητική μεταρρύθμιση θα κλιμακωθούν γρήγορα σε βίαιες ταραχές που σύντομα σάρωσαν το αφρικανικό κράτος.
Με όπλα που παρέχονται από τη CIA και την MI6 και την κάλυψη μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων που επιβλήθηκε από το ΝΑΤΟ, οι τρομοκράτες θα κατέκλυζαν τη χώρα σε διάστημα οκτώ μηνών, με τον Λίβυο ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι - του οποίου το σχεδιαζόμενο νόμισμα «Χρυσό Δηνάριο» είχε προκαλέσει την αλλαγή καθεστώτος επιχείρηση – να λυντσάρεται σε ένα δρόμο της Σύρτης τον Οκτώβριο εκείνου του έτους, το κάποτε ακμάζον έθνος του μετατράπηκε σε μια άνομη έρημο.
Ομοίως, το Μάρτιο του 2011, μια παρόμοια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος θα ξεσπούσε στη Συρία, όταν τρομοκράτες οπλισμένοι από τις ΗΠΑ , τη Βρετανία , το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία πήραν τον έλεγχο τεράστιων περιοχών της Αραβικής Δημοκρατίας, με το casus belli να είναι η άρνηση του Μπασάρ αλ Άσαντ το 2009 να επιτρέψει στο σύμμαχο των ΗΠΑ, Κατάρ να κατασκευάσει έναν αγωγό μέσω της χώρας του, μια εξέλιξη που θα είχε υπονομεύσει τη σχέση του με τη βασική σύμμαχο Ρωσία.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τη Λιβύη, η Δαμασκός μπόρεσε να αντέξει αυτήν την προσπάθεια αλλαγής καθεστώτος τα τελευταία 11 χρόνια, με τον Άσαντ να παραμένει στην εξουσία μέχρι σήμερα. Σε αυτό βοήθησε σε μεγάλο βαθμό η ιρανική επέμβαση τον Ιούνιο του 2013, με τη Δαμασκό και την Τεχεράνη να μοιράζονται μια κοινή αμυντική συμφωνία και η ρωσική αεροπορική εκστρατεία που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2015, πάλι κατόπιν αιτήματος της Δαμασκού, και η οποία επέτρεψε στο Συριακό Αραβικό Στρατό να ανακαταλάβει περιοχές που είχαν περιέλθει υπό τον έλεγχο των τρομοκρατών, όπως η πόλη-κλειδί του Χαλεπίου.
Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι ζοφερές πιθανότητες για τις ομοιότητες μεταξύ Λιβύης και Συρίας και αυτού που συμβαίνει αυτή την στιγμή στο Ιράν.
Εάν οι τρέχουσες αναταραχές κλιμακωθούν τελικά σε έναν πόλεμο με αντιπροσώπους στο Ιράν, το λόμπι αλλαγής καθεστώτος αναμφίβολα θα κινηθεί προς τις εκκλήσεις για μια «ανθρωπιστική επέμβαση» τύπου Λιβύης κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Διαθέτοντας μερικά από τα πιο προηγμένα συστήματα αεράμυνας στη Μέση Ανατολή, οποιαδήποτε προσπάθεια να κλείσει ο ουρανός του Ιράν θα οδηγούσε αναμφίβολα στη χρήση των πυραυλικών δυνατοτήτων της Τεχεράνης στους περιφερειακούς συμμάχους της Ουάσιγκτον, όπως το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, μετατρέποντας έναν πόλεμο αντιπροσώπων σε σημαντική περιφερειακή σύγκρουση.
Πράγματι, οι δυνατότητες του Ιράν από αυτή την άποψη εμφανίστηκαν ήδη τον Ιανουάριο του 2020, όταν εξαπέλυσε ως αντίποινα ένα πυραυλικό χτύπημα εναντίον της αμερικανικής αεροπορικής βάσης Ain Al-Asad στο γειτονικό Ιράκ, ως απάντηση στη δολοφονία του διοικητή της Quds Force, Qasem Soleimani.
Ακόμη και το σενάριο μιας μεγάλης περιφερειακής σύγκρουσης, ωστόσο, θα ήταν πριν ακόμη και οι σύμμαχοι του ίδιου του Ιράν αποφασίσουν να εμπλακούν.
Τον Μάρτιο του 2021, υπογράφηκε 25ετής συμφωνία συνεργασίας μεταξύ του Ιράν και της Κίνας με πυρηνικά όπλα, προκειμένου να ενισχυθούν οι σχέσεις όσον αφορά την ανάπτυξη της ενεργειακής υποδομής. Μετά τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία νωρίτερα, η Τεχεράνη και η Μόσχα έχουν επίσης προωθήσει τους δεσμούς τους, με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να πραγματοποιεί επίσκεψη στην ιρανική πρωτεύουσα τον Ιούλιο.
Η πιθανότητα να αποφασίσουν είτε το Πεκίνο είτε η Μόσχα να παρέμβουν σε περίπτωση που αναληφθεί στρατιωτική δράση της Δύσης εναντίον του Ιράν είναι ευδιάκριτη, και επομένως δεν είναι μόνο προς το συμφέρον του Ιράν να καταπνιγούν οι τρέχουσες αναταραχές όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.
Διαθέτοντας μερικά από τα πιο προηγμένα συστήματα αεράμυνας στη Μέση Ανατολή, οποιαδήποτε προσπάθεια να κλείσει ο ουρανός του Ιράν θα οδηγούσε αναμφίβολα στη χρήση των πυραυλικών δυνατοτήτων της Τεχεράνης στους περιφερειακούς συμμάχους της Ουάσιγκτον, όπως το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, μετατρέποντας έναν πόλεμο αντιπροσώπων σε σημαντική περιφερειακή σύγκρουση.
Πράγματι, οι δυνατότητες του Ιράν από αυτή την άποψη εμφανίστηκαν ήδη τον Ιανουάριο του 2020, όταν εξαπέλυσε ως αντίποινα ένα πυραυλικό χτύπημα εναντίον της αμερικανικής αεροπορικής βάσης Ain Al-Asad στο γειτονικό Ιράκ, ως απάντηση στη δολοφονία του διοικητή της Quds Force, Qasem Soleimani.
Ακόμη και το σενάριο μιας μεγάλης περιφερειακής σύγκρουσης, ωστόσο, θα ήταν πριν ακόμη και οι σύμμαχοι του ίδιου του Ιράν αποφασίσουν να εμπλακούν.
Τον Μάρτιο του 2021, υπογράφηκε 25ετής συμφωνία συνεργασίας μεταξύ του Ιράν και της Κίνας με πυρηνικά όπλα, προκειμένου να ενισχυθούν οι σχέσεις όσον αφορά την ανάπτυξη της ενεργειακής υποδομής. Μετά τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία νωρίτερα, η Τεχεράνη και η Μόσχα έχουν επίσης προωθήσει τους δεσμούς τους, με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να πραγματοποιεί επίσκεψη στην ιρανική πρωτεύουσα τον Ιούλιο.
Η πιθανότητα να αποφασίσουν είτε το Πεκίνο είτε η Μόσχα να παρέμβουν σε περίπτωση που αναληφθεί στρατιωτική δράση της Δύσης εναντίον του Ιράν είναι ευδιάκριτη, και επομένως δεν είναι μόνο προς το συμφέρον του Ιράν να καταπνιγούν οι τρέχουσες αναταραχές όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.