Δρ Binoy Kampmark - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Με μια τέτοια γλώσσα να επιστέφει τις προσπάθειες των Συμμάχων, οι δυνάμεις του Άξονα - σίγουρα η Γερμανία και η Ιαπωνία - θα μπορούσαν να συνεχίσουν να πολεμούν τον πόλεμο της εξόντωσης, γνωρίζοντας ότι κανένας όρος που θα μπορούσαν να υποβάλουν δε θα ληφθεί σοβαρά υπόψη. Δε θα υπήρχε συμβιβασμός σε αυτή την υπαρξιακή αντιπαράθεση. Έκανε την προέλαση των Συμμάχων στη Δυτική Ευρώπη πιο αργή και επέτρεψε στη Σοβιετική Ένωση να εκδιώξει τις γερμανικές δυνάμεις και να καταλάβει δεόντως το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης. Κατέστησε σχεδόν αδύνατες τις διαπραγματεύσεις για το εάν η Ιαπωνία θα διατηρήσει τον αυτοκράτορά της στην παράδοση, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο για τη χρήση ατομικών όπλων κατά της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.
Η προμήθεια όπλων στην Ουκρανία στις προσπάθειές της κατά της Ρωσίας έχει γίνει μια αποστολή με ζήλο που υποτίθεται ότι θα πετύχει τη νίκη. Οι μεσσιανικές παρορμήσεις μυρίζουν και κινούνται στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, με κάποια απήχηση στη Βαρσοβία και στις πρωτεύουσες των κρατών της Βαλτικής. Ένας αέρας μη πραγματικότητας – είτε πρόκειται για διαπραγματεύσεις για το μέλλον της ουκρανικής επικράτειας υπό ρωσική κατοχή – γεμίζει τέτοιους διαδρόμους ισχύος.
Την 1η Μαΐου, αφού ταξίδεψε στο Κίεβο, η πρόεδρος της Βουλής Νάνσι Πελόζι ανέβασε τους τόνους. «Η Αμερική», δήλωσε με σοβαρότητα, «στέκεται στο πλευρό της Ουκρανίας μέχρι να κερδίσει τη νίκη». Έκανε ελάχιστη προσπάθεια να εξηγήσει τι θα συνεπαγόταν αυτό, είτε πρόκειται για την απέλαση των ρωσικών δυνάμεων από όλη την ουκρανική επικράτεια, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, είτε για τη λύση της «μηχανής κρέατος», αφήνοντας το Κίεβο και τη Μόσχα να αιμορραγούν, αποδυναμώνοντας την τελευταία και ενισχύοντας την ασφάλεια του ΝΑΤΟ. Μια νεκρή γενιά.
Οι παρατηρήσεις της ήταν αρκετές για να ανησυχήσουν τον Michael T. Klare, αμυντικό ανταποκριτή του The Nation. «Πουθενά, στα σχόλιά της ή άλλων υψηλόβαθμων αξιωματούχων, δε γίνεται λόγος για διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων στην Ουκρανία, μόνο για σενάρια που οδηγούν στην ήττα της Ρωσίας, με οποιοδήποτε κόστος ανθρώπινων ζωών».
Η ασάφεια του όρου οδήγησε σε μεγάλες, αυθόρμητες εκκλήσεις για την καταπολέμηση της αφώτιστης ρωσικής βαρβαρότητας, με τις κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ να το αποκαλούν επανειλημμένα ως μια σύγκρουση που περιλαμβάνει ολόκληρη τη Δύση, ακόμη και τον κόσμο. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά τη ρητορική, και ένα άλλο συναίσθημα έρχεται στο προσκήνιο: η επιθυμία να αιματοκυλίσει τη Ρωσία αντικαθεστωτικά ενώ οι κατασκευαστές όπλων κάνουν τον απολογισμό τους.
Για πάνω από μια δεκαετία, η Ουκρανία ήταν κάτι σαν παιχνίδι στα υποκαταστήματα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Wendy R. Sherman είχε βρεθεί να λέει στο Newshour του BBC ότι η Ρωσία έπρεπε να «υποστεί μια στρατηγική αποτυχία» στην Ουκρανία.
Η λίστα ελέγχου για να γίνει αυτό, όπως σκιαγραφήθηκε από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, είναι μακρά. «Θα συνεχίσουμε να παρέχουμε στην Ουκρανία προηγμένα όπλα, συμπεριλαμβανομένων αντιαρματικών πυραύλων Javelin, αντιαεροπορικών πυραύλων Stinger, ισχυρών συστημάτων πυροβολικού και πυραύλων ακριβείας, ραντάρ, μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων, ελικοπτέρων Mi-17 και πυρομαχικών».
Σε αυτό το σκορ, τα γεράκια είναι στην άνοδο. Όποιος εκφράζει την άποψη πως μια ουκρανική νίκη δύσκολα θα ήταν ολοκληρωτική, πόσο μάλλον πιθανή, έχει υβριστεί, όπως γράφει ο Βρετανός στρατιωτικός ιστορικός και δημοσιογράφος Max Hastings. Είναι πίσσα και πούπουλα είτε ως «υπερρεαλιστές» ή ως κατευναστές.
Οι σκληροπυρηνικές ειρηνευτικές συνομιλίες, πόσο μάλλον οτιδήποτε προσεγγίζει τις διαπραγματεύσεις, έχουν, ως αποτέλεσμα, επίσης γίνει ταμπού. Η πρόταση στις αρχές Ιουνίου του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν ότι «δεν πρέπει να ταπεινώσουμε τη Ρωσία, ώστε τη μέρα που θα σταματήσουν οι μάχες, να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια διέξοδο μέσω της διπλωματικής οδού» αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση και οργή στο Κίεβο.
Τον προηγούμενο μήνα, ο γηραιότερος θιασώτης του Μακιαβελισμού στον κόσμο, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ, τόλμησε να αναφέρει την ανάγκη να ξεκινήσουν συνομιλίες τα αντιμαχόμενα μέρη. Μπορεί να είναι μη καταδικασμένος εγκληματίας πολέμου, αλλά η άποψή του ότι «οι διαπραγματεύσεις πρέπει να ξεκινήσουν τους επόμενους δύο μήνες προτού δημιουργηθούν ανατροπές και εντάσεις που δεν θα ξεπεραστούν εύκολα» ήταν σχεδόν αμφιλεγόμενη. Αλλά ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelenskyy απάντησε αναζητώντας τροφή στον κάδο των σκουπιδιών της ιστορίας. «Φαίνεται ότι το ημερολόγιο του κ. Κίσινγκερ δεν είναι το 2022, αλλά το 1938».
Στο Κίεβο, η ίδια η ιδέα να γίνει συμφωνία με τη Μόσχα αντιμετωπίζεται με αποστροφή. «Έχουν σκοτώσει πάρα πολλούς ανθρώπους», λέει ο Oleksii Movchan του Ουκρανικού Κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας τον Υπηρέτη του Λαϊκού Κόμματος του Zelenskyy. «Έχουν καταστρέψει πάρα πολλές πόλεις. Έχουν βιάσει πάρα πολλές γυναίκες. Εάν ο πόλεμος σταματήσει τώρα και ο κόσμος προσπαθήσει να φιλοξενήσει τον Πούτιν, τότε το διεθνές δίκαιο δε θα έχει νόημα».
Προς το παρόν, η υποστήριξη από τις ΗΠΑ λαμβάνει τη μορφή υλικοτεχνικής και υλικής βοήθειας σε αυτό που έχει ήδη αποκληθεί από τον Ρώσο Υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ ως πόλεμο αντιπροσώπων κατά της Μόσχας. Με κάθε ανατριχιαστική ενημέρωση όπλων, μπορούμε να διαβάσουμε για τους τύπους δολοφονικών συσκευών που χρησιμοποιούνται και πόσο αποτελεσματικές ήταν. Η τελευταία περιλάμβανε μια επίθεση στη Nova Kakhovka στην περιοχή Kherson από ουκρανικές δυνάμεις χρησιμοποιώντας πυραύλους Himars που προμήθευσαν οι ΗΠΑ. Η γραμμή του Κιέβου: η επίθεση ήταν επιτυχής, καταστρέφοντας μια ρωσική αποθήκη πυρομαχικών, σκοτώνοντας δεκάδες Ρώσους στρατιωτικούς. Η ρωσική γωνία: σπίτια και αποθήκες που αποθηκεύουν λιπάσματα είχαν κονιορτοποιηθεί, σκοτώνοντας πέντε και τραυματίζοντας 80.
Οι Ουκρανοί έχουν γίνει υποκατάστατοι δημοκράτες και μαχητές της ελευθερίας (αυτοί οι όροι δεν είναι απαραίτητα πανομοιότυποι) και η Ουάσιγκτον είναι πρόθυμη να διασφαλίσει, τουλάχιστον προς το παρόν, ότι έχουν τα όπλα. Άλλες χώρες στην Ευρώπη είναι πρόθυμες να κρατήσουν τα σύνορα ανοιχτά στους πρόσφυγες της Ουκρανίας. Πόσο όμως θα διαρκέσει αυτό; Οι καρδιές μπορούν, με την πάροδο του χρόνου, να σκληρύνουν, αφήνοντας τον δρόμο για να πιάσει το εθνικό συμφέρον. Κάποια στιγμή, τα όπλα θα πρέπει να πέσουν κάτω, ο πόλεμος θα ανοίξει δρόμο για το σαγόνι. Μέχρι τότε, η ανεπίσημη πολιτική της μάχης μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό θα είναι στη μόδα.
Ο Δρ Binoy Kampmark ήταν υπότροφος της Κοινοπολιτείας στο Selwyn College του Cambridge. Αυτή τη στιγμή δίνει διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο RMIT. Email: bkampmark@gmail.com