 |
| Henrix_photos / pixabay |
Του Τιμούρ Φομένκο, πολιτικού αναλυτή - rt.com - Παρουσίαση Freepen.gr
Το ενημερωτικό δελτίο του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για τη σχέση της Αμερικής με την Ταϊβάν άλλαξε πρόσφατα.
Οι αναφορές στη δέσμευση της Αμερικής στην Πολιτική της Μίας Κίνας, η αναγνώριση ότι η Ταϊβάν είναι «μέρος της Κίνας», αφαιρέθηκαν και αντικαταστάθηκαν με μια σειρά παραγράφων που αντ' αυτού περιγράφουν τη σημασία της σχέσης της Αμερικής με την Ταϊβάν ως «Εταίρου του Ινδο-Ειρηνικού» αν και ανεπίσημα.
Το Πεκίνο έσπευσε να καταδικάσει δημόσια την κίνηση, κατηγορώντας τις ΗΠΑ ότι υπονόμευσαν προηγούμενες συμφωνίες. Συμπίπτοντας με αυτό, ένα τηλεφώνημα μεταξύ του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Llyod Austin και του Κινέζου ομολόγου του δεν ανέφερε επίσης ποτέ την «Πολιτική μιας Κίνας» στην ανάγνωση των ΗΠΑ. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ταϊβάν, Τζόζεφ Γου, έκανε retweet τη συνομιλία και δήλωσε ότι το «ξόρκι της μίας Κίνας » είχε σπάσει.
Αν και δεν είναι μια νέα εξέλιξη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, χάρη στο πλαίσιο της σύγκρουσης στην Ουκρανία, βλέπουν μια ευκαιρία να αυξήσουν τις εντάσεις σχετικά με την Ταϊβάν και να ενισχύσουν τη θέση τους στο θέμα. Σε μια διαδικασία την οποία η Κίνα περιέγραψε ως «Salam Slicing», η θέση της Αμερικής στην Ταϊβάν ήταν να ανταποκριθεί στη δέσμευσή της για την πολιτική της μίας Κίνας εκ των προτέρων, αλλά διαφορετικά μετακινούσε διακριτικά τους πόντους των στόχων αυξάνοντας την πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική της υποστήριξη στο νησί προκειμένου να αποδυναμώσει το πραγματικό χέρι του Πεκίνου στην επίτευξη των στόχων επανένωσης με τους όρους του.
Μια τέτοια πολιτική δεν είναι φυσικά μια ρητή επικύρωση της «ανεξαρτησίας της Ταϊβάν», την οποία η Κίνα περιγράφει ως «κόκκινη γραμμή», αλλά παρ' όλα αυτά χρησιμεύει για να εμποδίσει de facto το Πεκίνο να επιτύχει τις φιλοδοξίες του. Αν και αυτό συνεχίζεται από την κυβέρνηση Τραμπ, για διάφορους λόγους, η σύγκρουση στην Ουκρανία δίνει πλέον τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να το κάνουν πιο απροκάλυπτα από ό,τι στο παρελθόν.
Πώς έφερε μια τέτοια αλλαγή η κατάσταση στην Ουκρανία; Πρώτα απ 'όλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπολόγισαν ότι η σύγκρουση μεταξύ Μόσχας και Κιέβου ενισχύει τη θέση της Ουάσιγκτον αποδεικνύοντας πως μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματική οικονομική, στρατιωτική και πολιτική αποτροπή στην Κίνα σε περίπτωση πιθανής εισβολής στο νησί.
Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει, ίσως με υπερβολική αυτοπεποίθηση, ότι «έκανε το παράδειγμα της Ρωσίας» όσον αφορά τις κυρώσεις και την ενότητα στην οποία οι σύμμαχοι προσπάθησαν να στηρίξουν την Ουκρανία, καθιστώντας σαφείς τους κινδύνους για το Πεκίνο. Αυτή η αφήγηση, φυσικά, επιδιώκει να παραβλέψει σκόπιμα την πραγματικότητα ότι η οικονομία της Κίνας είναι πολύ μεγαλύτερη από τη Ρωσία και έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Για παράδειγμα, ποτέ δε θεωρείται πως η προσπάθεια παγώματος των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Κίνας των 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων θα προκαλούσε παγκόσμια οικονομική κατάρρευση.
Ανεξάρτητα, ανώτεροι αξιωματούχοι στις ΗΠΑ έχουν δηλώσει την πεποίθησή τους ότι τα γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη κάνουν την Κίνα λιγότερο πιθανό να επιδιώξει στρατιωτική δράση όταν αντιλαμβάνεται αυτούς τους κινδύνους, δίνοντάς τους στρατηγική ενθάρρυνση να πιέσουν περαιτέρω τις κόκκινες γραμμές του Πεκίνου. Επιπλέον, το μονόπλευρο αφήγημα της δυτικής προπαγάνδας που μεγαλώνει την Ουκρανία έχει εγείρει ερωτήματα σχετικά με το εάν η Κίνα θα μπορούσε εύκολα να νικήσει την Ταϊβάν, δεδομένης της γεωγραφίας ότι είναι ένα ορεινό νησί σε ένα στενό βαθέων υδάτων.
Δεύτερον, η σύγκρουση στην Ουκρανία επέτρεψε στις ΗΠΑ μεγαλύτερο έλεγχο της διεθνούς αφήγησης πλαισιώνοντας πράγματα, όπως κάνει πάντα για να νομιμοποιήσει την εξωτερική τους πολιτική, με όρους μιας παγκόσμιας πάλης μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού. Η Αμερική υπολογίζει ξεκάθαρα ότι οι σύμμαχοί της θα ήταν πλέον πιο πρόθυμοι να εμπλακούν σε μια έκτακτη ανάγκη της Ταϊβάν από ό,τι ήταν προηγουμένως και πιστεύει πως ένα τέτοιο πλαίσιο απομονώνει ουσιαστικά την Κίνα και περιορίζει τις επιλογές της.
Ως εκ τούτου, θα υπάρξουν συντονισμένες προσπάθειες για τη συσσώρευση δυτικών όπλων στην Ταϊβάν με παρόμοιο τρόπο με την Ουκρανία. Αυτό οδηγεί τις Ηνωμένες Πολιτείες να αντιληφθούν πως η περαιτέρω αύξηση των εντάσεων σε αυτόν τον τομέα συμβάλλει ουσιαστικά στα στρατηγικά τους συμφέροντα και θα τους επιτρέψει να επιτύχουν μεγαλύτερη ενότητα ενάντια στην Κίνα.
Αυτό, σε συνδυασμό με τον παραπάνω παράγοντα, σημαίνει ξεκάθαρα ότι η Ουάσιγκτον έχει λιγότερους δισταγμούς για μια σύγκρουση από ποτέ. Φυσικά, υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι, ειδικά δεδομένου ότι υπάρχει κάποιος βαθμός ασάφειας ως προς το εάν οι ΗΠΑ θα παρέμβουν απευθείας σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά παρόλα αυτά η Ουκρανία έχει δημιουργήσει τελικά μια τεράστια ύβρις υπέρ της. Έτσι, σκοπεύουν να μετακινήσουν περαιτέρω τα γκολπόστ με την υπόθεση πως δε θα υπάρξουν συνέπειες.
Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι η Κίνα θα είναι αρκετά ανόητη για να δαγκώσει το δόλωμα. Το Πεκίνο προς το παρόν εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τον χρόνο να είναι με το μέρος του και δεν είναι απελπισμένο. Εξακολουθεί να έχει διευρυνόμενους πόρους και δυνατότητες για να αυξήσει τις στρατηγικές και στρατιωτικές δυνατότητές της, οι οποίες περιλαμβάνουν τη συνέχιση της προσθήκης σε αυτό που είναι τώρα το μεγαλύτερο ναυτικό στον κόσμο από άποψη αριθμού πλοίων.
Η άλλη πλευρά της σύγκρουσης στην Ουκρανία είναι ότι, ενώ μπορεί να έχει άμεσο αποτρεπτικό αποτέλεσμα σε στρατιωτικό επίπεδο, ωστόσο επιτρέπει στην Κίνα να επανεξετάσει, να αξιολογήσει εκ νέου, να σταθμίσει την απάντηση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, να είναι ειλικρινής για τις δικές τους αδυναμίες και με τη σειρά της να αναπτύξουν νέα σχέδια έκτακτης ανάγκης με σκοπό την αποφυγή παγίδων που έχουν στήσει οι ΗΠΑ.
Παρά όλον το θόρυβο των μέσων ενημέρωσης, πρέπει να σημειωθεί, τέλος, ότι η Κίνα είναι τελικά ένα κράτος που αποστρέφεται το ρίσκο όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, και ενώ μπορεί να επιδείξει περισσότερη στρατιωτική δύναμη και «δείχνει δόντια» για να απλώσει το χέρι της, οι πιθανότητες είναι πως ο Σι Τζινπίνγκ δε θα τραβήξει τη σκανδάλη εκτός και αν είναι απόλυτα βέβαιος ότι ο χρόνος είναι σωστός. Προς το παρόν, η οικονομία της Κίνας παραμένει η απόλυτη προτεραιότητά του.
Μια τέτοια πολιτική δεν είναι φυσικά μια ρητή επικύρωση της «ανεξαρτησίας της Ταϊβάν», την οποία η Κίνα περιγράφει ως «κόκκινη γραμμή», αλλά παρ' όλα αυτά χρησιμεύει για να εμποδίσει de facto το Πεκίνο να επιτύχει τις φιλοδοξίες του. Αν και αυτό συνεχίζεται από την κυβέρνηση Τραμπ, για διάφορους λόγους, η σύγκρουση στην Ουκρανία δίνει πλέον τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να το κάνουν πιο απροκάλυπτα από ό,τι στο παρελθόν.
Πώς έφερε μια τέτοια αλλαγή η κατάσταση στην Ουκρανία; Πρώτα απ 'όλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπολόγισαν ότι η σύγκρουση μεταξύ Μόσχας και Κιέβου ενισχύει τη θέση της Ουάσιγκτον αποδεικνύοντας πως μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματική οικονομική, στρατιωτική και πολιτική αποτροπή στην Κίνα σε περίπτωση πιθανής εισβολής στο νησί.
Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει, ίσως με υπερβολική αυτοπεποίθηση, ότι «έκανε το παράδειγμα της Ρωσίας» όσον αφορά τις κυρώσεις και την ενότητα στην οποία οι σύμμαχοι προσπάθησαν να στηρίξουν την Ουκρανία, καθιστώντας σαφείς τους κινδύνους για το Πεκίνο. Αυτή η αφήγηση, φυσικά, επιδιώκει να παραβλέψει σκόπιμα την πραγματικότητα ότι η οικονομία της Κίνας είναι πολύ μεγαλύτερη από τη Ρωσία και έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Για παράδειγμα, ποτέ δε θεωρείται πως η προσπάθεια παγώματος των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Κίνας των 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων θα προκαλούσε παγκόσμια οικονομική κατάρρευση.
Ανεξάρτητα, ανώτεροι αξιωματούχοι στις ΗΠΑ έχουν δηλώσει την πεποίθησή τους ότι τα γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη κάνουν την Κίνα λιγότερο πιθανό να επιδιώξει στρατιωτική δράση όταν αντιλαμβάνεται αυτούς τους κινδύνους, δίνοντάς τους στρατηγική ενθάρρυνση να πιέσουν περαιτέρω τις κόκκινες γραμμές του Πεκίνου. Επιπλέον, το μονόπλευρο αφήγημα της δυτικής προπαγάνδας που μεγαλώνει την Ουκρανία έχει εγείρει ερωτήματα σχετικά με το εάν η Κίνα θα μπορούσε εύκολα να νικήσει την Ταϊβάν, δεδομένης της γεωγραφίας ότι είναι ένα ορεινό νησί σε ένα στενό βαθέων υδάτων.
Δεύτερον, η σύγκρουση στην Ουκρανία επέτρεψε στις ΗΠΑ μεγαλύτερο έλεγχο της διεθνούς αφήγησης πλαισιώνοντας πράγματα, όπως κάνει πάντα για να νομιμοποιήσει την εξωτερική τους πολιτική, με όρους μιας παγκόσμιας πάλης μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού. Η Αμερική υπολογίζει ξεκάθαρα ότι οι σύμμαχοί της θα ήταν πλέον πιο πρόθυμοι να εμπλακούν σε μια έκτακτη ανάγκη της Ταϊβάν από ό,τι ήταν προηγουμένως και πιστεύει πως ένα τέτοιο πλαίσιο απομονώνει ουσιαστικά την Κίνα και περιορίζει τις επιλογές της.
Ως εκ τούτου, θα υπάρξουν συντονισμένες προσπάθειες για τη συσσώρευση δυτικών όπλων στην Ταϊβάν με παρόμοιο τρόπο με την Ουκρανία. Αυτό οδηγεί τις Ηνωμένες Πολιτείες να αντιληφθούν πως η περαιτέρω αύξηση των εντάσεων σε αυτόν τον τομέα συμβάλλει ουσιαστικά στα στρατηγικά τους συμφέροντα και θα τους επιτρέψει να επιτύχουν μεγαλύτερη ενότητα ενάντια στην Κίνα.
Αυτό, σε συνδυασμό με τον παραπάνω παράγοντα, σημαίνει ξεκάθαρα ότι η Ουάσιγκτον έχει λιγότερους δισταγμούς για μια σύγκρουση από ποτέ. Φυσικά, υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι, ειδικά δεδομένου ότι υπάρχει κάποιος βαθμός ασάφειας ως προς το εάν οι ΗΠΑ θα παρέμβουν απευθείας σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά παρόλα αυτά η Ουκρανία έχει δημιουργήσει τελικά μια τεράστια ύβρις υπέρ της. Έτσι, σκοπεύουν να μετακινήσουν περαιτέρω τα γκολπόστ με την υπόθεση πως δε θα υπάρξουν συνέπειες.
Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι η Κίνα θα είναι αρκετά ανόητη για να δαγκώσει το δόλωμα. Το Πεκίνο προς το παρόν εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τον χρόνο να είναι με το μέρος του και δεν είναι απελπισμένο. Εξακολουθεί να έχει διευρυνόμενους πόρους και δυνατότητες για να αυξήσει τις στρατηγικές και στρατιωτικές δυνατότητές της, οι οποίες περιλαμβάνουν τη συνέχιση της προσθήκης σε αυτό που είναι τώρα το μεγαλύτερο ναυτικό στον κόσμο από άποψη αριθμού πλοίων.
Η άλλη πλευρά της σύγκρουσης στην Ουκρανία είναι ότι, ενώ μπορεί να έχει άμεσο αποτρεπτικό αποτέλεσμα σε στρατιωτικό επίπεδο, ωστόσο επιτρέπει στην Κίνα να επανεξετάσει, να αξιολογήσει εκ νέου, να σταθμίσει την απάντηση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, να είναι ειλικρινής για τις δικές τους αδυναμίες και με τη σειρά της να αναπτύξουν νέα σχέδια έκτακτης ανάγκης με σκοπό την αποφυγή παγίδων που έχουν στήσει οι ΗΠΑ.
Παρά όλον το θόρυβο των μέσων ενημέρωσης, πρέπει να σημειωθεί, τέλος, ότι η Κίνα είναι τελικά ένα κράτος που αποστρέφεται το ρίσκο όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, και ενώ μπορεί να επιδείξει περισσότερη στρατιωτική δύναμη και «δείχνει δόντια» για να απλώσει το χέρι της, οι πιθανότητες είναι πως ο Σι Τζινπίνγκ δε θα τραβήξει τη σκανδάλη εκτός και αν είναι απόλυτα βέβαιος ότι ο χρόνος είναι σωστός. Προς το παρόν, η οικονομία της Κίνας παραμένει η απόλυτη προτεραιότητά του.