Από: antinews.gr
Ιδιαίτερη «προθυμία» επέδειξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αλλάξει το πάγιο «δόγμα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και, από πολυδιάστατη να την καταστήσει μονοδιάστατη, υποστηρίζοντας δήθεν ότι «τοποθέτησε» (!) τη χώρα μας στη «σωστή μεριά της ιστορίας».
Ήδη, από το 2014, οπότε η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή τα τεκταινόμενα στην περιοχή και στους κόλπους του ΝΑΤΟ. Ήταν μια περίοδος μεγάλης αναταραχής στην Ουκρανία, με την ανατροπή της τότε φιλορωσικής κυβέρνησής της, τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε και την απόσχιση ορισμένων ανατολικών περιοχών (Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ) από την Ουκρανία.
Θέμα χρόνου
Έκτοτε, βέβαια, και ιδιαίτερα με τη γενικευμένη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία -και όχι μόνο στα ανατολικά εδάφη της- πολλά άλλαξαν.
Ωστόσο, στο ενδιάμεσο, ανάμεσα στο 2014 και το 2022, όπως προκύπτει από σειρά παλαιότερων εκθέσεων του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, των οποίων έχει γνώση το Antinews, οι σχεδιασμοί στους κόλπους του ΝΑΤΟ για μια επικείμενη αντιπαράθεση με τη Ρωσία «έτρεχαν» με γοργούς ρυθμούς. Προωθούνταν, δε, από τους «σκληρούς» της στρατιωτικής Συμμαχίας και όλα έδειχναν ότι, αργά ή γρήγορα, το «μοιραίο», ο πόλεμος, ήταν ζήτημα χρόνου.
Στο πλαίσιο αυτό, άλλωστε, εντάσσονται και οι θεαματικά αυξημένες διευκολύνσεις που παραχωρήθηκαν από την Ελλάδα στις Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ σε ελληνικό έδαφος.
Τώρα, βέβαια, η ρωσική εισβολή, η μετακίνηση μεγάλων ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων προς Ανατολάς, η αυθαίρετη απόφαση Μητσοτάκη να μαντρώσει στη «σωστή μεριά της ιστορίας» την Ελλάδα και η κόντρα Αθήνας - Μόσχας, άλλαξαν άρδην τα δεδομένα.
Ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος Δύσης - Ρωσίας εκτυλίσσεται και πάλι στην Ευρώπη. Μένει να φανεί τι συνέπειες θα έχουν όλα αυτά για την Ελλάδα.
Ουκρανία: Κλειδί για την Ευρασία
Το ότι η Ουκρανία ήταν δυνητικά το πιθανότερο πεδίο της αντιπαράθεσης Δύσης - Ρωσίας ήταν ηλίου φαεινότερο, όχι μόνο μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, αλλά ήδη από τη δεκαετία του 1990. Πολλοί λέγουν ήδη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ θεωρούσαν την Ουκρανία το «μαλακό υπογάστριο της ΕΣΣΔ».
Εξάλλου, ο γεωπολιτικός εγκέφαλος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, ήδη από το 1997, στο βιβλίο του «η μεγάλη σκακιέρα», ανέφερε ρητώς και κατηγορηματικώς ότι η Ρωσία πάση θυσία πρέπει να εμποδιστεί να επανακτήσει την Ουκρανία. Κι αυτά τα έλεγε σε μια περίοδο που ακόμα η «αρκούδα» δεν είχε δείξει τα δόντια της. Στη δεκαετία του 1990, οπότε η Ρωσία, υπό τον Γιέλτσιν, βρισκόταν σε κατάσταση διάλυσης.
«Αν η Μόσχα -έγραφε ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι- ανακτήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας, με πληθυσμό 52 εκατομμυρίων, τους σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους και την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα, η Ρωσία αυτόματα θα ανακτήσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να γίνει ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος που θα ενώνει την Ευρώπη και την Ασία».
Ουσιαστικά, η Ουκρανία εμφανιζόταν ως το κλειδί που όποιος το πάρει, θα αποκτήσει τον έλεγχο της Ευρασίας. Ως εκ τούτου, οι προσπάθειες της Μόσχας για δορυφοριοποίησή της, μετά το 2000 και την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία, αλλά και οι προσπάθειες των ΗΠΑ, επί Ομπάμα, πριν αλλά κυρίως μετά το 2014, να «προσαρτήσουν» την Ουκρανία στη δυτική σφαίρα επιρροής.
Επέκταση προς Ανατολάς
Γενικότερα, στους ελληνικούς διπλωματικούς κύκλους διάχυτη ήταν η αίσθηση ότι, ενώ το ΝΑΤΟ μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, θα έπρεπε να αλλάξει ρότα προς την κατεύθυνση της ενσωμάτωσης της Ρωσίας σε ένα κοινό ευρωπαϊκό χώρο και σύστημα ασφαλείας, όχι μόνον δεν το έπραξε, αλλά η Δύση, συμπεριφερόμενη με την αλαζονεία του «νικητή» προς τη Ρωσία, επέλεξε την πολιτική ισχύος και πλέον επιχειρεί να διεισδύσει στην «εγγύς αυλή» της Ρωσίας.