 |
| 2427999 / pixabay |
Bradley Blankenship - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Είναι ξεκάθαρα ψεύτικο, αν και μερικοί άνθρωποι που το μοιράστηκαν δεν το εξέτασαν πολύ προσεκτικά και πίστεψαν ότι ήταν αληθινό – και ένας δημοσιογράφος στο beat της «παραπληροφόρησης», ο οποίος προφανώς εργάζεται για τη Φωνή της Αμερικής, έκανε ένα νήμα στο Twitter σχετικά με την ανάρτηση. Λοιπόν, μπορεί να είναι δύσκολο να κατηγορήσουμε πραγματικά τους χρήστες που κυκλοφόρησαν τον σατιρικό τίτλο, καθώς βασίζεται, τουλάχιστον εν μέρει, στην πραγματικότητα.
Όπως αποδεικνύεται, ένα πρόσφατο άρθρο της αναμφισβήτητα μη σατιρικής RAND Corporation, μιας αμερικανικής μη κερδοσκοπικής ομάδας σκέψης παγκόσμιας πολιτικής με μεγάλη επιρροή, είχε ακριβώς την ίδια άποψη με τον σατιρικό τίτλο. Η RAND έγραψε στο Twitter σχετικά με την έκθεσή της: «Μια στρατηγική των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό που βασίζεται σε ένα σύμμαχο που συμφωνεί να φιλοξενεί μόνιμα επίγειους πυραύλους μέσου βεληνεκούς κινδυνεύει να αποτύχει λόγω της αδυναμίας εύρεσης πρόθυμου εταίρου».
Το τμήμα της έκθεσης που περιγράφει τα βασικά ευρήματα συνεχίζει να απαριθμεί τους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως την Ταϊλάνδη, τις Φιλιππίνες, τη Δημοκρατία της Κορέας, την Ιαπωνία και την Αυστραλία, και εξετάζει πώς καθένας από αυτούς θα ήταν απρόθυμος να δεχτεί GBIRM των ΗΠΑ – είτε λόγω «ιστορικής» απροθυμίας ή αντίθεσης από την Κίνα. Ωστόσο, υποδηλώνει πως «η πιο πιθανή στρατηγική για επιτυχία θα ήταν να βοηθήσουμε την Ιαπωνία να αναπτύξει ένα οπλοστάσιο επίγειων, αντιπλοϊκών δυνατοτήτων πυραύλων». Αυτό θα ήταν το πρώτο βήμα για να πείσουμε την Ιαπωνία να δεχθεί GBIRMs, λέει.
Φαίνεται ότι η σάτιρα δεν ήταν πολύ μακριά από το σημείο. Πράγματι, αυτό που πέτυχε ήταν να ασκήσει κριτική στη θέση του RAND φέρνοντας τα ανείπωτα στο προσκήνιο, που είναι το σημάδι της καλής σάτιρας. Μας καλεί να γελοιοποιήσουμε αυτή τη θέση γιατί είναι προφανώς παράλογη. Ναι, η ιδέα των ΗΠΑ να τοποθετήσουν πυραύλους μέσου βεληνεκούς στη γειτονιά της Κίνας είναι γελοία, και όταν αναφέρετε το λογικό συμπέρασμα αυτής της πολιτικής, τότε φαίνεται απλώς ανόητη.
Θυμάμαι μια δραματική αρχή, το όπλο του Τσέχοφ. Η ιδέα είναι ότι ένας συγγραφέας πρέπει να κάνει κάθε λεπτομέρεια μιας ιστορίας ή ενός θεατρικού έργου να συμβάλλει στη συνολική αφήγηση. Οι συγγραφείς δεν πρέπει να δίνουν ψεύτικες υποσχέσεις σε αφηγηματικά έργα: λεπτομέρειες που μπορεί να δημιουργήσουν παραπλανητικές προσδοκίες θα πρέπει να παραλείπονται, ενώ αυτές που περιλαμβάνονται θα πρέπει τελικά να εμπλέκονται στην επίλυση της αφήγησης. Συνοψίζοντας, δεν πρέπει ποτέ να εισάγετε ένα όπλο σε μια ιστορία που δεν είστε διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσετε.
Η πραγματικότητα δε συμμορφώνεται πάντα με την τέχνη (αν και μπορούμε να δούμε πως οι πραγματικοί τίτλοι ειδήσεων και η σάτιρα μερικές φορές δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους), αλλά πρέπει να αναρωτηθεί κανείς εάν αυτά τα GBIRM δεν είναι ένα από τα όπλα του Τσέχοφ. Γιατί αλλιώς θα ήθελαν οι ΗΠΑ να τοποθετήσουν τέτοια όπλα κοντά στην Κίνα αν δεν είναι έτοιμες να τα χρησιμοποιήσουν πραγματικά;
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι μια τόσο προκλητική κίνηση – γιατί η τοποθέτηση αυτών των πυραύλων στη γειτονιά της Κίνας σημαίνει απαραίτητα ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Κίνας. Αν μη τι άλλο, μόνο η απειλή αυτής της δύναμης είναι εγγενώς καταναγκαστική και υπονομεύει την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Κίνας. Υπονοεί επίσης απαραίτητα πως όποια χώρα και αν επιλέξει να φιλοξενήσει τέτοια όπλα θα ήταν συνένοχος αυτής της απειλής, δηλαδή, θα πρέπει να είναι «πρόθυμη να εκτοξεύσει πυραύλους κατά της Κίνας».
Μια τέτοια πολιτική είναι εξαιρετικά καταστροφική και υπονομεύει την παγκόσμια ειρήνη. Η Κίνα είναι ένα κράτος με πυρηνικά όπλα, το οποίο, αν και έχει μια πολύ συγκρατημένη πυρηνική πολιτική σε σύγκριση με άλλες πυρηνικές δυνάμεις, θα εξακολουθούσε να το χρησιμοποιεί εάν εισέλθει σε μια σύγκρουση. Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες πιθανότατα θα έκαναν κάθε προσπάθεια για να κερδίσουν μια καθαρή σύγκρουση εναντίον της Κίνας. Οι ΗΠΑ παραμένουν, σε τελική ανάλυση, η μόνη χώρα που χρησιμοποίησε ποτέ πυρηνικά όπλα σε πόλεμο, έχοντας ρίξει δύο ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μπορούμε να δούμε ότι η πρόκληση σύγκρουσης μεταξύ αυτών των δύο χωρών θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν τερματικό πυρηνικό πόλεμο, το οποίο είναι ένα αποτέλεσμα που δεν ωφελεί κανέναν και θέτει μόνο σε κίνδυνο την ύπαρξή μας ως οργανωμένη μορφή ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αποδοκιμάζουν αυτήν την πολιτική – γιατί είναι απολύτως διαταραγμένη. Εάν καμία χώρα στη γειτονιά της Κίνας δεν καταλήξει να θέλει να φιλοξενήσει αμερικανικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς, αυτό θα ήταν μια θετική εξέλιξη για την ανθρωπότητα.
