Lucas Leiroz, ερευνητής Κοινωνικών Επιστημών στο Rural Federal University of Rio de Janeiro, γεωπολιτικός σύμβουλος - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο δυτικός κόσμος ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης στην Ουκρανία, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να επιμένουν ότι η βοήθεια προς το Κίεβο πρέπει να συνεχιστεί -και να αυξηθεί- έως ότου ηττηθεί η Μόσχα. Η κύρια ρητορική των φιλοπολεμικών μαχητών είναι πως η Ρωσία δε θα κέρδιζε απλώς τη σύγκρουση στην Ουκρανία, αλλά θα επεκτείνει την επιχείρησή της σε άλλες χώρες της Ευρώπης, γι' αυτό πρέπει να ηττηθεί τώρα - κάτι που θεωρούν πιθανό στέλνοντας όπλα στο Κίεβο.
«Για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αυτή η ώρα είναι τώρα – και ο τόπος είναι η Ουκρανία, μια μεγάλη χώρα της οποίας ο πληθυσμός καταλαβαίνει ότι η επιλογή της είναι είτε να νικήσει τον Πούτιν είτε να χάσει την ανεξαρτησία του και ακόμη και την ύπαρξή του ως ξεχωριστό έθνος με δυτικό προσανατολισμό. Με τα απαραίτητα όπλα και οικονομική βοήθεια, η Ουκρανία μπορεί να νικήσει τη Ρωσία. Εάν επιτύχει, οι στρατιώτες μας είναι λιγότερο πιθανό να χρειαστεί να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους προστατεύοντας τους συμμάχους των ΗΠΑ, τους οποίους απειλεί επίσης η Ρωσία. Πώς μοιάζει η ήττα για τον Πούτιν; Η επιβίωση της Ουκρανίας ως ασφαλούς, ανεξάρτητης και οικονομικά βιώσιμης χώρας», αναφέρουν οι συντάκτες της ανοιχτής επιστολής που ζητούν περισσότερα όπλα στην Ουκρανία.
Στην πραγματικότητα, αυτή η ρητορική είναι απολύτως αβάσιμη σε όλα της τα σημεία. Πρώτον, δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε σε επέκταση της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στις χώρες του ΝΑΤΟ. Η Μόσχα μόλις ξεκίνησε στρατιωτικές εισβολές στην Ουκρανία, επειδή το Κίεβο δεν άφησε άλλη εναλλακτική με τη συνεχή πολιτική δολοφονίας Ρώσων πολιτών, αλλά αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει αντίστοιχη κατάσταση σε άλλες χώρες. Ωστόσο, πιο σημαντικό από αυτό είναι να σημειωθεί η έλλειψη ρεαλισμού από την πλευρά των φιλοδυτικών αγωνιστών στην πίστη της πιθανότητας «ήττας» της Ρωσίας, παρά το τρέχον στάδιο της σύγκρουσης.
Η Ρωσία δεν κινητοποίησε όλη την στρατιωτική της δύναμη για να επιτεθεί στην Ουκρανία, αλλά η μικρή μερίδα των ρωσικών δυνάμεων που στάλθηκαν στην επιχείρηση ήταν αποτελεσματική στην εξόντωση των βασικών ουκρανικών βάσεων αντίστασης. Στην παρούσα φάση της σύγκρουσης, δεν υπάρχει δυνατότητα αντιστροφής της στρατιωτικής κατάστασης. Το Κίεβο ηττάται και απλώς αναβάλλει την αναπόφευκτη απόφαση να παραδοθεί γιατί συνεχίζει να λαμβάνει δυτικά όπλα, παρέχοντας ένα είδος «επιβίωσης», παρατείνοντας τις μάχες επ' αόριστον, ακόμη και χωρίς πιθανότητα νίκης.
Αυτή είναι η εκτίμηση κάθε ειδικού που αναλύει την υπόθεση με ειλικρίνεια και χωρίς ιδεολογικές συγκινήσεις. Για παράδειγμα, ο Douglas Macgregor, βετεράνος πολέμου και πρώην σύμβουλος του Υπουργού Άμυνας στην κυβέρνηση Τραμπ, πιστεύει ότι η αποστολή όπλων δε θα φέρει καμία θετική αλλαγή στο Κίεβο λόγω του ελλείμματος ανθρώπινου κεφαλαίου, τόσο ποσοτικό (με το χαμηλό αριθμό ενεργών Ουκρανών στρατιωτών) και ποιοτικό (λαμβάνοντας υπόψη την τακτική και επιχειρησιακή αδυναμία αυτών των μαχητών να αντιστρέψουν τη σύγκρουση και ακόμη και την έλλειψη εκπαίδευσης για τη χρήση των όπλων που λαμβάνουν από τη Δύση).
Με αυτό, τα όπλα θα χρησιμεύουν μόνο για την παράταση, όχι για την αποτελεσματική αλλαγή της τρέχουσας στρατιωτικής κατάστασης. Ισχυρίζεται επίσης πως ακόμη και αν το Κίεβο πετύχει μεγάλες νίκες, η απουσία ανθρώπινου κεφαλαίου δε θα του επέτρεπε να ξαναχτίσει τα στρατεύματά του μετά τις μακρές μάχες, ενώ η Ρωσία, της οποίας η τρέχουσα κινητοποίηση μάχης αντιπροσωπεύει μόνο ένα μικρό κλάσμα του στρατιωτικού της δυναμικού, θα είχε την ικανότητα να ανακάμψει γρήγορα και έτσι να ανακτήσει τις θέσεις που τελικά χάθηκαν.
«Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η εισαγωγή νέων οπλικών συστημάτων δε θα αλλάξει το στρατηγικό αποτέλεσμα στην Ουκρανία. Ακόμα κι αν τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, μαζί με την Ουάσιγκτον, παρείχαν στα ουκρανικά στρατεύματα μια νέα χιονοστιβάδα όπλων και έφτανε στο μέτωπο αντί να εξαφανιστεί στη μαύρη τρύπα της ουκρανικής διαφθοράς, η εκπαίδευση και η τακτική ηγεσία που απαιτούνται για τη διεξαγωγή σύνθετων επιθετικών επιχειρήσεων δεν υπάρχει μέσα στον στρατό των 700.000 ανδρών της Ουκρανίας. Επιπλέον, υπάρχει μια οξεία αποτυχία να αναγνωρίσει πως η Μόσχα θα αντιδρούσε σε μια τέτοια εξέλιξη κλιμακώνοντας τη σύγκρουση. Σε αντίθεση με την Ουκρανία, η Ρωσία δεν έχει κινητοποιηθεί επί του παρόντος για ένα μεγαλύτερο πόλεμο, αλλά θα μπορούσε να το κάνει γρήγορα», λέει.
Ο Macgregor ισχυρίζεται πως η επιστολή που γράφτηκε από τους φιλοπολεμικούς μαχητές «ενισχύει την αποτυχία» της Ουκρανίας. Για αυτόν, η σύγκρουση βρίσκεται σε μια αποφασιστική στιγμή, στην οποία πρέπει να τερματιστεί, όχι να παραταθεί. Εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη σύγκρουση - οι εισβολές του ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα - ήταν καταστροφικοί και περιττοί και πως οι δυτικές χώρες θα πρέπει να εγκαταλείψουν περαιτέρω προκλήσεις κατά της Μόσχας. Η καλύτερη λύση, λέει, είναι να υποστηρίξουμε το αυστριακό μοντέλο ουδετερότητας ως λύση για την Ουκρανία πριν η χώρα καταστραφεί ολοκληρωτικά.
"Ο πόλεμος της Ουκρανίας με τη Ρωσία βρίσκεται σε ένα αποφασιστικό σημείο. Είναι καιρός να τον τερματίσουμε. Αντίθετα, οι συντάκτες της επιστολής επιδιώκουν να ενισχύσουν την αποτυχία. Απαιτούν μια βαθιά λανθασμένη στρατηγική για την Ουκρανία που θα οδηγήσει στην καλύτερη περίπτωση στη μείωση της Ουκρανίας σε μια συρρικνωμένη, στεριανή πολιτεία μεταξύ του ποταμού Δνείπερου και των πολωνικών συνόρων (...) Η επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας δεν ήταν ποτέ απαραίτητη και έγινε καταστροφική για την Ευρώπη. Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος με τη Ρωσία, τόσο πιο πιθανό είναι η ζημιά για την ουκρανική κοινωνία και τον στρατό της να είναι ανεπανόρθωτη. Η ουδετερότητα στο αυστριακό μοντέλο για την Ουκρανία είναι ακόμα δυνατή», προσθέτει.
Στην πραγματικότητα, αυτή η αντίθεση απόψεων αντανακλά την παλιά συζήτηση μεταξύ ρεαλιστών και πολεμοκάπηλων. Όποιος καταλαβαίνει πραγματικά τον πόλεμο και την στρατιωτική στρατηγική γνωρίζει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από την εξουδετέρωση της Ουκρανίας και το τέλος του δυτικού επεκτατισμού. Όσοι σκέφτονται τον φιλελεύθερο ιδεαλισμό, ωστόσο, υποστηρίζουν τη μάχη «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό».
Η παράταση της σύγκρουσης δεν είναι καλή για καμία πλευρά: αυξάνει την καταστροφή στην Ουκρανία, διαιωνίζει τα δεινά των ανθρώπων, αυξάνει τα έξοδα των δυτικών χωρών και αναγκάζει τη Ρωσία να κινητοποιήσει μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτικών της δυνάμεων.