 |
| Ukraine Map as of September 9, 2022. Image Credit: UK Military |
Daniel L. Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Είναι σαφές ότι η ρωσική ηγεσία έχει, εξαρχής, υποτιμήσει την ικανότητα της Ουκρανίας να αντισταθεί και υπερεκτίμησε την ικανότητα του ρωσικού στρατού να επικρατήσει. Φάνηκε στην αρχική στρατηγική της διάσπασης μιας σχετικά μικρής δύναμης, μικρότερης από 200.000 σε τέσσερις άξονες, καθιστώντας ευκολότερο για την Ουκρανία να νικήσει τις αρχικές ωθήσεις, που παρατηρήθηκαν σε τακτικές γκάφες στις πρώτες φάσεις, και στην αποτυχία της Ρωσίας να αναγνωρίσει ή να προετοιμαστεί για Επίθεση της Ουκρανίας στην περιοχή του Χάρκοβο. Φαίνεται, ωστόσο, Πως ο Ζελένσκι έχει πλέον την πλήρη προσοχή του Πούτιν.
Η στρατηγική της Ρωσίας στη δεύτερη φάση του πολέμου ήταν να επικεντρωθεί στο Ντονμπάς και να υποβιβάσει τα μέτωπα του Χάρκοβο και της Χερσώνας σε δευτερεύουσα θέση. Αυτό μπορεί να είχε νόημα νωρίς, αλλά με την πάροδο του χρόνου οι στρατηγοί της Ρωσίας απέτυχαν να κάνουν κάποιαα αλλαγή στα σχέδιά τους – και το πιο κρίσιμο – απέτυχαν να αναγνωρίσουν πως η Ουκρανία χτίζει ικανότητα στον Βορρά.
Επιδεινώνοντας το λάθος τους, οι ηγέτες της Ρωσίας νόμιζαν ότι είχαν την πολυτέλεια να καταστρέφουν αργά την Ουκρανία στο Ντονμπάς και πίστευαν πως οι αποστολές οικονομίας της δύναμης της Ρωσίας στο Χάρκοβο και τη Χερσώνα δε θα δοκιμαστούν από την Ουκρανία. Όταν τα στρατεύματα του Ζελένσκι κατέκλυσαν μικρότερες ρωσικές δυνάμεις στην περιοχή του Χάρκοβο και τις οδήγησαν πίσω στον ποταμό Oskil, τα σχέδια της Ρωσίας σε όλο το θέατρο ρίχτηκαν σε πλήρη αταξία.
Ο Πούτιν αναγνώρισε καθυστερημένα πως τα σχέδιά του δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν σε κανένα επίπεδο. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τρεις έντονες επιλογές: α) να συνεχίσει να αγνοεί την πραγματικότητα, να μην κάνει αλλαγές και να παρακολουθεί την πτώση των δυνάμεών του αργά, β) να αποσύρει τις δυνάμεις του από την Ουκρανία όσο μπορούσε ακόμη να τις απομακρύνει με κάποια σειρά, ή γ) κλιμάκωση. Ακόμη και ο Πούτιν δεν μπορούσε πλέον να προσποιηθεί πως η επιλογή Α ήταν βιώσιμη. Η αποχώρηση σχεδόν σίγουρα θα τερμάτιζε τη βασιλεία του Πούτιν στην εξουσία (και πιθανώς τη ζωή του μέσω πραξικοπήματος). Η μόνη βιώσιμη επιλογή που έμεινε στον Πούτιν, λοιπόν, ήταν η κλιμάκωση.
Το πρώτο του βήμα ήταν να ανακοινώσει ψευδείς ψηφοφορίες σε τέσσερις περιφέρειες (Λουχάνσκ, Ντόνετσκ, Ζαπορέζια και Χερσώνα) ως πρόδρομο της επίσημης προσάρτησης στη Ρωσική Ομοσπονδία, πιθανώς ήδη από αυτήν την Παρασκευή. Αυτό του επιβλήθηκε για διάφορους λόγους. Πρώτον, όλη του η δικαιολογία για τον πόλεμο ήταν η διατήρηση του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ουκρανίας. Είχε ήδη εγκαταλείψει δεκάδες χιλιάδες Ρώσους στην υποχώρηση από την περιοχή του Χάρκοβο και για να στηρίξει την υποστήριξη των Ρώσων σε άλλα μέρη της κατεχόμενης Ουκρανίας, έπρεπε να αποδείξει ότι ήταν αφοσιωμένος σε αυτούς.
Δεύτερον, η Ρωσία έχει ήδη σηματοδοτήσει ότι μετά την προσάρτηση, η Μόσχα θα θεωρήσει τις περιοχές ως ρωσικό έδαφος και θα θεωρήσει οποιαδήποτε προσπάθεια από το Κίεβο να τις ανακαταλάβει ισοδυναμεί με κατάληψη της Ρωσίας και θα απαντήσει ανάλογα. Πιθανότατα, έκανε αυτό το βήμα κυρίως για να προσπαθήσει να συγκεντρώσει περισσότερη υποστήριξη από τον εγχώριο πληθυσμό της Ρωσίας, έτσι ώστε να πιστεύουν πως δεν ήταν ένας πόλεμος επιλογής από τον Πούτιν, αλλά ένας «Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος» για τη διατήρηση της πατρίδας.
Η δεύτερη σημαντική ενέργεια που έκανε ο Πούτιν ήταν να διατάξει την κινητοποίηση 300.000 εφέδρων στην ενεργό υπηρεσία. Αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, εξαπέλυσε ένα χείμαρρο διαμαρτυριών σε πόλεις σε όλη τη Ρωσική Ομοσπονδία και μια μαζική έξοδο από τη χώρα (σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, σχεδόν 200.000 άνδρες έχουν εγκαταλείψει τη Ρωσία). Χωρίς αμφιβολία, οι Ρώσοι δεν έχουν το ίδιο κίνητρο στον πόλεμο με τους Ουκρανούς, καθώς οι τελευταίοι παλεύουν κυριολεκτικά για τη ζωή και την ύπαρξή τους ως έθνος. Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα: έχει στραφεί αποφασιστικά ο πόλεμος εναντίον της Ρωσίας και είναι πλέον αναπόφευκτο να κερδίσει η Ουκρανία;
Η απάντηση: είναι αδύνατο να το πούμε σε αυτό το σημείο.
Αυτό δεν είναι ικανοποιητικό για πολλούς, καθώς η δυναμική είναι προς το παρόν με την πλευρά του Κιέβου και μια φυσική τάση μεταξύ εκείνων στη Δύση είναι να συμπεράνουν ότι οι πρόσφατες επιτυχίες προμηνύουν μια μη αναστρέψιμη τάση προς μια νίκη της Ουκρανίας. Δυστυχώς, αυτό είναι απίθανο να συμβεί, καθώς η πορεία των πολέμων συχνά γέρνει μπρος-πίσω προτού τελικά εγκατασταθεί προς μια κατεύθυνση. Σκεφτείτε την εμπειρία των ΗΠΑ στον πόλεμο της Κορέας.
Στον εναρκτήριο γύρο του πολέμου, τα βορειοκορεατικά τεθωρακισμένα όργωσαν τις άμυνες του Νότου – συμπεριλαμβανομένης της διαβόητης «Task Force Smith» των ΗΠΑ – και σχεδόν έδιωξαν τους Αμερικανούς και τους Νοτιοκορεάτες από τη χερσόνησο. Αλλά οι συμμαχικές δυνάμεις στάθηκαν σταθερές στην περίμετρο του Πουσάν και οδήγησαν τη Βόρεια Κορέα μέχρι τον ποταμό Yalu στα σύνορα με την Κίνα, με σχεδόν όλους στη Δύση να πιστεύουν ότι ο πόλεμος θα είχε τελειώσει μέχρι τα Χριστούγεννα του 1950.
Αντίθετα, η Κίνα και η Βόρεια Κορέα προκάλεσαν έκπληξη και πλημμύρισαν τον πόλεμο με 300.000 Κινέζους, οδηγώντας τα νοτιοκορεατικά και αμερικανικά στρατεύματα εκατοντάδες μίλια πίσω. Στη συνέχεια, ο πόλεμος κατέληξε σε παρατεταμένο αδιέξοδο στον 38ο παράλληλο, με αποτέλεσμα τελικά την υπογραφή ανακωχής το 1953 που παραμένει άλυτη μέχρι σήμερα. Μπορεί κάλλιστα να υπάρξουν εξίσου πολλές σημαντικές αλλαγές που θα ακολουθήσουν σε αυτόν τον πόλεμο.
Παρ ' όλες τις λιποταξίες και τη μαζική έξοδο Ρώσων ανδρών που τράπηκαν σε φυγή για να ξεφύγουν από το στρατό, εκατοντάδες χιλιάδες υπακούουν στο κάλεσμα και εμφανίζονται στο καθήκον. Μπορεί να υπάρξει εύλογη συζήτηση για την ποιότητα αυτών των νέων στρατευμάτων, αλλά η πραγματικότητα είναι πως η προσθήκη ακόμη και άλλων 100.000 στρατιωτικών στρατευμάτων στη ρωσική πλευρά θα μπορούσε να έχει δραματικό αποτέλεσμα, ειδικά εάν συνδυάζονται με έμπειρα στρατεύματα και συγκεντρώνονται στην απασχόλησή τους.
Επιπλέον, ο Πούτιν δεν είναι πιθανό να παραμείνει παθητικός μπροστά στις πολλές αποτυχίες του και μπορεί να υπολογίζει ότι θα κλιμακώσει τον πόλεμο με τους όρους του. Μπορεί επίσης να επεκτείνει τη λίστα στόχων πέρα από τις τρέχουσες γραμμές του μετώπου στη δυτική Ουκρανία και να επιταχύνει σημαντικά την καταστροφή ουκρανικών σταθμών παραγωγής ενέργειας, σιδηροδρομικών κόμβων, περισσότερων φραγμάτων, γεφυρών και άλλων υποδομών που θα παρεμπόδιζαν σοβαρά την ικανότητα της Ουκρανίας να μετακινήσει τα στρατεύματά της. Οι απελπισμένοι άνδρες είναι ικανοί για σημαντική κλιμάκωση και δεν πρέπει να αγνοήσουμε τον αριθμό των πρόσφατων προειδοποιήσεων από ανώτερους Ρώσους ηγέτες πως, σε χειρότερο σενάριο, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα.
Το πώς θα εξελιχθεί τελικά αυτός ο πόλεμος είναι αδύνατο να προβλεφθεί σε αυτό το σημείο. Υπάρχουν μυριάδες πιθανά αποτελέσματα, και πιθανότατα μια σειρά από δραματικές ανατροπές που θα έρθουν ακόμη. Ένα πράγμα, ωστόσο, φαίνεται ξεκάθαρο: δε θα υπάρξει εύκολο τέλος, καμία από τις δύο πλευρές δε θα έχει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, και ό,τι και να γίνει, η σύγκρουση είναι πιθανό να διαρκέσει στο άμεσο μέλλον – θα στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ακόμη ουκρανικά και ρωσικά στρατεύματα και πολίτες.