Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Τσαρλς Χιου Σμιθ, ένας ανεξάρτητος δημοσιογράφος που επικεντρώνεται στα παγκόσμια οικονομικά, την ενέργεια, τον πολιτισμό και την πολιτική οικονομία, καθώς και το γεωπολιτικό αντίκτυπο όλων αυτών των παραγόντων, δημοσίευσε πρόσφατα μια ανάλυση για το πώς οι ΗΠΑ ασκούν την πολιτική τους για «εξαγωγή πληθωρισμού». Σύμφωνα με τον Smith, ένα ισχυρό νόμισμα εξάγει τον πληθωρισμό σε εκείνα τα έθνη που δεν εκδίδουν νόμισμα. Αναγνωρίζει τρεις βασικούς παράγοντες:
1) η τιμή ορίζεται στα περιθώρια.
2) τα νομίσματα είναι το θεμέλιο κάθε οικονομίας.
3) οι οικονομικές προβλέψεις που εκδίδονται για να ηρεμήσουν το κοινό δεν αντανακλούν επιχειρησιακούς γεωπολιτικούς στόχους.
«...τα έθνη έχουν σχετικά λίγους μοχλούς που μπορούν να τραβήξουν για να επηρεάσουν τα παγκόσμια οικονομικά, το εμπόριο, την ανάπτυξη, τα νομίσματα ή τη γεωπολιτική ισορροπία δυνάμεων. Ένας τέτοιος μοχλός είναι οι τόκοι που πληρώνει το κράτος για τα κρατικά του ομόλογα. Εάν μια κεντρική τράπεζα/κράτος αυξήσει τον τόκο που πληρώνει στα ομόλογά του, προσελκύει κεφάλαια που αναζητούν υψηλότερη απόδοση. Αυτή η εισροή κεφαλαίων ενισχύει τη ζήτηση για το νόμισμά του, επειδή τα ομόλογα είναι εκφρασμένα στο νόμισμα του κράτους. Καθώς το νόμισμα ενισχύεται έναντι άλλων νομισμάτων, αγοράζει περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες. Οι εισαγωγές γίνονται φθηνότερες και οι εξαγωγές της χώρας γίνονται πιο δαπανηρές σε όσους χρησιμοποιούν άλλα νομίσματα», ισχυρίζεται ο Smith.
"Ένας άλλος μοχλός είναι να μειωθούν οι εξαγωγές εμπορευμάτων, ειδικά η ενέργεια και τα σιτηρά. Εάν αυτό μειώνει την παγκόσμια προσφορά, η τιμή εκτινάσσεται. Εάν οι σύμμαχοι πάρουν τις εξαγωγές και οι εχθροί όχι, αυτό τιμωρεί τους εχθρούς και ανταμείβει τους συμμάχους. Ένας τρίτος μοχλός είναι ο περιορισμός των εισαγωγών. Ένα καταναλωτικό έθνος μπορεί να περιορίσει τις εισαγωγές από συγκεκριμένους εξαγωγείς ή να αρκεστεί σε εγχώριες προμήθειες ή μόνο να αγοράσει από συμμάχους. Ένας τέταρτος μοχλός είναι να συναντηθεί με συμμάχους και να καταλήξει σε συμφωνία για τα οικονομικά και τα εμπορεύματα για να αποτρέψει τις ανισορροπίες που απειλούν την σταθερότητα της συμμαχία», προσθέτει.
Σύμφωνα με τον Smith, ένα καλό παράδειγμα αυτού είναι η συμφωνία Plaza του 1985 που αποδυνάμωσε το δολάριο ΗΠΑ σε βάρος του γιεν Ιαπωνίας και των μεγάλων ευρωπαϊκών νομισμάτων. Το ισχυρό δολάριο είχε βαθιά αρνητική επίδραση στις εξαγωγές των ΗΠΑ και δημιουργούσε εμπορικά ελλείμματα στις ΗΠΑ.
«Καθένας από αυτούς τους μοχλούς έχει γεωπολιτικές συνέπειες», λέει ο Smith και στη συνέχεια προσθέτει: «Οι οικονομικές ενέργειες όπως η αύξηση των επιτοκίων παρουσιάζονται ως καθαρά οικονομικές, αλλά οι γεωπολιτικές τους συνέπειες δε χάνονται στην πολιτική/στρατιωτική ηγεσία του έθνους. Ενίσχυση ή μείωση των εξαγωγών. Τα εμπορεύματα μπορούν επίσης να παρουσιάζονται ως χρηματοοικονομικά, ακόμη και όταν ο πραγματικός σκοπός είναι γεωπολιτικός. Με άλλα λόγια, γεγονότα που παρουσιάζονται ως αποκλειστικά οικονομικά μπορούν επίσης να εξυπηρετήσουν γεωπολιτικούς στόχους κάτω από τον εγχώριο-κεντρικό ενθουσιασμό».
Σύμφωνα με τον Smith, μετά τη συμφωνία Plaza, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να διατηρήσουν το USD σχετικά αδύναμο για να περιορίσουν τα εμπορικά ελλείμματα. Ωστόσο, αυτή η πολιτική ασθενούς δολαρίου έχει αλλάξει. Το αυξανόμενο δολάριο ΗΠΑ προσθέτει μια συναλλαγματική «επιβάρυνση» πέρα από τις αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου, των σιτηρών και άλλων βασικών εμπορευμάτων.
"Το γιεν έχει αποδυναμωθεί κατά 20% έναντι του δολαρίου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε εμπόρευμα με τιμή σε δολάρια ΗΠΑ είναι 20% υψηλότερη σε τιμή για όσους χρησιμοποιούν γιεν. Προσθέστε την αύξηση του κόστους λόγω των παγκόσμιων ελλείψεων και αυτό είναι ένα διπλό χτύπημα του πληθωρισμού. Οι αυξήσεις στον πληθωρισμό/την τιμή των βασικών ειδών είναι ύφεση, καθώς κρατούν τη ζήτηση. Οι άνθρωποι απλά δεν έχουν αρκετά κέρδη για να πληρώσουν υψηλότερα κόστη για τα βασικά και να διατηρήσουν τη διακριτική τους δαπάνη για αγαθά και υπηρεσίες", δηλώνει ο Smith.
Και προσθέτει: "...η τιμή ορίζεται στα περιθώρια. Εάν η προσφορά πετρελαίου μειωθεί κατά 5 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα (BPD), η τιμή αυξάνεται. Αν όμως η ζήτηση πέσει κατά 10 εκατομμύρια BPD, η τιμή του πετρελαίου πέφτει κατακόρυφα. Καθώς η τιμή του πετρελαίου πέφτει, οι εξαγωγείς λαμβάνουν πολύ λιγότερα χρήματα και έτσι αντισταθμίζονται αντλώντας περισσότερο πετρέλαιο. Αυτό χρησιμεύει στην περαιτέρω συμπίεση των τιμών».
Ο Smith ρωτά στη συνέχεια: "Ποιος θα ωφεληθεί από ένα αυξανόμενο δολάριο ΗΠΑ και μια παγκόσμια ύφεση και ποιος θα ζημιωθεί; Οι ΗΠΑ θα ωφεληθούν από ένα υψηλότερο USD επειδή αυτό μειώνει το κόστος όλων των εισαγωγών. Όλοι οι άλλοι που χρησιμοποιούν ασθενέστερα νομίσματα θα πλήρωναν περισσότερα για εισαγόμενα εμπορεύματα. Καθώς η ζήτηση για πετρέλαιο πέφτει, η τιμή πέφτει κατακόρυφα. Αυτό βοηθά τα καταναλωτικά έθνη και βλάπτει τους εξαγωγείς πετρελαίου. Καθώς το USD αυξάνεται, σέρνει κάθε νόμισμα που συνδέεται με το USD υψηλότερα μαζί του, καθιστώντας τις εξαγωγές τους πιο ακριβές. Αυτό θα πιέσει τις εξαγωγές της Κίνας, αναγκάζοντας την Κίνα να προσαρμόσει το συνάλλαγμα, μειώνοντας την αγοραστική δύναμη όλων όσων χρησιμοποιούν γιουάν / RMB».
"Είναι η επικείμενη παγκόσμια ύφεση απλώς "κακή τύχη" ή θα μπορούσε μια αναπόφευκτη παγκόσμια ύφεση να "ωθηθεί" για να εξυπηρετήσει γεωπολιτικούς στόχους; Οι δυνάμεις που έχουν εξαπολυθεί (υψηλά επιτόκια, ελλείψεις, ισχυρό δολάριο) θα χρειαστούν χρόνο για να δουλέψουν. Το USD μπορεί να πέσει και το πετρέλαιο να αυξηθεί τους επόμενους μήνες, αλλά πού θα είναι η παγκόσμια ζήτηση και το πετρέλαιο σε ένα χρόνο;" επισημαίνει περαιτέρω.
"Πολλοί άνθρωποι αναμένουν ότι το δολάριο θα αποδυναμωθεί και η Fed θα μειώσει τα επιτόκια ξανά στο μηδέν μόλις η ύφεση γίνει αναμφισβήτητη. Δεν είμαι τόσο σίγουρος. Μια υπόθεση μπορεί να γίνει πως τα επιτόκια έχουν ολοκληρώσει έναν κύκλο πτώσης 40 ετών και είναι τώρα σε έναν κοσμικό κύκλο υψηλότερα. Μπορεί επίσης να γίνει μια υπόθεση ότι η πολιτική ασθενούς δολαρίου έχει τελειώσει και το δολάριο θα κινηθεί ψηλότερα, επιταχύνοντας τις οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες που περιγράφονται παραπάνω. Ένα ισχυρό νόμισμα εξάγει τον πληθωρισμό σε εκείνα τα έθνη που δεν εκδίδουν νόμισμα. Τύχη, σύμπτωση ή "ώθηση";" καταλήγει ο Smith.
Αυτό αφήνει τον κόσμο με μια πολύ σαφή επιλογή. Είτε φροντίστε να φυλάσσεται πάση θυσία η οικονομική και χρηματοοικονομική ανεξαρτησία, είτε να παραμείνετε σε αέναη σκλαβιά προς όφελος μιας μακρινής ιμπεριαλιστικής θαλασσοκρατίας που στην καλύτερη περίπτωση δεν προσφέρει τίποτα σε αντάλλαγμα. Στη χειρότερη, προσφέρει απεριόριστο αριθμό θανάτου, καταστροφής και γενικής ταλαιπωρίας, τα οποία υποστηρίζονται οικονομικά από τους ίδιους τους σκλάβους.