Από: Το Παρόν
Η αναφορά του, μερικών μόνο λέξεων, στο ζήτημα των υποκλοπών πυροδότησε αντιδράσεις, ερμηνείες, επικρίσεις και ποικίλα σχόλια. Αίσθηση, ωστόσο, προκάλεσε το ότι οι επικριτικές σε βάρος του δηλώσεις και εκτιμήσεις αλλά και τα αρνητικά δημοσιεύματα στα ΜΜΕ, αν και προέρχονταν από πρόσωπα με διαφορετική πολιτική θέση και ιδεολογική τοποθέτηση, είχαν την ίδια «κεντρική ιδέα». Ωσάν να είχαν υπαγορευθεί από ένα… κέντρο καθοδήγησης.
Στην… ίδια όχθη Μητσοτακικοί, Σαμαρικοί, Σημιτικοί, στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είναι σε ανοιχτή γραμμή με το Μέγαρο Μαξίμου αλλά και αρθρογράφοι – άλλοτε υμνητές του Κ. Σημίτη κ.ά.
Τα σενάρια που εξυφάνθηκαν πέριξ της ομιλίας και της επανεμφάνισης του Κ. Καραμανλή θα τα ζήλευαν και οι πιο επιτυχημένοι σεναριογράφοι του Χόλιγουντ. Το πιο απλό, ότι ο πρώην πρωθυπουργός υπονομεύει βάσει σχεδίου τον Κυρ. Μητσοτάκη προκειμένου να τον ανατρέψει και να επιστρέψει στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Ο λόγος; Για να αποκαταστήσει, λένε, τη φήμη του και την υστεροφημία του!
Κατά μία άλλη εκδοχή, θέλει να επανέλθει για να πάρει τη ρεβάνς έναντι όσων τον πολέμησαν την περίοδο 2004 – 2009. Σύμφωνα με ένα άλλο, λίγο πιο ακραίο σενάριο, ο Κ. Καραμανλής φιλοδοξεί να επιστρέψει ως επικεφαλής μιας οικουμενικής ή μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Έστω κι αν αυτό προϋποθέτει την αποτυχία της… Νέας Δημοκρατίας.
Ωστόσο, το πιο… ακραίο σενάριο που ακούστηκε (συζητήθηκε) από κάποιους ήταν ότι ο πρώην πρωθυπουργός βρίσκεται πίσω από τα… σχέδια της Μόσχας για αλλαγή της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Ενθυμούμενοι το ότι, ως πρωθυπουργός, ο Κ. Καραμανλής την περίοδο 2004 – 2009 είχε αναπτύξει καλές σχέσεις με τον Βλ. Πούτιν, γεγονός που είχε προκαλέσει την οργή των ΗΠΑ.
Είναι σχεδόν ακατανόητος όλος αυτός ο ορυμαγδός των αντιδράσεων και των σεναρίων, προκύπτει ωστόσο ένα κεντρικό συμπέρασμα: Κάποιοι φοβούνται τον Κ. Καραμανλή και δεν τους ενθουσιάζει η προοπτική της επιστροφής του, με οιονδήποτε ρόλο, στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας. Και αυτό όχι διότι «απέτυχε», υποτίθεται, την περίοδο 2004 – 2009, αλλά διότι –σε αντίθεση με πολλούς άλλους– δεν είναι ούτε ελεγχόμενος ούτε καθοδηγούμενος από πολιτικά, οικονομικά, εκδοτικά ή άλλου είδους κέντρα.