 |
| Ukrainian Military |
Καθώς τα γεγονότα συνέχισαν να εξελίσσονται από την έναρξη των διπλών επιθέσεων του Προέδρου Volodymyr Zelensky στη Χερσώνα και στο Χάρκοβο, αρχίζουμε να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα τόσο για την στρατηγική της Ουκρανίας όσο και για τους λόγους για τις απώλειες της Ρωσίας. Η Δύση μπορεί να θέλει να μετριάσει την πληθωρικότητα της για τις επιτυχίες του Ζελένσκι. Ωστόσο, όπως δείχνει μια περιεκτική ανάλυση, ελάχιστα έχουν αλλάξει ουσιαστικά στο συνολικό πόλεμο από τότε που ξεκίνησαν οι επιθέσεις.
Ντάνιελ Ντέβις - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτό είναι αντίθετο με τη συμβατική σοφία, καταλαβαίνω, καθώς πολλοί χαιρέτησαν τις προόδους της Ουκρανίας ως αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι το κύμα του πολέμου έχει μετατοπιστεί προς όφελος του Κιέβου και πως σύντομα οι δυνάμεις του Πούτιν θα εκδιωχθούν από περισσότερα εδάφη. Όπως θα συζητηθεί λεπτομερώς σε αυτήν την ανάλυση, η επίθεση στο Χάρκοβο της Ουκρανίας χρησιμοποίησε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό στρατευμάτων εναντίον ενός μικρού αριθμού άπειρων ρωσικών στρατευμάτων και δεν ήταν η ηχηρή νίκη σε μια σύγκρουση τιτάνων όπως ορισμένοι το χαρακτήρισαν.
Πώς μεταδόθηκε δημόσια η επίθεση στο Χάρκοβο
Ο Ζελένσκι προσπάθησε να χαρακτηρίσει τον αγώνα ως μια μάχη μεταξύ ίσων δυνάμεων για να δώσει την εντύπωση ότι η Ουκρανία ως δύναμη είχε γυρίσει την κατάσταση και τώρα θα μπορούσε να εξαπολύσει επιθέσεις σε ολόκληρη τη χώρα για να εκδιώξει τη Ρωσία. Την Τετάρτη, διπλασίασε αυτή την προσπάθεια, πηγαίνοντας στην μόλις απελευθερωμένη πόλη Izyum, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις νέες γραμμές του ρωσικού μετώπου, και διακήρυξε ενώπιον πλήθους ΜΜΕ που καταγράφουν το προσεκτικά σεναρισμένο γεγονός με βίντεο και ακίνητες εικόνες: Πρέπει να στείλουμε σήματα στους ανθρώπους μας… στην Κριμαία», δήλωσε, «Θα επιστρέψουμε εκεί».
Οι προσπάθειές του να δώσει την εντύπωση μιας μεγάλης στρατιωτικής επιτυχίας στο δυτικό κοινό ήταν εντυπωσιακά επιτυχημένες. Η Ann Applebaum δήλωσε πως ήταν πλέον καιρός να «προετοιμαστούμε για μια ουκρανική νίκη». Ο Τζον Σπένσερ επαίνεσε τους Ουκρανούς, λέγοντας ότι «έχουν εξαπολύσει τη μεγαλύτερη αντεπίθεση από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο». Ένας τρίτος σχολιαστής είπε πως η «εκπληκτική αντεπίθεση του Κιέβου κατά της Ρωσίας» θα «γραφτεί και θα μελετηθεί για δεκαετίες – αν όχι αιώνες – στο μέλλον».
Ωστόσο, όταν εξετάζονται οι πραγματικές λεπτομέρειες της μάχης, γίνεται αμέσως προφανές πως οι Δυτικοί ισχυρισμοί είναι υπερβολικά υπερβολικοί. Όπως θα διαφωτίσει αυτή η ανάλυση, τα θεμελιώδη μεγέθη που στηρίζουν κάθε πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο προμηνύουν μια μακρά καθυστέρηση παρά μια γρήγορη επίλυση, και επί του παρόντος καμία πλευρά δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι οδεύει προς τη νίκη.
Οι περισσότεροι στη Δύση βλέπουν αυτόν τον πόλεμο ως έναν αθλητικό αγώνα. Όταν η Ρωσία εισέβαλε, πολλοί φοβήθηκαν πως οι δυνάμεις του Πούτιν θα κατάπιναν τη μικρότερη ουκρανική πλευρά. Στη συνέχεια, όταν η πλευρά της Ουκρανίας σκληρύνθηκε και ανάγκασε τα ρωσικά στρατεύματα να αποσυρθούν από το Κίεβο και το Σούμι, η Δύση ήταν χαρούμενη πιστεύοντας πως ο Πούτιν βρισκόταν τώρα σε φυγή και σύντομα θα εκδιωχτεί.
Στη συνέχεια, όμως, η Ρωσία άρχισε τη μεθοδική καταστροφή και την κατάληψη της Μαριούπολης, του Σεβεροντόνετσκ και του Λυσιχάνσκ, και πάλι υπήρχε φόβος για κατάρρευση της Ουκρανίας. Σήμερα, μετά τις ρωσικές απώλειες βόρεια του Χάρκοβο, η κοινή γνώμη έχει επανέλθει στην αισιοδοξία, πιστεύοντας ότι η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο μέχρι το τέλος του έτους.
Ωστόσο, μια μη συναισθηματική ανάλυση των θεμελιωδών πυγμαχίας, της οικονομίας και του προσωπικού αποκαλύπτει πως αυτή η αισιοδοξία δεν είναι καλά θεμελιωμένη και το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι ένας πόλεμος που θα συνεχιστεί στο άμεσο μέλλον, όπως ένας αγώνας πυγμαχίας βαρέων βαρών, με τη μία πλευρά να χτυπά από την άλλη, και στη συνέχεια τυλίγεται από τις αντίθετες γροθιές – συνεχίζοντας γύρο μετά από γύρο.
Και οι δύο πλευρές εξακολουθούν να έχουν σημαντική ικανότητα να συνεχίσουν να υποστηρίζουν μάχιμες επιχειρήσεις, και ούτε ο πληθυσμός ούτε η ηγεσία φαίνεται να έχουν κανένα ενδιαφέρον ή κίνητρο να αναζητήσουν μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων με οτιδήποτε άλλο εκτός από μαξιμαλιστικούς όρους για τον εαυτό τους. Αυτό ουσιαστικά εγγυάται ότι ο πόλεμος θα συνεχίσει την αιματηρή, ασαφή πορεία του στο άμεσο μέλλον. Αυτή η τρέχουσα φάση που τονίζεται από τις επιθέσεις σε Χερσώνα και Χάρκοβο του Ζελένσκι δείχνει γιατί.
Γιατί ο Ζελένσκι έπρεπε να ξεκινήσει μια επίθεση
Κατά τους πρώτους έξι μήνες του πολέμου, η πρωτοβουλία ανήκε σχεδόν αποκλειστικά στη Μόσχα. Ο Πούτιν εισέβαλε στις 24 Φεβρουαρίου και πλημμύρισε τη χώρα με δυνάμεις σε τέσσερις άξονες. Η Ουκρανία μπήκε σε κατάσταση άμεσης αντίδρασης, προσπαθώντας να ανακόψει την παλίρροια σε καθεμία και να απωθήσει όπου μπορούσε. Ακόμη και προς τα τέλη Μαρτίου, όταν η Ρωσία απέσυρε τους τεθωρακισμένους σχηματισμούς της από βόρεια του Κιέβου, του Σούμι και του Χάρκοβο, ήταν επιλογή του Πούτιν να μετακινηθεί (η εναλλακτική ήταν να πιέσει μια δυσμενή θέση ή να στείλει περισσότερες ενισχύσεις εκεί αντί για το Ντονμπάς) εκείνη την εποχή, η Ουκρανία δεν είχε επιθετική ικανότητα και μπορούσε να προκαλέσει μόνο αμυντικές πληγές στους εισβολείς.
Ξεκινώντας στα τέλη Απριλίου, οι ρωσικές επιθέσεις στο Ντονμπάς άρχισαν μεθοδικά, αν και αργά, να κερδίζουν και να καταλαμβάνουν/καταστρέφουν πόλεις όπως η Μαριούπολη, το Izyum, το Krasny Leman, το Poposna, το Severodonetsk και το Lysychansk. Αν και ο ρυθμός τελικά επιβραδύνθηκε, η Ρωσία συνέχισε να προχωρά στο Ντονμπάς μέχρι τις αρχές Αυγούστου. Τα ουκρανικά στρατεύματα συνέχισαν να επιβάλλουν ένα αιματηρό τίμημα σε κάθε μέτρο εδάφους στη Ρωσία, αλλά και οι UAF υπέστησαν απώλειες στη διαδικασία. Ωστόσο, εάν η Ουκρανία επρόκειτο να διασκεδάσει την παραμικρή ελπίδα να κερδίσει τον πόλεμό της, θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να προχωρήσει στην επίθεση.
Όπως ανέλυσα νωρίτερα φέτος, ο ιδανικός τρόπος για την Ουκρανία να χτίσει μια επιθετική ικανότητα μάχης θα απαιτούσε να αποκτήσει σημαντικό σύγχρονο στρατιωτικό εξοπλισμό από τη Δύση και στη συνέχεια να περνούσε από εννέα μήνες έως ένα χρόνο στρατολογώντας, σχηματίζοντας και εκπαιδεύοντας μια δύναμη 100.000 ανδρών. ικανό να ξεκινήσει επιθετικές επιχειρήσεις σε επίπεδο θεάτρου. Ο Ζελένσκι προφανώς αποφάσισε ότι η Ουκρανία δε θα μπορούσε να αντέξει ένα χρόνο και επέλεξε να επιχειρήσει μια επίθεση υπό λιγότερο από ιδανικές συνθήκες. Είναι δύσκολο να τον κατηγορήσουμε που κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα, καθώς οι UAF ήταν υπό πίεση από πολλές πλευρές.
Πρώτον, η Ρωσία σχεδίαζε να διεξαγάγει ένα ψευδές δημοψήφισμα το Σεπτέμβριο για πολλά από τα κατεχόμενα εδάφη στα ανατολικά και νότια, ειδικά στη Χερσώνα, ως ένα πρώτο βήμα για την προσάρτηση από τη Μόσχα περισσότερων ουκρανικών εδαφών στη Ρωσική Ομοσπονδία. Αν και η δράση δε θα αναγνωριστεί από το Κίεβο ή πιθανώς κανένα έθνος, όπως αποδείχθηκε το 2014 με την Κριμαία, από τη στιγμή που πραγματοποιηθεί μια προσάρτηση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιστραφεί.
Δεύτερον, οι Δυτικοί υπουργοί Άμυνας απείχαν μέρες από τη συνάντηση στην αεροπορική βάση Ramstein για να συζητήσουν ποια περισσότερη βοήθεια θα έπρεπε να δοθεί στην Ουκρανία. Κάποιοι στη Δύση άρχισαν να αναρωτιούνται εάν είχε νόημα να συνεχιστεί η παροχή σύγχρονων όπλων στην Ουκρανία, όταν δεν είχαν αποδείξει πως μπορούσαν να κερδίσουν εδάφη με όσα είχε λάβει μέχρι στιγμής το Κίεβο. Ο Ζελένσκι προφανώς υπολόγισε ότι η ανάληψη επιθετικού κινδύνου τόσο πριν από τις ψεύτικες εκλογές όσο και τη συνάντηση του Ραμστάιν ήταν απαραίτητο για να αποτραπεί η ήττα.
Ήταν κρίσιμο, ωστόσο, ο Ζελένσκι να είναι επιτυχημένος σε οποιαδήποτε επίθεση. Η εκτόξευση μιας επίθεσης που θα αποτύγχανε εντελώς θα μπορούσε να είχε καταστροφικό αποτέλεσμα, τόσο για την άμεση ασφάλειά του όσο και για τη μακροπρόθεσμη προσπάθεια να πάρει περισσότερα και βαρύτερα όπλα από τη Δύση. Γνωρίζουμε τώρα ότι ο Ουκρανός ηγέτης επέλεξε μια πολύπλευρη επίθεση σε δύο ελαφρά αμυνόμενες ζώνες που θα έδιναν στα στρατεύματά του τις καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Δεδομένων των συνθηκών, επέλεξε καλά.